Η επιτυχημένη ταινία «Αγώνες Πείνας» (“TheHunger Games”), του 2012, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της αμερικανίδαςSuzanne Collins, αποτελεί την πρώτη ταινία στη σειρά ταινιών «Αγώνες Πείνας». Το 2013 βγήκε το sequel, με τίτλο “TheHunger Games: CatchingFire” («Φωτιά»), ενώ μέσα στο Νοέμβριο θα προβληθεί και το τρίτο μέρος “The HungerGames: Mockingjay – Part 1”. Την παραγωγή της ταινίας ανέλαβε η Nina Jacobson και ο Jon Kilik. [Τόσο η Jacobson όσο και ο Kilik είναι εβραϊκής καταγωγής. Η Jacobson – η οποία εργάστηκε για καιρό στηνDisney – είναι ομοφυλόφιλη και ζει με την σύντροφό της και τα τρία «τους» παιδιά. Το 2003 βραβεύτηκε για τις προσπάθειές της στην “ενίσχυση του ρόλου των γυναικών στη βιομηχανία του θεάματος”, ενώ το 2005, το περιοδικό Forbes την περιέλαβε ανάμεσα στις «100 πιο ισχυρές γυναίκες του κόσμου». To 1995, ίδρυσε μαζί με τον εβραϊκής καταγωγής ομοφυλόφιλο παραγωγό Bruce Cohen, (American Beauty, 1999) το ‘Out There’, μια “συλλογικότητα ομοφυλόφιλων ακτιβιστών της βιομηχανίας του θεάματος”].
Ωθούμενη από μια γιγαντιαία εκστρατεία μάρκετινγκ, οι «Αγώνες Πείνας» δεν άργησαν να γίνουν μια παγκόσμια επιτυχία, ειδικά μεταξύ των εφήβων και των νεαρών ενηλίκων. Ήταν η πρώτη ταινία μετά το “Άβαταρ” που παρέμεινε στην πρώτη θέση στο box office της Βόρειας Αμερικής για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες και αποτέλεσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία έχοντας έσοδα άνω των 685 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως. Το “The Hunger Games” χαρακτηρίστηκε ως το νέο “Twilight”, καθώς έχει παρόμοια συστατικά με την προηγούμενη επιτυχημένη μεταφορά βιβλίου σε ταινία που απευθύνεται σε έφηβους (δηλαδή, ένα νεαρό κορίτσι διχασμένο ανάμεσα σε δύο αγόρια), αλλά λαμβάνει χώρα σε ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο.
Οι «Αγώνες Πείνας», λαμβάνουν χώρα σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου φτωχές και εξαθλιωμένες μάζες ζουν κάτω από μια τυραννική κυβέρνηση μιας πλούσιας ελίτ που χρησιμοποιεί την υψηλή τεχνολογία, ταmedia και την αστυνομική βία για να επιβληθεί. Άραγε απεικονίζει η ταινία αυτή το είδος της κοινωνίας που η ελίτ προσπαθεί να δημιουργήσει για την Νέα Παγκόσμια Τάξη (NWΟ); Υπάρχουν σίγουρα κάποια χαρακτηριστικά του κόσμου που παρουσιάζεται στο “The Hunger Games” που συνδέονται με τα σχέδια για την εγκαθίδρυση μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης (που ίσως είναι ήδη εδώ).
