Ἀρχιμ. Μαξίμου Παναγιώτου,
Ι. Μονή Παραμυθίας Ρόδου
Πότε εἶναι καλύτερα κάποιος νά προσεύχεται;
Τό πρωΐ, καθώς εἴμαστε ξεκούραστοι καί χωρίς ἔγνοιες, προσευχόμαστε πιό ἀποδοτικά. Ἄς ἀφιερώνουμε στήν ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό τήν καλύτερη ὥρα τῆς ἡμέρας μας, τό πρωΐ, κι ὄχι τή χειρότερη, τό βράδυ. Πρίν τόν βραδινό ὕπνο, καθώς εἴμαστε κατάκοποι καί ἐξαντλημένοι, ὄχι μόνο δέν μποροῦμε νά σταθοῦμε ὄρθιοι ἀλλά οὔτε καί νά συγκεντρώσουμε τόν νοῦ μας στά λόγια τῆς προσευχῆς.
Ἡ πρωΐνή προσευχή θά μᾶς θωρακίσει μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί θά μᾶς προστατεύει ἀπό τούς φυσικούς καί τούς πνευματικούς κινδύνους. Κάθε μέρα κινδυνεύουμε ἀπό φυσικά ἀτυχήματα, ἀπό λανθασμένες ἀποφάσεις ζωῆς καί ἀπό πνευματικές πτώσεις. Τελειώνοντας τήν Κυριακή Προσευχή λέμε: «καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ». Οἱ πειρασμοί, οἱ δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας …(νεῦρα, μαλώματα, ἐγωΐσμοί, ἐπικίνδυνα διλήμματα, ἀντιμετώπιση ἰδιοτροπιῶν συνανθρώπων, κλπ.), ἐναλλάσσονται στή ζωή μας καί χρειάζεται καί προληπτικά καί θεραπευτικά ἡ προσευχή. Πόσες φορές δέν πήραμε λάθος ἀποφάσεις καί ταλαιπωρηθήκαμε ἀργότερα; Πόσες φορές δέν ἐπηρεασθήκαμε ἀπό κακούς συνανθρώπους μας καί χαρακτηρίσαμε λανθασμένα κάποιον; Πόσες φορές δέν μετανιώσαμε γιά τήν ἐπιλογή κάποιου γιά φίλο, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἀποδείχθηκε ὑποκριτής καί ψεύτης;
Τό βράδυ, ἡ προσευχή πολλῶν ἤ εἶναι λιγοστή ἤ εἶναι τυπική. Πολλοί, λόγω τῆς καθημερινῆς κούρασης, δέν προσεύχονται καθόλου. Ἄλλοι, ἀφοῦ ἀφιερώσουν τίς βραδινές ὧρες τους στήν τηλεόραση, μετά νυσταγμένοι ἤ κάνουν ἕναν ἁπλό σταυρό ἤ προσεύχονται τυπικά. Ὅταν μάλιστα μολύνεται ἡ ψυχή μέ βρώμικα θεάματα, τότε δέν ὑπάρχει καθόλου διάθεση γιά προσευχή. Καλό εἶναι ἀργά τό ἀπόγευμα, πρίν ἔρθει ἡ νύστα, νά προσευχηθοῦμε καί νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό γιά τίς εὐεργεσίες κι αὐτῆς τῆς ἡμέρας.
Τό μεσημέρι κάποιοι, μόλις φᾶνε τρέχουν στό δωμάτιό τους καί κάνουν μία μικρή προσευχή. Ὅταν βγαίνουν ἀπό τό σπίτι γιά τίς ἀπογευματινές ἀπασχολήσεις καί δουλειές, κάνουν τόν σταυρό τους καί λένε μυστικά τό «Πάτερ ἡμῶν» ἤ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Πῶς νά μή σέ προστατεύει ὁ Χριστός, ὅταν συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεις τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»; Πῶς νά μή μᾶς εὐλογεῖ ὁ Θεός, ὅταν Τοῦ ζητοῦμε τήν προστασία ἀπό πρίν καί Τόν εὐχαριστοῦμε μετά ἀπό κάθε ἀπασχόληση;
Στό φαγητό εἶναι σωστό νά προσευχόμαστε (Α΄ Τιμ. 4,4-5). Πρίν ἀρχίσουμε τό φαγητό, γιά νά εὐλογεῖται, νά λέμε τό «Πάτερ ἡμῶν», γιατί μ’ αὐτό δέν ζητᾶμε μόνον τόν καθημερινό (ἐπιούσιο) ἄρτο, ἀλλά κυρίως νά ἔρθει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλ. τό Ἅγιο Πνεῦμα στή γῆ μας. Ὅταν τελειώνουμε, νά κάνουμε τόν σταυρό μας καί νά εὐχαριστούμε τόν Θεό λέγοντας π. χ. : «Σ’ εὐχαριστοῦμε, Κύριε, πού μᾶς πρόσφερες τά ἐπίγεια ἀγαθά Σου. Μή μᾶς στερήσεις καί τήν ἐπουράνια βασιλεία Σου. Ἀλλ’ ὅπως μετά τήν Ἀνάστασή Σου ἐμφανίσθηκες στούς μαθητές Σου καί τούς ἔδωσες τήν εἰρήνη Σου καί τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλα κοντά καί στή ζωή μας καί δῶσε μας κάθε καλό καί ὠφέλιμο για τή σωτηρία μας. Ἀμήν».