Διαβάστε τὸ 1ο (ἐδῶ), τὸ 2ο (ἐδῶ) καί τό τρίτο Μέρος (ἐδῶ)
Βέβαια μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ -αὐτό εἶναι τό παρήγορο- ἄν μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος, ἡ ψυχή του σιγά – σιγά βρίσκει πάλι τή δύναμη νά ζήσei. Γιατί εἶναι μιά νέκρωση τῆς ψυχῆς αὐτό, αὐτή ἡ ἁμαρτία, ὅπως καί κάθε ἁμαρτία. Ἀλλά εἰδικά αὐτή ἡ ἁμαρτία, ἡ κατ’ ἐξακολούθηση πορνεία εἶναι μιά βαριά νέκρωση.
– Πῶς τό λέμε αὐτό; Πῶς τό ἐκτιμᾶμε, ἀπό πού τό τεκμαίρουμε;
– Ἀπό τό πόσο κανόνα βάζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά αὐτήν τήν ἁμαρτία. Τό ἔχω πεῖ καί ἄλλη φορά, ὅτι τά ἐπιτίμια γιά αὐτή τήν ἁμαρτία, ἀπό τήν στιγμή πού κανείς θά μετανοήσει -δηλαδή θά σταματήσει νά ἁμαρτάνει- εἶναι σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες τρία μέ ὀκτώ χρόνια. Δηλαδή τόσο χρόνο χρειάζεται ἡ ψυχή γιά νά μπορέσει νά λειτουργήσει σωστά καί νά μπορέσει νά κοινωνήσει ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλιῶς δέν τόν ὡφελεῖ ἡ Θεία Κοινωνία. Μᾶλλον τόν…
βλάπτει.
Ὅλοι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἀμνηστεύουνε τίς ἐλεύθερες σχέσεις κάνουν ἔγκλημα, μεγάλο ἔγκλημα. Καί μπορεῖ νά εἶναι καί Πνευματικοί, πού σοῦ λένε: «δέν πειράζει νά νηστέψεις σαράντα μέρες καί νά κοινωνήσεις». Δέν εἶναι σωστό· δηλαδή δέν ὠφελεῖται αὐτός ὁ ἄνθρωπος, γιατί εἶναι τελείως ἔξω ἀπό τίς ἰατρικές θεραπευτικές προδιαγραφές τῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἦταν γιατροί τῆς ψυχῆς καί ξέρανε πολύ καλά πόσο χρόνο χρειάζεται μιά ψυχή γιά νά γίνει ἱκανή νά δεχτεῖ τήν Θεία Κοινωνία.
Τό ἐπιτίμιο δέν εἶναι τιμωρία. Εἶναι ὁ χρόνος, πού χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά ἐπανέλθει στήν πνευματική ὑγεία. Ὅπως ἕνας πού παθαίνει ἕνα βαρύ αὐτοκινητιστικό δυστύχημα χρειάζεται μερικές φορές ἕνα χρόνο ἤ καί παραπάνω γιά νά ἀποκατασταθεῖ -κι ἄν ἀποκατασταθεῖ πλήρως καί δέν τοῦ μείνει καί κάποια ἀναπηρία- ἔτσι καί στήν περίπτωση τῆς συνεχοῦς πορνείας πού τήν βαπτίσαμε «ὁλοκληρωμένη σχέση».
Ὁ κόσμος λοιπόν ἔχει ἐναλλασσόμενες τοποθετήσεις. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία, ὁ Χριστός δηλαδή, ἔχει πάντα τήν ἴδια καί σταθερή τοποθέτηση. Γιατί ὁ Χριστός εἶναι, χτές καί σήμερα ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνες. Ποτέ ὅμως δέν καταπίεσε τά μέλη της ἡ Ἐκκλησία, ὥστε νά τηρήσουνε τίς προδιαγραφές τοῦ Θεοῦ. Μία ἀπό τίς προδιαγραφές τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι καί ἡ ἁγνότητα γιά τήν ὁποία τώρα μιλᾶμε. Ὁ Θεός δέν καταπιέζει κανέναν οὔτε τόν ἀναγκάζει νά κινηθεῖ σύμφωνα μέ τίς προδιαγραφές Του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν κινεῖται μέσα σ’ αὐτές, τότε ζημιώνεται φοβερά, δηλ. πεθαίνει ὑπαρξιακά. Ἡ ὑπαρξιακή του ἀνάσταση –εὐτυχῶς ὑπάρχει ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι σ’ αὐτήν τήν ζωή- εἶναι ἡ εἰλικρινής μετάνοια.
Ὅταν ἔπεσε ὁ Ἑωσφόρος συμπαρέσυρε πάρα πολλούς Ἀγγέλους μαζί του στήν πτώση. Δημιουργήθηκε ἔτσι τό τάγμα τῶν δαιμόνων. Αὐτοί εἶναι ξεπεσμένοι Ἄγγελοι, μέ ἀρχηγό τόν πάλαι ποτέ ὑπέρκαλο Ἀρχάγγελο τόν Ἑωσφόρο. Ὁ Θεός σέ ἀντικατάσταση ὅλων τῶν Ἀγγέλων πού ἔπεσαν, ἔφτιαξε τόν ἄνθρωπο καί τόν προίκισε μέ τήν εἰκόνα του. Τοῦ ἔδωσε μάλιστα κάτι παραπάνω ἀπό τούς Ἀγγέλους. Τοῦ ἔδωσε τό σῶμα, τό ὁποῖο δέν τό ἔχουνε οἱ Ἄγγελοι. Σ’ αὐτό ὑπερτεροῦμε. Οἱ Ἄγγελοι ἔχουν νοῦ, ἔχουν τό κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί αὐτοί, ἀλλά δέν ἔχουν σῶμα. Σέ μᾶς τό κατ’ εἰκόνα εἶναι πληρέστερο, εἴμαστε τελειότεροι, γιατί συνδέουμε τήν πνευματική μέ τήν ὑλική φύση. Τούς Ἀγγέλους καί τήν ὑλη. Οἱ Ἀγγελοι εἶναι ἄυλοι, μόνο πνεῦμα. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του καί τά δυό στοιχεῖα, ἔχει καί τό πνεῦμα, ἔχει καί τήν ὕλη. Αὐτό τό νέο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τό φθόνησε ὁ Ἑωσφόρος, τόν ζήλεψε τόν ἄνθρωπο. Γιά αὐτό καί ἔκανε τό πᾶν γιά νά τόν παρασύρει μακριά ἀπό τό Θεό καί τελικά τά κατάφερε. Ἔτσι ἔσπρωξε τούς ἀνθρώπους στήν πτώση, στήν ἁμαρτία. Συνεχίζει μάλιστα καί τώρα νά μᾶς φθονεῖ. Προσπαθεῖ κάθε γενιά, εἰ δυνατόν καί κάθε ἄνθρωπο, νά τούς ἀποκόψει ἀπό τόν Θεό.