Ἀντωνίου Οὐρεϊλίδη
Εἶναι γνωστό, ἤ τουλάχιστον θά ἔπρεπε νά εἶναι, ὅτι ὁ καλός μας Θεός δέν ἐπιτρέπει τήν δερματοστιξία, δηλαδή τό τατουάζ: «Καὶ ἐντομίδας οὐ ποιήσετε ἐπὶ ψυχῇ ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ γράμματα στικτὰ οὐ ποιήσετε ἐν ὑμῖν. Ἐγὼ εἰμί Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν»[1]. Βέβαια, καθώς φαίνεται καί ἀπό τήν εὔκολη ἐξάπλωση τῶν τατουάζ[2] σέ χριστιανούς κάθε ἡλικίας, φύλου καί κοινωνικῶν στρωμάτων, ἔχουμε χάσει, ὡς λαός, τίς πνευματικές μας βάσεις.
Ὅταν ἐπιτάσσει κάτι ἡ μόδα, σπεύδουμε νά τό πραγματοποιήσουμε, χωρίς νά τό περάσουμε ἀπό τό σωτήριο φίλτρο πού λέγεται «Ἁγία Γραφή»! Ἀποτέλεσμα; Ἡ παραμόρφωση τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς μας καί ὄχι ἡ ἐν Χριστῷ μεταμόρφωσή τους, πού ἄλλωστε εἶναι καί τό ζητούμενο.
Σέ ὅσους παρά ταῦτα, ἀρέσει, ὑπάρχει ἕνα εἴδος τατουάζ, πού ὄχι μόνο δέν τό ἀπαγορεύει ὁ Κύριός μας, τουναντίον, τό «φτιάχνει» ὁ Ἴδιος! Γι’ αὐτό καί είναι τό ὡραιότερο. Σέ ἕνα τέτοιου εἴδους «τατουάζ», ἀναφέρεται ὁ μοναχός Ἀγάπιος στό βιβλίο του «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία[3]».
Στή Ρώμη, γράφει ὁ Ἀγάπιος, ζοῦσε κάποιος πλούσιος καί εὐλαβῆς ἄνθρωπος, ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος δυσκολεύονταν νά μάθει γράμματα. Εἶχε δέ τέτοια δυσκολία, πού δέν μποροῦσε νά μάθει οὔτε μιά προσευχή!
Γι’ αὐτό κατέφυγε σέ μοναστήρι, ὅπου ἔγινε μοναχός, μήπως καί μάθει ἔτσι γράμματα. Παρόλη ὅμως τήν προσπάθεια τῶν μοναχῶν, δέ μπόρεσε νά μάθει τίποτε! Τότε, ἕνας ἀδελφός τῆς μονῆς τοῦ διάβασε ὅλες τίς εὐχές, γιά νά ἐπιλέξει αὐτή πού τοῦ ἀρέσει περισσότερο. Τελικά, ἐπέλεξε τόν Ἀρχαγγελικό χαιρετισμό: «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Μετά ἀπό πολύ κόπο καί καιρό, τοῦ ἔμαθαν τό «Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία», τό ὁποῖο ἔλεγε κάθε ὥρα καί στιγμή καί εὐφραίνονταν ἡ καρδιά του. Ἔτσι, οἱ ἄλλοι μοναχοί τόν ὀνόμασαν «Χαῖρε Μαρία». Προσεύχονταν λοιπόν, συνεχῶς μέ αὐτόν τόν ὕμνο πρός τήν Παναγία καί ἔνοιωθε ἀνεκλάλητη χαρά, γλυκύτητα καί ἀγαλλίαση, μέχρι πού παρέδωσε τήν ψυχή του. Ὅταν λοιπόν, ἐκοιμήθη, ἀπό τό λείψανό του ἀναδύονταν ἄρρητη εὐωδία, ἡ ὁποία αὐξήθηκε μετά τόν ἐνταφιασμό του!
Στά ἐννιάμερα, συνέβη ἕνα παράδοξο γεγονός· φύτρωσε στόν τάφο του ἕνας πανέμορφος κρίνος, καί σέ κάθε φύλλο ἦταν γραμμένο μέ χρυσά γράμματα: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία»! Τότε οἱ Πατέρες, ἔσκαψαν τόν τάφο, καί εἶδαν ὅτι ὁ κρίνος ἔβγαινε ἀπό τό στόμα τοῦ Ὁσίου, ἐνῷ οἱ ρίζες βρίσκονταν στήν καρδιά του, στήν ὁποία ἦταν ἀποτυπωμένη ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου!
Ἕνα παρόμοιο «τατουάζ», ἀποτυπώθηκε καί στήν καρδιά τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου. Ἦταν Ἀποστολικός Πατέρας, Διδάσκαλος, Μάρτυς καί ὁ πρῶτος μεγάλος Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μετά τούς Ἀποστόλους. Ὑπῆρξε δέ, ὁ δεύτερος Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας (70 μ.Χ.). Μαθήτευσε κοντά στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο, καί ἡ καρδιά του φλέγονταν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Μαρτύρησε στήν ἀρένα τοῦ σταδίου τῆς Ρώμης, ὅπου ἔπεσαν πάνω του ἄγρια λιοντάρια καί τόν κατασπάραξαν ἀφήνοντας μόνο τά μεγάλα ὀστά ὡς κατάλοιπο, ἀλλά καί τήν καρδιά του, στήν ὁποία ἦταν χαραγμένο μέ χρυσά γράμματα τό ὄνομα «Ἰησοῦς Χριστός»![4]
Ἀπίστευτα πράγματα, κι ὅμως ἀληθινά! Ὑπάρχει ὡραιότερο τατουάζ ἀπό τήν ἀποτύπωση τῆς Παναγιᾶς καί τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας; Πόσο ἀγαποῦσε ὁ Ἰωάννης τήν Παναγία! Πόσο ἀγαποῦσε ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος τόν Σωτῆρα Χριστό! Ἑμεῖς, πόσο τούς ἀγαπᾶμε;
Ἐάν λοιπόν, μᾶς ἀρέσουν τά τατουάζ, τότε νά σπεύσουμε νά κάνουμε τά καλύτερα καί ὡραιότερα, τά ὁποία βεβαίως, δέν μποροῦν νά γίνουν μέ ἀνθρώπινο χέρι! Νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό μέ ὅλη τήν καρδιά μας, μέ ὅλη τήν ψυχή μας, μέ ὅλη τή δύναμή μας καί μέ ὅλο τό νοῦ μας[5]! Νά ἀγαπήσουμε τήν Παναγία Μητέρα Του, τήν ἀκούραστη μεσίτρια μας, ἡ ὁποία πρεσβεύει γιά ἑμᾶς, νύχτα καί μέρα, πρός τόν Κύριό μας καί Υἱό της· κλαίει καί ὀδύρεται γιά τή σωτηρία μας! Τότε μόνο θά σκαλίσει ὁ Χριστός καί στή δική μας τήν καρδιά, τό ἅγιο Ὄνομά Του, «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα[6]»!
[1] Λευϊτ. 19, 28
[2] Γιά μιά πλήρη προσέγγιση στό θέμα τῶν τατουάζ, βλέπε τό ἄρθρο του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου «Διατί μέ τατουάζ;», Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» καί http://www.romnios.gr/
[3] Γιά περισσότερες λεπτομέρειες, βλέπε: Ἀγαπίου μοναχοῦ τοῦ Κρητός, «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία», Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 388-389
[4] http://www.diakonima.gr/2014/01/29/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82/
[5] Λουκ. 10, 27
[6] Φιλιπ. 2, 9