Αρχιμ. Κύριλλου
Μέσα στον αγώνα και στις δύσκολες διαδρομές της ζωής μας, όσο και αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα, θλίψεις και απογοητεύσεις, οφείλουμε να έχουμε πίστη, δηλ. εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και να γνωρίζουμε ότι ακόμη και όταν αισθανόμαστε μόνοι, αποξενωμένοι, απελπισμένοι, δεν βαδίζουμε μόνοι μας. Στους δύσκολους δρόμους που καλούμαστε να βαδίσουμε έχουμε μαζί μας συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη τον Χριστό. Σε κάθε δυσκολία της ζωής μας, αν κοιτάξουμε προσεκτικά τριγύρω και μέσα μας θα συναντήσουμε τον Χριστό. Μέσα από διαφορετικά περιστατικά που μας αφηγούνται τα Ευαγγέλια θα δούμε την μεγάλη αυτή αλήθεια να ξεδιπλώνεται ολοφάνερα.
Α) Όταν ο Ιησούς είναι συνοδοιπόρος μας…
Διαβάζουμε μία καταπληκτική αφήγηση στο Ευαγγέλιο του Λουκά, στο κεφ. 24, 13-35, που είναι η μοναδική στα Ευαγγέλια. Αυτή η αφήγηση είναι πλούσια, ενδιαφέρουσα και γεμάτη με σημαντικές λεπτομέρειες. Μιλάει στην καρδιά μας, γιατί περιγράφει τις εμπειρίες που μπορεί να ζήσουμε κάποια στιγμή στην ζωή μας. Πρόκειται για την πορεία δύο μαθητών του Ιησού προς Εμμαούς, ένα χωριό που απείχε εξήντα στάδια (περίπου 11χλμ.) από την Ιερουσαλήμ. Μόνον το όνομα του ενός από τους δύο μαθητές μάς είναι γνωστό από την ευαγγελική αφήγηση, Κλεόπας (εδαφ. 18). Στον Ιω. 19,25 διαβάζουμε πως η γυναίκα του Κλεόπα ή Κλωπά βρισκόταν κοντά στον Σταυρό μαζί με άλλες γυναίκες.
Το περιστατικό έχει ως εξής: Λίγες μέρες μετά την Σταύρωση του Ιησού οι δύο αυτοί μαθητές βάδιζαν προς Εμμαούς συζητώντας μεταξύ τους για όλα όσα είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες σχετικά με τον Ιησού. Μπορούμε να φαντασθούμε την διάθεσή τους. Σίγουρα, οι περιστάσεις ήταν δυσμενείς και δραματικές για τους δύο αυτούς μαθητές. Περπατούσαν με πρόσωπα σκυθρωπά (εδαφ. 17), αποκαρδιωμένοι, αποθαρρυμένοι, ανήσυχοι και ανασφαλείς. Μόλις είχαν χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, τον Διδάσκαλο Ιησού, και φυσικό ήταν να έχουν πένθος και λύπη στην καρδιά τους. Είχαν λόγους να είναι στενοχωρημένοι. Η ζωή τους στρεφόταν γύρω από το πρόσωπο του Ιησού, και είχαν σχεδιάσει όλο τους το μέλλον σε σχέση με Εκείνον. Ωστόσο, ο Κύριος είχε ενημερώσει τους μαθητές Του, τους είχε προαναγγείλει όλα όσα θα Του συνέβαιναν.
