Μ.Μ.
Τολμῶ νὰ διηγηθῶ τὴν ἐμπειρία μας μὲ σκοπὸ νὰ ἀφυπνιστοῦν καὶ ἄλλα ζευγάρια, ποὺ τυχὸν ἀντιμετώπισαν ἢ ἀντιμετωπίζουν καταστάσεις παρόμοιες μὲ αὐτὲς ποὺ βιώσαμε ἐμεῖς.
Εἶμαι 46 ἐτῶν. Πρὶν εἴκοσι χρόνια παντρευτήκαμε μὲ τὸν σύζυγό μου καὶ πραγματικὰ εἴχαμε ὅλες τὶς προϋποθέσεις ὥστε αὐτὸς ὁ γάμος νὰ εἶναι ἐπιτυχής. Ὑπῆρχαν βαθιὰ συναισθήματα ἀγάπης, σεβασμοῦ, ἐκτίμησης.
Ἔτσι περάσαμε δεκαπέντε χρόνια ἀνέφελου βίου, τοῦ ὁποίου ἡ ὡραία εἰκόνα συμπληρώθηκε μὲ τὰ δύο παιδιά μας. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν περάσαμε καὶ δύσκολες καταστάσεις. Κάποιες ἴσως ἀρκετὰ δύσκολες!
Ὅμως, νιώθοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ὅλα, ὅσα προανέφερα, τὰ ἀντιμετωπίζαμε καὶ προχωρούσαμε στὴν κοινή μας ζωή. Ἡ προσωπική μας περιπέτεια ξεκίνησε ἀφοῦ συμπληρώσαμε δεκαπέντε χρόνια γάμου. Θὰ προσπαθήσω νὰ σκιαγραφήσω τὴν εἰκόνα τῆ ζωῆς μας τὴν τελευταία πενταετία, χωρὶς νὰ μπῶ σὲ λεπτομέρειες, γιατί αὐτὲς θὰ μποροῦσα νὰ γεμίσουν βιβλίο, πράγμα φυσικὰ ἀνέφικτο.
Ἡ καθημερινότητα καί ἡ ρουτίνα αὐτῆς – ἡ ὁποία ὅμως ἦταν γλυκιὰ γιατί συνοδευόταν ἀπὸ ὅ,τι καλὸ περιεῖχε αὐτὴ ἡ σχέση- ἄλλαζε δραματικὰ καὶ ἄρχισε νὰ γίνεται ἀνυπόφορη. Τὰ στοιχεῖα ποὺ τὴν χαρακτήριζαν πλέον, ἦταν γκρίνια, θυμός, ψυχικὴ κούραση, ἀπομάκρυνση, ἀπογοήτευση καὶ ἀπελπισία.
Στὴν ἀρχὴ – ἐγὼ προσωπικὰ – προσπάθησα νὰ δῶ τὴν ὅλη κατάσταση σὰν μία φυσιολογικὴ «κρίση» μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια γάμου, σὰν κάτι ποὺ θὰ περνοῦσε ξαφνικά, ὅπως ἀκριβῶς ἦρθε.
Τὸ ἀποτέλεσμα;
Μετὰ ἀπὸ πρωτόγνωρες γιὰ ἐμᾶς καταστάσεις, μέσα ἀπὸ ἀλλοπρόσαλλες συμπεριφορὲς περιστατικὰ καὶ διαλόγους, ποὺ μόνο πόνο καὶ ἀπανωτὰ χτυπήματα ἔφερναν στὰ θεμέλια του γάμου μας, ἀποφασίσαμε νὰ δώσουμε ἕνα τέλος στὴ σχέση, μὲ σκοπὸ νὰ προστατέψουμε τὰ παιδιά μας ἀπὸ περαιτέρω ἐπώδυνες καταστάσεις γιὰ τὸν ψυχισμό τους.
