Ἀποστόλου Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφου
Ἡ αὐτοδιοίκηση ἦταν ὁ συνεκτικὸς δεσμὸς τῶν σκλαβωμένων στοὺς Ὀθωμανοὺς προγόνων μας. Ἂς μὴ πάει ὁ νοῦς μας σὲ τύπο αὐτοδιοίκησης ὅπως ὁ σημερινός. Ἡ σύγχρονη αὐτοδιοίκηση εἶναι σμικρογραφία τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας. Οἱ ὑποψήφιοι αἱρετοί, πρῶτα χρίονται ἀπὸ τὰ ἐπιτελεῖα τῶν κομμάτων καὶ ὕστερα ἀνακοινώνουν τὴν ὑποψηφιότητα. Κατὰ συνέπεια, ἐφαρμόζουν ἐκλεγόμενοι τὴν πολιτικὴ τοῦ κόμματος στὸ ὁποῖο ἀνήκουν. Ἡ κεντρικὴ ἐξουσία τὸ μόνο ποὺ ἔπραξε κατὰ τὴ μεταπολίτευση εἶναι νὰ ἀποκεντρώσει τοὺς μηχανισμοὺς διαφθορᾶς. Ἔτσι οἱ πλεῖστοι τῶν Δήμων ἐμφανίζονται σήμερα, ὅπως καὶ ἡ Χώρα μας, ὑπερχρεωμένοι καὶ δὲν θὰ βραδύνει ἡ ὥρα ποὺ θὰ στηθοῦν καὶ σ᾿ αὐτοὺς ἐπιτροπὲς ἐπιτήρησης.
Ἡ Κοινότητα ἐπὶ Τουρκοκρατίας ἦταν ταυτόσημη μὲ τὴν ἐνορία. Κέντρο τῆς ζωῆς της εἶχε τὸν Ναό, στὸν ὁποῖο διενεργοῦνταν ἀκόμη καὶ οἱ ἐκλογὲς τῶν προκρίτων. Βέβαια δὲν ἦταν τὰ πράγματα ἰδανικά. Κοινωνικὲς τάξεις ὑπῆρχαν καὶ οἱ οἰκονομικὰ ἰσχυροὶ μέσα στὴ γενικὴ ἀνέχεια πολλὲς φορὲς μὲ τὶς πλάτες τῶν κατακτητῶν ἐπιτύγχαναν τὴν ἐκλογή τους καὶ μάλιστα κατ᾿ ἐπανάληψη. Θὰ μποροῦσαν ἄραγε σήμερα οἱ ἐνορίες νὰ διαδραματίσουν παρόμοιο μὲ τὸν τοῦ καιροῦ τῆς Τουρκοκρατίας ρόλο; Ἀρκετὰ δύσκολο ὑπὸ τὸ καθεστὼς τῆς νόμῳ κρατούσης Πολιτείας. Ἡ οὐσιαστικὴ κατοχὴ τῆς Χώρας μας σήμερα δὲν εἶναι ἔκδηλη ὅπως σὲ περιόδους κατὰ τὸ παρελθόν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν γίνεται ἀκόμη λόγος γιὰ δοτὴ κυβέρνηση στὴν ὑπηρεσία τῶν κατακτητῶν. Πάντως πρέπει νὰ εἶναι ἀθεράπευτα ἀφελὴς ὁ πολίτης ποὺ προσδοκᾶ ἀνάκαμψη ἀπὸ τὰ μέτρα ποὺ ἔχουν ληφθεῖ ἢ ἐπίκειται νὰ ληφθοῦν, ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ συντελέσαντες στὴν κατάντιά μας, ποὺ εἶναι οἱ ἐπίλεκτοι γιὰ τὶς ἀναλύσεις στὴ μικρὴ ὀθόνη, χωρὶς ντροπὴ τονίζουν ὅτι τὸ μνημόνιο ἔδειχνε ἐξ ἀρχῆς ὅτι θὰ μᾶς ὁδηγοῦσε σὲ ἀδιέξοδα. Εἶναι λοιπὸν καταφανὲς ὅτι οἱ δανειστές μας, ἔχοντας ὑποχείριο τὸν πολιτικὸ κόσμο πού ἀσκεῖ ἐξουσία, θέλουν νὰ μᾶς τὰ πάρουν ὅλα: τοὺς μισθούς, τὶς καταθέσεις, τὰ ἀκίνητα, τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα, τὴν περίθαλψη, τὸν δημόσιο πλοῦτο, ὑποδομῶν, ἐδάφους, ὑπεδάφους καὶ ὑποθαλάσσιο. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς προσφέρουν εἶναι ἀνεργία καὶ νέα ὤθηση πρὸς μετανάστευση, ἐνῷ οἱ κρατοῦντες μᾶς παρηγοροῦν μὲ φλυαρία περὶ ἀνάπτυξης, ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ἔλθει ὑπὸ τὴν παροῦσα κατάσταση στὴ διεθνῆ οἰκονομικὴ σκηνή.
