της Χρύσας Σπηλιώτη
Όσο κι αν όλοι μας έχουμε γίνει λίγο-πολύ οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές στην προσπάθειά μας να καταλάβουμε τι ακριβώς μας έχει συμβεί, κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει τι μας ξημερώνουν οι επόμενοι μήνες. Αν θα επιβιώσουμε και πώς. Αν θα μείνουμε στο ευρώ ή αν επιστρέψουμε στη δραχμή, σε ποια ακριβώς δραχμή και με ποιους όρους.
Λίγο πολύ όμως όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι η ζωή μας αλλάζει άρδην και πως όποιοι από μας σαν τον Λωτ κάνουν το σφάλμα να γυρίσουν και να κοιτάξουν πίσω, κινδυνεύουν να χάσουν και οτιδήποτε μπορεί ακόμα να περισωθεί.
Ποιο μπορεί να είναι άραγε αυτό; Η συλλογική και η ατομική μας αξιοπρέπεια;
Η δημοκρατία; Η ανθρωπιά;
Χωρίς τα φόντα ενός πολιτικού αναλυτή, με την ματιά του απλού πολίτη, αλλά και του κατοίκου στην καρδιά της Αθήνας, αυτό που μπορώ να αφουγκραστώ είναι πως οι καιροί που έρχονται δεν φέρνουν μόνο φτώχια και εξαθλίωση, φέρνουν επίσης φασισμό και αλληλοσπαραγμό. Οι ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις αλωνίζουν στο κέντρο, προσεταιριζόμενες τους μικροϊδιοκτήτες και τους μαγαζάτορες που αγανακτούν καθώς πλήττονται βαριά απ’ την υποβάθμιση της πόλης τους και την ανεργία. Μικρές ομάδες ελλήνων του κέντρου βγαίνουν τα βράδια για να «χτυπήσουν τους βρομιάρηδες», στήνοντας ενέδρες στις γωνίες και ξυλοκοπώντας στα τυφλά εξαθλιωμένους μετανάστες. Οι αστυνομικοί είναι συχνά παρόντες αλλά στέκουν (με εντολή άραγε;)απλοί παρατηρητές.
Όπως σημειώνει κι ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν στο βιβλίο του «Ρευστοί καιροί», «Οι πόλεις μετατρέπονται ταχέως από καταφύγια εναντίον του κινδύνου σε πρωταρχική πηγή κινδύνου». Οι πόλεις -κι όχι μόνο οι δικές μας βέβαια- στον καιρό της παγκοσμιοποίησης. Σ’ αυτό τον καιρό, σχηματίζονται σιγά-σιγά δύο μόνο τάξεις. «Η τάξη των υπερεθνικών ελίτ (επιχειρηματίες, κυβερνητικά στελέχη, δικηγόροι, άνθρωποι των μαζικών μέσων ενημέρωσης, και της παγκόσμιας βιομηχανίας της κουλτούρας) και η τάξη των μειονεκτούντων» λέει η Σάσκια Σάσεν στην «Κοινωνιολογία της παγκοσμιοποίησης». Κατά τη γνώμη της, τα έθνη δεν πρόκειται να χαθούν όπως πολλοί φοβούνται, αλλά οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου θα είναι αναγκασμένες από δω και μπρος να παίζουν τη γάτα με το ποντίκι με την παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει τώρα στη χώρα μας;
Σ’ αυτούς τους καιρούς, τρία πράγματα ίσως μπορούν να μας βοηθήσουν όλους. Η ψυχραιμία, η προσαρμοστικότητα και η αλληλεγγύη.
Κι ακόμη κάτι που μόνο σαν ευχή θα μπορούσε να το εκφράσει κανείς. Να ζήσουμε την ανατροπή όλου αυτού του σκηνικού. Δεν ξέρω αν αυτή η ελπίδα μπορεί και πάλι να ξεπηδήσει απ’ το παγκόσμιο κίνημα των πλατειών -που αν και σε ύφεση τον τελευταίο καιρό, πιστεύω πως ακόμα ζει στις συνειδήσεις μας- σίγουρα όμως θα έρθει απ’ τους πολύ νέους ανθρώπους. Αυτούς που μπορούν να δώσουν τις λύσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
*Η Χρύσα Σπηλιώτη είναι ηθοποιός – σκηνοθέτης και θεατρική συγγραφέας.
Δημοσιεύτηκε από καλά νέα στις 13-3-2012.