Τα έτη ζωής που σώθηκαν από τους θανάτους εξαιτίας του κορωνοϊού μπορεί να είναι λιγότερα από τα έτη ζωής που θα χαθούν από θανάτους που οφείλονται σε θεραπεύσιμες ασθένειες λόγω των περιοριστικών μέτρων για τον κορωνοϊό, σύμφωνα με επιστημονικό άρθρο που δημοσιεύθηκε από το LSE (London School of Economics).
“Οι πολιτικές εγκλεισμού είχαν άμεσο αντίκτυπο στην προθυμία των ανθρώπων – και στην ικανότητα τους – να έχουν πρόσβαση σε υγειονομικές και κοινωνικές υπηρεσίες, κάτι που είναι πιθανό να οδηγήσει σε άμεση αύξηση των ποσοστών νοσηρότητας και θνησιμότητας από θεραπεύσιμες ασθένειες όπως o καρκίνος και τα εγκεφαλικά επεισόδια”, λένε οι συντάκτες του άρθρου, Pinar Jenkins, Karol Sikora και Paul Dolan.
Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο European Journal of Clinical Oncology (Ευρωπαϊκό Περιοδικό Κλινικής Ογκολογίας), αναφέρει ότι περίπου τρία εκατομμύρια άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο έχασαν τη διάγνωση του καρκίνου τους λόγω του εγκλεισμού. «Ακόμη και καθυστέρηση τεσσάρων εβδομάδων συσχετίστηκε με αυξημένη θνησιμότητα σε επτά τύπους καρκίνου», αναφέρει. “Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι μια καθυστέρηση στην παρουσίαση του ασθενούς και τη διάγνωση του καρκίνου θα οδηγούσε σε απώλεια 25.812 ετών ζωής εάν η καθυστέρηση ήταν διάρκειας ενός μηνός και 173.540 ετών ζωής εάν η καθυστέρηση είναι έξι μηνών.”
Χρησιμοποιώντας αυτά τα στοιχεία, οι περιορισμοί θα πρέπει να έχουν αποτρέψει τουλάχιστον 21.693 θανάτους από τον κορωνοϊό (υποθέτοντας ότι κατά μέσο όρο οκτώ χρόνια ζωής σώθηκαν ανά άτομο) για να δικαιολογείται η απόφαση σχετικά με τα μέτρα όσον αφορά τη μεγιστοποίηση των χρόνων ζωής που σώζονται.
“Η πραγματικότητα είναι ότι ο αριθμός των ετών ζωής που σώθηκαν ανά άτομο θα ήταν πολύ μικρότερος από αυτόν”, δηλώνουν οι συγγραφείς. “Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του ONS, η πλειονότητα των θανάτων από τον κορωνοϊό αφορά ηλικιωμένους και άτομα με υποκείμενα νοσήματα, και είναι αναμενόμενο ότι οι θάνατοι στην ηλικιακή ομάδα άνω των 85 θα είχαν συμβεί αργότερα μέσα στο έτος, σώζοντας έτσι μήνες ζωής και όχι έτη ζωής.”
Επιπλέον, “οι θάνατοι από καρκίνο αντιπροσωπεύουν μόνο ένα, αν και σημαντικό, έμμεσο αποτέλεσμα των μέτρων του εγκλεισμού. Λαμβάνοντας υπόψιν τον αντίκτυπο οποιασδήποτε πολιτικής μέτρων, πρέπει να αποτυπώσουμε όλες τις πιθανές “αλυσιδωτές αντιδράσεις” και όχι μόνο το αρχικό πιτσίλισμα την στιγμή που το βότσαλο της παρέμβασης χτυπά το νερό.”