Ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἀπογύμνωση τῆς Παιδείας καί Ἀγωγῆς ἀπό τό ὑγιές κομμάτι τῆς Ἐθνικής Παράδοσης, μέ τίς αἰώνιες πνευματικές ἀξίες, ὅπως τήν ἀλήθεια, τή δικαιοσύνη, τήν ἐντιμότητα, τή φιλοπατρία, τήν ἀγάπη καί προσφορά, ἀξίες, πού καθόριζαν τόν ἑλληνικό νέο ἀνθρωπισμό, συνέβαλε σέ αὐτό πού ἀποκαλοῦμε σήμερα κρίση.
Ὁ ἀκάματος ἀγώνας γιά συμμετοχή καί προσφορά πρός τό καλό ὅλων καί τό μοναδικό ἑλληνικό φιλότιμο, πού πλούτιζαν τή ζωή, τήν οἰκοδομοῦσαν καί ξεσήκωναν τούς νεώτερους νά ὁραματίζονται, νά σέβονται καί νά ἀγαποῦν ὅ,τι ἔχουν, ὅ,τι εἶναι, ὅπου βρίσκονται καί ὅ,τι τούς προσφέρεται, ὅ,τι ζοῦν, φαίνεται, νά ἔχει χαθεῖ. Ἀναλογίζεσαι, ἔτσι, τί ἔχει φύγει ἀπό τά χέρια μας καί κλαῖς μυστικά.
Καί ἔχει χαθεῖ μέσα στίς πολύχρωμες πολυπολιτισμικές, παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες τοῦ κόσμου, κυρίως ἀπό τήν ἑλληνική ἀδιαφορία μας, τήν χρωματοποιημένη κουλτούρα τῆς σύγχρονης ζωής μας.
Ἔχουμε, λοιπόν, γίνει ἐχθροί τοῦ ἑαυτού μας;
Καί ὅμως, οἱ αἰώνιες ἀξίες δέν χάνονται! Δέν εἶναι δυνάμεις ἐξαναγκασμοῦ ἀλλά στόχος καί οἱ ἐθνικές – λαϊκές – ἱστορικές παραδόσεις δέν εἶναι συνήθειες ἁπλές, εἶναι ζωή!
«Εἶναι δεῖκτες σκοπῶν μέ προϋπόθεση τήν ἐλευθερία» καί τήν ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου στόν συγκεκριμένο χῶρο τῆς δικῆς του Πατρίδας, τοῦ τόπου του. Χρειαζόμαστε τίς παραδόσεις μας, ὅπως τόν ἀέρα, ὡς κουράγιο γιά τή συνέχεια τῆς ζωῆς μέ τίς περιπέτειές της, τίς ἀπογοητεύσεις καί τίς ἐλπίδες, τίς ματαιώσεις της. Χρειαζόμαστε τόν εὐλογημένο τόπο, πού τόν λέμε, πατρίδα μας. Οὔτε ἡ Πατρίδα μᾶς ἔχει ἀνάγκη, οὔτε ἡ Παράδοση! Γράφει ὁ λαογράφος μας, Δημ. Λουκᾶτος:
«Ἡ Παράδοση δέν μᾶς παρακαλεῖ, οὔτε μᾶς ἀναγκάζει. Ἡ ἴδια μέ τό κύλισμα τῶν αἰώνων ἀδιαφορεῖ γιά τή συντήρηση καί τή συνέχειά της. Ἐμεῖς τή χρειαζόμαστε» τήν Πατρίδα πάλι, σημεῖο ἀναφοράς γιά νά ἐπιβιώνουμε, ὡς συγκεκριμένες ὀντότητες στόν κόσμο μέ παρελθόν, παρόν, παιδεία, γλώσσα, θρησκεία καί ἀξίες, γιά νά ζοῦμε καί νά δημιουργοῦμε καί ὡς ἄνθρωποι νά ὁλοκληρωνόμαστε, ὥστε νά παραδίδουμε ἔργο θετικό στούς νεώτερους, ἐμεῖς τήν ἔχουμε ἀνάγκη. Ἐμεῖς τή χρειαζόμαστε!
Ἡ ἀναζήτηση νέων ἀξιῶν, νέου ἤθους καί νέου πατριωτισμοῦ προτάθηκε, δυστυχῶς, ὡς ἀνάγκη τῆς νέας ἐκσυγχρονιστικῆς ὁπτικῆς, στίς μέρες μας.
Μιά γενιά, ὅμως, πού δυσπιστεί στά ἰδανικά της καί ἀμφισβητεῖ τή διαχρονική δύναμη καί ἀξία τους, πού παραθεωρεί τίς θυσίες καί τήν προσφορά τῶν Πατέρων της, τήν πνευματική κληρονομιά της, δέν μπορεῖ νά προτείνει τίποτα, ἀληθινά νέο. Ἀποδέχεται, ἔτσι, ὁ,τιδήποτε, ἀβασάνιστα, μιμεῖται, ἐνστερνίζεται ἀλλότρια ἤθη, πού τήν ἀποπροσανατολίζουν καί πορεύεται ἀδιάφορα καί ἀνέραστα. Δέν ἀγαπᾶ τίποτα καί κανέναν. Δέν ζεῖ. Δέν δημιουργεῖ.
