Παπαδημητρίου Απόστολος
Έπεσαν στην αντίληψη μου πρόσφατα δύο περιπτώσεις, οι οποίες με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το κράτος μας είναι ανάλγητο, αν υπάρχει πλέον. Στην πρώτη πρόσωπο (άτομο κατά την ορολογία της κρατούσας ιδεολογίας) ανήκον σε ευπαθή ομάδα θέλησε να επωφεληθεί με την ένταξή του στο κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ, καθώς προ μηνών είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο. Άνεργος επί σειρά ετών δεν είχε υποβάλει ποτέ φορολογική δήλωση ως μη έχων εισόδημα προς δήλωση και φορολόγηση. Η ΔΕΗ ζήτησε να προσκομίσει στα γραφεία της βεβαίωση της εφορίας ότι όντως δεν είχε υποβάλει δηλώσεις κατά τα παρελθόντα έτη. Στα γραφεία της ΔΟΥ τον ενημέρωσαν ότι με νέο νόμο πάντες οι έχοντες συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους οφείλουν να υποβάλλουν φορολογική δήλωση. Σε περίπτωση μη έγκαιρης υποβολής επιβάλλεται πρόστιμο! Στη δεύτερη περίπτωση, νεαρός, που ακόμη παραμένει ανασφάλιστος και εργάστηκε κατά μικρά διαστήματα χωρίς ασφαλιστική κάλυψη χρειάστηκε να ανανεώσει την κάρτα ανεργίας, για να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα να απασχοληθεί κάποιους μήνες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ο ΟΑΕΔ του ζήτησε τον κλειδάριθμο και βεβαίωση από την εφορία περί υποβολής δηλώσεως. Δήλωση δεν είχε υποβάλει. Το πρόστιμο πρόστιμο! Ποια η πιθανότητα να βρεί κάποια εργασία;
Αν το κράτος πονούσε για τις δοκιμασίες των πολιτών του, ασφαλώς θα είχε εκχωρήσει στους ταλαίπωρους περίοδο χάριτος διάρκειας τουλάχιστο ενός έτους. Θα μπορούσε να δέχεται υποβολή φορολογικών αιτήσεων εκπροθέσμως χωρίς απαίτηση καταβολής προστίμου από ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο της οικίας τους ή που διαμένουν με τους γονείς τους, τους οποίους επιβαρύνουν άνεργοι όντες. Όμως οι ασκούντες την εξουσία έχουν καταληφθεί από εισπρακτικό αμόκ! Οι δυνάστες μας γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικοί και οι προϋπολογισμοί ανατρέπονται στην πράξη όχι από την έλλειψη διαθέσεως των πολιτών να εναρμονιστούν με την φορολογική νομοθεσία, αλλά λόγω εμφανούς πλέον και στον πλέον αδαή οικονομικής αδυναμίας.
Αν παρείχαν στοιχειώδεις εγγυήσεις ανάκαμψης πέρα από τις διακηρύξεις τους από τα ΜΜΕ, τα ενορχηστρωμένα στον ρυθμό της πολιτικής των απλήστων τραπεζιτών, οι εγχώριοι εντεταλμένοι τους, τότε να κάνει ο λαός και την τελευταία θυσία: Να δώσει τις τελευταίες του οικονομίες, να πεινάσει ακόμη για λίγο. Για λίγο όμως. Αλλά πώς έχουν το θράσος να τον εκβιάζουν με πρόστιμα πουλώντας ελπίδες για εξασφάλιση βραχύβιας και ισχνώς αμειβόμενης εργασίας; Ήδη διασπείρεται η φήμη για κατάργηση του κατώτατου ορίου μισθού. Η αγορά στενάζει και αυτοί προπαγανδίζουν την ανακούφισή της λόγω της κατάργησης της αργίας της Κυριακής, οι θεομπαίχτες. Και αυτό με τη σιωπηλή αποδοχή των συμβαινόντων από την Ιεραρχία της Εκκλησίας! Πόσες μικρές επιχειρήσεις δεν θα αντέξουν άλλο κατά το τρέχον έτος δεν υπολογίζει κανείς. Το ότι αναμενόμενη είναι η αύξηση της ανεργίας, σιωπάται. Το ότι αθρόα είναι η έξοδος των νέων επιστημόνων μας προς αναζήτηση εργασίας στην αλλοδαπή, ανακουφίζει τους κρατούντες, αν δεν τη θεωρούν για μία ακόμη φορά ευλογία για τη χώρα μας!
