-οι δυνατότητες της πατρίδας μας στην παραγωγή ζάχαρης, μελάσας και λοιπών υποπροϊόντων των τεύτλων
-η καταστροφή της βιομηχανίας ζάχαρης [από οδηγίες της Ε.Ε. στα πλαίσια της Κ.Α.Π. (Κοινής Αγροτικής Πολιτικής), των επιλογών των κυβερνώντων, τον συγκεντρωτισμό των λίγων πολυεθνικών στον εν λόγω τομέα]
Με το παρόν άρθρο μας θα εστιάσουμε στην παραγωγή ζαχαρότευτλων, ζάχαρης και μελάσας στην πατρίδα μας (σε γενικό μακροοικονομικό πλαίσιο) και πως αυτή καταστράφηκε με αποτέλεσμα ενώ ήμασταν αυτάρκεις –όσον αφορά την ζάχαρη- σήμερα να κάνουμε εισαγωγές (σημ. το παρόν άρθρο δεν απαντάει στο πως γίνεται η καλλιέργεια κλπ.)
Για την παρουσίαση του εν λόγω θέματος θα αξιοποιήσουμε το πόνημα του ιδιοκτήτη της ΧΡΩ.ΠΕΙ. Σωτήρη Σοφιανόπουλου υπό τον τίτλο: ‘’Οι ‘’Άγνωστες’’ πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας και η πολιτική τους σημασία’’. Στο τέλος του κειμένου του Σ.Σ. παρεμβαίνουμε με εκτενή σημείωση ώστε να αντιληφθούμε μακροοικονομικά το ζήτημα της παραγωγής ζαχάρεως, τα κέντρα αποφάσεων που οδήγησαν στην κατακόρυφη μείωση της παραγωγής και τον τρόπο που το πέτυχαν.
***
Σημειώνει ο Σ.Σ. στην ενότητα: Τεύτλα-Ζάχαρη-Μελάσα
‘’Είναι γνωστό ότι υπάρχουν δύο ειδών τεύτλα προς βιομηχανοποίηση:
α) τα ζαχαρότευτλα που παράγουν ζάχαρη και
β) τα κτηνοτροφικά, που είναι για παραγωγή ζωοτροφών για τα μηρυκαστικά.
Η Ελλάδα, σημειωτέον, δεν έχει κάνει παραγωγή τεύτλου προς ζωοτροφή, πράγμα ακατανόητο!
Τα κτηνοτροφικά τεύτλα αποδίδουν περί 7-10 τόνους ανά στρέμμα. Η περιεκτικότητά τους είναι περίπου και για τα δύο είδη 13-17% υδατάνθρακες (δηλ. σάκχαρα), 5% περίπου πρωτεΐνες, μπεταΐνη κ.λπ. Όταν ο Έλληνας γεωργός πάει τα τεύτλα του σε ένα από τα 6 εργοστάσια παραγωγής ζαχάρεως της χώρας (τα οποία σημειωτέον είναι κρατικά!), (1) εκεί ζυγίζουν το προϊόν του, εν συνεχεία το αδειάζουν και αφού γίνει ένας πρώτος διαχωρισμός, ξαναφορτώνουν το υποπροϊόν (4%), το οποίο ο γεωργός ξαναπετάει στο χωράφι του. Αυτά όμως σαπίζουν και μετατρέπονται σε οινόπνευμα μέσα στο χωράφι, ενώ αυτό έπρεπε να ξεραίνεται και να γίνεται όλο ζωοτροφή.
Πρέπει επίσης να γίνει προσπάθεια, στην Κρήτη ή την Νότιο Πελοπόννησο, να δούμε αν ευδοκιμεί το ζαχαροκάλαμο, για να έχουμε και μία άλλη εναλλακτική λύση. Η μελάσα από το ζαχαροκάλαμο, όταν αναμειχθεί με την ζάχαρη, μας δίνει μαύρη ζάχαρη, που στην Ελλάδα απαγορεύεται να παραχθεί! Η μελάσα έχει την εξής σύνθεση: 25-30% νερό, 50% ζάχαρη, 11% πρωτεΐνες, 6% μπεταΐνη. Η μελάσα είναι η πρώτη ύλη για την παραγωγή της πολύτιμης ουσίας που λέγεται κιτρικό οξύ. Το κιτρικό οξύ είναι απαραίτητο για την κατασκευή αναψυκτικών και το εισάγουμε εξ ολοκλήρου από το εξωτερικό, αφότου το ελληνικό κράτος βραχυκύκλωσε τις προσπάθειες της εταιρίας ΧΡΩ.ΠΕΙ. να το κατασκευάσει στην Ελλάδα.
