Τσικοπούλου Χαρᾶς
Ἐκ τοῦ τομέως Παιδείας τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
Τὶς στιγμὲς τοῦτες ποὺ τυπώνονται στὸ χαρτὶ οἱ ἀκόλουθες σκέψεις, προσπαθώντας νὰ αἰτιολογήσουμε τὸν πιὸ πάνω τίτλο γιατὶ εἶναι χρήσιμα τὰ Α.Ε., αὐθόρμητα ἦλθε στὸν νοῦ μας ὁ πηχυαῖος τίτλος ἑνὸς ἐπιστημονικοῦ ἄρθρου δύο σπουδαίων ἐπιστημόνων Ἀμερικανῶν στοχαστῶν, ποὺ μόλις πρὸ μιᾶς δεκαετίας περίπου εἶχε δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος: «Ἡ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ».
Ἂς ἀρκεστοῦμε πρὸς στιγμὴν στὸ ἀπύθμενο περιεχόμενο ποὺ περικλείει μόνο αὐτὸς ὁ τίτλος. Διότι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πολῖτες (γονεῖς, διάφοροι σύλλογοι καὶ φορεῖς) ἔχουμε σταθεῖ μὲ δέος μπροστὰ στὴ γενικευμένη κρίση, ἡ ὁποία ἀποδείχτηκε ὅτι ὀφείλεται στὴν ὕπαρξη φυματικῆς Παιδείας. «Βαρὺ ἀπαιδευσία» (Πιττακὸς) ποὺ …«ὁδηγεῖ σὲ πλάνη», μᾶς βεβαιώνει ὁ σοφός μας πρόγονος, Σωκράτης. Καὶ ἐνῷ εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλη τὴν Ε.Ε. ἡ ἀνθρωποποιὸς δύναμη καὶ ἡ παιδευτικὴ ἀξία τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, ἐμεῖς, Ἐπιμηθεῖς ὄντες, μετὰ ἀπὸ πολλὲς δεκαετίες συνειδητοποιήσαμε(;) τὸν τραγικὰ ἐπίκαιρο λόγο τοῦ Καμύ: «Δὲν μᾶς ἀπομένει, παρὰ νὰ ἀναγεννηθοῦμε ἢ νὰ πεθάνουμε».
Πολλοὶ Νεοέλληνες οἱ ὁποῖοι ἀναζήτησαν τὰ αἴτια τῆς κατάρρευσης τῆς κοινωνίας μας σήμερα πλέον κατανόησαν ὅτι, καταργῶντας τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά, πετάξαμε τὴν ἀνθρωπιστικὴ Παιδεία. Πῶς ἄραγε συνέβη καὶ ὑποτιμήσαμε ὅτι τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ σκέψη καὶ ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ποὺ τὴν ἐκφράζει, εἶναι «γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα τὸ ἀναντικατάστατο λίκνο τῆς δημοκρατίας»; Γιατί περιφρονήσαμε τὸ γεγονὸς ὅτι «τὰ Α.Ε. θὰ ἀποτελοῦν γιὰ πάντα τὸ κύριο σῶμα τῆς ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας»; Ἄραγε νὰ εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἀξιόλογοι Ἕλληνες δημιουργοὶ διέθεταν μιὰ οὐσιαστικὴ ἀρχαιογνωσία; Οἱ Πατέρες τῆς Δημοτικῆς Ὁ Σεφέρης, ὁ Ἐμπειρίκος, ὁ Ἐλύτης, ὁ Ρίτσος, ὁ Βρεττάκος, ὁ Τσαρούχης, ὁ Καβάφης, ὁ Κάλβος, ὁ Παλαμᾶς, ὁ Σικελιανὸς ξέρουν ἀρχαῖα Ἑλληνικά. Ὁ Γρυπάρης, ὁ μεγάλος δημοτικιστής, ἦταν ἄριστος γνώστης τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καὶ οἱ μεταφράσεις ποὺ ἔκανε τῶν ἀρχαίων τραγωδιῶν εἶναι θαυμάσιες. Ὁ δὲ Βάρναλης ἔγραψε σὲ γλῶσσα Πινδαρική. Ὁ ἀποθανὼν Ἰωάν. Κακριδής, ὁ ὁποῖος, καίτοι φανατικὸς δημοτικιστὴς καὶ γνωστὸς γιὰ τοὺς ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς Δημοτικῆς, ἐξηγοῦσε σὲ ἐκτενῆ του ἀνάλυση (ὁ χῶρος δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τὴν παραθέσουμε) «Γιατί διδάσκουμε Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ στὰ παιδιά». Σὲ συνέντευξή του δὲ τὸ 1986 στὸ φιλολογικὸ περιοδικὸ «Πλάτων» εἶχε δηλώσει: «Ἡ γλῶσσα μας ἀργοπεθαίνει, τῆς λείπει τὸ ὀξυγόνο καὶ μόνο ὅποιοι γνωρίζουν ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν σωστὰ τὴν Νεοελληνικὴ Δημοτική». Καὶ σὲ ἄλλη δήλωσή του ἀναφέρει ὅτι «Γιὰ νὰ μπορέσει κάποιος νὰ χρησιμοποιήσει σωστὰ τὴν ἑλληνικὴ Δημοτική, εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶναι γνώστης τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς».
Ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς ἀπὸ πολὺ παλιὰ βεβαίωνε πὼς «ὅστις ἐπιθυμεῖ νὰ διδάξει τὴν Νέα Ἑλληνικὴ δίχως τὴν γνώση τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, ἢ ἀπατᾶται ἢ ἀπατᾶ»! Ἄραγε, πῶς θὰ χαρακτήριζε ὁ Κοραῆς αὐτοὺς ποὺ διδάσκουν τὴν οἰκτρὰ αὐτὴ σημερινὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας τὴν ὁποία ἀποκαλοῦν … Δημοτική; Ἐμεῖς, ζαλισμένοι ἀπ’ τὰ σύγχρονα παραισθησιογόνα, περιφρονήσαμε τὸ ὅτι ἡ ἑλληνικὴ παιδεία ἀποτελεῖ νευραλγικὸ σημεῖο τῆς ἐπιβιώσεώς μας καὶ πὼς κατὰ τὸν Ἰσοκράτη «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀποτελεῖ κύριο ὄργανο τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, θεῖο ὄργανο παιδεύσεως καὶ ἠθικῆς τελειώσεως». Ἀλλοίμονο, φίλοι μου! «Τὸ ἑλληνικὸ γένος ξυπνοῦν ἀπ’ τὴν ὕπνωση Ἐφιάλτες» καὶ οἱ ἐφιάλτες ἀπ’ τὴν πρωτόγνωρη νεοελληνικὴ παρακμὴ ἔρχονται νὰ στείλουν τὸ μήνυμα ποὺ φαίνεται πὼς δὲν ἔχουμε ἀκόμη ὅλοι καταλάβει, ὅτι ἦταν ἀνίερη, ὕποπτη καὶ ὕπουλη ἡ προσπάθεια νὰ συνδεθεῖ ἡ ἐγκατάλειψη τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας μὲ μιὰ δῆθεν προοδευτικὴ καὶ πρωτοποριακὴ ἀντιμετώπιση τῶν παιδευτικῶν πραγμάτων.