Σε ένα δυστοπικό μέλλον (γιατί το μέλλον να είναι πάντα “δυστοπικό”;), οι «Αγώνες Πείνας» σκιαγραφούν μια μάλλον ζοφερή εικόνα του κόσμου του αύριο, από κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής απόψεως. Με λίγα λόγια, έχουμε τον εφιάλτη ενός συστήματος διακυβέρνησης Μεγάλου Αδελφού, όπου μια πλούσια ελίτ ζει μέσα στον πλούτο και στην χλιδή, πάνω στις πλάτες ενός λιμοκτονούντος ημι-σκλάβου πληθυσμού. Εν τω μεταξύ, η διαστροφή και η ηδονοβλεψία των μέσων μαζικής ενημέρωσης βρίσκεται σε παράλογα υψηλό επίπεδο και χρησιμοποιείται από την τυραννική κυβέρνηση ως «κόλλα» για να κρατήσει ανέπαφη την κοινωνική τάξη της που μαστίζεται από αδικία. [Η πρακτική αυτή θυμίζει έντονα το «άρτος και θεάματα» των Ρωμαίων. Στην ταινία άλλωστε, υπάρχει η αίσθηση ενός live streaming «Κολοσσαίου» που οι θεατές από τις οθόνες τους βλέπουν τους μονομάχους να αλληλοσκοτώνονται, ενώ τα έντονα βαμμένα πρόσωπα με τα αλλόκοτα χτενίσματα θυμίζουν την διεφθαρμένη ελίτ επί ρωμαϊκής εποχής. Υπάρχουν επίσης, μερικές σκηνές, όπως η είσοδος στο στάδιο με τα άρματα θυμίζουν έντονα Μπεν Χουρ]. Δίνουν οι «Αγώνες Πείνας» στους εφήβους μια γεύση από ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον; Δεν χρειάζεται μεγάλη διορατικότητα για να καταλάβει κανείς την προσπάθεια των παγκοσμιοποιητών να οδηγήσουν τον κόσμο σε αυτή την κατεύθυνση.
Σημείωση: Αυτό το άρθρο είναι για την ταινία και όχι την σειρά βιβλίων. Η ταινία έχει διαμορφωθεί με διαφορετικό τρόπο και μεταφέρει ένα ελαφρώς διαφορετικό μήνυμα.
Η NWO για εφήβους
Οι Αγώνες Πείνας λαμβάνουν χώρα σε ένα πλαίσιο που εντυπωσιακά παραπέμπει στο σκηνικό της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, όπως προβλέπεται από την παγκόσμια ελίτ του σήμερα. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης είναι η διάλυση των εθνών-κρατών προς όφελος σχηματισμού μιας ενιαίας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα κυβερνάται από μια κεντρική εξουσία στην κορυφή της οποίας θα βρίσκεται ο ένας παγκόσμιος ηγέτης. Στο “The Hunger Games”, η έννοια αυτή αντιπροσωπεύεται πλήρως καθώς όλα διαδραματίζονται σε μια χώρα που λέγεται Πάνεμ, (με πρωτεύουσα την Capitol), με ένα απολυταρχικό κράτος που καλύπτει ολόκληρη την Βόρεια-αμερικανική επικράτεια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καναδάς έχουν, ως εκ τούτου συγχωνευτεί σε μια ενιαία οντότητα, ένα βήμα που πολλοί προβλέπουν ότι θα συμβεί πριν από την πλήρη δημιουργία της NWO.
 |
|
Ο Πρόεδρος της Πάνεμ απευθύνεται στο λαό |
Στο Πάνεμ, οι έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας έχουν εξαφανιστεί από την Αμερική και στην θέση τους έχει στηθεί μία υψηλής τεχνολογίας δικτατορία που βασίζεται στην επιτήρηση, την παρακολούθηση, την άγρια κατήχηση και πλύση εγκεφάλου μέσω των πλήρως ελεγχόμενων media, την αστυνομική βία και έναν βαθύ διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Πάνεμ ζει σε συνθήκες τριτοκοσμικής χώρας και βιώνει συνεχώς τη φτώχεια, την πείνα και την ασθένεια. Αυτές οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης είναι προφανώς το αποτέλεσμα ενός απροσδιόριστου καταστροφικού γεγονότος που προκάλεσε την πλήρη οικονομική κατάρρευση της Βόρειας Αμερικής. Στην «Περιοχή 12», το σπίτι της ηρωίδας Katniss Everdeen, οι ντόπιοι ζουν σε συνθήκες παρόμοιες με την προ-βιομηχανική εποχή, όπου οι οικογένειες των ανθρακωρύχων ζούσαν πρόχειρα σε καλύβες και έτρωγαν τρωκτικά, για γεύμα.
Ενώ οι μάζες μοιάζουν σαν να ζουν στη δεκαετία του 1800, είναι, ωστόσο, υποταγμένες στην υψηλής τεχνολογίας διακυβέρνηση της Capitol, η οποία χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να παρακολουθεί, να ελέγχει και να κατηχεί τις μάζες. Κάμερες παρακολούθησης, εμφυτευμένα τσιπ RFID και 3D ολογράμματα χρησιμοποιούνται σε αφθονία από την κυβέρνηση για να χειραγωγήσουν τη θέληση ενός αδύναμου, φοβισμένου και αμόρφωτου πληθυσμού (αν και υπάρχουν ενδείξεις αλληλεγγύης και επαναστατικότητας μεταξύ των πληβείων). Για να διατηρηθεί η εύθραυστη κοινωνική τάξη, η Capitol στηρίζεται σε μια τεράστια αστυνομική δύναμη (με αστυνομικούς ντυμένους με απόκοσμες λευκές στολές), που είναι πάντα έτοιμη να καταστείλει κάθε είδους εξέγερση. Οι εργαζόμενοι συχνά στοιβάζονται σε πολιτικά στρατόπεδα, όπου τους δείχνουν βίντεο με κρατική προπαγάνδα. Οι σκηνές αυτές θυμίζουν έντονα την ταινία «1984», την μεταφορά του βιβλίου του Όργουελ. Η Panem είναι, επομένως, ένα υψηλής τεχνολογίας αστυνομικό κράτος που κυβερνιέται από μια ισχυρή ελίτ που επιδιώκει να κρατήσει τις μάζες στη φτώχεια και την υποταγή.. Είναι δε χαρακτηριστική η απουσία κάθε έννοιας εκκλησίας, θρησκείας ή Θεού. Μήπως δεν είναι και αυτός ένας στόχος της Νέας Παγκόσμιας Τάξης; Στην θέση του θεού ως αντικείμενο λατρείας, τοποθετείται η τάξη και ευημερία της Πάνεμ, στοιχείο που παραπέμπει σε κομμουνιστικά τυραννικά καθεστώτα.
Ζώντας σε έντονη αντίθεση με το προλεταριάτο, η ελίτ στο The Hunger Games κατοικεί στην αστραφτερή πόλη Capitol και παραδίδεται με ηδυπάθεια σε κάθε είδους υπερβολή και τάση της μόδας. Αυτό το άνω κλιμάκιο της κοινωνίας αντιλαμβάνεται το υπόλοιπο του πληθυσμού, ως κατώτερη φυλή που της αξίζει η γελοιοποίηση και ο πλήρης έλεγχος. Όλοι οι πολύτιμοι πόροι έχουν λεηλατηθεί από τους ανθρώπους που ζουν στις περιοχές προκειμένου να επωφεληθούν εκείνοι στην Capitol, δημιουργώντας ένα σαφές και ανυπέρβλητο χάσμα μεταξύ των κανονικών ανθρώπων και της Ελίτ. Η πλούσια ελίτ που διοικεί τις εύκολα διαχειρίσιμες μάζες είναι μια σημαντική πτυχή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στους Αγώνες Πείνας. Η επιτυχία της κυβέρνησης βασίζεται στην υψηλής τεχνολογίας επιτήρηση και στη συμβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης που κρατάνε τον πληθυσμό υπό έλεγχο και ύπνωση, κάτι που κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό ισχύει και σήμερα. Αλλά υπάρχει και μια άλλη έννοια σημαντική για την απόκρυφη ελίτ που βρίσκεται στην καρδιά του The Hunger Games: οι θυσίες αίματος που σκοπό έχουν να σπείρουν το φόβο και να διατηρήσουν την εξουσία της ελίτ.
 |
|
Η Κάτνις έχει επιλεγεί ως «αφιέρωμα» της περιοχής της |
Θυσίες αίματος για την Ελίτ
Η κυβέρνηση της Πάνεμ δημιούργησε τους Αγώνες Πείνας, προκειμένου να υπενθυμίσει στις μάζες την «μεγάλη προδοσία» που διαπράχθηκε από τη συμμετοχή τους σε μια εξέγερση. Ως τιμωρία για την ανυποταξία τους, οι δώδεκα περιοχές της Πάνεμ πρέπει να προσφέρουν στην Capitol ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας μεταξύ 12 και 18 ετών, για να πάρει μέρος στους Αγώνες Πείνας. Οι έφηβοι πρέπει να πολεμήσουν μέχρι θανάτου σε ένα υπαίθριο χώρο, σε μια εκδήλωση που θυμίζει ρωμαϊκή αρένα με μονομάχους και θηρία και που μεταδίδεται “live” σε ολόκληρο το έθνος. Οι κανόνες του παιχνιδιού αντικατοπτρίζουν την περιφρόνηση της ελίτ και την παντελή έλλειψη σεβασμού για τις μάζες. Το όνομα δε των ίδιων των Αγώνων είναι μια υπενθύμιση της κατάστασης διαρκούς πείνας στην οποία σκόπιμα η κατώτερη τάξη διατηρείται από τους κυβερνώντες, προκειμένου να την ελέγχουν καλύτερα.
