Ἐπειδὴ πολὺς λόγος γίνεται στὸν σύγχρονο κόσμο μᾶς περὶ ἰσότητας τῶν δυὸ φίλων καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει θεσμοθετημένη ἰδεολογική, θρησκευτικὴ καὶ κοινωνικοπολιτικὴ διαστροφὴ περὶ τούτου, ἐπιτρέψτε μου μερικὲς ταπεινὲς σκέψεις ποὺ εὔχομαι νὰ μᾶς προβληματίσουν ὅλους: ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους, ἀνθρωπιστές, ρατσιστὲς κ.α.
Μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια πρίν, ὑφίσταται μιὰ ἀντιπαλότητα τῶν δυὸ φύλων, τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας. Οἱ ἄνδρες ἐπίσημα ἢ ἀνεπίσημα συγκροτοῦν κατὰ καιροὺς πατριαρχικὲς ἀνδροκρατούμενες κοινωνίες. Ἀντιστεκόμενες οἱ γυναῖκες συγκροτοῦν τὶς λεγόμενες μητριαρχικὲς κοινωνίες.
Αὐτὸ ἐκφράζεται καὶ στὸ θρησκευτικὸ τομέα ἀφοῦ πολλὲς παλαιότερες καὶ σύγχρονες θρησκεῖες καὶ πολιτισμοὶ φέρονται ἐξευτελιστικὰ καὶ ὑποτιμητικὰ καὶ καταπιεστικὰ στὶς γυναῖκες: ἐκκοσμισκευμένος χριστιανισμός, μουσουλμανισμός, ἰουδαϊσμός, ἰνδουισμός, ναζισμὸς κλπ.
Ἀκόμη καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἄνδρες μέσα στὶς ἀνδρόγυνες σχέσεις τους, ἔγγαμες ἢ μή, ἐκδηλώνουν δυστυχῶς, μιὰ ‘’φαλοκρατικὴ’’ παθογένεια. Αὐτὴ ὅλη ἡ σαφέστατα καὶ ὁλοφάνερα δαιμονοκίνητη κατάσταση ξεκίνησε –ἱστορικὰ- ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος -εἶναι γνωστὸ στοὺς μελετητὲς τῆς ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Πατερικῆς Θεολογίας- ἔχει γράψει, σὰν θεούμενος καὶ ἁγιοπνευματοφόρος καὶ Χριστοφώτιστος -ἂν καὶ ἄγαμός- τους πιὸ θεόπνευστους λόγους περὶ γάμου [1].
Συγχωρέστε μὲ νὰ σταχυολογήσω ὅ,τι θυμᾶμαι.
Ὁ Ἅγιος μας ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, μᾶς τονίζει ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔφτιαξε πρῶτα τὸν Ἀδὰμ (ΙΣ=Ἄνδρας) γιατί ὁ Ἄνδρας συμβολίζει τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἔφτιαξε κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ [2]. Ἀκολούθως ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ πλάθει ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ ΙΣ (= Ἄνδρας) τὴν ΙΣΑ (=Ἀνδρίδα) τὴν Εὕα [3]. Ἀναλύει καὶ ἐξηγεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ (τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας φτιάχνει τὴν Εὕα σὰν βοηθὸ τοῦ ἄνδρα Ἀδὰμ (=χωματένιος κατὰ τὸ σῶμα) ὄχι ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ Ἄνδρα γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ ἡ Εὕα ἀνώτερή του Ἀδὰμ οὔτε ἀπὸ τὸ πόδι του –γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ κατώτερη ἡ Γυναίκα Εὕα ἀπὸ τὸν Ἄνδρα Ἀδὰμ ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πλευρά του γιὰ νὰ τῆς δώσει ἀξία