Δημήτρη Κιτσίκη
τουρκολόγου- διεθνολόγου καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὁττάβας,
μέλους τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας
Τὸ ἑλληνικὸ κράτος ποὺ οἰκοδομεῖται στὰ ὄνειρά μας ὡς πυξίδα γιὰ νὰ κατευθύνῃ τὸ σκάφος τοῦ πλανητικοῦ ἑλληνισμοῦ χρειάζεται μία πλανητικὴ γλῶσσα, δηλαδὴ τὴν ἑλληνική. Ἀλλὰ ἐπειδὴ τὴν πυξίδα θὰ τὴν χειρισθοῦν οἱ σημερινοὶ νέοι πτυχιοῦχοι ἄνεργοι, πρέπει νὰ τοὺς δοθῆ μία γλῶσσα διαφορετική, καβαφική, ἐλεύθερη ἀπὸ δυτικοὺς γλωσσολογικοὺς ῥασιοναλισμούς. Ἰδοὺ οἱ βάσεις τοῦ γλωσσικοῦ αὐτοῦ ἐργαλείου:
1. Ἐπαναφορὰ τῆς πολυτονικῆς γραφῆς:
Ἡ πολυτονικὴ γραφὴ μαθαίνεται τάχιστα, «μέσα σὲ δέκα λεπτά». Προμηθεύεσθε μίαν οἱανδήποτε γραμματικὴ τῆς νέας ἑλληνικῆς γλώσσης στὰ πολυτονικά. Π.χ. τὶς σχολικές, πρὸ τῆς καθιερώσεως τοῦ γλωσσικοῦ ἐγκλήματος, ὅπως τὴν γραμματικὴ τοῦ Πέτρου Π. Παπαϊωάννου, Ἐκδόσεις τοῦ Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας. Ἐπίσης, χρειάζεσθε κάποιο πολυτονικὸ νεοελληνικὸ λεξικὸ καὶ σίγουρα ἕνα ἀρχαιοελληνικὸ λεξικό. Στὸν προσωπικό σας ὑπολογιστὴ πηγαίνετε στὸν πίνακα ἐλέγχου, στὸ εἰκονίδιο ἐπιλογῆς τῶν ἑκατοντάδων γλωσσῶν, καὶ ἐπιλέγετε τὰ ἑλληνικὰ μὲ πολυτονικὸ πληκτρολόγιο. Προμηθεύεσθε καὶ τὸ πρόγραμμα, αὐτόματος πολυτονιστής, τῆς ἑλληνικῆς ἑταιρείας Ματζέντα, ποὺ μετατρέπει οἱοδήποτε μονοτονικὸ κείμενο σὲ πολυτονικό. Τὰ ἐλάχιστα λάθη τοῦ προγράμματος διορθώνονται εὔκολα μὲ τὸ χέρι. Ἡ πολυτονικὴ γραφή –συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς βαρείας, τῆς ὑπογεγραμμένης καὶ τῆς δασείας στὸ ἀρχικὸ ῥ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῆς γλώσσας, εἴτε γράφει κανεὶς λαϊκά, δημοτική, καθαρεύουσα, ἀρχαῖα ἤ ἰδιόμορφα, ἀπὸ τὴν ἀλεξανδρινὴ ἐποχὴ μέχρι σήμερα, δηλαδὴ στὶς δύο τελευταῖες χιλιετίες ὅταν ἡ ἑλληνικὴ ἀτονικὴ ξέφυγε ἀπὸ τὰ στενὰ ὅρια τῆς πόλεως κράτους καὶ ἔγινε πλανητική, πρὸς χρῆσιν καὶ τῶν κατοίκων τῆς γῆς ποὺ δὲν εἶχαν τὰ ἑλληνικὰ ὡς μητρικὴ γλῶσσα.
2. Ἂκόμη καὶ στὴν δημοτική, νἀ ἀκολουθεῖται ἡ πλέον συντηρητικὴ ὀρθογραφία στὴν κλίση τῶν ῥημάτων καὶ τῶν ὀνομάτων. Νὰ ἀποφεύγονται οἱ ὀρθογραφικοὶ νεωτερισμοὶ ὅπως τρένο, ἀβγό, καβγᾶς, κτήριο. Νὰ μὴν ἀκρωτηριάζονται οἱ λέξεις ὅπως αὐτὸ συνηθίζεται στὸν προφορικὸ λόγο, ἀλλὰ: ὁ Πλάτων τοῦ Πλάτωνος, ὁ Σωκράτης τοῦ Σωκράτους, ἠμπορῶ, ὑποκάμισο, ἐσώβρακο, ὑπανδρεύομαι. Τήρηση τῆς συλλαβικῆς ἤ χρονικῆς αὐξήσεως στὰ ῥήματα (ἐκοίταξα, ἠργάσθην). Στὴν αἰτιατικὴ νὰ μὴν ἀφαιρεῖται ποτὲ τὸ τελικὸ ν στὸ ἄρθρο, ἔστω καὶ ἄν ἡ λέξη ποὺ ἕπεται ἀρχίζῃ μὲ φ, θ, χ, σ. Ἡ γενικὴ τῶν τριτοκλίτων νὰ εἶναι πάντα ὅπως τῆς πόλεως, τῆς κυβερνήσεως.
3. Ἡ μουσικότητα τῆς γλώσσας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν κινητικότητα τοῦ τόνου καὶ τὴν κλίση ὅλων τῶν λέξεων. Συνεπῶς, ποτὲ νὰ μὴν ἀκολουθοῦνται οἱ κανόνες τῆς δημοτικῆς ποὺ στόχο ἔχουν τὸν ἐκσλαυϊσμὸ τῶν ἑλληνικῶν. Ὁ τόνος πρέπει νὰ κατεβαίνῃ στὴν γενική, καὶ στὰ ὀνόματα ἀλλὰ καὶ στὰ ἐπίθετα.
4. Ὅλες οἱ ξένες λέξεις πρέπει νὰ ἐξελληνίζονται καὶ νὰ λαμβάνουν ἑλληνικὴ ταυτότητα γιὰ νὰ τοὺς ἐπιτραπῆ νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸ ἱερὸ τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς, δηλαδὴ πρέπει ὅλες, χωρὶς ἐξαίρεση, νὰ κλίνονται: τὰ τρακτέρια, τὰ ταξιά, τῆς Οὐασιγκτῶνος, τῆς Μοντρεάλης.
5. Βάσει τῶν ἀνωτέρω ὁ καθεὶς εὑρίσκει τὸ ἰδικό του ὕφος μὲ διδασκάλους τοὺς συγγραφεῖς ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς γλωσσολόγους τῶν Παρισίων, δημιουργοὺς ὅπως τὸν Καβάφη, τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸν Κάλβο. Καθαρόαιμη καθαρεύουσα καὶ ἀρχαία δὲν ἁρμόζουν. Ὁ λόγος φαίνεται ψευδής. Προτιμοτέρα μία μικτὴ γλῶσσα προσωπικῆς ἐπιλογῆς. Μακριὰ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἐπαγγελματίες γλωσσολόγους καὶ δασκάλους οἱ ὁποῖοι, ὅλοι, καταστρέφουν τὴν γλῶσσα. Τὸ σημαντικὸ γιὰ τὸν καθένα εἶναι νὰ οἰκοδομήση μία ἰδική του γραφὴ ὥστε, καὶ ἀνωνύμως νὰ γράψη, θὰ ἀναγνωρίζεται πάντα. Γνωρίζεις ὅτι ὁ πίνακας εἶναι τοῦ Rembrandt καὶ χωρὶς τὴν ὑπογραφή του.