Παρακολουθώντας τα σχετικά με την παιδεία του τόπου μας ανησυχούμε πολύ για το μέλλον του έθνους μας. Αυτού του υπέροχου έθνους που υπήρξε πηγή φωτός και γνώσης και παιδείας για όλα τα άλλα έθνη. Για το ελληνικό έθνος και όταν βρισκόταν στην πλάνη των ειδώλων, αλλά και όταν δέχθηκε τον χριστιανισμό, η παιδεία ήταν πάντα το πρώτιστο ιδανικό. Θα αναφέρουμε μόνο τον αγώνα του Αγίου πατρο-Κοσμά ο οποίος περιέτρεξε τη σκλαβωμένη και θνήσκουσα Ελλάδα κηρύττοντας μετάνοια και επιστροφή στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά και αγωνιζόμενος να χτίσει σχολεία τα οποία θα γίνονταν φυτώρια παιδείας. Δεν δίσταζε να προτείνει, όταν υπήρχε δεύτερη εκκλησία στο χωριό, να χρησιμοποιηθεί ως σχολείο, και υποχρέωνε, κατά κάποιον τρόπο, τους χωριανούς να βρουν δάσκαλο για τα παιδιά τους, ότι «χωρίς σχολεία χάνεται το έθνος, χάνεται κι η πίστη μας».
Θα αναφέρουμε και την «ανθοδέσμη» των εθνικών μας ευεργετών οι οποίοι έχτισαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους αλλά και στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις σχολεία με ευμεγέθη και άρτια εξοπλισμένα διδακτήρια που μέχρι σήμερα είναι λειτουργικά και μας εντυπωσιάζουν, γιατί πίστευαν πως αυτή είναι η σπουδαιότερη ευεργεσία για το αναγεννώμενο ελληνικό έθνος. Και βέβαια πάντα δύο ήταν οι βασικοί άξονες της παιδείας μας: ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, όπως πολύ καλά τους συνδύασαν οι μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Διερωτώμαι συχνά, άραγε δεν έχουμε όλοι μας κάποιο μέρος ευθύνης γι’ αυτή την κατάντια του σήμερα;
Νομίζω η διαπίστωση αυτή και παράλληλα η αποδοχή της ευθύνης μπορεί να μας κινητοποιήσει όλους για μια κάποια επαναφορά της πνευματικής υγείας στον τόπο μας.
Είπε κάποιος εκπαιδευτικός μια μεγάλη αλήθεια: «Αν όλα τα άλλα κράτη πρέπει να προχωρήσουν μπροστά, εμείς πρέπει να γυρίσουμε πίσω στις μεγάλες αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε η Ελλάδα μας στο παρελθόν και μεγαλούργησε».
Πόσο ξεθώριασαν στ’ αλήθεια μέσα μας οι έννοιες « Χριστός, Πατρίδα Οικογένεια» καθώς κολυμπούμε επί τόσα χρόνια μέσα σε μια υλιστική ευημερία, σε μια εγωκεντρική αντίληψη ζωής;
Και τώρα συγκεκριμένα τι μπορούμε να κάνουμε;
Πρώτα να πυροδοτήσουμε την πίστη μας στο γεγονός ότι κάθε κακό, κάθε αμαρτία προέρχεται από τον Διάβολο είναι γέννημα δικό του και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατό να υποσκελίσει την αλήθεια, την ομορφιά της αρετής, την εν Χριστώ ελευθερία, της αιωνιότητας την νοσταλγία. Δεν είναι δυνατό να νικήσει τον Χριστό, την Εκκλησία μας. Το γεγονός αυτό το μαρτυρούν οι αιώνες, τα 2014 χρόνια των σκληρών και πρωτοφανών διωγμών, κατά της Ορθοδοξίας μας.
Γέμισε ο Ουρανός, ο Παράδεισος από φωτεινά αστέρια, από μύριους ήλιους που λάμπουν, τους μάρτυρες και μας καλούν κοντά τους.
Κατά δεύτερο λόγο να μεταγγίσουμε όλοι εμείς οι μεγάλοι αυτήν την πίστη μας – μάνες, γιαγιάδες, εκπαιδευτικοί που ορθοφρονούν – στα παιδιά μας, στη νέα γενιά με ποικίλους τρόπους. Να βοηθήσουμε να αποκτήσουν την βεβαιότητα στην τελική νίκη του Θεού.
Είμαστε Θεόκτιστοι, μην το ξεχνούμε και ως ορθόδοξοι έχουμε το προνόμιο να τρεφόμαστε με το Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου μας, γεγονός που ελκύει μέσα μας την Θεία άκτιστη Χάρη και μας Θεοποιεί. Γινόμαστε Θεάνθρωποι ή αν θέλετε Ανθρωπόθεοι και για τον λόγο αυτό έχουμε εξασφαλισμένη και την νίκη 100%.
Την κρίση που διερχόμαστε την βλέπουμε με τα μάτια του Μεγάλου Αγίου Αθανασίου, ο οποίος έλεγε σε παρόμοιες περιστάσεις: «νεφύδριον εστί και θάττον παρελεύσεται»
«Ο Κύριος μας εξήλθεν νικών και ίνα νικήση»
Προς τι λοιπόν αυτή η ηττοπάθεια, η απαισιοδοξία και η απελπισία;
