Ἀπόσπασμα τοῦ βίου τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Ἡ λειψανοθήκη μέ τό ἄφθορο λείψανο τοῦ Ἁγίου πού φυλάσσεται στήν Ἱερά Μονή Μπιστρίτσας στή Ρουμανία.
Κάποιος ἄλλος μοναχός, μέ τό ὄνομα Πέτρος, ἀγάπησε τήν ἡσυχία τοῦ ὁσίου καί ἀποφάσισε νά χτίσει ἕνα κελλί κοντά του. Ἀφοῦ ξεκίνησε τή δουλειά, πετάχτηκαν κάτω ἀπό κάποια πέτρα δύο ὀχιές⋅ καί ἡ μέν μία κρεμόταν ἀπό τό δεξί του χέρι, ἡ δέ ἄλλη εἶχε δαγκάσει τό ἕνα πόδι του καί τό συνέθλιβε. Ἔτρεξε, λοιπόν, πολύ γρήγορα κι ἔπεσε μπροστά στόν ἅγιο δείχνοντας τά φοβερά φίδια. Ὁ ἅγιος ἀπό ἔμφυτη ταπείνωση καί ἐπειδή δέν συνήθιζε νά κάνει κανένα θαῦμα ἐπιδεικτικά, εἶπε στόν Πέτρο⋅ «Πήγαινε καί στάσου κοντά στή σορό τοῦ ὁσίου Δαυΐδ», – γιατί ἡ σορός δέν βρισκόταν μακριά – «καί θά σέ σώσει αὐτός μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ». Ἐκεῖνος ὅμως, καθώς τά θηρία τόν δάγκωναν ἤδη πολύ δυνατά, ἀντέλεξε⋅ «Πάτερ, δέν θέλω νά ἀπομακρυνθῶ ἀπό τήν θεραπευτική σου εὐχή, γι᾽ αὐτό καί δέν θά πάω ἐκεῖ ὅπου μέ στέλνεις⋅ λυπήσου με, λοιπόν, καί γλύτωσέ με ἀπό τό κακό πού μέ βρῆκε καί ἀπό τόν θάνατο πού ἔρχεται». Ὁ ὅσιος μέ τήν θεραπευτική του εὐχή σταμάτησε τό δάγκωμα τῶν φιδιῶν καί λύτρωσε τόν ἄνδρα ἀπό τό κακό πού θά τοῦ προξενοῦσαν.
Κάποια κοπέλα εἶχε μειωμένη ὅραση λόγῳ βλάβης τῶν ματιῶν της καί ἦταν βέβαιο πώς θά ἔχανε τό φῶς της. Μπόρεσε κάποτε νά συναντήσει τόν ἅγιο καί τοῦ φώναζε παρακλητικά⋅ «Μή μέ περιφρονεῖς τή δύστυχη, θεράποντα τοῦ Χριστοῦ, γιατί χάνω τό φῶς μου»⋅ ὁ ἅγιος κάποια στιγμή λύγισε ἀπό τά παρακάλια τῆς ἄρρωστης, ἀκούμπησε ἐπάνω της τό χέρι του καί σταμάτησε τή βλάβη. Ἐκείνη τήν ὥρα ἔνιωσε νά βγαίνει μιά φλόγα ἀπό τό μέτωπό της καί νά παρασύρει μαζί της ἐκείνη τή βλαβερή ἐπίδραση τῆς ἀσθενείας⋅ ἔτσι, ἔγινε καλά, καί μάλιστα πολύ γρήγορα.
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Ἕτερος δὲ μοναχός, Πέτρος ὄνομα, τῆς ἡσυχίας ἐρασθεὶς τοῦ ὁσίου, βουλεύεται πλησίον αὐτοῦ κελλίον δομῆσαι. Καὶ δὲ ἔργον ἁψάμενος, ἔκ τινος λίθου δύο ἀνεδίδοντο ἔχιδναι· καὶ ἡ μὲν τῆς τοῦ χειρὸς δεξιᾶς ἐκρεμάννυτο, ἡ δὲ τῶν ποδῶν τὸν ἕτερον ἐνδακοῦσα συνέθλιβε. Δρόμῳ οὖν καὶ τάχει ἐπίπροσθεν τοῦ ἁγίου ἑαυτὸν ἐπιρρίψας, τὴν τῶν θηρίων ἐπεδείκνυ δεινότητα. Ὁ δὲ τῇ ἐμφύτῳ ταπεινώσει βαλλόμενος καὶ μηδὲν εἰδὼς ἐνδεικτικῶς διαπράττεσθαι ἔφη τῷ Πέτρῳ· «Πορεύου καὶ τῇ σορῷ Δαυΐδ τοῦ ὁσίου προσέγγιζε», − οὐ γὰρ πόῤῥωθεν ἦν −, «καὶ αὐτὸς σοι σὺν Θεῷ ἀντιλήψοιτο». Ὁ δὲ τῇ τῶν θηρίων ἐπιεικῶς δήξει νυττόμενος ἀντέφη-σιν· «Ὦ πάτερ, τῆς σῆς θεραπευτικῆς εὐχῆς οὐκ ἀφέξομαι, οὐ γὰρ ἐκεῖ πορεύσομαι· οἴκτιρον οὖν με, καὶ τοῦ συνέχοντος δεινοῦ καὶ προσδοκωμένου θανάτου διάρπασον». Ὁ δὲ τὸ δῆγμα τῶν ἔχεων εὐκτικῇ θεραπείᾳ παύσας, τὸν ἄνδρα τῆς τούτων ἐλυτρώσατο βλάβης.
Παρθένος δὲ τις λύμῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀμβλυώττουσα ἔμελλε τοῦ προσόντος ἐστερῆσθαι φωτός. Ἠδυνήθη οὖν συντυχεῖν τῷ ἁγίῳ καὶ μεθ’ ἱκεσίας ἐβόα· «Μὴ δὴ με τὴν τάλαιναν ὑπερόψῃ, Χριστοῦ θεράπων, τὴν τοῦ φωτὸς στέρησιν ὑπομένουσαν»· ὁ δὲ μόλις ἐπικαμφθεὶς τῇ τῆς καμνούσης δεήσει, ἐπιθεὶς αὐτῇ χεῖρα τὴν λύμην ἔστησεν. Ἠσθάνετο γὰρ ἐκδιδομένην φλόγα τοῦ μετώπου καὶ συνεξέλκουσαν τὴν βλαβερὰν ἐκείνην ἐπήρειαν· ὅθεν τῆς ῥώσεως καὶ μάλα ταχέως ἀπέλαυσε.