ἴση μὲ τὸν ἄνδρα. Ἐπίσης ὁ Ἀδὰμ μόλις βλέπει δίπλα του τὴν Γυναίκα τοῦ τὴν Εὕα λέγει -ὁμολογεῖ θεόπνευστα- ὅτι ἡ Γυναίκα τοῦ εἶναι σάρκα ἀπὸ τὴν σάρκα τοῦ [4] καὶ ὀστό ἀπὸ τὰ ὀστᾶ του καὶ προφητεύει γιὰ ὅλους τους μέλλοντες παντρεμένους ἀνθρώπους ὅτι ἐξαιτίας τούτου (τοῦ μυστηρίου τοῦ ὀρθοδόξου γάμου) καλεῖται ὁ ἄνθρωπος –νοεῖται ὁ ἄνδρας- νὰ ἀποκολληθεῖ ἀπὸ κάθε ἄλλο δεσμὸ –συγγενικό, συναισθηματικὸ κλπ- καὶ νὰ προσκολληθεῖ στὴν Γυναίκα τοῦ [5] μέσα στὴν ἱερὴ Θεοευλογημένη γαμικὴ σχέση (μὲ τὴν γυναίκα του) καὶ νὰ γίνουν οἱ δυό τους μιὰ ἀνδρόγυνη σάρκα ὅπως, συμπληρώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία.
Ἡ οὐσία τῆς θεολογίας καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ φυσικὰ συνόλης της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι οἱ σχέσεις τοῦ ἀνδρογύνου μέσα στὸν ὀρθόδοξο γάμο εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι σχέσεις μεταξὺ Χριστοῦ καὶ Ἐκκλησίας. Καὶ ἐδῶ εἶναι, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, τὸ λεπτότατο σημεῖο. Ὅπως δηλαδὴ ὁ Χριστὸς –ὁ Ἄνδρας- δίνει καὶ τὴν ζωή του γιὰ τὴν πλευρά του γιὰ τὸ μέρος τοῦ σώματος, τὸ σῶμα Του, τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὸ φροντίζει καὶ τὸ σκεπάζει ἔτσι καὶ ἡ ‘’Γυναίκα’’, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία -ἡ Θεοτόκος διακονεῖ τὸν ‘’ἄνδρα’’ τῆς- τὸν Χριστὸ καὶ μαζὶ μεγαλώνουν καὶ διακονοῦν τὰ πνευματικά τους τέκνα, τοὺς Ἁγίους.
Ἐν συνέχεια ὁ Χρυσόστομος πλέκει τὸ ἐγκώμιο στὴν ἄξια Γυναίκα-σύζυγο, τὴν ἐπαινεῖ καὶ τῆς δίνει τὴν ἀξία ποὺ ἔχει ἡ Θεοτόκος ἀπέναντι στὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ὀρθόδοξοι Πατέρες ταυτίζουν Θεοτόκο καὶ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Χριστὸς ‘’ἄνδρας’’, ‘’γονιμοποιεῖ’’ τὴν ‘’Γυναίκα’’ τοῦ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – Θεοτόκο. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ‘’κυοφορεῖ’’ στὴν Ἁγία ‘’μήτρα’’ τῆς ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ ὅπως ὁ καλὸς σύζυγος φροντίζει κατὰ πάντα τὴν κυοφοροῦσα σύζυγό του ἔτσι καὶ ὁ Χριστός μας, φροντίζει μὲ τὸ Σῶμα του καὶ τὸ Αἷμα του νὰ τρέφει τὴν Ἁγία μάνα μᾶς Θεοτόκο –Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία- ποὺ ‘’κυοφορεῖ’’, ἁγιοποιεῖ -ἁγιαζόμενη καὶ τρεφόμενη ἀπὸ τὸν Χριστὸ μᾶς αἰώνια- ἐμᾶς τὰ παιδάκια τῆς Ἁγίους καὶ Ἀγγέλους. Ἐὰν κάποιο κύημα-κάποιος Ἅγιος της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας αὐτοβούλως ‘’ἐκτρωθεῖ’’ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας τοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καθίσταται πτῶμα σάπιο καὶ βρωμερὸ δηλαδὴ αὐτοκαταδικάζεται αἰώνια.