Τώρα όμως που ο Διδάσκαλος πέθανε με ατιμωτικό και άδικο τρόπο και τάφηκε, ένιωθαν πως μαζί με Εκείνον είχαν χαθεί τα όνειρα και τα σχέδιά τους. Τι θα απογίνονταν τώρα; Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Μήπως οι ελπίδες τους στο πρόσωπο του Ιησού ήσαν μάταιες; Καθώς επέστρεφαν στο χωριό τους απογοητευμένοι και μαραζωμένοι, βασανίζονταν και διακατέχονταν από αυτές τις αρνητικές σκέψεις. Καθώς συζητούσαν, προσπαθούσαν να κρίνουν και να αναλύσουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ψάχνοντας να βρουν νόημα για όλα αυτά τα ακατανόητα γεγονότα που τους συνέβαιναν. Αλλά πως μπορούσαν να εξηγήσουν το ανεξήγητο; Πώς μπορούμε εμείς να εξηγήσουμε τα γεγονότα που ζούμε, ιδίως όταν μας συμβαίνουν ξαφνικά, και μας βρίσκουν απροετοίμαστους; Επιπλέον, τους δύο αυτούς μαθητές είχε προλάβει το βράδυ στον δρόμο προς Εμμαούς, και κυρίως το βράδυ κάνουμε σκοτεινές και αρνητικές σκέψεις!
Αλλά σε τέτοιες στιγμές, όταν νιώθουμε τελείως απελπισμένοι, απογοητευμένοι, αποθαρρυμένοι και απογυμνωμένοι από εφόδια, τότε ο Θεός, με έναν τρόπο μοναδικό, μας πλησιάζει και συνοδοιπορεί μαζί μας, διότι προηγουμένως αποφασίσαμε να Τον καλέσουμε να οδοιπορήσει μαζί μας. Όταν περνάμε από δύσκολες στιγμές ο Κύριος δεν θα μας εγκαταλείψει.
Ο Αγαπημένος Ιησούς μας πλησιάζει, βαδίζει μαζί μας και μάς αγγίζει με την παρουσία Του.
Ο Ιησούς συνάντησε τους μαθητές στην πορεία προς Εμμαούς, ακριβώς στην κατάσταση που βρίσκονταν, με το κεφάλι χαμηλωμένο, το πρόσωπο θλιμμένο, με τα βλέφαρα βαριά και τα μάτια κουρασμένα από τα δάκρυα. Επέστρεφαν στο σπίτι τους, αλλά για ποιον λόγο; Τι θα έκαναν τώρα χωρίς τον Ιησού; Ακριβώς εκείνη την στιγμή ο Ιησούς τους πλησιάζει και βαδίζει πλάι τους, χωρίς εκείνοι να Τον αναγνωρίσουν. Ο Ιησούς ήταν τόσο κοντά τους, αλλά τα μάτια τους ήσαν κλειστά και δεν μπορούσαν να Τον αναγνωρίσουν. ”και εγένετο εν τω ομιλείν αυτούς και συζητείν και αυτός ο Ιησούς εγγίσας συνεπορεύετο αυτοίς, οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν”, μας λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (24, 15-16). Καμιά φορά οι καρδιές μας είναι τόσο καταπονημένες από τις ανησυχίες και τις θλίψεις μας που δεν μπορούμε να δούμε τον Ιησού. Παρ’ όλα αυτά Εκείνος βρίσκεται πλάι μας, κοντά μας, πολύ κοντά μας.