Πρὸς ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης ποὺ θὰ βαθαίνει, ὥστε τὰ λίγα καζάνια φαγητοῦ ποὺ ἔχουν στηθεῖ ἢ θὰ στηθοῦν νὰ μὴν ἐπαρκοῦν, ὁ κάθε πολίτης πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ ἀποτινάξει τὴν προδιάθεση πρὸς κατάθλιψη, ἡ ὁποία ἐξαπλώνεται μὲ γοργὸ ρυθμό, καὶ νὰ αὐτενεργήσει. Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ μία παρουσίαση τῆς κατάστασης: Κατ᾿ ἀρχὴν ὀφείλουμε νὰ δεχθοῦμε πὼς ὅλοι μας ἔχουμε μερίδιο εὐθύνης, γιατί ἐναποθέσαμε τὶς ἐλπίδες σὲ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ὑπηρέτησαν τὸ σχέδιο διάλυσης τῆς πατρίδας μας. Αὐτὰ τὰ πρόσωπα χειροκροτήσαμε, παρακαλέσαμε, κολακέψαμε, ὑμνήσαμε, ψηφίσαμε. Καὶ αὐτὰ μᾶς πέταξαν ἕνα κοκκαλάκι, ὥστε νὰ μᾶς προκαλοῦν τώρα μὲ τὸ «ὅλοι μαζὶ τὰ φάγαμε!». Κατόπιν ὀφείλουμε νὰ διαπιστώσουμε ὅτι σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ λήξη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου ἔχουμε σημαντικὰ πλεονεκτήματα: Οἱ ὑποδομὲς εἶναι ἀνέπαφες, ἂν καὶ πολλὲς πέρασαν σὲ χέρια ξένων.
Τὸ ζωϊκὸ κεφάλαιο, ἂν καὶ ἀνεπαρκές, δὲν ἔχει ἐξαφανιστεῖ. Ἀκόμη μποροῦμε νὰ καλλιεργοῦμε χωρὶς τὸν φόβο νὰ μᾶς ἁρπάξει τὴ σοδειὰ ὁ κατακτητής. Ἡ ἐξωτερικὴ ἀπειλὴ μᾶς φέρνει πιὸ κοντά, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν βαθὺ διχασμὸ ποὺ μᾶς διέκρινε κατὰ τὴ λήξη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου. Τέλος, τὸ πιὸ σημαντικό, δὲν θρηνοῦμε νεκροὺς ὅπως τότε. Οἱ κατακτητὲς σήμερα χρήματα ζητοῦν μόνο. Δὲν σπαταλοῦν φονικὰ ὅπλα γιὰ νὰ μᾶς ἐξοντώσουν. Αὐτενέργεια πρώτη ὡς ἀντίδραση στὴν κατάκτηση: Περιορισμὸς τῆς κατανάλωσης καὶ υἱοθέτηση τῆς ὀλιγάρκειας μὲ τὴν καλλιέργεια ἀσκητικοῦ φρονήματος. Ἡ κατανάλωση εἶναι τὸ πλέον ἐκμαυλιστικὸ μέσο στὴ διάθεση τοῦ καπιταλισμοῦ. Βέβαια αὐτὸ ὄφειλε νὰ τὸ εἶχε καυτηριάσει ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία πρὶν ἀπὸ δεκαετίες. Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ἡ πρότασή μου προσκρούει πρὸς τὸ συμφέρον τῶν πωλούντων τὰ καταναλωτικὰ εἴδη.