Τὰ παιδιὰ καί ἡ ἠρεμία αὐτῶν ἦταν τὸ μόνο πράγμα γιὰ τὸ ὁποῖο συμφωνούσαμε ἐκείνη τὴν περίοδο! Περάσαμε σὲ διάσταση καὶ μὲ δεδομένο ὅτι δὲν ὑπῆρξαν τρίτα πρόσωπα ἢ ἄλλου εἴδους «σκληρὲς» καταστάσεις ὅπως βία, πάσης φύσεως ἐθισμοὶ κλπ., καταλήξαμε στὸ βολικὸ καὶ εὔπεπτο συμπέρασμα τῆς φθορᾶς τῆς σχέσης μὲ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων καὶ ὅτι ἦταν ἕνας κύκλος ζωῆς ποὺ ἔμελλε νὰ κλείσει κλπ. κλπ. κλπ.
Τὸν πρῶτο καιρὸ τῆς διάστασης – καὶ μιλάω αὐστηρὰ προσωπικὰ- εἶδα τὴ ζωή μου νὰ ἀλλάζει ριζικὰ ἀπὸ τὴ μία στιγμὴ στὴν ἄλλη. Κατέρρεαν βασικοὶ πυλῶνες τῆς ζωῆς μου ποὺ ἀφοροῦσαν πρόσωπα, σταθερὲς σχέσεις, φιλίες, ἀξίες. Κυριολεκτικά, εἶδα νὰ κλονίζεται ἐκ θεμελίων ἡ ὕπαρξή μου ὁλόκληρη, ψυχὴ τε καὶ σώματι.
Τὰ συναισθήματα πόνος, θυμὸς ὀργή, ἀπογοήτευση, πίκρα καὶ ἄσχημες σκέψεις δὲν ἄργησαν νὰ μὲ ὁδηγήσουν σὲ ἀπελπισία, κατάθλιψη, δυστυχία. Καὶ φυσικὰ μόνη συντροφιὰ καὶ σκέψη πλέον ἕνα θεόρατο «γιατί».
Ὥσπου ἦρθε ἡ ὥρα νὰ βροῦμε τὴν ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ «γιατί». Μία ἀπάντηση τὴν ὁποία δὲν ἐπέτρεπε νὰ δοῦμε ἡ τεράστια πίστη στὸ «ἐγώ» μας καὶ ἡ τραγικὴ ἀλαζονεία μας. Μία ἀπάντηση ποὺ ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ μᾶς ἔκανε νὰ καταλάβουμε ὅτι ὅλα ὅσα βιώναμε ἦταν ἕνα κομμάτι ἑνὸς σχεδίου τού Μεγαλοδύναμου, γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ δρόμο Του.
Κι αὐτὸ γιατί εἴχαμε παρεκκλίνει αὐτοῦ. Γιατί, ἀνέκαθεν, θεωρούσαμε καὶ ἐπαναπαυόμασταν ὅτι εἴμαστε πιστοὶ, ἀφοῦ ἀποδεχόμαστε τὴν ὕπαρξή Του. Ποτὲ ὅμως δὲν νοιώσαμε τὴν ἀνάγκη νὰ προσπαθήσουμε, ἔστω καὶ λίγο, νὰ Τοῦ δείχνουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς προσέφερε.
Ἡ ἐκκλησία δὲν ὑπῆρχε στὴ ζωή μας…Μία μὲ δύο φορὲς τὸ χρόνο κι αὐτὲς κατ’ ἀνάγκη καὶ περισσότερο θιμοτυπικά. Γιὰ Κυριακάτικο ἐκκλησιασμό, οὔτε κἂν συζήτηση. Νηστεία μόνο τὴ Μ. Ἑβδομάδα καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὴν προσευχὴ περιττή! Ἀφοῦ ὁ Θεὸς πάντα μᾶς ἀγαπᾶ καὶ μᾶς προστατεύει, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ Τοῦ κάνουμε τὴν τιμὴ νὰ Τὸν ἀποδεχόμαστε!
