Ἰωάννου Νικολαΐδου ἐκπαιδευτικοῦ
Κατὰ κοινὴ ὁμολογία ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας περνᾶ κρίση. Τὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας ἀποκτᾶ διασπαστικὲς τάσεις καὶ ὁ ἀντίκτυπος εἶναι ἐμφανὴς στὶς κοινωνίες. Σαθροποιοῦνται τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας καὶ ἀποδομεῖται ὁ θεσμός της. Οἱ νέοι ἀπέναντι στὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας ἐκδηλώνουν ἔντονη ἀμφισβήτηση, ἀπόρριψη, ἀντίδραση. Ἀλλὰ πρὸς ποιό θεσμό; Αὐτὸν ποὺ διαμορφώσαμε, ὅπου ποτὲ δὲν κάθισε ὅλη ἡ οἰκογένεια μαζὶ στὸ τραπέζι, νὰ κάνουν προσευχή, νὰ μιλήσουν, νὰ συζητήσουν, νὰ διαφωνήσουν, νὰ γελάσουν. Ὅπου καὶ οἱ δυὸ γονεῖς ἐργάζονται γιὰ νὰ ζήσουν τὰ παιδιὰ τους «καλὰ» καὶ τὰ παιδιὰ μαραζώνουν ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς παρουσίας τους καὶ τραυματίζονται ἀπὸ τὴ συμπεριφορά τους, καὶ ἰδίως τῆς μάνας, ποὺ ὅταν γυρνᾶ ἀπὸ τὴ δουλειὰ ἀντὶ γιὰ ἕνα χάδι στοργῆς καὶ ἀγάπης βγάζει ὅλη τὴν κούραση καὶ τὴν πίεση τῆς ἐργασίας. Καὶ ἐνῶ παλιὰ οἱ νέοι εἶχαν χορτάσει γάλα ἀπὸ τὴ μάνα τους (στοργή, ἀγάπη), σήμερα χορταίνουν ἀπὸ τὸ κρύο γυαλὶ τοῦ μπιμπερὸ κι ἀφοῦ «ἀπὸ τὰ μπουκάλια ἄρχισαν (=μπιμπερὸ) στὰ μπουκάλια (ποτὰ) θὰ καταλήξουν» (Γ. Παΐσιος).
Σ’ αὐτὴν τὴν οἰκογένεια ἀντιδρᾶ ὁ νέος. Αὐτὴν ποὺ τοῦ στέρησε τὴ θαλπωρή της, τὸν διαπαιδαγώγησε μὲ τὰ ὑποπροϊόντα τῆς τηλεόρασης καὶ τὸν ἄφησε κενὸ ψυχικὰ καὶ ἀδύναμο πνευματικά. Δὲν ἀναγνωρίζει τὸν ρόλο της οὔτε καὶ αὐτοὺς ποὺ ἔπαιξαν κάποτε τὸν ρόλο τῶν γονιῶν καὶ δὲν δέχεται νὰ ὑπακούσει. Καλύτερο ἴσως θὰ ἦταν, ἀντὶ νὰ ἀντιδροῦν οἱ νέοι μὲ διάφορους τρόπους καὶ νὰ ἐπισημαίνουν τὶς ἐνοχὲς στοὺς αἰτίους νὰ ζητήσουν νὰ ἀλλάξει ἄρδην ἡ κατάσταση. Καὶ πῶς θὰ γίνει αὐτό; Χτίζοντας ἐκεῖ ὅπου ἄλλοι γκρέμισαν. Φτιάχνοντας οἱ ἴδιοι οἰκογένειες ποὺ θὰ δώσουν στὰ παιδιά τους ὅ,τι οἱ ἴδιοι στερήθηκαν καὶ θὰ πάρουν ὅ,τι οἱ ἴδιοι στέρησαν ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους. Καὶ ἔτσι, χωρὶς ἐνοχὲς καὶ τραύματα, θὰ ἀνορθώσουν ἕναν θεσμὸ ποὺ παραπαίει καὶ χαροπαλεύει, πρὸς ὄφελος καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἰδίων, τῶν γονέων τους ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας.