Μιχαήλ Φωτίου ἰατροῦ
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
– Γιατρέ μου, πόσο κοστίζουν τὰ φάρμακα ποὺ μοῦ γράφεις;
– Φτηνὰ εἶναι μπαρμπα-Γιώργη …
– Ἄχ! Νἆσαι καλά, γιατί ἔμεινα μὲ ἕνα εἰκοσάρικο ὅλο κι ὅλο.
– Γιατί βρὲ μπαρμπα-Γιώργη; Ἐγὼ βλέπω ὅτι εἶσαι συνταξιοῦχος τοῦ ΙΚΑ. Πόση σύνταξη παίρνεις;
– Ἔπαιρνα πολὺ καλὴ σύνταξη. Γύρω στὰ 800 εὐρώ. Ὅπως ξέρεις ὅμως μᾶς ἔχουνε κόψει ἀρκετά, καὶ τώρα μοῦ δίνουνε περίπου 650.
– Καλά, καὶ δὲν σοῦ φτάνουνε 650 εὐρώ; Τὸ σπίτι στὸ χωριὸ εἶναι δικό σας, ὁ μπαξὲς μπροστά σας πάντα γεμᾶτος, κι ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζω ἐσὺ καὶ ἡ κυρὰ Δέσποινα εἶστε μονάχα.
– Ἔτσι ὅπως τὰ λὲς εἶναι γιατρέ μου, ἀλλά…
– Τί ἀλλὰ χρυσέ μου ἄνθρωπε; Τί σᾶς συμβαίνει;
– Ἄκουσε γιατρέ: Ἐδῶ καὶ ἑνάμισι χρόνο ὁ γιός μου εἶναι ἄνεργος. Ἡ γυναῖκα του τὸ ἴδιο. Μοῦ λένε: «Πατέρα δὲν ἀντέχουμε ἄλλο αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἔχουμε μείνει ἄφραγκοι. Τὰ παιδιά μας τὰ κόψαμε ἀπὸ τὰ Ἀγγλικά. Τὰ ροῦχα τους μικραίνουνε καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς πάρουμε καινούργια. Στὸ σχολεῖο δὲν ἔχουμε νὰ τοὺς δώσουμε οὔτε πεντάρα! Ἀποφασίσαμε λοιπὸν νὰ φύγουμε γιὰ δουλειὰ στὴ Γερμανία».
– Ἀπὸ τότε, καλέ μου γιατρέ, κάθε μῆνα ἡ σύνταξή μου ὁλόκληρη πάει κατευθεῖαν γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν. Νὰ ἀφήσω τὰ παιδιά μου νὰ πεινᾶνε; Καὶ νὰ τὰ δῶ νὰ φεύγουνε γιὰ τὰ ξένα; Ἀδύνατον! Ἐγὼ καὶ ἡ γριὰ ὅπως-ὅπως θὰ τὰ καταφέρουμε. Νὰ εἶναι καλὰ ὁ μπαξές μας, οἱ τραχανάδες καὶ τὰ χρυσὰ χεράκια τῆς κυρα-Δέσποινας. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί ἀραίωσαν οἱ ἐπισκέψεις μας σὲ σένα, γιατί σὲ ρωτάω μὲ ἀγωνία γιὰ τὸ κόστος τῶν φαρμάκων, γιατί ἐξαφανίστηκα ἀπὸ τὸ καφενεῖο τοῦ χωριοῦ; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί τὸ ζάχαρό μου τρελάθηκε τελευταῖα, καὶ ἡ βουβωνοκήλη, ποὺ μοῦ εἶπες νὰ τὴν χειρουργήσω, ἔχει γίνει διπλάσια ; Μὲ ζυμαρικὰ καὶ πατάτες, γιατρέ μου, ρεγουλάρεται τὸ ζάχαρο; Καὶ μὲ τί λεφτὰ νὰ ξεκινήσω γιὰ τὸ νοσοκομεῖο; Τὰ παιδιά μου ὅμως νὰ εἶναι καλά, καὶ τὰ ἐγγόνια μου. Ἐμεῖς τὸ ψωμί μας τὸ φάγαμε. Χαλάλι τους ἡ σύνταξή μου ὁλόκληρη.
ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
[Ἡ κλινικὴ ἐξέταση ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Ἀσθενὴς καὶ γιατρὸς κάθονται ὁ ἕνας ἀπέναντι στὸν ἄλλον, καὶ ἀνάμεσά τους ἕνα γραφεῖο γεμᾶτο ἀπὸ ἀναρίθμητα κουτιὰ φαρμάκων καὶ σκορπισμένες παλιὲς ἐξετάσεις μέσα σὲ ξεσκισμένους καὶ βρώμικους ἀπὸ τὴν πολυχρησία φακέλους].
– Παράσχο, ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν παίρνεις τὰ φάρμακά σου κανονικά. Ἐσὺ κιλὰ δὲν ἔβαλες, καὶ ἁλμυρὰ ἀπ’ ὅσο ξέρω δὲν τρῶς. Ἡ δύσπνοια, ποὺ διαμαρτύρεσαι ὅτι σὲ βασανίζει τοὺς τελευταίους δύο μῆνες, δὲν ἑρμηνεύεται ἀλλιώτικα παρὰ μονάχα μὲ τὴν παραμέληση τῆς θεραπείας. Μὲ τόσες ἀρρώστιες ποὺ κουβαλᾶς δὲν καταλαβαίνεις ὅτι πετῶντας στὴν ἄκρη τὰ φάρμακα βάζεις σὲ κίνδυνο τὴν ζωή σου; Ξεχνᾶς τί πέρασες μὲ τὴν καρδιά σου; Ἢ μήπως δὲν εἶσαι ἐσὺ μὲ τὸ δύσκολο ζάχαρο, μὲ τὴν ἰνσουλίνη, μὲ τὸ παλιὸ ἐγκεφαλικό, μὲ τὸ μπάι πάς, μὲ τὰ δύο πνευμονικὰ οἰδήματα! Παράσχο, σὲ παρακαλῶ, σύνελθε. Τὰ φάρμακά σου εἶναι πράγματι πολλά. Τὰ ἔχεις βαρεθεῖ τόσα χρόνια. Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸς λόγος γιὰ νὰ τὰ παρατήσεις. Ὁ Παράσχος, μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι, φέρνει τὶς δύο του παλάμες στὸ πρόσωπο καὶ βάζει ἀμέσως τὰ κλάματα! Τὰ δάκρυά του ξεχειλίζουν ἀπὸ τὰ δάχτυλα τῶν χεριῶν του, μουσκεύουν τὰ μάγουλα καὶ στάζουνε πάνω στὰ γόνατά του. Κλάμα μὲ ἀναφιλητά. Κάποια στιγμὴ συμμαζεύοντας ὅλο του τὸ κουράγιο, σκουπίζει τὰ μάτια του, καθαρίζει τὸ βλέμμα του, καὶ μὲ φωνὴ σταθερὴ λέει στὸν γιατρό.
– Γιατρέ μου, ὅπως ξέρεις, ὡς ἀπόστρατος ἀξιωματικὸς παίρνω σύνταξη καλή. 1050 εὐρὼ τὸν μῆνα. Γιὰ μένα καὶ τὴν γυναῖκα μου, μέχρι τώρα, μᾶς ἔφταναν καὶ μᾶς περίσσευαν. Ἂς ὄψεται ὅμως ἡ κρίσις: Ὅπως σοῦ ἔχω πεῖ, ἔχω μία κόρη καὶ ἕναν γιό. Ἡ κόρη μου εἶναι χωρισμένη, ἐδῶ καὶ δύο χρόνια, μὲ ἕνα παιδὶ καὶ χωρὶς δουλειά. Καὶ ὁ γιός μου ἄνεργος κι αὐτὸς ἐπὶ ἑνάμισι χρόνο, καὶ ἡ γυναῖκα του τὸ ἴδιο, καὶ μὲ δύο παιδιὰ στὴν πλάτη τους! Ἄντε πές μου ἐσὺ τώρα γιατρέ μου, τί νὰ κάνω; Τὶς ἀρρώστιες μου νὰ δῶ ἢ τὰ παιδιά μου; Τὰ φάρμακά μου νὰ ἀγοράσω πρῶτα ἢ τὸ ψωμὶ τῶν ἐγγονῶν μου; Νὰ ἀφήσω τὰ παιδιά μου νὰ παγώνουνε μέσα στὸν χειμῶνα, καὶ νὰ προτιμήσω τὴν δική μου ζεστασιά; Νὰ μὴν ἔχουνε νὰ φᾶνε οὔτε ἕνα φροῦτο τὰ ἐγγονάκια μου, καὶ ἐγὼ νὰ ἔχω τὸ στομάχι μου γεμάτο; Αὐτὸ δὲν γίνεται γιατρέ μου. Δὲν γίνεται! Ἡ καρδιά μου δὲν τὸ βαστάει. Ἔτσι ἡ γυναῖκα μου ἡ κυρᾶ Δάφνη καὶ ἐγὼ πήραμε τὴν ἀπόφαση, ἐδῶ καὶ δύο χρόνια περίπου, καὶ μοιραζόμαστε τὴν σύνταξη μὲ τὰ παιδιά μας. Κάθε τέλος τοῦ μηνὸς χωρίζουμε τὴν σύνταξη στὰ τρία. Πόσο κάνει 1050 εὐρὼ διὰ τοῦ τρία; 350! Ἔ, λοιπόν, παίρνουμε τρεῖς οἰκογένειες ἀπὸ 350 εὐρώ, καὶ ξεκινᾶμε νὰ περάσουμε τὸν μῆνα μας. Τί νὰ πρωτοπληρώσω, γιατρέ μου, μὲ 350 εὐρώ; Τοὺς λογαριασμοὺς τῆς Δ.