Ο Ιησούς μάς πλησιάζει με τον Λόγο Του
Τους θέτει ένα ερώτημα: ”τι είναι αυτά που συζητάτε μεταξύ σας και είστε σκυθρωποί;” Η απορημένη απάντηση του Κλεόπα ”συ μόνος παροικείς εν Ιερουσαλήμ και ουκ έγνως τα γενόμενα εν αυτή εν ταις ημέραις ταύταις;” ωθεί τον Ιησού να τους ρωτήσει τον λόγο της στενοχώριας τους. Βεβαίως ο Ιησούς γνώριζε, αλλά ήθελε να ακούσει από το στόμα τους ποιο ήταν το πρόβλημά τους. Τους θέτει και ένα δεύτερο ερώτημα: ”ποία;”. Έτσι, τους οδήγησε στο θέμα που Εκείνος ήθελε, με σκοπό να ανοίξει την καρδιά τους και να τους ξεφορτώσει από τα βάρη τους. Τους άκουσε προσεκτικά όταν Του διηγήθηκαν όλα τα συμβάντα τα σχετικά με τον Ιησού και την Σταύρωσή Του, περιστατικά που ο Κύριος γνώριζε πολύ καλά αφού ο Ίδιος ήταν το κεντρικό τους πρόσωπο. ”Ημείς ηλπίζομεν ότι αυτός εστιν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ” (εδαφ. 21). Ο Ιησούς ήταν η ελπίδα των μαθητών για λύτρωση και σωτηρία, ωστόσο τα τελευταία γεγονότα με την Σταύρωση και το ότι κάποιες από τις πιστές γυναίκες ηύραν τον Τάφο κενό ”γυναίκες τινές εξ ημών εξέστησαν ημάς γενόμεναι όρθριαι επί το μνημείον, και μη ευρούσαι το σώμα αυτού ήλθον λέγουσαι και οπτασίαν αγγέλου εωρακέναι, οι έλεγον αυτόν ζην”(εδαφ. 22-23), όλες αυτές οι εξελίξεις φυσικό είναι να τους έχουν προκαλέσει έκπληξη και αδυναμία να κατανοήσουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Σε αυτήν την κατάσταση ψυχής και πνεύματος τους συνάντησε ο Κύριος σε μία ενδιαφέρουσα πορεία προς Εμμαούς.
Ο Κύριος άκουσε τα παράπονά τους και κατάλαβε τον πόνο της καρδιάς τους, όμως δεν ήθελε να τους αφήσει σε αυτήν την κατάσταση. Ο Ιησούς ακούει πάντα την πονεμένη μας καρδιά, τίποτε δεν Του ξεφεύγει. Μας βλέπει όταν υποφέρουμε. Βρίσκεται στο πλάι μας όταν δεν καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει, ”ο Κύριος είναι συνοδοιπόρος μας”. Είναι εκπληκτικό το πώς ο Κύριος μας πλησιάζει και μας μιλάει παρηγορώντας μας μέσα από τον Λόγο Του.
Ο Ιησούς μάς πλησιάζει με τις υποσχέσεις Του.
Ο Ιησούς αρχίζει μέσα από τις Γραφές και τις προφητείες να τους εξηγεί το νόημα των τελευταίων ημερών που επακολούθησαν της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως. ”ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξαν αυτού; Και αρξάμενος από Μωσέως και από πάντων των προφητών διηρμήνευεν αυτοίς εν πάσαις ταις γραφαίς τα περί εαυτού” (24, 26-27). Ο Κύριος τους έδωσε (και δίνει και σε μας) όσο χρόνο χρειάζεται για να κατανοήσουμε το μήνυμά Του, τον σκοπό της ελεύσεως του Κυρίου στην γη και την απολυτρωτική σημασία του Σταυρού, μέσα από την μελέτη των Γραφών και την εξέταση των προφητικών επαγγελιών του Θεού που εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Χριστού, φέρνοντάς επιχειρήματα μέσα από τις Γραφές, ”με την Αγία Γραφή στο χέρι” θα λέγαμε ο Κύριος εξηγεί στους δύο εκείνους μαθητές αλλά και σε όλους τους μαθητές Του σε όλους τους αιώνες την Αλήθεια και την Αξιοπιστία του θείου Λόγου. Γι’ αυτό έχει τόση αξία για μας να διαβάζουμε την Αγία Γραφή, για να κατανοήσουμε τα θεία αυτά νοήματα και να πλησιάσουμε με πίστη και αληθινή γνώση τον Κύριο.