Τὸ καντήλι, ποὺ τὸν πρῶτο καιρὸ ἔκαιγε στὸ σπίτι μας, ἔπαψε νὰ εἶναι ἀναμμένο, γιατί ὅσο νὰ ’ναι, ἦταν μία πρόσθετη μέριμνα, τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ τὴν ἔχουμε μέσα στὸ βαρὺ καθημερινό μας πρόγραμμα. Ἄλλωστε ἡ Παναγία γνωρίζει τὸ ἔργο της. Ἐκείνη ξέρει καὶ φροντίζει γιὰ ὅλα χωρὶς τὶς ὑποδείξεις τὶς δικές μας!
Δὲν ξέραμε ὅμως ὅτι ταυτόχρονα ἐργαζόταν καὶ ὁ πονηρὸς μὲ μεγάλη ἐπιτυχία βρίσκοντας πρόσφορο ἔδαφος μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ χαλαρότητά μας. Καὶ πραγματικά, κατάφερε νὰ ὑφάνει ἕναν ἱστὸ γύρω μας σιγὰ – σιγά, καθημερινὰ καὶ χωρὶς φυσικὰ νὰ τὸ ἀντιλαμβανόμαστε, γιατί ὁ μόνος σύμβουλός μας ἦταν ὁ ἐγωισμός μας καὶ ἡ πίστη στὸ θέλημά μας.
Εὐτυχῶς ὅμως, τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄλλο! Τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης Του τὸ βιώσαμε – ὅσο παράδοξο καὶ ἂν φαίνεται – κατὰ τὴν περίοδο τῆς τριετοῦς διάστασης μὲ τὸν σύζυγό μου. Προνόησε ὁ Κύριος κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ ἔρθουμε σὲ ἐπαφὴ καὶ νὰ γνωρίσουμε κάποιους ἀνθρώπους – ρασοφόρους καί μὴ – ἄρρηκτα συνδεδεμένους μὲ τὴν πίστη μας καὶ τὴν Ἐκκλησία. Μὲ κάποιους δὲ ἤρθαμε τόσο κοντά, ποὺ πλέον τοὺς θεωροῦμε «πνευματικοὺς» πατέρες, ἀδερφοὺς καί φίλους.
Μέσα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὶς νουθεσίες τους καὶ τὰ γεμάτα ἀγάπη λόγια τους, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὶς προσευχὲς τους ὑπὲρ ἠμῶν, ἀρχίσαμε νὰ βιώνουμε κάτι τὸ πραγματικὰ θαυμαστό.
Ἤρθαμε ξανὰ κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Γνωρίσαμε τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς καί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ τῆς Ἐξομολόγησης. Τῆς Ἐξομολόγησης τῆς βαθιᾶς καὶ οὐσιαστικῆς, ποὺ καθαρίζει τοὺς ρύπους τῆς ψυχῆς καὶ ἁπαλύνει τὶς αἰχμὲς τῶν παθῶν.
Μέχρι ὅμως νὰ καταλάβω καὶ νὰ τὸ βιώσω αὐτὸ, ταλαιπωρήθηκα πολύ. Ἀκολούθησα κι ἐγὼ ἀφελῶς τὴν κοσμικὴ πεπατημένη, ποὺ ἔχει δυστυχῶς γίνει μόδα στοὺς σύγχρονους καιρούς μας. Ἀπευθύνθηκα στοὺς λεγόμενους καὶ ψευδῶς ὑποσχόμενους «εἰδικούς»…. Πῆγα, ὅπως τόσος κόσμος δυστυχῶς, σὲ ψυχολόγους…
Ξέρετε, ἐκεῖ ποὺ ὁ συνήθως ἀπελπισμένος καὶ πεφορτισμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς πάει, τάχα νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ ψυχικό του βάρος. Σχεδὸν πάντα ἐκθέτει τὸ πολύτιμον τῆς ψυχῆς του σὲ ἀπρόσωπες ἐπαφὲς καὶ συνεδρίες καὶ ματώνει σκαλίζοντας μὲ τὸ ψυχρὸ «νυστέρι» τοῦ εἰδικοῦ τὰ μύχια τῆς ὕπαρξής του. Καταφεύγει παραζαλισμένος σὲ ἰατρεῖα καὶ γραφεῖα καὶ ἐπιτρέπει νὰ εἰσβάλλουν μὲ ἐνοχικὸ καὶ «ἀρρωστημένα διεισδυτικὸ» τρόπο στὸ ὅποιο παρελθόν του, νὰ «σκαλίσουν» τὶς ὅποιες ἀναμνήσεις του, πολλὲς φορὲς δύσκολες καὶ ὀδυνηρές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διαλύεται ἀκόμη περισσότερο ψυχικά.
Ὅταν τὸ μόνο ποὺ ἔχει ἀνάγκη, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ, εἶναι ὁ θεραπευτικός, μειλίχιος λόγος τοῦ Πνευματικοῦ – Ἐξομολόγου καὶ κυρίως τὸ βάλσαμο ποὺ ρουφάει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ἱερὴ εὐχὴ στὴν ἐξαγόρευση καὶ τῶν πιὸ ἀπόκρυφων λογισμῶν του…. Καὶ στὸ τέλος, μετὰ ἀπὸ ἀμφίβολες ἑρμηνεῖες καὶ ἀβέβαια ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα καί ὅρους, καταλήγει σὲ ἐπίπονες «ψυχοθεραπεῖες», τὶς περισσότερες φορὲς μὲ παράλληλη χρήση διαφόρων φαρμακευτικῶν σκευασμάτων.
Κι ἔτσι, μέσα ἀπὸ μία πραγματικὰ ὀδυνηρὴ καὶ ἄδικη διαδικασία, φτάνει σὲ κάποια συμπεράσματα ὅσον ἀφορᾶ στὰ αἴτια ποὺ τὸν ὁδήγησαν σὲ αὐτὴν τὴν ψυχικὴ ἐξαθλίωση. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ὅλη προσέγγιση γίνεται μὲ λανθασμένο τρόπο καὶ χωρὶς κανένα πνευματικὸ ὑπόβαθρο, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος παρασύρεται σὲ λύσεις ὅπως ἡ παραπάνω καὶ δὲν ἀπευθύνεται, ὁ δυστυχής, στὸν ἕναν καὶ μοναδικὸ θεραπευτή, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὀφείλω σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ τονίσω ὅτι ἡ μεγαλύτερη καὶ ἡ τελειότερη κατάθεση ψυχῆς καὶ κατὰ συνέπεια ἡ ἴαση τῶν ὅποιων πληγῶν καὶ ἐλαττωμάτων της, εἶναι αὐτὴ ποὺ γίνεται στὸ Ἱερὸ Μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μάς. Ἡ λεγόμενη «Θεία ψυχανάλυση».
Αὐτὴ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ σωστὰ μονοπάτια ὑγιοῦς αὐτομεμψίας καὶ ὄχι σὲ σύνδρομα ἐνοχῆς, ἀναγνώρισης τῶν ἀδυναμιῶν, λαθῶν καὶ παθῶν καὶ ὄχι σὲ τεχνητὲς πρακτικὲς ἐνίσχυσης τοῦ «ἐγώ». Αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ μία λυτρωτική, ἐσωτερικὴ κάθαρση καὶ κατὰ συνέπεια σὲ γαλήνη καὶ ἠρεμία τοῦ σώματος, πνεύματος καὶ ψυχῆς.
Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ γνωριμία μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὸ δρόμο Του. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε. Καὶ νὰ τὸ ζητήσουμε ἀπὸ Τὸν ἴδιο. Τίποτε ἄλλο! Αὐτὸ ἔπραξα καὶ ἐλευθερώθηκα!!!