Τα αγόρια και τα κορίτσια που έχουν επιλεγεί για να λάβουν μέρος στους Αγώνες Πείνας, ονομάζονται «αφιερώματα» (“tributes”), ένας όρος που περιγράφει συνήθως μια πληρωμή που παρέχεται από έναν υποτελή στον κύριό του και έτσι ακόμα και αυτό αντανακλά τη δουλεία των μαζών στους κυβερνήτες τους. Από αμνημονεύτων χρόνων, οι θυσίες αίματος θεωρούνταν ότι είναι η υψηλότερη μορφή “αφιερώματος” στους θεούς και σε επίπεδο μυστικισμού, υποτίθεται ότι προσδίδουν – μέσω μάγων και ιερέων – την πιο ισχυρή δύναμη στους ηγεμόνες. Με τον ίδιο τρόπο που οι αρχαίοι Καρχηδόνιοι θυσίαζαν τα βρέφη τους στο θεό Μολώχ, οι κάτοικοι της Πάνεμ θυσιάζουν τα παιδιά τους στην Capitol. Οι Αγώνες Πείνας είναι, επομένως, μια σύγχρονη εκδοχή αυτών των αρχαίων τελετουργιών στις οποίες οι μάζες έπρεπε να συμμετέχουν προκειμένου να αποφύγουν την οργή των ανωτέρων τους. Ολόκληρη η Πάνεμ αναγκάζεται να παρακολουθήσει το θυσιαστικό τελετουργικό που πραγματοποιείται στην Capitol, ανακατεύοντας αισθήματα φόβου, θυμού και της σφοδρής ενδόμυχης επιθυμίας για αίμα, ενισχύοντας τη δύναμη του τελετουργικού.
 |
|
Τα “αφιερώματα” για τους Αγώνες Πείνας γίνονται ιδιοκτησία του κράτους και όλα τα δικαιώματά τους ανακαλούνται |
Στο The Hunger Games, το τελετουργικό του θανάτου των νέων ανθρώπων που επιλέγονται από την μάζα παρουσιάζεται ως ένα αθλητικό γεγονός, μια πανεθνική γιορτή που είναι συσκευασμένη ως ένα realityshow. Δεν είναι παρά μόνο οι φτωχοί που συμμετέχουν σε αυτά τα ταπεινωτικά events, που η «απόδοσή» τους σχολιάζεται από παρουσιαστές στυλ αθλητικής εκπομπής που συζητούν για τα «φαβορί» ή και εκδηλώνουν την υποστήριξή τους για συγκεκριμένους «παίκτες». Την ίδια ώρα οι μάζες μοιάζουν να τα δέχονται όλα παθητικά. Γιατί; Ένας από τους λόγους είναι ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν κάνει τους ανθρώπους να δέχονται τα πάντα… αρκεί να είναι διασκεδαστικά και ως εκ τούτου να μην αντιδρούν, αλλά να «διασκεδάζουν».