Η καρδιά των δύο εκείνων μαθητών άρχισε να ζεσταίνεται. Ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα παρέα με τον άγνωστο σε αυτούς συνοδοιπόρο και συζητητή των Γραφών, μέχρι που έφθασαν στο χωριό τους. Ο Ιησούς προφασίζεται ότι θέλει να συνεχίσει τον δρόμο Του. Ο Χριστός δεν επιβάλλει την παρουσία Του με το ζόρι, δεν έρχεται απρόσκλητος, δεν πιέζει κανέναν, αλλά περιμένει να Του ζητήσουμε (Αποκ. 3,20). Οι δύο μαθητές κατά πως επιβάλλει η ανατολίτικη φιλοξενία Τον προσκάλεσαν στο σπίτι τους για την νύχτα. Άλλωστε, απολάμβαναν την παρέα αυτού του αγνώστου, που έδειχνε να γνωρίζει τόσο καλά τις Γραφές! Επιθυμούσαν να συνεχίσουν να Τον ακούν, διότι ο Λόγος Του έδιωχνε την θλίψη τους και τους βοηθούσε να ξεπεράσουν τις απαισιόδοξες σκέψεις τους. Επέμεναν λοιπόν να μείνει μαζί τους για το βράδυ. Έτσι, ετοίμασαν ένα γρήγορο γεύμα και έστρωσαν το τραπέζι.
Ο Ιησούς μάς πλησιάζει με την Παρουσία Του.
Τώρα ο Ιησούς ως καλεσμένος έχει την ελευθερία να προχωρήσει περισσότερο και να κάνει την γνώριμη χειρονομία, που όλοι οι μαθητές Του πολύ καλά γνώριζαν. Έλαβε τον άρτο, τον ευλόγησε, τον έκοψε σε τεμάχια και τους τον μοίρασε. Εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, τα μάτια τυς άνοιξαν, ”αυτών διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και επέγνωσαν αυτόν. Και αυτός άφαντος εγένετο απ’ αυτών” (24, 31), αλλά ο Κύριος είχε εξαφανισθεί!
Αμέσως κατάλαβαν, τα κατάλαβαν όλα και θυμήθηκαν τα λόγια Του. Όταν έχουμε συνηθίσει να ζούμε και να οδοιπορούμε με τον Ιησού στις καθημερινές φυσιολογικές περιστάσεις της ζωής μας, εξασκούμαστε να Τον αναγνωρίζουμε και στις δύσκολες και σκοτεινές στιγμές μας. Οι επεμβάσεις του Ιησού στην ζωή μας είναι δύσκολο να ξεχασθούν. Αλλά και αν ακόμη τις ξεχάσουμε, ίσως επειδή έχουμε μέριμνες ή ελλειπή πνευματικά μνήμη, έρχεται Εκείνος και μας τα υπενθυμίζει με την παρουσία Του στην ζωή μας. Όταν η διάνοιά μας είναι διαποτισμένη από τα λόγια του Θεού, αργά ή γρήγορα θα θυμηθούμε τις θαυμαστές Του επαγγελίες.
Το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν εκπληκτικό, προκάλεσε την μεταμόρφωση. Όταν ο Κύριο τεμάχισε τον άρτο, συνέβη μία ριζική αλλαγή. Αυτός ο συμβολισμός του θανάτου του Ιησού για κείνους αλλά και για μας, τους άνοιξε τα μάτια και τότε κατάλαβαν τις Γραφές. Ο Σταυρός του Κυρίου, η θυσία Του κάνει την διαφορά στην ζωή μας, όχι μόνον μας μεταμορφώνει και μας κάνει καινούργιους ανθρώπους, με την δύναμη που έχει να συγχωρεί τις αμαρτίες μας, αλλά μεταμορφώνει και την καθημερινή μας ζωή. Μπροστά στον Σταυρό του Κυρίου τα μάτια ανοίγονται πραγματικά, η πνευματική μας όραση διευρύνεται, και τότε αντιλαμβανόμαστε ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο θεός. Η θλίψη των μαθητών προς Εμμαούς μετετράπη σε χαρά. Ο δρόμος της θλίψεως έγινε δρόμος ελπίδας.