Ὁ Δημήτρης Μυρὰτ πρὶν ἀπὸ χρόνια διερωτᾶται: «Γιατί τά᾿ χουν βάλει μὲ τὴν γλῶσσα μας; Γιατί συνδέσανε τὸν σοσιαλισμὸ μὲ τὸν ἐκχυδαϊσμό της»; Εἶναι παγκοίνως γνωστὸ πὼς «ἀποτελεῖ πανευρωπαϊκὸ ἐκπαιδευτικὸ καὶ μορφωτικὸ αἴτημα τῶν σοσιαλιστῶν ἡ ἐπαναφορὰ τῶν Α.Ε. καὶ Λατινικῶν στὰ Γυμνάσια καὶ Λύκεια». Ἐμεῖς ἐδῶ στὸν τόπο μας, ὅπου ἡ ὕπνωση ἔχει ἀναχθεῖ σὲ καθημερινὸ βιορρυθμὸ τῶν παχύνοων Νεοελλήνων, ἀκόμη διερωτώμεθα γιατὶ εἶναι χρήσιμα τὰ Α.Ε. Ἀναζητῶντας καὶ ἐμεῖς μὲ ἀπόγνωση τὰ αἴτια τῆς κακοδαιμονίας μας μὲ ἀφορμὴ ὅσα θὰ ἀναφερθοῦν ἐν συνεχείᾳ στὸ ὁδοιπορικό μας αὐτό, πιστεύουμε νὰ γίνει ἀντιληπτὸ πὼς ὁ ἑλληνικὸς κοινοβουλευτισμὸς εἶναι ἡ πλήρης ὑποτίμηση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Τὰ παραδείγματα εἶναι πολλά, θὰ καταθέσουμε ὅμως ἐνδεικτικῶς κάποια ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συνδέονται μὲ τὸ θέμα μας. «Ἡ νέα μας γλῶσσα εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀρχαία, ἀδιάκοπα μιλημένη ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος γιὰ χιλιάδες χρόνια…» (Μανώλης Τριανταφυλλίδης).
– Μὲ τὸ γεγονὸς πὼς οἱ Ἰταλοὶ διδάσκουν στὰ δικά τους κλασσικὰ Λύκεια τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἐπιστήμονες Ἰταλοὶ ἐξηγοῦν ὅτι ἡ Α.Ε. «ἔχει ὑψηλὴ μορφοποιητικὴ ἱκανότητα ποὺ διαμορφώνει τὴ σκέψη καὶ κάνει τοὺς μαθητὲς ποὺ γνωρίζουν ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ νὰ διαπρέπουν στὶς θετικὲς ἐπιστῆμες». Γιὰ τοῦτο ἄλλωστε εἶναι διαπιστωμένο ὅτι ἡ γλωσσικὴ ἀνεπάρκεια τῶν νεοελληνόπουλων ἔχει ἀρνητικότατες συνέπειες στὴ διδασκαλία ὅλων τῶν μαθημάτων, τῶν λεγομένων «θεωρητικῶν» ἀλλὰ καὶ τῶν «θετικῶν».
-Ἔρευνα ἀπεκάλυψε γιὰ τὰ ἑλληνόπουλα πὼς «εἶναι ἀπὸ τὰ τελευταῖα στὴν Εὐρώπη στὴ δυνατότητα δημιουργίας λόγου καὶ σκέψεως», γιατὶ ἡ γλῶσσα τους, τὸ ὕψιστο ἐργαλεῖο αὐτὸ τοῦ νοῦ, ἀκρωτηριάστηκε.
– Ἔχουν ἄγνοια λεξιλογίου καὶ ἐτυμολογίας οἱ νέοι μας.
-Ἡ οἰκτρὰ γλωσσικὴ κατάσταση ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ δημοτικό μας σχολεῖο, στὸ ὁποῖο δημιούργησαν πρὸς διδασκαλία καὶ ἐκμάθηση ἕνα ἔκτρωμα, ὀνομαζόμενο Δημοτική.