Μιά πρόσφατη «ἔρευνα» ἔδειξε ὅτι, σέ εἴκοσι χρόνια, ὁ Ἕλληνας, ἄν δέν ξυπνήσει ἀπό τόν τωρινό του λήθαργο, θά εἶναι ἀγνώριστος: διχασμένος, ἀτομιστής, ρατσιστής, ὑλιστής, φοβισμένος! Εἰκόνα ἀπογοήτευσης, θλίψης.
Χρειαζόμαστε νέες πηγές ἔμπνευσης, καθαρῆς καί ὑγιοῦς. Χρειαζόμαστε σωστά πρότυπα, γιά νά ξαναβροῦμε τό πάτημά μας τό ἑλληνικό, πού σέ μιά ἔννοια κλείνει ἕνα θησαυρό: Πίστη – ἀνθρωπισμό – πολιτισμό. Εἶναι πανανθρώπινη ἡ ἀπαίτηση τῶν καιρῶν καί ὁ Ἕλληνας, κρατώντας ζωντανή τή μνήμη του, μπορεῖ νά τά προσφέρει. Αὐτοσεβασμό καί αὐτογνωσία, αὐτά χρειάζεται ὡς στηρίγματα ὁ σύγχρονος Ἕλληνας, γιά νά συνεχίσει τήν πορεία του στόν κόσμο, ὥς ἄνθρωπος καί ὥς πατριώτης γνήσιος, μέ αὐτοπεποίθηση καί ἀξιοπρέπεια.
Γιά τόν γνήσιο Ἕλληνα δέν ὑπάρχουν σύνορα στούς πόνους τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό θρηνεῖ κάθε ἅλωση πνευματική, ξέρει ὅτι ἐκεἶ παραμονεύει ὁ θάνατος, πού παρουσιάζεται μέ πολλά πρόσωπα (ἀσέβεια, ἀδιαφορία, μεμψιμοιρία, γκρίνια, εὐμάρεια, ἀτομισμός…). Τήν οὐσιαστική ἔννοια τοῦ πατριώτη καί τοῦ πατριωτισμοῦ χρειάζεται νά «ἀναστήσουμε», πού ἔχει τόσο διαβληθεῖ, συκοφαντηθεῖ, στούς καιρούς μας.
Γιατί;
Πατριῶτες εἶναι αὐτοί, πού πονοῦν τήν γλῶσσα μας καί ἀγωνίζονται γι’ αὐτό, ἐρευνῶντας, μελετῶντας, συγγράφοντας γιά τήν ἑλληνική γραμματεία.
Πατριῶτες εῖναι αὐτοί, πού πονοῦν τούς ἀγῶνες τῆς Πατρίδας τους, τιμοῦν καί μιλοῦν μέ συγκίνηση γιά τίς θυσίες τοῦ ἔθνους, πού εἶναι ἡ καθαρή μαρτυρία μιᾶς ἁγιασμένης πορείας θυσιῶν.
Πατριῶτες εἶναι οἱ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές, οἱ ἱερεῖς καί ὅσοι ἀσκοῦν εὐσυνείδητα τό καθῆκον τους, δίνοντας τή σωστή παρουσία τοῦ Ἕλληνα, στόν τόπο του καί ἀλλοῦ, ὅπου γῆς.
Πατριῶτες εἶναι οἱ γονεῖς στήν ἑστία τους, αὐτοί πού λικνίζουν τά ὄνειρα καί τίς ἐλπίδες τῆς φυλῆς μας καί διδάσκουν μέ τήν ἁπλή καθημερινή ζωή τους στά παιδιά τους, τήν εὐθύνη, τήν ἀγάπη, τό καθῆκον, τή θυσία, τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς φυλῆς.
Ὅλα αὐτά εἶναι Πατρίδα, ὅλοι αὐτοί εἶναι πατριῶτες. Ὅσοι τό δέχονται, μποροῦν νά περνοῦν τά σύνορα τοῦ «σήμερα» καί κοντινοί ἤ μακρινοί, τήν ὑποσχόμενη μαγεῖα τοῦ πρόσκαιρου νά ἀφήνουν καί νά ἀγγίζουν τό αἰώνιο, τό ἑλληνικό, μέ σεβασμό γιά τήν ἱερότητα καί τήν θυσία, ὥς ἀσπίδα στό φρόνημα πού ἡ ζωή τους χρειάζεται, ἀνυποχώρητοι πολεμιστές στόν καθημερινό ἀγῶνα τῆς δικῆς τους προσωπικῆς, ἐθνικῆς καί πολιτιστικῆς ἐπιβίωσης!
Θ.Π.