Σχόλιο: Εἴτε τὸ πιστεύουμε εἴτε ὄχι, εἴτε θέλουμε νὰ τὸ δεχτοῦμε εἴτε ὄχι, ὅλοι αὐτοὶ οἱ περιορισμοὶ ἐξαναγκάζουν τὸν πιστὸ ἄνθρωπο νὰ περιέλθει σὲ ἕναν κοινωνικό, ψυχοσωματικό, ὀντολογικὸ καὶ κατὰ συνέπεια πνευματικὸ εὐνουχισμό. Δὲν ἐκφράζεται ἐλεύθερα ὅλη ἡ ὕπαρξη. Αὐτὰ δὲν χωρίζονται. Μήπως ἡ μάνα ποῦ χάνει τὸ παιδί της δὲν ξέρει πῶς εἶναι πλέον νεκρό; Γιατί ὅμως τὴν ὥρα τῆς ταφῆς, τὴν ὥρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ, πέφτει πάνω στὸ φέρετρο, γιὰ νὰ τὸ ἀγκαλιάσει; Μήπως εἶναι τρελή; Ἀλίμονο! Τὰ πράγματα ἑρμηνεύονται ἁπλά, ἂν φέρουμε καὶ ἀκόμη ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν καθημερινότητα, κάτι ποὺ συχνὰ συνέβαινε κυρίως τὰ περασμένα χρόνια: Λείπει ὁ ἀγαπημένος σύζυγος ἀπὸ τὸ σπίτι του γιὰ κάποιο λόγο καὶ ἡ σύζυγός του, ἡ ἀγαπημένη του, ἔχει νὰ τὸν δεῖ πολὺν καιρό. Καὶ μία μέρα παίρνει ἀπὸ τὸν ταχυδρόμο, μαζὶ μὲ τὸ γράμμα καὶ μία φωτογραφία του. Τί πιὸ φυσικό, τί πιὸ συγκινητικό, τί πιὸ ἀληθινό, ἀπὸ τὸ νὰ τὴν σφίξει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς τὴν φωτογραφία καὶ νὰ τὴν “πνίξει” στὰ φιλιά;
Πόσο μᾶλλον, ὅταν πρόκειται γιὰ τὶς ἅγιες εἰκόνες, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τῶν Ἁγίων! Ἐδῶ μιλάει ἡ ἴδια ἡ ζωή, τὸ ζωντανὸ καὶ ἁγνὸ συναίσθημα, ἡ νοσταλγία, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἀγάπη, ἡ πίστη. Ψυχὴ τὲ καὶ σώματι ἀνήκουμε στὰ Ἅγια της πίστεώς μας. Ψυχὴ τὲ καὶ σώματι γεννηθήκαμε καὶ θὰ ἐγερθοῦμε. Οἱ ἅγιοι δὲν ἁγιάζουν μόνο στὴν ψυχὴ ἀλλὰ καὶ στὸ σῶμα. Γὶ` αὐτὸ ἔχουμε τὰ ἅγια λείψανα καὶ τὰ τιμοῦμε καὶ τὰ ἀσπαζόμαστε. Εἴμαστε πλασμένοι ἀπὸ ὕλη καὶ πνεῦμα. Ὅλα, τὰ πάντα συμμετέχουν! Θὰ μᾶς τρελάνουν μὲ τὶς φιλοσοφίες τους, ὄχι τόσο οἱ ἄσχετοι καὶ σκοπίμως ἐνεργοῦντες πολιτικάντηδες καὶ λοιποὶ «ἰδεολόγοι», ὅσο οἱ μοντέρνοι ἐκ τῶν ἔσω θεολογοφιλοσοφοῦντες καὶ “ἄκρως ἐπικινδύνως ἰσορροποῦντες” ἐπὶ τῆς Ἀληθείας;
Ἐξάλλου ἐὰν κοιτάξουμε καὶ τὴν ἐτυμολογία τῆς λέξης προσκυνῶ :
πρός + κυνέω / κυνῶ (φιλῶ,)
γονατίζω μπροστὰ σὲ εἰκόνα φιλῶντας τὴν ὡς ἔνδειξη πίστης.
Ἡ εἴδηση ὅπως τὴ διαβάσαμε στὸ ἱστολόγιο aktines
Κάτι δὲν πάει καλὰ στὴν ἐκκλησιὰ τῆς Ἁγίας Μαρίνας Κισσοῦ…
Στὸν πανέμορφο ναὸ ποὺ εἶναι χτισμένος στὴν κεντρικὴ πλατεία τοῦ χωριοῦ, στὰ 1700, τὰ εἰκονίσματα ἔχουν …ταμπελάκια ποὺ γράφουν «Προσοχή: Δὲν φιλῶ, προσκυνῶ».
Ἐπίσης ὑπάρχει ὑπόμνηση τῆς μάσκας καὶ τῆς τήρησης των ἀποστάσεων.
Ἀναρωτιόμαστε ποιὸς θὰ κάνει ὑπόμνηση στους ευφυεῖς νόες ποὺ εἶχαν τὴν ἰδέα γιὰ τοῦτο τὸ “παράξενο” ντεκὸρ στὶς εἰκόνες, ὅτι πρόκειται γιὰ ναὸ καὶ ὄχι γιὰ δημόσια ὑπηρεσία καὶ πὼς οἱ συστάσεις εἶναι δουλειὰ τῆς πολιτείας καὶ τῆς ἀστυνομίας καὶ ὄχι τῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων.
Ἐπίσης πὼς ὅταν ἀσπάζεσαι τὴν εἰκόνα ἡ τιμὴ βαίνει πρὸς τὸ πρωτότυπο ποὺ σὲ προστατεύει ἀπὸ κάθε νόσον καὶ μαλακία (ἀλλὰ προφανῶς δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν βλακεία καὶ τὴν ἀσέβεια, καθὼς αὐτὰ ἐμπίπτουν στὴν ἐλευθερία τῆς βούλησης..).
Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ δημοκρατία καταντούν ελευθεριοτητα καὶ ἀναρχία ὅταν θίγονται τὰ ἱερά, τὰ ὅσια καὶ τὰ δικαιώματα κοινῶν θνητῶν τὲ καί…Ἁγίων, εἴμαστε σίγουροι πὼς κάποια ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ θὰ ἀσχοληθεῖ καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους ποὺ στὴν συγκεκριμένη περίπτωση ἔμειναν “ἀνυπεράσπιστοι” ἀπέναντι στὴν προσβολὴ ποὺ τοὺς γίνεται.