Καλλιέργεια τεύτλων στην πατρίδα μας
Όσον αφορά τη ζάχαρη, τίθεται το ερώτημα γιατί προπολεμικά δεν εδόθη σε κανέναν άδεια να κάνει ζαχαρουργεία, ενώ έγιναν από την φιλελευθέρα Ε.Ρ.Ε την δεκαετία του 1960 κρατικά εργοστάσια, δηλαδή με βάση τις οικονομικές αρχές του κομμουνισμού! Όλες αυτές τις δεκαετίες η Ελλάδα ήταν αναγκασμένη να εισάγει ζάχαρη με συνέπεια την εξαγωγή συναλλάγματος της τάξεως των $ 200.000.000! Ερωτώ όλες τις μέχρι τότε ελληνικές κυβερνήσεις γιατί αυτή η αμέλεια, και γιατί η λεγόμενη «Δεξιά» ενήργησε κομμουνιστικά. Και δεν το έχει κάνει μόνο στην ζαχαρουργεία, αλλά το έκανε και στην περίπτωση των ΔΕΗ και ΟΤΕ. Σε καμία χώρα της Δύσης δεν υπάρχει κρατικό εργοστάσιο ζαχάρεως και αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα.
Και ακόμη αναρωτιέμαι γιατί το ελληνικό κράτος, όταν θέλησα να παράγω με τον μύκητα Aspergillous Niger και με την βοήθεια της μελάσας την πολύτιμο ουσία κιτρικό οξύ δεν μου το επέτρεψαν, με αποτέλεσμα να δαπανούμε τεράστια ποσά για να την εισάγουμε από το εξωτερικό. Έτσι σήμερα την μελάσα, αντί να την χρησιμοποιούμε για τις ανάγκες της χώρας μας, την εξάγουμε σε μεγάλο βαθμό.’’
***
Σημειώσεις:
Σημείωση 1: Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (Ε.Β.Ζ.)
Η εταιρεία που παράγει την ζάχαρη στη χώρα μας, απ’ ότι φαίνεται -για λίγο μόνο ακόμα (πριν το οριστικό κλείσιμο;)- είναι κρατική. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών1 η πιστώτρια τράπεζα (η οποία απορρόφησε την Αγροτική Τράπεζα)2 της Ε.Β.Ζ. με χορήγηση δανείων άνω των 160 εκατομμυρίων ευρώ έθεσε ως προϋπόθεση την πώληση των δυο θυγατρικών της Ε.Β.Ζ. στην Σερβία πράγμα που δεν έγινε. Οι εκτιμήσεις πολλών –μετά από συνεχείς αλλαγές του Δ.Σ. της Ε.Β.Ζ.- είναι ότι διανύει τους τελευταίους μήνες της ζωής της πριν το οριστικό κλείσιμο ή ίσως την εξαγορά της από κάποια πολυεθνική.
Βέβαια και η πιστώτρια τράπεζα όπως και οι λοιπές λεγόμενες συστημικές τράπεζες δεν ανήκουν σε Έλληνες πλέον και επομένως και οι υποθηκευμένες σε αυτές εταιρείες (κρατικές-ιδιωτικές) αλλά και π.χ. εκτάσεις του Θεσσαλικού κάμπου που είχαν υποθηκευτεί από αυτές (εννοείται την Αγροτική Τράπεζα), ομοίως δεν βρίσκονται σε ελληνικά χέρια. Βλέπε σχετικά άρθρα για τον αφελληνισμό των τραπεζών εδώ και εδώ.