Απευθυνόμενα στα χειρότερα ένστικτα
Τα παιχνίδια παρουσιάζονται ζωντανά στο λαό υπό τη μορφή ενός κανονικού ‘reality–show’, (άλλο κατόρθωμα της αποβλακωμένης τηλεορασόπληκτης κοινωνίας μας), με τηλεπαρουσιαστές που αναλύουν τη δράση, παίρνουν συνεντεύξεις από τα «αφιερώματα» και κρίνουν τις επιδόσεις τους. Τα αφιερώματα έχουν κατηχηθεί τόσο πολύ σε αυτή την κουλτούρα, ώστε δέχονται εύκολα τους κανόνες των αγώνων και είναι εντελώς διατεθειμένοι να ξεκινήσουν τις δολοφονίες για να κερδίσουν τους αγώνες. Οι μάζες επίσης συμμετέχουν ενεργά στην εκδήλωση, επευφημώντας τους εκπροσώπους της περιοχής τους, ακόμη και αν η όλη εκδήλωση γιορτάζει τη θυσία των δικών τους παιδιών. Αυτό αντανακλά μια θλιβερή αλλά αληθινή πραγματικότητα σχετικά με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης: Οποιοδήποτε είδος (τηλεοπτικού) μηνύματος μπορεί να φτάσει στους ανθρώπους αν καταφέρει να τραβήξει την προσοχή τους. Υπάρχουν δύο πράγματα που αυτόματα, σχεδόν ακαταμάχητα, τραβάνε την προσοχή μας: Αίμα και σεξ. Τα απομεινάρια των αρχέγονων ενστίκτων μας. Η εκδήλωση ωμής βίας τραβάει αμέσως την προσοχή των μαζών, που ξεχνούν ότι οι Αγώνες χρησιμεύουν ως μια υπενθύμιση της δουλείας του λαού στην ελίτ του. [Εδώ να σημειώσω την επικίνδυνη και θλιβερή τακτική που ακολουθούν πολλοί στο διαδίκτυο: να παρουσιάζονται, σχεδόν καθημερινά, εικόνες και βίντεο ωμής βίας που έρχονται συνήθως από τις live ήon camera σφαγές των αιμοβόρων τζιχαντιστών, (ή από την Ουκρανία), σφαγές τις οποίες σπεύδουν να τις αναπαραγάγουν αυτούσιες και χωρίς ίχνος λογοκρισίας ιστοσελίδες και ιστολόγια, που υποτίθεται είναι αντίθετα με τους σφαγείς, με την απλή αναφορά «προσοχή βίαιες εικόνες» ή «δείτε το με δική σας ευθύνη». Η άρρωστη αυτή νοοτροπία καθιστά τον μέσο άνθρωπο που κάθεται ‘ήσυχος’ στον υπολογιστή του «εξοικειωμένο» με την πιο απάνθρωπη βία. Η επαναλαμβανόμενη προβολή καρέ – καρέ αποκεφαλισμών και ποταμιών αίματος δεν οδηγεί σε ευαισθητοποίηση ή αντίδραση, αλλά μάλλον σε «συνήθεια», για να μην πω εθισμό. Στην ουσία δεν πρόκειται για «ενημέρωση», αλλά για σταδιακή αποκτήνωση]. Η προβολή (και χρηματοδότηση) τέτοιου είδους «θεαμάτων» (άφθονα σε σεξ και αίμα) είναι ήδη γνωστή σήμερα και αξιοποιείται πλήρως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που πωλούν τα μηνύματά τους στους καταναλωτές ως «διασκέδαση». Κατά συνέπεια, οι Αγώνες Πείνας εύστοχα απεικονίζουν το ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.
Κάποια στιγμή στο The Hunger Games, ο θάνατος ενός μικρού μαύρου αξιολάτρευτου κοριτσιού φαίνεται να «συγκλονίζει» τους ανθρώπους φτάνοντας στο σημείο να υπάρξει μια σύντομη στιγμή διαύγειας και αλληλεγγύης, καθώς η θανάτωση υπενθύμισε την θηριωδία των Αγώνων. Η ζωντανή μετάδοση του θανάτου της μικρής οδηγεί σε μια βίαιη εξέγερση στην περιοχή της, καθώς οι ντόπιοι κατάλαβαν ότι πρόθυμα συμμετείχαν σε κάτι τρομερό. (Εδώ τα πρόσωπα και οι εικόνες παραπέμπουν μάλλον σε μια εξέγερση «καταπιεσμένων» μαύρων για «δικαιώματα», βγαλμένη από την δεκαετία του ’60. Έτσι, για να μην ξεφύγει και από το “political correct” η ταινία). Η εξέγερση καταπνίγηκε γρήγορα, ωστόσο, από την πανταχού παρούσα αστυνομική δύναμη του κράτους.