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος: Γιατί να βλέπουμε τις εξελίξεις απαισιόδοξα; Δεν έγιναν και θετικά βήματα; Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι παρήγορο επίτευγμα; Η αποκάλυψη σημαντικών σκανδάλων και η παραπομπή των πρωταιτίων στη Δικαιοσύνη δεν μαρτυρεί ότι πλέον το κράτος ανασυγκροτείται; Απλές είναι και οι ερωτήσεις που αντικρούουν τις προηγηθείσες: Έχει εξοφλήσει το Κράτος τις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες, όπως είχε υποσχεθεί να πράξει; Αν όχι, έχουν ληφθεί αυτές υπ’ όψη, πριν διατυμπανιστεί το πρωτογενές πλεόνασμα; Όσο για τη διάθεση να παραπεμφθούν στη Δικαιοσύνη οι καταληστεύσαντες τα χρήματα του Δημοσίου, δηλαδή του λαού, ερωτούμε: Ισχύει το «ο τρώσας και ιάσεται»; Ποια τα εχέγγυα ότι οι ασκούντες την εξουσία έχουν πλέον τη διάθεση να υποστούν θυσίες υπέρ του λαού; Ακόμη δεν προέβησαν στην πρώτη κίνηση, να δηλώσουν δηλαδή συγγνώμη από τον λαό, που τον εξαπάτησαν, τον εκμαύλισαν και τον οδήγησαν στη σημερινή κατάντια! Ακόμη προβάλλονται στη δημοσιότητα στοιχεία προκλητικά του ύψους των περιουσιακών τους στοιχείων και της πολυτελούς διαβίωσής τους! Ποια εγγύηση μας δίνουν; Μήπως ανάλογη εκείνων, που δανείζονταν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια χωρίς επαρκή έλεγχο; Και δεν έχουν συμβεί αυτά τον καιρό της γενικής ευωχίας! Είναι σχετικά πρόσφατα.
Διαχέονται φήμες πως ό,τι ωθείται προς διαλεύκανση αφορμάται από αντικρουόμενα μεταξύ ισχυρών συμφέροντα. Μήπως και το σύστημα στην προσπάθεια να εκτονώσει τη λαϊκή αγανάκτηση προσφέρει ως βορά κάποιους από τους επωφεληθέντες από τις υπηρεσίες που του προσέφεραν; Και μήπως αυτοί δεν είναι και από τους πλέον προκλητικά πλουτήσαντες; Πόσοι ακόμη υπάρχουν! Και ας περιμένουμε, να δούμε την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Ο λαός μας σιγοψιθυρίζει: Δεν θέλουμε να τους κλείσουν στη φυλακή, όπου επικρατεί το αδιαχώρητο, και αυτοί να διαβιώνουν υπό διαφορετικές συνθήκες από τους λοιπούς καταδίκους. Προβλέπεται από τη δικονομία η δήμευση της περιουσίας, όπως στο παρελθόν για τους καταδικασμένους επί εσχάτη προδοσία; Ας τους τα πάρουν όλα και ας τους αφήσουν με τη σύνταξη που λαμβάνει ο απόκληρος του μόχθου σαράντα και πλέον ετών. Αυτός, για τον οποίο τρανός ο λόγος αν θα πάρει η όχι ΕΚΑΣ, αν θα συνεχίσει να έχει κάποιες φοροελαφρύνσεις, επειδή ανατρέφει και μάλιστα σπουδάζει τέκνα, τα οποία έχουν διασπαρεί σε διάφορα αστικά κέντρα, όπου φρόντισε η μικροπολιτική να φυτρώσουν σαν τα μανιτάρια ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τέλος να στερήσουν από τους άρπαγες την ελληνική ιθαγένεια, τα δικαιώματα του πολίτη.
Αστεία πράγματα! Γίνονται αυτά; Πόσοι άραγε τρέμουν στη σκέψη ότι ο προγραφείς από το σύστημα ενδέχεται να σπάσει τη σιωπή που τηρεί, ασφαλώς, υπό το κράτος απειλών, και να παρασύρει στον γκρεμό και αυτούς; Η σαπίλα, όλοι σιγοψιθυρίζουμε, έχει προχωρήσει σε βάθος, έχει διαβρώσει ακόμη και τον λαό μας! Γι’ ο λαός μας παρακολουθεί ακόμη τα συμβαίνοντα με τόση παθητικότητα, ώστε να είναι ενδιαφέρον αντικείμενο έρευνας. Αν δηλαδή ομοιάζουμε σε κάτι με τους προγόνους μας.
ΟΙ κρατούντες γνωρίζουν ότι τα μέχρι τώρα ληφθέντα μέτρα έχουν στεφθεί από επιτυχία. Οι αντιδράσεις υπήρξαν ατονικές και εξανεμίστηκαν! Δεν είναι λίγοι που αποδέχονται σιωπηλά ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Γι’ αυτό οι κρατούντες αντιλαμβάνονται ότι ήρθε ο καιρός να υποκαταστήσουν την εντολή του παρελθόντος «δώστα όλα» με ορθότερη: «Πάρτα όλα».
Διάβαζα πρόσφατα την προφητεία του αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «Θα σας ρίξουν παρά πολύ· θα σας ζητήσουν να τον πάρουν πίσω, αλλά δεν θα μπορέσουν». Μήπως πλησιάζουν οι ημέρες για την εκπλήρωσή της; Οι κραυγές των θεριστών (όλων των εργαζομένων), από τους οποίους στερήθηκε ο μισθός εκ μέρους των πλουσίων, έφθασαν στα αυτιά του Κυρίου των δυνάμεων (επιστολή Ιακώβου). Αναμένει από μας Αυτός μετάνοια. Τότε γνωρίζει πώς να αντιμετωπίσει τους άπληστους που σπέρνουν τη συμφορά στα πλάσματά του.