Καὶ αὐτὸ ποὺ ἀκοῦμε στὴν ἀκολουθία τοῦ γάμου, τὸ πολὺ παρεξηγημένο καὶ παρερμηνευμένο ‘’ἡ δὲ γυνὴ νὰ φοβᾶται τὸν ἄνδρα’’ [6] δὲν ἔχει φαλοκρατικὴ ἔννοια ἀλλὰ ὅπως ἐξηγεῖ στὴν συνέχεια ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ διακονεῖ κάποιον φοβᾶται νὰ τὸν πληγώσει, νὰ τοῦ κάνει κακὸ ὅπως ἡ Παναγία μᾶς διακονεῖ τὸν Χριστὸ καὶ ἐμᾶς τὰ παιδιά τους, τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ὄχι γιατί ‘’φοβᾶται’’ τὸν Χριστὸ σὰν δῆθεν αὐταρχικὸ Κύριο καὶ Θεό της. Μὴ γένοιτο τέτοια βλασφημία, παρερμηνεία καὶ σκέψη. Ἀλλὰ μᾶς σέβεται καὶ μᾶς ἀγαπᾶ ἡ Παναγία μας καὶ τὸν Χριστό μας καὶ ἐμᾶς τὰ παιδιά της καὶ παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ ἔχει τὸν ἅγιο, ἀνιδιοτελῆ, ἱερὸ σεβασμὸ καὶ ‘’φόβο’’ νὰ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ διακονήσει μὲ τὴν ἁγιοπνευματικὴ τῆς ὑπέρτατη ἀγάπη τὴν σωτηρία μας.
Θὰ μοῦ πεῖτε καλὰ ὅλα αὐτὰ ἀλλὰ σὲ θεωρητικὸ διανοητικὸ ἐπίπεδο μὴν ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλότατοι, ἔγγαμοι καὶ ἄγαμοι, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ ὅ,τι τὰ πάθη μᾶς τὰ διαβλητά -τα τρία Φ- κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες [7] (φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία) εἶναι κατὰ πολὺ δυνατότερα ἀπὸ τὴν καλή μας θέληση καὶ τὶς καλές μας, τυχόν, χριστιανικὲς ἢ οὐμανιστικὲς ἰδέες.
Ὀρθοτατη ἡ ἀντιλογία, δικαιολογημένη ἀπόλυτα, ἂν καὶ ἐφόσον ἀγόμεθα καὶ φερόμεθα ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ τοὺς δαιμονοκίνητους λογισμοὺς χωρὶς Θεία βοήθεια. Ἄλλωστε ἡ ἱστορία ὅλων των πολιτισμῶν καὶ τῶν θρησκειῶν ἐπιβεβαιώνει -γιὰ τὸν ἀντικειμενικὸ ἱστορικὸ παρατηρητὴ- τὴν ἀπόλυτη ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ μόνος του, χωρὶς τὴν Θεία Χάρη, νὰ πραγματώσει τὶς καλύτερες, δυνατόν, προθέσεις καὶ ἰδέες του.
Ὅμως ὅταν ζοῦμε τὴν ὀρθόδοξη ἀσκητικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τότε ἀπὸ τώρα καὶ αἰώνια ὁ Χριστὸς μᾶς διὰ τῆς Θεοτόκου σὺν πάσι τοῖς Ἁγίοις καὶ τοῖς Ἀγγέλοις μᾶς ἁγιοποιεῖ καὶ μᾶς σοφοποιεῖ ἐξελικτικά, ἀδιάκοπα, αἰώνια. Εἶναι αὐτὸς ὁ ‘’ἐνεστὼς’’ ὁ ἱστορικός, ‘’ὁ διαρκείας’’ ποὺ μᾶς προτρέπει ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς δίδει τὴν δυνατότητα νὰ ζήσουμε αὐτὸ τὸ λακωνικὸ ἀλλὰ τόσο βαθύ: ‘’Γίνεσθε (νὰ γινόσαστε) ἅγιοι καθὼς καὶ ἐγὼ ἅγιος εἰμὶ’’ [8].
