ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ
ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΙΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
ΘΕΜΑ: Δήλωση αντίρρησης που αφορά στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου
«Μπορεί να πιάνουμε τις μύτες μας, για να μην εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, που αναδίδει -αδιαλείπτως- το πολιτικό μας σύστημα, όμως τα ρυπαρότερα έπονται. Έχω σημειώσει σε πολλά άρθρα μου ένα πράγμα που ίσως παρεξηγείται. Το σχολείο δεν πρέπει επ’ ουδενί να καταντήσει άθυρμα στα χέρια μαθητευόμενων μάγων, το σχολείο δεν είναι πεδίο επιπόλαιων καινοτομιών, το σχολείο οφείλει να είναι συντηρητικό, με την απλή και πρωταρχική σημασία της λέξης, να συντηρεί, δηλαδή, τον πολιτισμό που οι πρεσβύτεροι έχουν παραλάβει και να τον παραδίδει στους νεότερους. Οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει στο σχολείο, πρέπει να εδράζεται στην πείρα του παρελθόντος, να μην περιφρονεί ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία.
Ακόμη πιο καταστρεπτικό είναι να «χάσκει» η παιδεία μας, προς τα «εξελιγμένα» και νυν ληγμένα, ευρωπαϊκά τάχα και πρότυπα. Ακόμη χειρότερα, δεν πρέπει να αφήσουμε τα παντοειδή νεοταξικά μαλάκια, να αποφασίζουν, τι θα διδάσκεται στο σχολείο. Τόσα χρόνια βιώνουμε στην παιδεία τη λογική της «ήσσονος προσπάθειας», του παιδοκαλοπιάσματος, της απειθαρχίας, της ατιμωρησίας, της μετριοκρατίας και δρέπουμε τώρα τους καρπούς αυτής της τακτικής. Είναι καιρός για νοικοκύρεμα του σχολείου, για αναδίπλωση, να σταματήσει λίγο το λαχάνιασμα, να ξεκουραστούμε από τον αλλεπάλληλο βομβαρδισμό «καινοτομιών». («Ουδέν καινόν, όλα κενά», όπως έλεγε ο Μ. Χάκκας). Ας μείνουμε και σε κάποια πράγματα πίσω από την Ευρώπη, τίποτε δεν χάνουμε, «δεν θέλω εγώ, καινούρια, ξένα δώρα / παλιά δικά μου πλούτη σου ζητώ», κατά τον ραψωδό.»
Eπιστολή στην Ελληνίδα μάνα από τον Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος
(Εφημερίδα “Γνώμη”, Κιλκίς)
Η συνέχεια του άρθρου στην ηλ/νικη δ/νση alopsis
Ο παραπάνω πρόλογος αποτελεί μέρος άρθρου, ενός αγωνιστή δασκάλου, με του οποίου τις ανησυχίες και απόψεις συμφωνώ απολύτως. Προκειμένου λοιπόν να γίνει όσο είναι δυνατό πιο κατανοητό, το πνεύμα της παρακάτω διαμαρτυρίας, το επισυνάπτω.
Αναγνωρίζοντας κατ’ αρχάς την προσπάθεια των δασκάλων, να οργανώσουν τη γιορτή, με σκοπό την απόδοση φόρου τιμής σ’ αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να υπάρχει σήμερα αυτή η πολύπαθη πατρίδα, δεν έχω παρά να νιώθω ικανοποίηση, που έκαναν ως Έλληνες – δάσκαλοι το καθήκον τους.
Το σημείο όμως με το οποίο διαφωνώ και θα τολμήσω να δηλώσω τις ταπεινές μου απόψεις, ήταν το σύνθημα που κοσμούσε τον τοίχο της σκηνής, του συγγραφέα: «δεν πιστεύω τίποτα δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος». Η συγκεκριμένη ατυχής επιλογή, μ’ έκανε να νιώθω αμήχανα και να αμφιβάλω για το αν βρισκόμουν στην σωστή γιορτή. Η άποψη του συγγραφέα αφορά τον ίδιο και όσους την ασπάζονται. Δεν αφορά στην Εθνική γιορτή, ούτε ειπώθηκε, απ’ όσο γνωρίζω από κάποιον ήρωα του ’40.Γιορτάζαμε το ΟΧΙ! Δεν γιορτάζαμε την απελευθέρωση. Η ελευθερία ήρθε μετά από τέσσερα χρόνια. Αν γιορτάζαμε το 1944 και όχι το 1940 ίσως να δεχόμουνα την τελευταία πρόταση, από την αόριστη και για μένα από την άρρωστη γνώμη του συγγραφέα. Επομένως είναι άκαιρη η επιλογή και επιπλέον είναι και άστοχη! Αρνούμαι να κάνω εθνικό σύνθημα, μία τέτοια φράση.
Οι χιλιάδες επώνυμες μαρτυρίες ελλήνων στρατιωτών αλλά και αμάχων, που αναφέρονται σε δεκάδες έντυπα της εποχής, δείχνουν ότι μόνο με την πίστη και με την ελπίδα οι άνθρωποι δεν φοβόντουσαν, γι’ αυτό και δεν παραδόθηκαν μα πολέμησαν με χαρά μεγάλη, έχοντας πενιχρά πολεμικά μέσα, μα έχοντας πλούσια την πίστη και την ελπίδα στον Θεό, πίστη που μεθοδευμένα τα υπουργεία παιδείας των τελευταίων δεκαετιών προσπαθούν να απαξιώσουν.
