Ένας Γάλλος στους πέντε είναι σε κατάθλιψη, οι απόπειρες αυτοκτονίας εκτοξεύτηκαν στους ανήλικους!
Ο ψυχίατρος Serge Hefez, επικεφαλής του Ψυχιατρικού Τμήματος Ανηλίκων στο νοσοκομείο Pitié-Salpêtrière (Paris) δήλωσε στην ότι 15.000.000 Γάλλοι υποφέρουν από κατάθλιψη. 13.000.000 έχουν αυτοκτονικές τάσεις. Ένα σημαντικό κύμα διασχίζει τη Γαλλία. Δεν αφορά την κατάθλιψη, το άγχος, την αγωνία, τον θυμό ή την έκπληξη που μπορεί να συναντήσει ο καθένας σε αυτήν την εντελώς νέα περίοδο. Πέφτουμε σε μια αποδεδειγμένη κατάθλιψη.
Η Παιδοψυχιατρική Υπηρεσία του νοσοκομείου Robert-Debré κατέγραψε διπλάσιες απόπειρες αυτοκτονίας σε παιδιά κάτω των 18 σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Σύμφωνα με την μελέτη Ifop-Fondation Jean-Jaurès τον Οκτώβριο του 2020, από την αρχή της πανδημίας 1 στους 5 Γάλλους είχε τάσεις αυτοκτονίας!
Η έρευνα CoviPrev της Santé publique France στο ψυχολογικό καθεστώς του πληθυσμού δείχνει ότι το 21 % των Γάλλων έφτασε στα όρια της κατάθλιψης (διπλάσιο ποσοστό από το προηγούμενο έτος)… Δεν επηρεάζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά η κατάθλιψη επηρεάζει ένα στα πέντε άτομα. Αυτή η έρευνα είναι σύμφωνη με αυτό που βλέπουμε κλινικά (humanite 16/1/21).
Ο Ψυχίατρος Dr Frédéric Badel αποκωδικοποιεί τις διάφορες τεχνικές χειραγώγησης που τέθηκαν σε εφαρμογή από την αρχή της κρίσης στο covidinfos.net.
Λέει: «Για την ανθρωπότητα δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ιός. Οι ιοί είναι παντού, τους φιλοξενούμε συνεχώς. Η μόνη καινοτομία έγκειται στις ανθρώπινες συμπεριφορές που εφαρμόζονται για να προστατευτούμε από το κακό. Ανεξάρτητα από το πόσο επικίνδυνος είναι ένας παράγοντας, ιογενής ή άλλος, τίποτα στη Δημοκρατία δεν μπορεί να δικαιολογήσει το αναγκαστικό lockdown επί ενός λαού. Όταν ένα κράτος αποφασίζει για την ευτυχία του λαού του και τον κρίνει ανίκανο να αποφασίσει για τον εαυτό του ο δρόμος είναι ανοιχτός για μια δικτατορία (εδώ υγειονομική). Όλα τα σημάδια μοιάζουν να είναι παρόντα: η ρητορική, τα μέσα εξαναγκασμού, η ανακοίνωση ενός κόσμου μετά. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε για τον τύπο της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Αυτή της απόλυτης υγειονομικής κοινωνίας και του μηδενικού κινδύνου μου φαίνεται ότι είναι η χειρότερη των επιλογών γιατί από τη μια πλευρά αυτή σκιαγραφεί το δρόμο των μέσων ελέγχου όλου του πληθυσμού, τους ολοένα και μεγαλύτερους περιορισμούς των θεμελιωδών ελευθεριών μας και δομεί ένα παρανοϊκό ντελίριο μεγάλης κλίμακας κι από την άλλη είναι μια άνευ νοήματος ή μια οντολογική άρνηση».