Το γιατί έφθασε η Ε.Β.Ζ να έχει δανειστεί τα μεγάλα αυτά χρηματικά κεφάλαια δεδομένου ότι είναι μια επιχείρηση με το μοναδικό προνόμιο παραγωγής ζάχαρης στην Ελλάδα είναι ένα ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί… πολλαπλώς βλέποντας την πορεία δεκάδων άλλων κρατικών επιχειρήσεων που έκλεισαν –προς όφελος των πολυεθνικών- ή λόγω αντίστοιχων κρατικών εταιρειών άλλων δυτικών κρατών (βλ. Γαλλίας, Γερμανίας, Μ. Βρετανίας κλπ.). Έκλεισαν οριστικά λόγω κακοδιοίκησης από το κράτος –το κομματικό κράτος- ή του κράτους που στέκεται με απόλυτη συνέπεια απέναντι σε κάθε υγιή επιχειρηματική προσπάθεια στην πατρίδα μας, την δραστηριότητα του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού, λόγω της νομοθέτησης από τους κυβερνώντες νόμων καταστροφικών για την οικονομία της πατρίδος μας (βλέπε Νόμο 1083/1980 ή αλλιώς Νόμο πανωτοκίων), οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ.ποσοστώσεις) κλπ.
Τα παραδείγματα πολλά. Και το ερώτημα: πως οι ίδιες αυτές επιχειρήσεις κατέγραψαν πορεία ακμής και προσφοράς στον τόπο όσο βρισκόντουσαν στα χέρια των Ελλήνων δημιουργών-επιχειρηματιών τους και υπό κρατική διοίκηση κατέρρευσαν… αναπάντητο. (Ενδεικτικά αναφέρουμε: Πειραϊκή Πατραϊκή (κλωστοϋφαντουργία), ΙΖΟΛΑ (ψυγεία, πλυντήρια, κουζίνες), Σ. Μαλκότσης (πετρελαιοκινητήρες), Softex, Diana (χαρτοποιίες), ΧΡΩ.ΠΕΙ. (χρώματα, φάρμακα, όπλα κλπ), ΛΑΡΚΟ (σιδηρονικέλιο), ΠΥΡΚΑΛ (πυρομαχικά), Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων και λοιπές.
***
Επανερχόμαστε στην πορεία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (Ε.Β.Ζ.). Όπως σημειώνει και ο Σ.Σ. δεν επιτράπηκε από το ελληνικό κράτος να εισέλθουν στην παραγωγή ζαχάρεως ιδιώτες (εννοούμε Έλληνες βιομήχανους, όχι πολυεθνικές). Γιατί άραγε;
Το εργοστάσιο της Ε.Β.Ζ. στην Ορεστιάδα
Τα εργοστάσια (σαν εγκαταστάσεις πλέον οι περισσότερες, και όχι σαν επιχειρησιακές παραγωγικές μονάδες) βρίσκονται στις εξής περιοχές:
Α. Λάρισα, όπου η μονάδα λειτούργησε ως ζαχαρουργείο για τελευταία χρονιά το 2006, ο ηλεκτρομηχανολογικός της εξοπλισμός μένει αδρανής από τότε, ενώ η μονάδα έκλεισε βάσει του κανονισμού της Ε.Ε. (320/2006) που καθόριζε την σχετική ποσόστωση για την χώρα μας, με την υπογραφή των Ελλήνων κυβερνώντων και ευρωβουλευτών. Με απλά λόγια το ελληνικό κράτος δέχτηκε να παράγει την ποσότητα ζάχαρης που της επέβαλλε η Ε.Ε. εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας μας και υπέρ της Ε.Ε. και των πολυεθνικών.
Β. Το ζαχαρουργείο Πλατέος (42ο χλμ Θεσσαλονίκης-Βέροιας) που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1962 ενώ από το 1978 έχει την δυνατότητα παραγωγής 100.000 τόνων ζαχάρεως κατ’ έτος.
Γ. Το ζαχαρουργείο Σερρών που λειτούργησε κι αυτό το 1961-62, ενώ από το 1985 μπορεί να παράγει 60.000 τόνους κατ’ έτος.