Καὶ δὲν ἀναφέρομαι βέβαια στοὺς μεγαλοεισαγωγεῖς καὶ στοὺς μεγαλέμπορους, ἀλλὰ σ᾿ ἐκείνους ποὺ μὲ καθημερινὸ σφίξιμο στὴν καρδιὰ ἀνοίγουν τὸ μικρομάγαζό τους. Καὶ ἄλλη συρρίκνωση τῆς κίνησης; Μὲ πόνο ψυχῆς γράφω: Ναί! Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ εἰσαγόμενα εἴδη: Τέλος στὴ δουλικὴ ὑποταγὴ στὸ ἐκμαυλιστικὸ τραγούδι τῶν σειρήνων. Ἂς μηδενίσουμε τὶς ἀγορὲς τῶν πολυδιαφημιζομένων (μὲ τὰ χρήματά μας) ξένων προϊόντων. Ἔχουμε ἀπ᾿ ὅλα τὰ εἴδη διατροφῆς καὶ μάλιστα πολὺ καλῆς ποιότητας. Ἂς μὴ ξαναπατήσουμε τὸ πόδι μας σὲ κατάστημα πολυεθνικῆς ἑταιρείας, ἀκόμη καὶ γιὰ ἀγορὰ ἑλληνικῶν προϊόντων. Ἂς ἐνισχύσουμε τὴν ὅποια κίνηση πρὸς στήριξη ἐπιχειρήσεων, οἱ ὁποῖες ἤδη ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους στὴν Ἀθήνα. Αὐτὲς ἀγοράζουν ἀπὸ Συνεταιρισμοὺς ἢ παραγωγοὺς καὶ διαθέτουν ἀποκλειστικὰ ἑλληνικὰ προϊόντα. Ἂς μὴν ἀγοράζουμε ἀγροτικὰ προϊόντα εἰσαγωγῆς, ὅταν γνωρίζουμε ὅτι ὁμοειδῆ παραμένουν ἀδιάθετα στὶς ἀποθῆκες τῶν παραγωγῶν μας. Ἂς προσέχουμε πολύ, καθὼς οἱ πονεμένοι παραγωγοὶ καταγγέλλουν ὅτι εἰσαγωγεῖς προμηθεύονται μικρὲς ποσότητες ἀπὸ αὐτοὺς καὶ διαθέτουν πολλαπλάσιες εἰσαγόμενες ἀπὸ ἄλλες χῶρες, τὶς ὁποῖες διαφημίζουν ὡς ἑλληνικές.
Αὐτενέργεια δεύτερη: Παύση τῆς φλυαρίας. Καυχόμαστε ὅτι εἴμαστε κοινωνικοὶ καὶ ἐπικοινωνοῦμε, ἄρα διαθέτουμε ἀκόμη ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ἐπικοινωνοῦμε μὲ τὰ κινητά, γιὰ τὴ χρήση τῶν ὁποίων πληρώνουμε κεφαλαιώδη (καὶ κεφαλικὸ) φόρο βλακείας (καὶ δουλείας). Ἡ ἐπικοινωνία στοιχίζει στὴν οἰκογένεια πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἠλεκτρικὴ ἐνέργεια. Ἂς περιορίσουμε τὸν ἀριθμὸ τῶν κινητῶν. Γιατί ἄραγε νὰ διαθέτουν ὅλα τὰ μέλη κινητό; Γιατί νὰ φθάνει ὁ λογαριασμὸς τοῦ κινητοῦ στὸ 10% καὶ πλέον τοῦ μισθοῦ;
Αὐτενέργεια τρίτη: Αὔξηση τῆς οἰκονομίας στὴ χρήση ἐνέργειας. Μείωση τῶν μετακινήσεων μὲ ὀχήματα Ι.Χ. Τὰ μέσα συγκοινωνίας θὰ πυκνώσουν τότε τὰ δρομολόγια καὶ θὰ ἐξυπηρετούμαστε ἱκανοποι ητικὰ καὶ φθηνά. Ἐμμονὴ μὲ ὁμαδικὸ πνεῦμα στὴ λειτουργία τῶν ἐγκαταστάσεων κεντρικῆς θέρμανσης. Ἂν τὰ ποσὰ ποὺ διετέθησαν ἤδη γιὰ ἐγκαταστάσεις ἀτομικῆς θέρμανσης (νά, ἡ ἀσθένεια τοῦ «ἐγὼ») εἶχαν διατεθεῖ ἀπὸ κοινοῦ γιὰ μονώσεις στὴν οἰκοδομή, θὰ ἀντιμετωπιζόταν πολὺ ἱκανοποιητικὰ ἡ αὔξηση τῆς τιμῆς τῶν καυσίμων καὶ θὰ ἀποφευγόταν ἡ ἐξαγωγὴ συναλλάγματος γιὰ ἀγορὰ μηχανημάτων καὶ ἡ ἀσχήμια στὶς οἰκοδομὲς ἀπὸ τὶς τροποποιήσεις.