Επιπλέον, η πίστη τους ανανεώθηκε. Ένας νέος πόθος ώθησε τους δύο μαθητές να τα αφήσουν όλα και να ξαναβαδίσουν τον δρόμο των 11 χλμ, μέχρι την Ιερουσαλήμ, μέσα στην μαύρη νύχτα! Η καρδιά τους ξεχείλιζε. Πως μπορούσαν να κρατήσουν για τον εαυτό τους ένα τέτοιο νέο? Οι υπόλοιποι μαθητές ακόμα θρηνούσαν, και έπρεπε να τους ενθαρρύνουν και να τους πουν ότι ο Κύριος είναι Ζωντανός. Δεν αργοπόρησαν στον δρόμο. Δεν μπορούσαν να περιμένουν την αυριανή ημέρα. Η Παρουσία του Αναστημένου Χριστού γέμιζε τις καρδιές τους, ο Λόγος Του, οι υποσχέσεις Του, τους μετέδωσαν μία νέα δύναμη για να εκπληρώσουν τον σκοπό της ζωής τους, να ακολουθήσουν τον Κύριο και να υποταχθούν στην ιερά αποστολή να μεταδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα του Ζώντος και Αναστάντος Χριστού και στους υπολοίπους.
Ο Ιησούς επιθυμεί να οδοιπορεί μαζί μας.
Πρέπει να μάθουμε να προσκαλούμε τον Ιησού, να μας συνοδεύει στο μονοπάτι της ζωής μας. Βρίσκεται κοντά μας και περιμένει την πρόσκλησή μας. Πολλές φορές προτιμούμε να μένουμε μόνοι μας με τα ερωτηματικά μας, κλεισμένοι στην σφαίρα της αμφιβολίας και των συναισθημάτων του πόνου και της θλίψης. Μόνο Εκείνος μπορεί να μας μιλήσει και να φωτίσει με τον Λόγο Του όλα αυτά που μας φαίνονται αβέβαια. Μας καθησυχάζει, μας δείχνει πως κρατά τη ζωή μας στα χέρια Του, και ότι τίποτε δεν μας συμβαίνει χωρίς Εκείνος να το έχει επιτρέψει. Ακόμη και αν εμείς δεν καταλαβαίνουμε το γιατί Εκείνος επιτρέπει κάποια γεγονότα στην ζωή μας και μας δίνει την ειρήνη Του, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Εάν αποδεχόμαστε αυτό που ο Θεός επιτρέπει στην ζωή μας, τότε έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας. Ποιος από εμάς μπορεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει πλήρως το θέλημα του Θεού πίσω από όσα μας συμβαίνουν? Εδώ έρχεται η πίστη να συμπληρώσει την αδυναμία μας. Με πίστη λαμβάνουμε την σωτηρία και με πίστη προχωρούμε στην καθημερινή μας χριστιανική πορεία. Ο Ιησούς με την Παρουσία Του μας δίνει ένα νέο όραμα για την ζωή μας και τις καταστάσεις της. Η δική μας ανταπόκριση είναι σημαντική. Η πορεία προς Εμμαούς, μία πορεία ερωτημάτων, αμφιβολίας και θλίψεων, μεταμορφώθηκε και άλλαξε σε μία πορεία ελπίδας και αποστολής στην ζωή μας χάρη στην Παρουσία του Αναστημένου Χριστού.
Δεν είμαστε μόνοι μας στον δρόμο της ζωής! Ο Κύριος ξαγρυπνά για την ζωή μας: είναι τόσο πολύτιμη στα μάτια του Θεού. Ο Ιησούς χθες και σήμερα και αύριο βρίσκεται συνεχώς μαζί μας , έχοντας ήδη περπατήσει στην οδό του πόνου και της θλίψης που Τον οδήγησε στον Σταυρό. Όμως η οδός του Χριστού δεν σταμάτησε στον Σταυρό. Συνεχίζει και σήμερα να πορεύεται μαζί μας, να περπατά ει δίπλα μας. Αυτός είναι η Αλήθεια και η Ζωή, Αυτός είναι η Οδός μας και ο προορισμός μας.