Ἐπίσης, ὁ Κύριος μᾶς ἔδειξε τὸ ἔλεός Του καὶ μὲ ἕναν ἄλλο συγκλονιστικὸ τρόπο κατὰ τὴν τριετία τῆς ἐν διαστάσει ζωῆς μας. Τὴν περίοδο δηλαδὴ ὅπου ὁ πονηρὸς θὰ μποροῦσε ἐλεύθερα πλέον νὰ ὁλοκληρώσει τὸ ὀλέθριο σχέδιό του μὲ τὴν ἐμφάνιση ἄλλων ἀνθρώπων στὴν πορεία μας – πράγμα ποὺ μοιραία θὰ ὁδηγοῦσε στὴν τελικὴ ἀπομάκρυνση – ἐμεῖς δὲν πάψαμε, ἔστω καὶ ὡς «ἐν διαστάσει» ζευγάρι, νὰ λειτουργοῦμε ὡς οἰκογένεια.
Ἔτσι, μέσῳ αὐτῆς τῆς Θείας διαδικασίας καὶ παρέμβασης, κάτω ἀπὸ ἕνα ἄλλο πρίσμα πλέον καὶ ὄχι μὲ γνώμονα τὴν ἀλαζονεία μας, κάναμε τὴν αὐτοκριτική μας, πατήσαμε τὸν ἐγωισμό μας καὶ ἀποφασίσαμε νὰ συνεχίσουμε τὴν κοινὴ πορεία μας μέσα στὰ πλαίσια τοῦ πολὺ καλοῦ μας γάμου.
Μὲ μία μεγάλη διαφορὰ ὅμως! Τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ μᾶς – μέσα βέβαια ἀπὸ τὴ δική μας προσπάθεια καὶ θέληση- καὶ τῆς μοναδικῆς Ἀλήθειας σὲ αὐτὸ τὸ πέρασμά μας ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε. Τῆς παντοδυναμίας Του, τῆς τεράστιας ἀγάπης Του γιὰ ἐμᾶς καὶ τῆς δικῆς μας μηδαμινότητας μπροστὰ στὸ θέλημά Του.
Μόνο μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μποροῦμε καὶ βιώνουμε πάλι γαλήνη καὶ ἠρεμία στὸ σπίτι μας, χωρὶς νὰ μᾶς βασανίζουν περιστατικὰ ἢ καταστάσεις τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ δηλητηριάζουν τὴν καθημερινότητά μας. Ἀντιθέτως, ἐπανῆλθε στὴ ζωὴ μας τὸ συναίσθημα τῆς ἀγάπης, τῆς κατανόησης, τῆς διαλλακτικότητας, τῆς συντροφικότητας. Καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ ψυχικὴ ἀνάταση βέβαια – ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτὸν τὸν πραγματικὰ μικρὸ πνευματικὸ ἀγώνα ποὺ δίνουμε – μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὶς ὅποιες δυσκολίες καὶ προβλήματα ποὺ προκύπτουν μὲ σύνεση, ψυχραιμία καὶ κυρίως μὲ μία ἔντονη ἐπιθυμία εὐχαριστίας πρὸς τὸ πρόσωπό Του.
Ἔτσι μποροῦμε καὶ πάλι νὰ ζοῦμε στιγμὲς χαρᾶς στὸ σπίτι μας, μαζὶ μὲ τὰ παιδιά μας, τὰ ὁποῖα – Δόξα τῷ Θεῷ – παρέμειναν ἀλώβητα ψυχολογικὰ ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν περιπέτεια. Καὶ αὐτὸ ἴσως εἶναι τὸ πιὸ θαυμαστὸ ὅλων!
Ἂς εἶναι λοιπὸν τὸ θέλημά Του ὁ μοναδικὸς φάρος στὴ ζωή μας καὶ ἂς προσευχόμαστε νὰ μᾶς καθοδηγεῖ πάντα, ὥστε νὰ βρισκόμαστε πάντα κοντά Του, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀποδέκτες τοῦ ἐλέους Του καὶ τῆς τεράστιας ἀγάπης Του γιὰ ἐμᾶς.