Ζήση Μαριάννα
ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ : ΤΟ ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ
Καθήκον είχεν ο άνθρωπος να ν και τον νουν αυτού προς μόνον τον Θεόν να αναφέρη και ουχί να αναζητή την τέρψιν εν ταις απολαύσεσι των δημιουργημάτων. Η προσήλωσις αυτού προς τα γήινα επέφερε την αμέλειαν του προς τον Θεόν καθήκοντος και την αμέλειαν του προς εαυτόν καθήκοντος. Διά της αμέλειας εμακρύνθη ήδη του Θεού, απώλεσεν ήδη μέγα μέρος της ενισχυούσης αυτόν θείας δυνάμεως.
Μια αντιφατική εικόνα: Ένας άνθρωπος, μία αξιοπρεπής-επώνυμη ένδυση, ένας κάδος απορριμμάτων, τα προς το ζην!
Μία εποχή που καταρρέει, αυτή της ύλης, του ακόρεστου καταναλωτισμού, της βιτρίνας και της απληστίας, της παντοδυναμίας και των ψυχικών ασθενειών, που έφθασαν στο αποκορύφωμα. Μια εποχή του ΄φαίνεσθαι΄.
Η πλάνη με τα πλοκάμια που αυτή διέθετε είναι πραγματική. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, όλοι αλυσοδεθήκαμε μέσα της. Τα αποτελέσματά της παρουσιάζονται ξεκάθαρα με αφορμή την οικονομική κρίση, διότι υπήρχαν και πριν αλλά δεν ήταν ευδιάκριτα.
Πριν λίγα χρόνια για πολλούς, πριν λίγους μήνες για λιγότερους, ή ακόμη και τώρα για ελάχιστους, ένα επώνυμο ένδυμα αποτελούσε το απόλυτο λάφυρο μέσα στον καταναλωτικό πόλεμο, στον οποίο είχε εμπλακεί τις τελευταίες δεκαετίες ο άνθρωπος.
Κάποτε η «φίρμα» στο μέρος της καρδιάς, την οποία είχε χρυσοπληρώσει, του χάριζε αξιοπρέπεια, αναγνώριση, ισχύ, ύφος, ακόμη και ή θ ο ς.
Παράλληλα λειτουργούσε και ως χάπι για τη λήθη των προβλημάτων και την απόκτηση της χαράς, η οποία όμως διαρκούσε ελάχιστα γι’ αυτό και τον οδηγούσε στην ανάγκη όλο και περισσότερων αποκτημάτων προκειμένου μέσα από αυτή την πλάνη να διατηρήσει υπαρκτή τη χαρά έστω και στο κατώτατο επίπεδο. Έτσι χανόταν στον καταναλωτικό κυκεώνα ο άνθρωπος, όντας πολλές φορές ανταγωνιστικός, κατάμονος και ανήμπορος να αισθανθεί τη θεία δύναμη.
Το παράσημο αυτό, όποιο και αν ήταν υποσχόταν να του φουσκώσει το «Εγώ», να τον θεριέψει, να του δώσει κίνητρο και ανταμοιβή για την ουσιαστική απομάκρυνσή του από τον προορισμό του, την αλήθεια, τη ζωή, τη φύση, το συνάνθρωπο . Στη συνέχεια τον οδηγούσε τελείως στον αποπροσανατολισμό, αν δεν κατάφερνε να τον ρίξει τελικά στην έπαρση και την αλαζονεία, που ήταν ο τελικός στόχος.
Τώρα όμως, που γκρεμίζεται το οικοδόμημα του «πανίσχυρου Εγώ» μαζί με το οικοδόμημα που έχτισε το τέρας του καταναλωτισμού και της αυταρέσκειας, ο άνθρωπος έχοντας αποκοπεί από τον αληθινό Θεό και τη μητέρα γη βρίσκεται απογυμνωμένος από την θνητή δύναμη, που του έδινε η ύλη και ο αρρωστημένος εγωκεντρισμός του.
Μέσα στις μεγαλουπόλεις, συνήθως τις νύχτες, στέκεται με απόγνωση μπροστά σε έναν κάδο απορριμμάτων ανήμπορος να σκεφτεί και να αναζητήσει μία άλλη λύση ίσως στην ύπαιθρο και την αγροτιά που τόσο ευκαταφρόνητα και ασεβέστατα αντιμετώπισε τα προηγούμενα χρόνια. Κυρίως όμως, στέκει εκεί, έχοντας ξεχάσει ότι ακόμη και αυτή την ύστατη ώρα υπάρχει ένα Πατρικό Χέρι, έτοιμο να σκουπίσει τα δάκρυά του αν είναι πραγματικής μετάνοιας και να τον ανασηκώσει αγκαλιάζοντάς τον φιλεύσπλαχνα και στοργικά.