Δ. Η μονάδα της Ξάνθης όπου επίσης λειτούργησε για τελευταία φορά το 2006. Η διακοπή της μονάδας έγινε για να “ευθυγραμμιστεί” με τον κανονισμό (320/2006) της Ε.Ε. όπως και η μονάδα της Λάρισας.
Ε. Το ζαχαρουργείο Ορεστιάδας, είναι το πιο σύγχρονο εργοστάσιο της Ε.Β.Ζ., κατασκευάστηκε το 1974 ενώ το 1995 έφτασε να παράγει 70.000 τόνους ζαχάρεως κατ’ έτος.
Ζ. Το εργοστάσιο επεξεργασίας Τευτλοσπόρου
Τον Ιούνιο του 2014 η τότε μνημονιακή κυβέρνηση με απόφασή της κλείνει σταδιακά τα δυο επιχειρησιακά-παραγωγικά εργοστάσια της Ε.Β.Ζ. στις Σέρρες και την Ορεστιάδα. Το μοναδικό εργοστάσιο της εταιρείας το οποίο θα παραμείνει ανοικτό είναι αυτό στο Πλατύ Ημαθείας (Πλατέος)3.
***
Η κατάσταση στα εργοστάσια και την παραγωγή τεύτλων σε Ορεστιάδα και Σέρρες (σε σύγκριση με το 2008-09)4
Ήδη με ευθύνη των μνημονιακών κυβερνήσεων και λόγω της ποσόστωσης της Ε.Ε. στο εργοστάσιο της Ορεστιάδας απασχολούνταν –το 2014- μόνο 47 άτομα από 260 το 2008. Τα στρέμματα που σπέρνονται με ζαχαρότευτλα έχουν μειωθεί -στην Ορεστιάδα- σε 18.000 από 60.000 το 2008-09.
Ομοίως στις Σέρρες οι εργαζόμενοι –τέλη του 2014- ήταν μόλις 59 και τα καλλιεργούμενα στρέμματα 13.000 όταν πριν το 2009 ξεπερνούσαν τα 55.000.
Στο δε Πλατύ Ημαθίας οι καλλιεργούμενες εκτάσεις – τέλη του 2014- περιορίστηκαν στα 50.000 στρέμματα όταν το 2009 ξεπερνούσαν τα 120.000 στρέμματα.
Οι συνέπειες από το κλείσιμο όλων των μονάδων της Ε.Β.Ζ. πλην αυτής στο Πλατύ Ημαθίας είναι τραγικές σε όλα τα επίπεδα: α. αύξηση της ανεργίας στην ευαίσθητη περιοχή της Βόρειο-Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης β. αφανισμός των τευτλοπαραγωγών που ζουν από τον πρωτογενή αυτό τομέα εδώ και δεκαετίες γ. αποβιομηχάνιση σε έναν ακόμη τομέα, αυτόν της παραγωγής τροφίμων, τόσο στην πατρίδα μας και ειδικά στην Βόρεια Ελλάδα κ.α.
Οι καλλιεργητές τεύτλων μεταφέρουν την παραγωγή τους στα εργοστάσια της Ε.Β.Ζ.
Οι δυνατότητες της Ε.Β.Ζ. και η παραγωγή τεύτλων στην Ελλάδα (πριν η Ε.Ε. σε συνεργασία με τους κυβερνώντες επιβάλλουν την ποσόστωση)
Η Ε.Β.Ζ. με τις δυνατότητες των πέντε εργοστασίων της παρήγαγε έως και 350.000 τόνους ζάχαρης ετησίως (185.000 τόνους το 2006) οι οποίες κάλυπταν όχι μόνον την εσωτερική κατανάλωση της Ελλάδας αλλά ποσότητες προωθούνταν και στο εξωτερικό. Η ζήτηση σε τεύτλα για να παραχθεί η ζάχαρη είχαν ως θετική συνέπεια την ανάπτυξη (καλλιέργεια) της παραγωγής τεύτλων από πολλούς αγρότες της περιοχής.
