Παντελή Παπαδόπουλου
Θεολόγου
(Σκέψεις περί Ἐκκλησιασμοῦ παρμένες
ἀπό ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)
Ὅταν ἔρθει ἡ στιγμή τῆς Θείας Κοινωνίας καί πλησιάσουμε τό Ἅγιο Ποτήριο, ἄς πιστεύουμε ἀκλόνητα ὅτι ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μεταδίδεται στούς πιστούς διά τῶν χειρῶν τοῦ ἱερέα. Ἄς ἐξετάσουμε τή συνείδησή μας, ἄν μᾶς ἐλέγχει γιά κάτι. Ποιό ἐλάττωμα διορθώσαμε, ποιά ἀρετή πετύχαμε, ποιά ἁμαρτία σβήσαμε μέ τή μετάνοια καί ἐξομολόγησή μας. Σέ τί γίναμε καλύτεροι. Ἄν φερθήκαμε μέ φιλότιμο μπροστά στόν Θεό καί φροντίσαμε τά τραύματα τῆς ψυχῆς μας μέ ἐπιμέλεια, ἐκτός ἀπό τή νηστεία, τότε μποροῦμε νά προσέλθουμε στή Θεία Κοινωνία.
Ἡ προσέλευσή μας στή Θεία κοινωνία νά γίνει μέ συναίσθηση τῆς πράξεώς μας. Μέ φόβο Θεοῦ, μέ ἀγάπη, μέ καθαρή συνείδηση, μέ νηστεία καί προσευχή. Χωρίς θόρυβο, σπρωξίματα, συζητήσεις, χωρίς βιασύνη. Γιατί τίποτα καλύτερο δέν ἔχουμε νά κάνουμε ἀπό τή Θεία Κοινωνία. Βρισκόμαστε ὄχι στή γῆ, ἀλλά στόν οὐρανό, μαζί μέ τούς ἁγίους καί τούς ἀγγέλους καί τίποτα γήινο νά μήν μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἡ στιγμή εἶναι μοναδική.