Αὐτενέργεια τέταρτη: Ὅλες καὶ ὅλοι στὸ δρόμο τοῦ Μαχμάτμα Γκάντι. Ἐκεῖνος τίναξε τὸ εἰσαγωγικὸ ἐμπόριο ποὺ βρισκόταν στὰ χέρια τῶν Ἄγγλων μὲ τὴν ἀνέμη ποὺ ζήτησε νὰ προμηθευτεῖ κάθε οἰκία. Ὅσο ἀκόμη ζοῦν οἱ γυναῖκες ποὺ γνωρίζουν ἀργαλειὸ καὶ τὰ συναφῆ γιὰ τὴν σύνθεση ὑφασμάτων καὶ φορεμάτων, ἂς ἀναβιώσει ἡ ὄμορφη γυναικεία συντροφιὰ μὲ τὰ τραγούδια καὶ τὰ χωρατὰ τῆς ἐν ὥρᾳ ἐργασίας. Ἀρκετὲς ὧρες σπαταλήθηκαν μπροστὰ στὴν ἄθλια μικρὴ ὀθόνη τῶν «σίριαλς».
Αὐτενέργεια πέμπτη: Περιορισμὸς προμήθειας ἐργαλείων καὶ συσκευῶν. Συγγενικὰ πρόσωπα, ἂς μοιράζονται τὴν ἴδια συσκευή. Πολλοὶ οἱ γεωργικοὶ ἑλκυστῆρες, πολλὲς οἱ σπαρτικὲς μηχανές, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ οἱ χέρσοι ἀγροὶ μὲ τὴν τιμωρία τῆς ἀγροτιᾶς ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους μὲ τὸ ὑπνωτικό τῆς ἐπιδότησης.
Αὐτενέργεια ἕκτη: Συλλογή, διάθεση καὶ π ο λ λ α π λ α σ ι α σ μ ὸ ς τῶν σπόρων γηγενῶν ποικιλιῶν. Ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὶς πολυεθνικὲς πώλησης σπόρων. Ἂς ἁπλωθοῦν οἱ κῆποι, ὅσο ἀκόμη τὸ νερὸ εἶναι κοινὸ ἀγαθό, γιατί οἱ πολυεθνικὲς ἐπιχειροῦν νὰ τὸ ληστέψουν, ὅπως συνέβη στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ.
Αὐτενέργεια ἕβδομη: Αὔξηση τοῦ ζωϊκοῦ κεφαλαίου ἐπειγόντως μὲ ταυτόχρονη μείωση τῆς κατανάλωσης, ἀφοῦ μεγάλες εἶναι οἱ ποσότητες εἰσαγομένων κρεάτων. Εὐκολότερη εἶναι ἡ ἐκτροφὴ πουλερικῶν. Τὰ γιδοπρόβατα μποροῦν, ὅπως καὶ παλιὰ στὰ πλαίσια τοῦ Κοινοτικοῦ πνεύματος, νὰ ἀποτελέσουν κοινὸ κοπάδι μὲ πολλοὺς ἰδιοκτῆτες ἑνὸς ἢ λίγων κεφαλιῶν, ὑπὸ ἕνα βοσκὸ. Συνέλληνες ὥρα νὰ κινηθοῦμε ἀπὸ τὸ «ἐγὼ» στὸ «ἐμεῖς». Ἂς μὴ μᾶς τρομοκρατοῦν οἱ δυσμενεῖς ἐξελίξεις. Κανεὶς δὲν χάθηκε στὴ φτώχεια, πολλοὶ στὴν εὐμάρεια. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ σημερινὴ κατάντιά μας.