Στην πλήρη, λοιπόν, άνθηση της τευτλοκαλλιέργειας στην Ελλάδα καλλιεργούνταν 460.000 στρέμματα ενώ σήμερα η παραγωγή έχει περιορισθεί στα 61.000 στρέμματα. Η παραγωγή ζάχαρης συρρικνώθηκε στους 35.000 τόνους, δηλαδή περίπου στο 1/10 των αναγκών της χώρας σε ζάχαρη, που υπολογίζονται συνολικά στους 320.000 τόνους. Στην Ε.Β.Ζ. απέμειναν 265 εργαζόμενοι από 1.300 που ήταν πριν περίπου 10 χρόνια, ενώ η Ε.Β.Ζ. για το 2014 είχε ανακοινώσει μειωμένες τιμές αγοράς στα τεύτλα από 3 ευρώ – 4,7 ευρώ ανά τόνο και το καθαρό εισόδημα των παραγωγών μειώνεται από 30 – 35 ευρώ ανά στρέμμα. Έτσι η τιμολογιακή πολιτική της Ε.Β.Ζ. ουσιαστικά εξωθεί τους περίπου 15.000 τευτλοκαλλιεργητές που απέμειναν να εγκαταλείψουν οριστικά την καλλιέργεια τεύτλων.
***
Εξίσου σημαντικά τα υποπροϊόντα από την παραγωγή ζάχαρης
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ε.Β.Ζ. δεν παρήγαγε μόνο ζάχαρη αλλά και μια σειρά υποπροϊόντων εξίσου σημαντικά για την μεταποίηση και την οικονομία της Ελλάδας. Αυτά είναι:
α. η μελάσα, περιέχει περίπου 50% ζάχαρη και χρησιμοποιείται ως υπόστρωμα ζυμωτικών διεργασιών για την παραγωγή αλκοόλης, ζυμών διατροφής ή ζωοτροφής, κιτρικού οξέος, γλουταμινικού οξέος, αμινοξέων (π.χ. λυσίνης) καθώς επίσης και για πρόσμιξη στις ζωοτροφές.
β. νωπός πολτός, το προϊόν που προκύπτει από τα “πρόσφατα τεμαχίδια” των τεύτλων, όταν αφαιρεθεί η ζάχαρη που περιέχουν, λέγονται “εκχυλισθέντα τεμαχίδια”. Τα “εκχυλισθέντα τεμαχίδια” πρεσάρονται ώστε να απομακρυνθεί το μεγαλύτερο μέρος του νερού και της ζάχαρης που περιέχουν και το προϊόν που προκύπτει λέγεται νωπός πολτός ή νωπή πούλπα και πωλείται σαν ζωοτροφή.
γ. ζαχαρόπιτα, ένα μέρος της νωπής πούλπας δεν διατίθεται κατ’ ευθείαν για ζωοτροφή αλλά, μετά από μελάσωση, οδηγείται για ξήρανση στα ξηραντήρια. Το προϊόν που προκύπτει από την ξήρανση ονομάζεται ζαχαρόπιτα ή ξηρή πούλπα και αποτελεί άριστη ζωοτροφή5. Στο εμπόριο διατίθεται όπως παράγεται ή με τη μορφή συμπιεσμένων τεμαχιδίων ως PELLETS.
Διαδικασία εκχύλισης για την παραγωγή της ζάχαρης
***
Η Ε.Ε. με την Κοινή Αγροτική Πολιτική σε συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις κατέστρεψαν τις καλλιέργειες τεύτλων και την βιομηχανία παραγωγής ζάχαρης.
Η Ε.Ε. με την Κ.Α.Π. καθόρισαν, εδώ και 35 χρόνια, την ανάπτυξη της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής, την ποσότητα της, τα προϊόντα που μπορούν να παραχθούν/καλλιεργηθούν αλλά και τις μεθόδους παραγωγής. Οι ελληνικές κυβερνήσεις με την πολιτική τους και τις ψήφους των ευρωβουλευτών συνδιαμόρφωσαν(;) την Κ.Α.Π.
Δηλαδή, στις περισσότερες των περιπτώσεων όπως έγινε με το γάλα, την καπνοπαραγωγή, την κτηνοτροφία (παραγωγή χοιρινού και βόειου κρέατος), -σε επίπεδο βαριάς βιομηχανίας- τα ναυπηγεία, τα εργοστάσια σίδηρό-νικελίου (ΛΑΡΚΟ), την χαλυβουργία κ.α. συνταυτίστηκαν με τις οδηγίες της Ε.Ε., δεν υπεράσπισαν τα εθνικά συμφέροντα και ούτε μελέτησαν και ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό για τις τραγικές συνέπειες των νομοθετημάτων που οι ίδιοι υπέγραψαν.