Επιπλέον, προκειμένου να αποφευχθεί η περαιτέρω κοινωνική αναταραχή, οι παραγωγοί του σόου εισήγαγαν ένα νέο στοιχείο για την παράσταση: την αγάπη μεταξύ της Katniss Everdeen και του PeetaMellark, του κοριτσιού και του αγοριού από την Περιφέρεια 12. Με την εισαγωγή της «αγάπης» (και, κατ’ επέκταση, του σεξ, αν και δεν υπάρχει καμία σκηνή σεξ στην ταινία) στο σόου, οι παραγωγοί κατόρθωσαν να καταστείλουν τις μάζες και να τις επαναφέρουν στην συνηθισμένη κατάσταση του σιωπηλού τους λήθαργου. Αυτό το μέρος της ταινίας αντανακλά το πώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χρησιμοποιούνται από τις δυνάμεις του σήμερα. Η παγκόσμια εμβέλεια της ίδιας σειράς Hunger Gamesαποδεικνύει ότι οι ιστορίες που διαθέτουν έξυπνα τα συστατικά του σεξ και της βίας κάνουν τους ανθρώπους μιας κοινωνίας να «κολλήσουν».
Απευαισθητοποίηση σε ένα νέο τύπο βίας
Ενώ σίγουρα, στο Hollywood υπάρχει αφθονία βίας, η ταινία Hunger Games διασχίζει ένα όριο που είναι σπάνιο σε ταινίες: Η βία από ανηλίκους και προς ανηλίκους. Σε αυτή την PG-13 (ακατάλληλη κάτω των δεκατριών) ταινία βλέπουμε παιδιά ηλικίας μεταξύ 12 και 18 ετών να προβαίνουν σε βίαια μαχαιρώματα, να κόβουν, να στραγγαλίζουν, να πυροβολούν και να σπάνε λαιμούς άλλων παιδιών – σκηνές που σπάνια εμφανίζονται σε ταινίες του Χόλυγουντ. Ενώ αυτό είναι σίγουρα ένας τρόπος ώστε η ταινία να τραβήξει την προσοχή του κοινού-στόχου της ταινίας (έφηβοι), οι Αγώνες Πείνας φέρνουν στο προσκήνιο μια νέα μορφή βίας που μέχρι τότε θεωρήθηκε δύσκολο να απεικονιστεί σε ταινίες.
Συμπέρασμα
Οι Αγώνες Πείνας τοποθετούνται σε έναν κόσμο που περιγράφει ακριβώς αυτό που είναι η Νέα Παγκόσμια Τάξη: Μια πλούσια και ισχυρή ελίτ με επικεφαλής έναν τυραννικό ηγέτη, που έχει διαλύσει τα έθνη, εκμεταλλεύεται τις μάζες των ανθρώπων, έχει καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας, έχοντας επιβάλει ένα αστυνομικό κράτος, με υψηλής τεχνολογίας επιτήρηση και με μέσα μαζικής ενημέρωσης που χρησιμοποιούνται για προπαγάνδα, χωρίς να λείπουν και οι τελετουργίες αίματος. Δεν υπάρχει, πράγματι, τίποτα αισιόδοξο στο δυστοπικό αυτό μέλλον που περιγράφεται στο The Hunger Games. Ακόμη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαγορευμένη, καθώς οι μάζες είναι αναγκασμένες να παρακολουθούν τα παιδιά τους να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, σαν να ήταν σε κλουβιά ζώων. Και ως εκ τούτου, υπάρχει ελάχιστη ή καθόλου διαφορά μεταξύ των θεατών που παρακολουθούν την ταινία The Hunger Games και των μαζών της ταινίας που γίνονται μάρτυρες της σκληρότητας των Αγώνων. Και οι δύο είναι πρόθυμοι συμμετέχοντες σε ένα γεγονός που απεικονίζει τη θυσία των δικών τους παιδιών για την διασκέδαση της ελίτ. Επιπλέον, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η ταινία επιτυγχάνει το ίδιο με τους Αγώνες στην ταινία: αποσπά την προσοχή των μαζών με το αίμα και το σεξ, ενώ θυμίζει την εξουσία της ελίτ.
Προσπαθούν οι Αγώνες Πείνας να προειδοποιήσουν την σημερινή απαθή νεολαία για τους κινδύνους που υπάρχουν στο να επιτρέπεται το ισχύον σύστημα να εξελιχθεί σε έναν ολοκληρωτικό εφιάλτη; Ή μήπως είναι απλά ένας προγραμματισμός για να γίνει αντιληπτός ο ερχομός μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης ως κάτι αναπόφευκτο;