Πώς εἰδικοὶ ἐρευνητὲς στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικὸ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὴ σχέση ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ ἐγκεφάλου. Τὰ πορίσματα τῶν ἀντιστοίχων ἐπιστημῶν λένε ὅτι «μόνον ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ κυρίως ἡ ἀρχαία μορφή της, καλλιεργεῖ τὸν ἐγκέφαλο καὶ αὐξάνει τὴν εὐφυία». Γιατὶ συμβαίνει καὶ πῶς συμβαίνει αὐτό, τὸ ἐξηγοῦν οἱ ἐπιστήμονες στὰ σπουδαῖα συγγράμματά τους, στὶς μελέτες τους, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀξιοθαύμαστες καὶ τόσο χρήσιμες σὲ μᾶς σήμερα. Ἀρκεῖ νὰ πληροφορηθοῦμε μόνο πὼς οἱ ἄνθρωποι ὅλοι ποὺ γεννιοῦνται μὲ τὸν ἴδιο ἀριθμὸ νευρώνων στὸν ἐγκέφαλό τους «σταματοῦν νὰ δέχονται αὐτὴν τὴν ἀναπαραγωγὴ μετὰ τὴ βρεφικὴ ἡλικία». Οἱ συνάψεις ὅμως τῶν νευρώνων τους αὐξάνουν σὲ ἀριθμὸ ἀνάλογο τῶν ἐρεθισμάτων. Αὐτὴ ἡ δημιουργία καινούργιων ἐρεθισμῶν, ἄρα δημιουργίας καινούργιων συνάψεων καὶ κατὰ συνέπεια αὐξήσεως εὐφυίας, εἶναι προσὸν ἀποκλειστικὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Γιὰ τοῦτο καὶ ἀποτελεῖ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα σπουδαῖο ἐργαλεῖο δημιουργίας πολλαπλῶν ἐρεθισμῶν (πολλὰ τονικὰ σημεῖα, πολλὰ -ι, πολλὰ -ε, πολλὰ -ο,-ω, πολλὲς συνδυαστικὲς δομὲς καὶ πολλὲς συντακτικὲς συνδυαστικὲς δομές).
Ἡ Σχολὴ τῆς Ἀθήνας, ἔργο τοῦ Ραφαήλ, 1509, Ρώμη
Μὲ τὴν τεχνοκρατούμενη Παιδεία παραμερίσθηκε ὅμως ἡ βαθειὰ καλλιέργεια τοῦ νέου μας καὶ ἔτσι μεταποιήθηκε σὲ ζῶον καταναλωτικό. Σὲ ὂν ἀπρόσωπο, ἄβουλο, ὑποταγμένο στὴ βία τοῦ τεχνολογικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Τὸ «γκραικοαγγλικὸ» ἰδίωμα, ποὺ ἀποκαλεῖται Δημοτικὴ ἀπὸ τοὺς ἀμαθεῖς καὶ ἀφελεῖς, δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἀναγνωρίσουν τὴ σπουδαιότητα διδασκαλίας καὶ τὴν ἀξία τῶν κλασσικῶν σπουδῶν γιὰ τὴν ὀρθὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων.
Μελέτες ἐγκληματολογικὲς τῶν τελευταίων ἐτῶν στὶς ΗΠΑ ἀποδεικνύουν ὅτι «ἡ ἐγκληματικότητα αὐξάνεται μὲ τὴν ἀγραμματοσύνη καὶ πολλοὶ μάλιστα ἐγκληματίες ὁμολογοῦν ὅτι ἡ ἀδυναμία τους νὰ ἐκφραστοῦν κατέληγε στὴ βία καὶ στὸ ἔγκλημα, ποὺ ἀποτελοῦσε τὴ μοναδικὴ ἔκφρασή τους»!!!
