Ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου
Ἡ ψυχή μου σέ γνώρισε, Κύριε, καί διηγοῦμαι τά ἐλέη Σου στόν λαό Σου.
Μή θλίβεσθε, λαοί, διότι εἶναι δύσκολη ἡ ζωή. Ἀγωνίζεσθε μόνο κατά τῆς ἁμαρτίας καί ζητεῖτε ἀπό τόν Κύριον βοήθεια, καί Αὐτός θά σᾶς δώση τό ὠφέλιμο, ἐπειδή εἶναι ἐλεήμων καί σᾶς ἀγαπᾶ. Ὤ λαοί! Μέ δάκρυα γράφω τίς γραμμές αὐτές. Ἡ ψυχή μου ἐπιθυμεῖ νά γνωρίσετε τόν Κύριο καί νά ἰδῆτε τό ἔλεος καί τήν δόξα Του. Εἶμαι ἑβδομήντα δύο ἐτῶν καί ἐπλησίασα τόν θάνατο, καί γράφω περί τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖο μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος νά γνωρίσω διά Πνεύματος Ἁγίου.
Ὤ, ἄν ἦταν δυνατόν, θά σᾶς ἀνεβίβαζα σέ ἕνα ὅρος ὑψηλό, γιά νά ἠμπορέσετε νά ἰδῆτε ἀπό τήν ὑψηλή κορυφή του τό πρᾶον καί ἐλεῆμον πρόσωπο τοῦ Κυρίου, καί θά γέμιζαν οἱ καρδιές σας ἀγαλλίαση.
Σᾶς λέγω ἀλήθεια. Δέν γνωρίζω νά ἔχω τίποτε καλό στόν ἑαυτό μου καί ἔχω πολλές ἁμαρτίες, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει ἐξαλείψει τίς ἁμαρτίες μου καί γνωρίζω ὅτι σέ ὅσους παλαίουν κατά τῆς ἁμαρτίας ὁ Κύριος χαρίζει ὄχι μόνον τήν ἄφεση, ἀλλά καί τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία χαροποιεῖ και γεμίζει τήν ψυχή μέ μία βαθειά καί γλυκειά εἰρήνη.
Ὤ, Κύριε, Σύ ἀγαπᾶς τό πλάσμα Σου καί ποιός ἤμπορεῖ νά κατανοήση τήν ἀγάπη Σου ἤ νά γευθῆ τήν γλυκύτητά της, ἐάν Σύ ὁ ἴδιος δέν τόν διδάξης διά τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος; …
Ὤ, λαοί, ἄς κράξουμε πρός τόν Κύριον, ὅλη ἡ γῆ, καί θά εἰσακουσθῆ ἡ προσευχή μας, διότι ὁ Κύριος χαίρεται μέ τήν μετάνοια τῶν ἀνθρώπων.
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι φυλάττουν τόν ἅγιον φόβο τοῦ Θεοῦ, τότε γίνεται χαρούμενη καί γλυκεία ἡ ζωή ἐπάνω στή γῆ. Τώρα ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά ζοῦν κατά τό θέλημα καί τόν νοῦ τους, καί ἐγκατέλειψαν τίς ἅγιες ἐντολές ἐλπίζοντας χωρίς τόν Κύριο νά εὕρουν τήν χαρά ἐπάνω στήν γῆ, ἐπειδή δέν γνωρίζουν ὅτι μόνος ὁ Κύριος εἶναι ἡ ἀληθινή χαρά μας καί μόνον μέ τόν Κύριο εὐφραίνεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Δόξα νά ἔχη ὁ Κύριος πού μᾶς ἔδωσε τήν μετάνοια, καί μέ τήν μετάνοια ἠμποροῦμε νά σωθοῦμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Δέν θά σωθοῦν μόνον ἐκεῖνοι πού δέν μετανοούν. Σ’ αὐτό βλέπω τήν ἀπόγνωσή τους καί πολύ θρηνῶ, διότι τούς λυπᾶμαι. Αὐτοί δέν ἐγνώρισαν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Ἐάν κάθε ψυχή ἐγνώριζε τόν Κύριον, ἐγνώριζε πόσον Αὐτός μᾶς ἀγαπᾶ, ὄχι μόνο κανείς δέν θά ἀπελπιζόταν γιά τήν σωτηρία του, ἀλλ’ οὐδέποτε θά ἐγόγγυζε.
Ψυχή, ἡ ὁποία ἀπώλεσε τήν εἰρήνη, ὀφείλει νά μετανοήση καί ὁ Κύριος θά συγχωρήση τίς ἁμαρτίες καί θά ἔχη τότε χαρά καί εἰρήνη. Καί δέν ὑπάρχει ἀνάγκη ἄλλων μαρτύρων, ἀλλά αὐτό τό ἴδιο τό Πνεῦμα μαρτυρεῖ μέσα μας ὅτι συνεχωρήθησαν οἱ ἁμαρτίες, καί τό σημεῖον τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι ὅτι ἐμισήσαμε τήν ἁμαρτία.
