Παρουσιάζοντας τό προηγούμενο πρῶτο τεῦχος τῆς ΕΡΩ, εἴχαμε ζητήσει τή συμμετοχή σας ἀλλά καί τίς ὑποδείξεις καί παρατηρήσεις σας. Ἡ ἀνταπόκρισή σας ἦταν μεγάλη και οὐσιαστική καί σᾶς εὐχαριστοῦμε πολύ γιά αὐτό.
Μέλημά μας εἶναι νά φανοῦμε ἀντάξιοι τῆς ἐμπιστοσύνης ὅλων ὅσων μᾶς βοήθησαν στήν κυκλοφορία αὐτοῦ τοῦ περιοδικοῦ καί ἰδίως ὅσων ἔσπευσαν ἀπό τό πρῶτο κιόλας τεῦχος νά γίνουν συνδρομητές του.
Στό ἐξώφυλλο τοῦ δεύτερου τεύχους τῆς ΕΡΩ συνυπάρχουν τέσσερις μεγάλοι Ἕλληνες. Ἄν καί πρόκειται γιά ἀνθρώπους πού ἔζησαν σέ διαφορετικές ἐποχές καί σέ τόσο διαφορετικές συνθῆκες, ὡστόσο τό νά ἀπεικονίζονται πλάι-πλάι φαίνεται τόσο φυσικό καί αὐτονόητο. Τί κοινόὅμως μπορεῖ νά ἔχει ἕνας εἰδωλολάτρης βασιλιᾶς μέ ἕναν πένητα καλόγερο; Ἕνας ἀγράμματος ἐπαναστάτης μέ ἕναν αὐτοκράτορα; Ἤ ὁ ἔνδοξος ἱδρυτής ἑνός βασιλείου πού ὅμοιό του δέν εἶχε γνωρίσει ἡ Γῆ μέ τόν τραγικό ὑπερασπιστή μιᾶς καταδικασμένης Πόλης;
Αὐτό πού τούς ἑνώνει, τό κοινό σημεῖο ἀναφορᾶς τους εἶναι ὅτι εἶχαν τίς ἴδιες Ἀξίες. Πρόκειται γιά Ἀξίες διαχρονικές, ζωοποιές πού μᾶς διαφύλαξαν «ἕως νῦν ἐλευθέρους». Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη ἔχει τίς Ἀξίες αὐτές ὡς ἀντικείμενο μελέτης, προβολῆς καί διάσωσης καί εἶναι κοινή πίστη ὅλων τῶν μελῶν τοῦ Σωματείου ὅτι ἡ διατήρηση και ἐνδυνάμωσή τους εἶναι τό ἀντίδοτο στά συλλογικά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε, ὅπως ἐξάλλου ὅλα αὐτά τά χρόνια οἱ Ἀξίες αὐτές ἦταν πού ἀποτελοῦσαν τό συνεκτικό δεσμό στίς σχεδόν πάντοτε ἀσθενεῖς κρατικές δομές τῆς χώρας μας. Ὅσο λοιπόν ὑπάρχουν οἱ Ἀξίες τοῦ Γένους μας, ὑπάρχει καί ἡ ἐλπίδα – ἤ μᾶλλον καλύτερα ἡ βεβαιότητα – ἀπέναντι σέ ὅλα τά προβλήματα καί τίς δυστυχίες πού ἐπέρχονται ἤ ἐπαπειλοῦνται.
Στίς δύσκολες μέρες πού διανύουμε ἄς θυμηθοῦμε, κλείνοντας τό σημείωμά μας, τά λόγια ἑνός ἀπό τούς Μεγάλους τοῦ Γένους μας, τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη:
«Ἐκεῖ ὁπού ̓φκιανα τίς θέσεις εἰς τούς Μύλους ἦρθε ὁ Ντερνύς νά μέ ἰδῆ. Μοῦ λέγει: -Τί κάνεις αὐτοῦ; Αὐτές οἱ θέσεις εἶναι ἀδύνατες, τί πόλεμο θά κάμετε μέ τόν Μπραΐμη αὐτοῦ; Τοῦ λέγω: -Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις κι ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατός ὁ Θεός ὁπού μᾶς προστατεύει, καί θά δείξωμεν τήν τύχη μας σ̓ αὐτές τίς θέσεις τίς ἀδύνατες. Κι ἄν εἴμαστε ὀλίγοι εἰς τό πλῆθος τοῦ Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ̓ ἕναν τρόπον ὅτι ἡ τύχη μᾶς ἔχει τούς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους.
Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ὥς τώρα, ὅλα τά θεριά πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦνε, τρῶνε ἀπό μᾶς και μένει καί μαγιά. Καί οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νά πεθάνουν, κι ὅταν κάνουν αὐτείνη τήν ἀπόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Ἡ θέση ὅπου εἴμαστε σήμερα ἐδῶ εἶναι τοιούτη, καί θά ἰδοῦμεν τήν τύχη μας οἱ ἀδύνατοι μέ τους δυνατούς.»
ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ Ε.ΡΩ. ΤΕΥΧΟΥΣ 2