ἱερομονάχου π. Σάββα Ἁγιορείτου
Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ σκέφτηκα νά μιλήσουμε γιά τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς ἀλλά καί τοῦ σώματος. Βλέπουμε σήμερα νά ἔχει ἐπικρατήσει στήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων, μία θά ἔλεγα ἀπαξίωση τῆς ἁγνότητας καί τῆς καθαρότητας, μία περιφρόνηση. Καί ἀπό τούς μεγάλους καί ἀπό τούς μικρούς. Ἕνας σύγχρονος γέροντας ἔλεγε ὅτι στούς ἐσχάτους χρόνους ἡ κόλαση θά γεμίσει ἀπό νέους. Θά εἶναι γεμάτη ἀπό νέους. Γιατί θά ἔχουνε πέσει ἀχαλίνωτοι στήν ἱκανοποίηση τῶν σαρκικῶν τους ὀρέξεων, στίς σαρκικές ἀπολαύσεις, στίς σαρκικές ἡδονές. Νομίζω ὅτι αὐτή εἶναι ἡ δική μας ἡ ἐποχή. Αὐτήν τήν ἐποχή ζοῦμε τῶρα. Καί ζοῦμε συνάμα τόν θάνατο τῶν ψυχῶν αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Σάν πνευματικός θά ἤθελα νά σᾶς πῶ ὅτι πολλές φορές ἔχω ἔρθει ἀντιμέτωπος μέ τέτοιες ψυχές πού ὡς ἀλλόφρονες ἔρχονται νά…
καταθέσουν τόν πόνο τους, ἔπειτα ἀπό μία ἀποτυχημένη σχέση. Πονοῦν βαθειά διότι τούς ἐγκατέλειψε τό ἕτερον ἥμισυ, ἤ τό ὑποψήφιο ἕτερον ἥμισυ, γιά νά ἐκφραστοῦμε ἀκριβέστερα. Διότι δέν εἶχαν προλάβει νά γίνουν πραγματικά ἕνα, δέν εἶχαν γίνει ὁ καινούριος ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος (ἀνδρόγυνο) πού προκύπτει ἀπό τήν ἀληθινή ἕνωση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα. Αὐτός ὁ καινούριος ἄνθρωπος δημιουργεῖται μόνο μυστηριακά, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ τό Μέγα Μυστήριο τοῦ Γάμου. Δέν εἶχαν γίνει λοιπόν ἕνα, ἀλλά τέλος πάντων σχεδίαζαν νά γίνουν καί τώρα γεμάτοι ἀπελπισία, γεμάτοι δάκρυα, γεμάτοι ἀγωνία ἔρχονται γιά νά
ποῦν τόν πόνο τους. Ὅλη αὐτή ἡ θλίψη βεβαίως δέν εἶναι τίποτε ἄλλο πάρα ἡ συνέπεια τῆς μή τήρησης τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιά ἁγνότητα καί καθαρότητα. Λέει ὁ Ἀπόστολος στόν Ἅγιο Τιμόθεο καί σέ ὅλους μας: «σεαυτόν ἁγνόν τήρει», νά τηρεῖς τόν ἑαυτό σου ἁγνό. Καί πάλι λέει, οἱ γυναῖκες νά εἶναι ἁγνές· μά μιλάει σέ παντρεμένες γυναῖκες[1] …Ὅμως τούς λέει αὐτό τό πράγμα. Καί φυσικά τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς ἄντρες… Διότι ἡ ἁγνότητα καί ἡ καθαρότητα δέν εἶναι ἕνα σωματικό μέγεθος μόνο. Εἶναι ἕνα μέγεθος πού ἀφορᾶ στόν ὅλο ἄνθρωπο καί μάλιστα στό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Σήμερα ζοῦμε μιά ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, ἕναν εὐτελισμό τοῦ ἀνθρώπινου σώματος. Τό ἔχουμε κατεβάσει, τό ἔχουμε ὑποτιμήσει, τό ἔχουμε πολλές φορές δεῖ ὡς ἕνα ἐργαλεῖο ἡδονῆς, ὡς ἕνα μέσο ἀπόλαυσης. Θά τολμοῦσα νά πῶ ὅτι ὁ ὅλος ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀπαξιωθεῖ καί ἔχει γίνει πλέον ἕνα καταναλωτικό ἀγαθό. Πλέον δέν μιλᾶμε γιά πρόσωπα, ἀλλά γιά ἄτομα τά ὁποῖα καταναλώνουν μόνο καί καταναλώνονται. Οἱ ἄνθρωποι κάποτε φθάνουν στό σημεῖο νά ἔχουνε χάσει καί τόν λογαριασμό. Δέν θυμοῦνται κἄν μέ πόσους ἤ μέ πόσες ἀντίστοιχα ἔχουν κάνει σχέση. Κάθε φορά βέβαια, πού πετάει κάποιος μία σχέση, πετάει καί ἕνα κομμάτι τῆς καρδιᾶς του. Τελικά καταλήγει σέ μιά ἀναπηρία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ χειρότερη, ἡ ἀναπηρία τοῦ νά μήν μπορεῖ νά ἀγαπήσει πιά. Διότε πλέον ἔχει ἐξαντληθεῖ αὐτή ἡ ἀγαπητική δύναμη πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ἀκοῦμε ἔτσι νέους, ἀγόρια καί κορίτσια(περισσότερο), ἔπειτα ἀπό ἀλλεπάλληλες τέτοιες σχέσεις νά μᾶς λένε: «Δέν θέλω νά δῶ καμμία ἤ κανέναν» ἀντιστοίχως.
Ὁ Θεός ἔχει βάλει αὐτήν τήν ἀμοιβαία ἕλξη στά δύο φύλα. Ὅπως ἔλεγε καί ὁ Πατήρ Παΐσιος, ἄν δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἔλξη κανείς δέν θά ἔκανε γάμο. Γιατί ὁ γάμος ἔχει πάρα πολλές δυσκολίες – καί τό ξέρετε πολύ καλά – εἶναι ἕνας σταυρός. Εἶναι μιά κατάσταση πού ἀπαιτεῖ νά θυσιαστεῖς. Νά πλύνεις τά πόδια τοῦ ἄλλου, νά ταπεινωθεῖς σέ ἀκραῖο βαθμό, νά ἀνεχθεῖς καί τήν ἀπαξίωση καί τό μῖσος ἀκόμα, μερικές φορές τοῦ συζύγου ἤ τῆς συζύγου. Καί ἐσύ θά πρέπει νά συνεχίσεις νά τόν ἀγαπᾶς, νά τήν ἀγαπᾶς. Ὁ Θεός ἔχει βάλει αὐτήν τήν ἔλξη, ἀλλά ὄχι γιά νά αὐτονομήσουμε τήν ἕλξη καί τήν ἡδονή, αὐτήν τήν ὡραία ἄς ποῦμε κατάσταση πού ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἐρωτευμένος. Πρέπει νά πᾶμε πέρα ἀπό αὐτό, στό σκόπό τοῦ γάμου.
Συνεχίζεται…