Προδιαγεγραμμένη πορεία καταστροφής
Τον Φεβρουάριο του 2006 οι υπουργοί Γεωργίας της Ε.Ε. ενέκριναν τη ριζική μεταρρύθμιση του τομέα ζάχαρης. Έγινε περικοπή κατά 36% της εγγυημένης ελάχιστης τιμής του προϊόντος: Από 631,9 ευρώ τον τόνο κατά την παραγωγική περίοδο 2006-07, σε 404,4 ευρώ τον τόνο την περίοδο 2009-10. Παράλληλα δημιουργήθηκε το ταμείο αναδιάρθρωσης για την αποζημίωση των παραγωγών που θα εγκατέλειπαν την καλλιέργεια των ζαχαροτεύτλων.
-Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, από την περίοδο 2007-08 η Ελλάδα αποποιήθηκε το 50% της εθνικής της ποσόστωσης – της ποσότητας δηλαδή ζάχαρης που επιτρεπόταν να παράγει πλέον στο πλαίσιο της κοινοτικής παραγωγής.
-Μείωσαν λοιπόν οι Ευρωπαίοι “εταίροι” μας την παραγωγή μέσω των ποσοστώσεων και όσα εργοστάσια ήταν μικρά, έκλεισαν (αριθμούνται συνολικά σε 113 στις χώρες της Ε.Ε.).
-Στη χώρα μας, η ποσόστωση μείωσε την παραγωγή στο μισό (50%) των αναγκών μας και έκλεισαν τα δύο εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη. Μάλιστα και για την υλική καταστροφή τους (μηχανημάτων με βαριοπούλα, τοίχων κλπ.) δόθηκαν 87 εκατ. ευρώ από την Ε.Ε.
–Επέτρεψαν εισαγωγές ζάχαρης χωρίς δασμούς από τρίτες χώρες, πρώην (ευρωπαϊκές) αποικίες τους και κατάργησαν την εξαγωγική επιδότηση για όσους είχαν εξαγωγές μέχρι τότε. Οπότε θα έμεναν οι μεγάλοι όμιλοι και θα έκλειναν οι μικροί.
-Μείωσαν την τιμή παραγωγού κατά 45%, αφού καταργήθηκαν οι εγγυημένες τιμές παραγωγού, οι οποίες ήταν υψηλότερες από την τιμή της παγκόσμιας αγοράς. Ουσιαστικά, εκείνη την περίοδο, οι εγγυημένες τιμές, ήταν μορφή προστασίας της παραγωγής της Ε.Ε. και αφορούσε μια σειρά προϊόντα και τη ζάχαρη. Δηλαδή απελευθέρωση του κλάδου, ώστε και οι μικρομεσαίοι αγρότες με τέτοιες χαμηλές τιμές να μην μπορούν να καλλιεργήσουν και να φύγουν –εκ των πραγμάτων- από την καλλιέργεια του τεύτλου.
-Το πρόγραμμα για την αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού τομέα ζάχαρης διήρκησε τρία χρόνια (2006-2009) και είχε ως αποτέλεσμα την αποποίηση 5,8 εκατομμυρίων τόνων ζάχαρης ποσόστωσης με αποτέλεσμα η ευρωπαϊκή ποσόστωση για τη ζάχαρη και την ισογλυκόζη να μειωθεί στους 14 εκατομμύρια τόνους (εκ των οποίων 13,3 εκατ. τόνοι για τη ζάχαρη).
-Το έτος 2007/2008, στο πλαίσιο του προγράμματος αναδιάρθρωσης, η Ελλάδα αποποιήθηκε το 50,01% της εθνικής της ποσόστωσης με αποτέλεσμα η ποσόστωση να ανέρχεται συνολικά στους 158.702 τόνους από 317.502 που ήταν αρχικά.