Μακάρι ὅλοι μας, ἔγγαμοι, ἄγαμοι, λαϊκοί, μοναχοί, ὀρθόδοξοι, ἑτερόδοξοι, ἀλλόδοξοι νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸν ἀσίγητο, αἰώνιο πόθο τοῦ πατέρα μας, τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς μάνας μᾶς τῆς Θεοτόκου, νὰ μᾶς ἁγιάσουν σὰν ὑπάκουα καὶ πιστά, καίτοι ἁμαρτωλότατα μέλη τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας.
Ἀμὴν Γένοιτο
Τέλος καὶ τῷ Θεὸ Δόξα.
μοναχὸς Ἰωάννης
13.7.2017
[1] Βλέπε σχετικὰ ἔργα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Ἑλληνικὴ Πατρολογία τοῦ Migne (PG) ἢ στὴν ἔκδοση ‘’Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας’’ (Ε.Π.Ε.)
Ἐνδεικτικά: Περὶ Παρθενίας 15, PG 48, 545. Εἰς τὸ ἀποστολικὸν ρητὸν «Δία τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἐαυτοῦ γυναίκα ἐχέτω», PG 51, 2. Εἰς τὴν Γένεσιν, Ὁμιλία 17, PG 53, 153. 15. Περὶ παρθενίας, ΕΠΕ, τ. 29, σ. 472. Εἰς Ἐφεσίους, Ὁμιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 198-200. Εις τὴν Γένεσιν, Ὁμιλία 15, ΕΠΕ, τ. 2, σ. 392. κλπ
[2] Βλέπε ψηφιδωτό: Ἡ δημιουργία τοῦ Ἀδὰμ τοῦ 12ου αἰώνα στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Μονρεάλε στὴν Σικελία (ἡ ἐκτεταμένη διακόσμηση ποὺ συμπληρώθηκε τὸ 1190, μοιάζει τεχνοτροπικὰ μὲ τὶς βυζαντινὲς τοιχογραφίες τοῦ τέλους τοῦ αἰώνα)
[3] Σχετικὰ μὲ τὰ ἑβραϊκὰ ὀνόματα ΙΣ καὶ ΙΣΑ βλέπε τὸ μνημειῶδες ἔργο: ‘’Γένεσις’’ (κείμενο, μετάφραση, ἀνάλυση, σχόλια) ὑπὸ Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλουπόλεως κ. Ἱερεμία Φούντα (2004), ἔκδοση: Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας
[4] ‘’…καὶ εἶπεν Ἀδάμ· τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου· αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη·’’ Γέν. 2,23
[5] ‘’…ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναίκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν’’. Γέν. 2,24
[6] ‘’Η δέ γυνὴ ἴνα φοβήται τον ανδρα’’ Ἐφεσ. 5, 33
[7] ‘’Τρεῖς (πειρασμοὺς) ἐννοεῖ τὴν γαστριμαργία, φιλαργυρία καὶ κενοδοξία, ποὺ θεωροῦνται ρίζες τῶν παθῶν. Στοὺς τρεῖς αὐτοὺς πειρασμοὺς ἐπολεμήθηκε καὶ ὁ Κύριος στὴν ἔρημο’’. Βλέπε Ὑποσημείωση 1 στὸν Εἰκοστὸ Ἕκτο (ΚΣΤ’) Λόγο ‘’Περὶ Διακρίσεως’’, ‘’Κλίμαξ’’ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ἔκδοση Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου (1999), Ὠρωπὸς Ἀττικής
[8] «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιος εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 = Ἃ΄ Πέτρ. 1,16)