Ε.Η. καὶ τοῦ Ο.Τ.Ε. ἢ τὰ πάμπερς τῆς κυρα-Δάφνης; Τὸ σοῦπερ μάρκετ ἢ κάνα-χαρτζιλίκι γιὰ τὰ μικρά; Εὐτυχῶς ποὺ μένουμε στὸ χωριό, καὶ σὲ σπίτι δικό μας, καὶ μπορῶ ἀκόμα καὶ τὰ καταφέρνω μὲ τὸ μπαξεδάκι μας. Τὰ φάρμακα, ὅπως καταλαβαίνεις, εἶναι ἀπὸ τὰ τελευταῖα. Κι ἂς εἶναι ἀπὸ τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ὑγεία μας. Πάνω ἀπ’ ὅλα τὰ παιδιά μας γιατρέ μου. Ἔτσι μάθαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ἔτσι κάνουμε. Κι ὁ Θεὸς ἂς βάλει τὸ χέρι Του.
ΣΧΟΛΙΟ
Μὲ τέτοιους γονεῖς αὐτὸ τὸ Γένος δὲν ξεριζώνεται μὲ καμμιὰ ἀνθρώπινη δύναμη. Μὲ τέτοια ζωντανὰ παραδείγματα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης δὲν πρόκειται νὰ χαθεῖ οὔτε στάλα ἀπὸ τὴν ἀργόσυρτη πορεία τῆς ἱστορικῆς μας συνέχειας! Καὶ ἂς λένε οἱ «ἑταῖροι» μας ὅτι στὴν Ἑλλάδα θὰ χαθοῦνε δύο μὲ τρεῖς γενιές. Μπορεῖ ἴσως νὰ χαθοῦνε τὰ πορτοφόλια μας, τὰ χοντρά. Οἱ καρδιές μας ὅμως ὄχι! Οἱ Φράγκοι τὰ ἔχουνε χαμένα μαζί μας. Ἀποροῦν καὶ ἐξίστανται πῶς αὐτὴ ἡ ράτσα μὲ τόσα δεινά, μὲ τόσα βάσανα, μὲ τόση φτώχια, μὲ τόσα ἀδιέξοδα ἐξακολουθεῖ καὶ στέκεται ἀκόμα στὰ πόδια της! Ἀποροῦν οἱ ἄνθρωποι γιατί ἁπλῶς μᾶς μετρᾶνε μὲ τὰ μέτρα τὰ δικά τους. Ἡ ἐπαφή τους μὲ τὸν δικό μας πολιτισμὸ ἤτανε πάντοτε καθαρὰ ἀκαδημαϊκή. Ποτὲ δὲν προχώρησαν σὲ βιωματική, ἐμπειρικὴ γνωριμία μαζί του. Πῶς νὰ πιστέψουνε λοιπὸν ὅτι ἡ γυαλάδα (καλοπέραση κ.λπ.) τοῦ δικοῦ μας Τρόπου δὲν κάθεται πάνω στὴν ἀπανθρωπιὰ καὶ τὴν βαρβαρότητα σὰν καὶ τοῦ λόγου τους, ἀλλὰ ὅτι ἀπὸ κάτω κρύβει ἀστείρευτες πηγὲς ἀρετῶν, πίστεως καὶ φιλοπατρίας; Μᾶς λένε ὅτι εἴμαστε ἀπρόβλεπτοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. Ἔχουνε δίκαιο, ἀλλὰ ξέρουνε γιατί; Ἐὰν ἡ Δύση ἐπιθυμεῖ πράγματι νὰ μάθει καὶ νὰ διδαχθεῖ τὸ μεγάλο μας μυστικό, ἂς ρωτήσει στὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο τὶς ἡρωϊκὲς γιαγιάδες καὶ τοὺς ὑπέροχους παπποῦδες μας! Τοὺς σύγχρονους ἐκφραστὲς καὶ διδασκάλους τῆς ἑλληνορθόδοξης ἀσκητικῆς. Αὐτῆς ποὺ σώζει.