Καί τί ἄλλο περιμένουμε; Νά ζητήσουμε ἀπό τούς οὐρανούς νά μᾶς ψάλλη κάποιος ἕνα οὐράνιο ἄσμα; Ἀλλά στόν οὐρανό τό πᾶν ζῆ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί σέ μας ἐδῶ στήν γῆ ἔχει δοθεῖ τό ἴδιο Ἅγιον Πνεῦμα. Καί μέσα στούς ναούς οἱ ἀκολουθίες τελοῦνται μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί στίς ἐρήμους καί στά ὅρη καί στά σπήλαια, καί παντοῦ οἱ ἀσκηταί τοῦ Χριστοῦ ζοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Καί ἄν φυλάξουμε Αὐτό, θά εἴμεθα ἐλεύθεροι ἀπό κάθε σκότος καί ἡ αἰωνία ζωή θά εἶναι μέσα μας.
Ἐάν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μετανοοῦσαν καί ἐφύλατταν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὁ Παράδεισος θά ἦταν ἐπάνω στήν γῆ, διότι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἐντός ἡμῶν ἐστίν». Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό δέ Ἅγιον Πνεῦμα καί στόν οὐρανό καί στήν γῆ εἶναι τό ἴδιο.
Ὅποιος εἶναι προσκολλημένος σέ περιουσίες καί χρήματα, αὐτός ποτέ δέν θά ἠμπορέσει νά ἔχη τόν νοῦ καθαρό ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή στό βάθος τῆς ψυχῆς του κατοικεῖ μονίμως ἡ μέριμνα τί νά κάνη μέ ὅλα αὐτά. Καί ἄν δέν μετανοήση ἀληθινά καί δέν θλίβεται, διότι ἠμάρτησε στόν στόν Θεόν, τότε θά ἀποθάνη αἰχμάλωτος τοῦ πάθους, χωρίς νά γνωρίση τόν Κύριον.
Ἐάν ὁ Ἐλεήμων Κύριος διά τῶν παθῶν Του μᾶς ἔδωσε ἐδῶ στήν γῆ τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον Ἅγιον Πνεῦμα, καί ἐάν μᾶς ἔδωσε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, τότε εἶναι φανερόν ὅτι καί ὅσα ἄλλα μᾶς εἶναι ἀναγκαῖα Αὐτός θά μᾶς τά δώσει. Ἄς παραδώσουμε τούς εὑατούς μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τότε θά ἰδοῦμε τήν Πρόνοιά Του, καί ὁ Κύριος θά μᾶς δώση ἀκόμη καί ἐκεῖνο τό ὁποῖο οὔτε κἄν ἀναμέναμε. Ὅποιος ὅμως δέν παραδίδεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτός οὐδέποτε θά ἠμπορέση νά ἰδῆ τήν πρόνοιά Του γιά μᾶς.
Ἐάν σκέπτεσαι τό κακό γιά τούς ἀνθρώπους, σημαίνει ὅτι ζῆ μέσα σου πνεῦμα πονηρόν καί αὐτό σου ὑποβάλει πονηρές σκέψεις κατά τῶν ἀδελφῶν. Καί ἄν κάποιος ἀποθάνη ἀμετανόητος, χωρίς νά ἔχη συγχωρέσει τόν ἀδελφόν του, τότε ἡ ψυχή του θά ἀπέλθη ἐκεῖ, ὅπου μένει τό πονηρόν πνεῦμα τό ὁποῖο ἔχει κατακυριεύσει τήν ψυχήν. Αὐτός εἶναι ὁ νόμος: Ἐάν συγχωρῆς, σημαίνει ὅτι καί ἐσέ ὁ Κύριος σέ συγχώρησε. Ἐάν ὅμως δέν συγχωρῆς τόν ἀδελφόν, σημαίνει ὅτι καί ἡ ἁμαρτία σου παραμένει μαζί σου.
Ὁ Κύριος προσευχόταν ὑπέρ τῶν σταυρωτῶν Του: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσιν». Ὁ Ἀρχιδιάκονος Στέφανος προσευχόταν γιά ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τόν λιθοβολοῦσαν μέχρι θανάτου: « Κύριε, μή στήσης τήν ἁμαρτίαν ταύτην». Καί ἐμεῖς, ἄν θέλουμε νά διαφυλάξουμε τήν χάρη, ὀφείλουμε νά προσευχώμεθα ὑπέρ τῶν ἐχθρῶν. Ἐάν δέν σπλαχνίζεσαι τόν ἁμαρτωλόν, ὁ ὁποῖος θά βασανίζεται στό αἰώνιον πῦρ, σημαίνει ὅτι μέσα σου δέν ζῆ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά πνεῦμα πονηρόν καί ὅσον ἀκόμη ζῆς, ἀγωνίσου διά τῆς μετάνοιας νά ἀπαλλαγῆς ἀπό αὐτό.
*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Γ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2010