Φίλοι μου ἀναγνῶστες, Συνομωσία λησμονιᾶς ἀπεργάστηκε μὲ τὴ διανοητικὴ φαλκίδευση τοῦ λαοῦ μας, τὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἔθνους. «Learn Greek to improve your English» (Μάθετε Ἑλληνικά, γιὰ νὰ βελτιώσετε τὰ Ἀγγλικά σας), προτρέπει ἡ ἐπιγραφὴ στὸ Πανεπιστήμιο La Trobe τῆς Μελβούρνης τοὺς φοιτητές. Κοντὰ στοὺς προγόνους Ὁ παππούς μας Ὅμηρος μᾶς φωνάζει ἐκκωφαντικά: «Δύσατο δὲ ἡέλιος, σκιῶντο δὲ αἱ ἀγυιαί». Δηλαδή, ὅταν δύσει ὁ ἥλιος, ὅλοι οἱ δρόμοι σκοτεινιάζουν. Γι’ αὐτό ὅσοι κατενόησαν πὼς τὸ ὑβρίδιο τὸ ὁποῖο καλεῖται ΔΗΜΟΤΙΚΗ δὲν διασώζει τὴ διαχρονικότητα τῆς Ἑλληνικῆς, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὴν πλήρη καταστροφή, τὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὶς ρίζες, τὸ ὁριστικὸ τέλος, διαμηνύουν τὴν τελεσίδικη ἀπόφασή τους πρὸς πᾶσαν κατεύθυνση, ἀφοῦ ὅλοι οἱ δρόμοι μας σκοτείνιασαν: Θὰ ἀγωνιστοῦμε ἕως θανάτου, τὰ ἑλληνόπουλα νὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὶς πρῶτες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ τὴν ἐτυμολογία καὶ τὴ διαχρονικότητα τῶν λέξεων.
Ὅλες οἱ ὁμηρικὲς λέξεις διασώζονται ἕως σήμερα καὶ μιλᾶμε τὴν ἴδια γλῶσσα ποὺ ὁμιλοῦσε καὶ ὁ παππούς μας Ὅμηρος. Καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται, γιατὶ ἔχουν διασωθεῖ στὴν παραγωγὴ τῶν λέξεων καὶ κυρίως στὰ σύνθετα. «Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ μίλησε ὁ Ὁμηρος ὣς τὰ σήμερα, μιλοῦμε, ἀνασαίνουμε καὶ τραγουδοῦμε μὲ τὴν ἴδια γλῶσσα», λέει ὁ Σεφέρης.
Ἕνα μικρὸ δεῖγμα τῆς πραγματικότητος ποὺ προαναφέρουμε, γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτὸ ἀπὸ τοὺς ἐθελοτυφλοῦντας Ἕλληνες ὅτι «Ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἡ μόνη γλῶσσα στὸν κόσμο ἡ ὁποία ὁμιλεῖται συνεχῶς ἐπὶ 4.000 τουλάχιστον ἔτη». ὕδωρ, ὑδραυλικός, ὑδρογόνο, πυροσβέστης, πυρκαγιά, ὑποβρύχιο, πύραυλος, χειραγωγῶ, χειραφετῶ, υἱοθεσία, ρινίτιδα, γαστρεντερίτιδα, ναυαγός, ναύτης, ναυτιλία, ἀλεξικέραυνο, ἀχθοφόρος, χειρονομία, νεωκόρος, νοσταλγία, νευραλγία, ὠτίτιδα… ἐμετός, ἐμέσσω, ἄροτρον, ἀρουραῖος, ἀλεξίπτωτο, ἄναυδος, χειρουργός, χειριστής… Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε ὅλο σχεδὸν τὸ ὁμηρικὸ λεξιλόγιο καὶ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία μὲ τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα. Τὸ Μέγα Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης τῶν H. LIDDEL καὶ R. SCOTT γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους ποὺ ἀκροθιγῶς ἀναφέραμε καταλήγει: «Εἶναι εὐτυχεῖς ὅσοι γνωρίζουν τὴν Ἑλληνική».
Υ.Γ. Μήπως ἡ διαπίστωση τοῦ ἐπιφανοῦς ἑλληνιστῆ, Γάλλου καθηγητοῦ Ἀντουὰν Τενεβίλ, πὼς «μία ἰδεολογικὴ δικτατορία ἐπιβάλλεται στὴν Εὐρώπη» καὶ «ἡ ὕπαρξη μιᾶς ὀργανωμένης παγκοσμίως συνωμοσίας ποὺ στοχεύει τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν Πολιτισμό του» πραγματοποιεῖται ἐδῶ καὶ χρόνια στὴν Πατρίδα μας;