Αρχιμ. Κύριλλος
Ο Απ. Παύλος μας προτρέπει: ”αδιαλείπτως προσεύχεσθε” (Α’ Θες 5,17). Με σκληρή και επίμονη προσπάθεια μπορούμε πολλά να πετύχουμε, αλλά εάν παύσουμε να προσευχόμασθε, θα πέσουμε σίγουρα, αργά ή γρήγορα θύμα του πονηρού που καραδοκεί. Η προτεραιότητα που δίνουμε στην προσευχή δείχνει και την προτεραιότητα που δίνουμε στον ίδιο τον Θεό. Ας προσέξουμε να μην αφήσουμε τον εχθρό της ψυχής μας να μας παγιδεύσει σε μία ζωή χωρίς προσευχή. Έχουμε το προνόμιο με την πίστη και την προσευχή μας να κινήσουμε ακόμη και βουνά, βουνά προβλημάτων, θλίψεων, δοκιμασιών. Ας εξετάσουμε προσεκτικά μήπως το μυστικό όλων των αποτυχιών μας, ατομικών, οικογενειακών, κοινωνικών, πνευματικών είναι αποτέλεσμα της έλλειψης επικοινωνίας με τον Θεό μέσω της προσευχής. Να ζητούμε ό,τι χρειαζόμαστε από τον Θεό Πατέρα στο όνομα του Χριστού με την βεβαιότητα ότι θα μας δοθεί. Ας μην αφήνουμε αχρησιμοποίητο το θαυμάσιο αυτό όπλο της προσευχής και ας ”εμμένουμε καρτερικά στην προσευχή αγρυπνώντας σε αυτήν με πνεύμα ευχαριστίας” (Κολ 4,2).
Πόση αξία έχει ένα λεπτό της ώρας, μία στιγμή της ζωής μας; Συχνά δεν το συνειδητοποιούμε. Κι όμως αυτό το λεπτό που αφήσαμε να περάσει αναξιοποίητο μπορεί να είναι καθοριστικό. Στενοχωρούμαστε εάν καθυστερήσουμε ένα λεπτό και χάσουμε το πλοίο ή το αεροπλάνο. Πόσο περισσότερο θα πρέπει να στενοχωρούμαστε εάν η καθυστέρηση μας κάνει να χάσουμε μίαν ολόκληρη αιωνιότητα. Από μας ο Χριστός περιμένει με απλωμένα τα χέρια στον Σταυρό να αξιοποιήσουμε την στιγμή, να βρούμε το ένα λεπτό αυτό που θα πάρουμε μία καθοριστική απόφαση για την ζωή μας, να γονατίσουμε και ταπεινά, όπως ο τελώνης να προσευχηθούμε λέγοντας ”ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”, ώστε να αρχίσουμε μία νέα ζωή, μία νέα πνευματική προσπάθεια κοντά στον Χριστό και μέσα στην Εκκλησία. Στην ευσπλαχνία του Θεού οφείλουμε την ύπαρξή μας και την συνέχιση της ζωής μας. Χάρη στην ευσπλαχνία Του ο Θεός ανέχεται ακόμη τους αμαρτωλούς και συνεχίζει να μας καλεί σε μετάνοια και σωτηρία . Ωστόσο η πύλη της σωτηρίας δεν θα είναι για πάντα ανοιχτή. Ας μην αφήνουμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρει ο Χριστός για μετάνοια. ”Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού ημέρα σωτηρίας” (Β’ Κορ 6,2).