Στις παιδικές μου αναμνήσεις υπάρχουν οι αληθινές ιστορίες του παππού μου, (πρόσφυγα από την κατεχόμενη Ανατολική Θράκη, και από οικογένεια της οποίας τα μέλη είχαν ισχυρή οικονομική και κοινωνική θέση και σπάνια μόρφωση για την εποχή) του οποίου το σώμα είχε σημαδευτεί από σφαίρες. Επειδή πίστευε στον Θεό και στη έννοια της πατρίδας πολέμησε. Επειδή είχε την ελπίδα της νίκης, άντεξε εφτά χρόνια συνεχόμενων μαχών.
Το να δεχτώ αδιαμαρτύρητα το Νιτσεϊκό σύνθημα του συγγραφέα, να στολίζει την εθνική εορτή στην οποία συμμετέχουν τα παιδιά μου και τα παιδιά, της για ακόμα μια φορά σκλαβωμένης πατρίδας μου, θα ήταν -για μένα που μεγάλωσα μέσα στον άρρωστο υπέρ-καταναλωτισμό- προδοσία και ιεροσυλία στο πρόσωπο του προγόνου μου. Έχω ευθύνη να διαφυλάξω και να μεταδώσω με θάρρος την αλήθεια που μου παραδόθηκε.
Το φιλελεύθερο, αντιρατσιστικό και υπέρ των δικαιωμάτων των διαφόρων μειονοτήτων πνεύμα, που διαπνέει πολλούς από εμάς, κυρίως στις μέρες μας, θα μου αναγνώριζε ίσως το δικαίωμα –ως μειονότητα για τις απόψεις μου- να μεγαλώνω τα παιδιά μου με την ίδια πίστη των ηρώων που πολέμησαν το ’40.
Αναγνωρίζω το δικαίωμα όποιων θέλουν να μην πιστεύουν τίποτα αν αυτό τους ελευθερώνει. Κατά την γνώμη μου, (δικαίωμα γνώμης δεν έχει μόνο ο Καζαντζάκης!) αυτή η ψευτοελευθερία τους νανουρίζει στο λίκνο των διαφόρων φιλοσοφιών και ιδεολογιών. Επειδή όμως είμαι απόγονος ανθρώπων που πολέμησαν για την ελευθερία μου και ανθρώπων που χάσανε τη ζωή τους «συνωστισμένοι »-κατά το ρεπουσιακό μαργαριτάρι- στη Σμύρνη το 1922, δε θέλω να ξεχάσω, και δε θέλω να ξεχάσω γιατί δε θέλω να τα ξαναζήσω! Δε θέλω τα παιδιά μου να μην μάθουν, ούτε θέλω να μάθουν κάτι άλλο από αυτό που έζησαν οι πρόγονοί τους, γι’ αυτό θα λέω όχι στις ατυχείς εορταστικές επιλογές, όχι και στα άθλια σχολικά βιβλία, τα οποία εύστοχα και επιτυχώς προβάλουν νοσηρά πρότυπα, και τα οποία θάβουν την ιστορία της πατρίδας μου στο όνομα μιας αγαπησιάρικης και χαζοχαρούμενης ειρηνικής συνύπαρξης, με χώρες, που η καθεμιά τους σήμερα διεκδικεί μέρος από την πατρίδα μου. Την ίδια στιγμή που καμιά άλλη χώρα της «πολιτισμένης» Ευρώπης δεν ελαττώνει τα νοήματα των εθνικών της επετείων, αντιθέτως μάλιστα! ΠΙΣΤΕΥΩ γι’ αυτό και ΕΛΠΙΖΩ , γι’ αυτό και ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ, γι’ αυτό και νιώθω ελεύθερη μέσα στην σημερινή σκλαβιά. Αντιλαμβάνομαι πως η παιδεία νοσεί όχι γιατί νοσεί η οικονομία, αλλά γιατί νοσούμε όλοι μας λίγο ή πολύ πνευματικά κυρίως, γι’ αυτό και δε διαμαρτυρόμαστε για ό,τι αποκρύπτει και παραποιεί την αλήθεια και προωθεί τους σκοπούς των σημερινών βαρβάρων. Δικαίωμά μου είναι η ανόθευτη συντήρηση όσων μου παραδόθηκαν. Μ’ αυτή την έννοια είμαι συντηρητική. Δεν μπορώ να δολοφονήσω μνήμες ούτε παιδικές ψυχές, αφαιρώντας τους: γλώσσα, ιστορία, πίστη και ελπίδα!
Δεν αμφιβάλω για τις καλύτερες των προθέσεων, μα αν η πρόθεση δεν συνοδεύεται από την αρετή της διάκρισης, κινδυνεύει ο σκοπός της όποιας προσπάθειας να αποτύχει.
Σας παρακαλώ μην αφαιρείτε από τα παιδιά την πίστη και την ελπίδα, γιατί θα πάψουν να πιστεύουν και σε εσάς και στο ρόλο σας και θα στραφούν εναντίον σας, αν δεν είναι ήδη αργά κι αν δεν έχουν στραφεί ήδη με τον τρόπο τους εναντίον σας.
Ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσετε αν σας πίκρανα, πρόθεσή μου ήταν μόνο να διαφυλάξω το δικαίωμά μου να δηλώνω την αντίρρησή μου με ό,τι προσβάλει τις αξίες μου και την πίστη μου.
Ευχαριστώ για την κατανόηση
Με ελπίδα και πίστη στο λειτούργημά σας
Όλγα Δράκου
ΙΟΣ 28/10/2013