Με απλά λόγια λόγω της Ε.Ε. και της Κ.Α.Π. ενώ η πατρίδα μας είχε τις δυνατότητες να παράγει όλη την ζάχαρη και τα υποπροϊόντα που απαιτούνταν για εσωτερική κατανάλωση και να γίνει και εξαγωγός χώρα όχι μόνο περιορίστηκε στην ανωτέρω ποσόστωση αλλά σήμερα είναι εισαγωγός χώρα ενώ η παραγωγή ζάχαρης κατέρρευσε στους 35.000 τόνους!
Εκατοντάδες οι απώλειες θέσεων εργασίας από την καταστροφή της Ε.Β.Ζ.
Ποιοι ωφελήθηκαν από την Κ.Α.Π. της Ε.Ε. τα κράτη και οι πολίτες της Ε.Ε. ή οι πολυεθνικές;
Σε μια από τις αποφάσεις της, σχετικά με τον κανονισμό ζάχαρης και τις ποσοστώσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει ότι με αυτούς τους όρους ενισχύθηκε η τάση συγκέντρωσης στον τομέα της ζάχαρης στην Ε.Ε. και οι μεγάλοι όμιλοι έχουν μειώσει το κόστος παραγωγής. [Να παρατηρήσουμε ότι το κόστος παραγωγής μειώθηκε, δεν αυξήθηκε όμως η τιμή που δίνουν στον τευτλοπαραγωγό, ούτε μειώθηκε η τιμή της ζάχαρης στον καταναλωτή.]
Στη ζάχαρη, το μερίδιο αγοράς μοιράζεται σε μεγάλους ομίλους που έχουν εργοστάσια σε πολλές χώρες. Η Γερμανία έχει περίπου το 46%, ακολουθεί η Γαλλία με 18% και η Βρετανία με 11%, ενώ αναπτύσσεται και η Πολωνία (και) με γερμανικά κεφάλαια.
Ένας από τους δύο μεγάλους γερμανικούς ομίλους («SUDZUCKER»), που έχει παράρτημα πώλησης και στην Ελλάδα και αποτελεί τον μεγαλύτερο παραγωγό ζάχαρης με 29 εργοστάσια παραγωγής από ζαχαρότευτλα σε 11 χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Αυστρία, Βέλγιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Μολδαβία), πήρε πρόσφατα έγκριση από την Ε.Ε. για να αγοράσει το 25% περίπου μιας άλλης εταιρείας, που είναι ο 2ος μεγαλύτερος έμπορος ζάχαρης παγκοσμίως («ED & FMan»).
Η έγκριση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δόθηκε και δημοσιεύτηκε στην επίσημη Εφημερίδα της Ε.Ε. στις 27/5/2014 (C160, σελ.11), αιτιολογώντας ότι δεν αποτελεί αυτή η εξαγορά πράξη συγκέντρωσης μη συμβατής με την εσωτερική αγορά, αν και γιγαντώνεται ακόμη πιο πολύ ο συγκεκριμένος μονοπωλιακός όμιλος!
***
Χωρίς δασμούς η εισαγωγή ζάχαρης από τη Ν. Αφρική
Την ελεύθερη εισαγωγή ζάχαρης από τη Ν. Αφρική προς την Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί για πρώτη φορά η νέα εμπορική συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Επιπλέον, μέσα στην εμπορική συμφωνία προβλέπεται και η αύξηση του όγκου αποστολής κρασιών χωρίς δασμούς, όπως και η αναγνώριση των προϊόντων γεωγραφικών ενδείξεων (ΠΓΕ) της Ε.Ε.
Για την Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Αντώνης Κ. Καλόγηρος
Εκπαιδευτικός-οικονομολόγος
1 Βλέπε σχετικό άρθρο
2 Βλέπε σχετικό άρθρο
3 Για την σημερινή κατάσταση των παραγωγικών μονάδων της Ε.Β.Ζ. βλέπε την δομή & οργάνωσή της εδώ
4 Στις παρακάτω υποενότητες τα περισσότερα ποσοτικά στοιχεία καταγράφονται όπως τα συνέλεξα το 2014
5 Σχετικά με τα υποπροϊόντα της Ε.Β.Ζ. δείτε εδώ