Οι περισσότεροι των ανθρώπων αγωνίζονται σκληρά σε όλη τους την ζωή να αποκτήσουν όλο και περισσότερα πλούτη, να συγκεντρώσουν όλο και πιο πολλά αγαθά. Μία διδακτική ιστορία μας δείχνει το μάταιο της προσπάθειας αυτής. Ένας άρχοντας υποσχέθηκε στον υπηρέτη του ότι θα του χαρίσει όση έκταση γης μπορούσε να καλύψει περπατώντας για μίαν ημέρα, αρκεί να επέστρεφε πριν βραδιάσει. Ο υπηρέτης άρχισε να τρέχει ώστε να καλύψει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και ο υπηρέτης άρχισε τότε να σκέφτεται πως ήταν ώρα για να λάβει τον δρόμο της επιστροφής. Όμως δεν είχε δυνάμεις. Είχε εξαντληθεί από την υπερπροσπάθεια. Το πρωί οι άνθρωποι του άρχοντα τον βρήκαν νεκρό. Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν με τον υπηρέτη της ιστορίας μας. Αρχίζει τον αγώνα της ζωής του για να αποκτήσει όσο μπορεί περισσότερα επίγεια αγαθά και προσκολλά την καρδιά του σε αυτά. Και έρχεται η ώρα που το μόνο που θα πάρει μαζί του είναι δύο μέτρα γης, το έδαφος που θα ταφεί. Ας μην κάνουμε το λάθος να νομίζουμε πως θα κερδίσουμε τον κόσμο όλον. ΄Οσο είναι καιρός ακόμη να σκεφθούμε το αιώνιο μέλλον που μας προσφέρει ο Χριστός. Γιατί ”τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει τον κόσμον όλον αλλά χάσει την ψυχή του;” (Ματθ 16,26). Ο Χριστός με το αίμα Του άνοιξε για μας δρόμο προς τον ουρανό, οδόν σωτηρίας και απολυτρώσεως. ”Χάρη σε Αυτόν έχουμε την απολύτρωση διά του αίματός Του, την συγχώρηση των αμαρτιών μας, σύμφωνα με τον πλούτο της χάρης Του” (Εφεσ. 1,7).
Μέσα στον κόσμο που είναι μία ΄΄κοιλάδα δακρύων” κατά τον ψαλμωδό, κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από θλίψεις και πόνους.. Είναι αναπόφευκτες οι απογοητεύσεις, οι στενοχώριες, οι θλίψεις, που αποτελούν το καμίνι μέσα στο οποίο δοκιμάζεται η πίστη μας. Δεν πρέπει να αφήνουμε τις θλίψεις να μας καταβάλλουν, αλλά να έχουμε κατά νουν τον μακαρισμό του Κυρίου: ”μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται” (Ματθ 5,4). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας στις δοκιμασίες, γιατί ο Κύριος μας είπε ότι θα είναι μαζί μας όλες τις ημέρες της ζωής μας έως της συντελείας του αιώνος (Ματθ 28,20).
Αλλά και πάλι σε άλλη ευκαιρία ο Κύριος διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι δεν θα τους εγκαταλείψει μόνους και αβοήθητους. ”Όταν έλθει ο Παράκλητος, που θα σας πέμψω εγώ από τον Πατέρα, το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, Εκείνος θα μαρτυρήσει για Μένα” (Ιω 15,26). Ο Χριστός μίλησε για τον Παράκλητο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που θα ερχόταν για να μείνει κοντά μας, να μας βοηθήσει, να μας δώσει παράκληση και παρηγορία, αλλά και καθοδήγηση στην ζωή μας κατευθύνοντάς μας προς την αληθινή πίστη. Όταν γνωρίζουμε ότι το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, είναι δίπλα μας κάθε στιγμή και σε κάθε περίσταση, έτοιμος να μας παρηγορήσει και να τονώσει τις καρδιές μας και να μας ενισχύσει, ιδίως σήμερα, που πολύ περισσότερο χρειαζόμαστε τον Παράκλητο, καθώς έχουμε ανάγκη από την παρηγορία Του και την δύναμή Του, για να μείνουμε στο θέλημα του Θεού και να δίνουμε συνεχή και ζωντανή μαρτυρία για τον Χριστό στον κόσμο. Πόσο μας ενθαρρύνει και μας παρηγορεί η παρουσία του Παρακλήτου μέσα σε έναν κόσμο γενικής αναταραχής και ανησυχίας!
Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν την περιουσία που κληρονόμησαν, για να την μεταδώσουν στα παιδιά τους. Ξοδεύουν πολύ χρόνο για να συσσωρεύσουν υλικά αγαθά και όταν πεθάνουν, οι κληρονόμοι μαλώνουν για την διανομή τους. Για κάθε χριστιανό όμως η μεγαλύτερη κληρονομία είναι η πίστη στον Χριστό. Αυτήν οφείλει να κληροδοτήσει στα παιδιά του, διδάσκοντάς τους αρχές θεοσεβείας και δικαιοσύνης, ανατρέφοντάς τα ”εν πνεύματι και νουθεσία Κυρίου”. Αυτήν την πίστη οφείλουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας.