σε ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Ελευθέριος Ανδρώνης
Οι βανδαλισμοί σε διάσημους πίνακες της Ευρώπης που γίνονται δήθεν στο όνομα της οικολογίας, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις φασιστικές πρακτικές των τζιχαντιστών.
Βανδαλισμοί – Μουσεία: Να λοιπόν που ο ακτιβισμός μπορεί άνετα να συνυπάρχει με την φασιστική νοοτροπία, όταν αυτός έχει ως κίνητρα την αποκτήνωση, την εξαχρείωση, το τυφλό μίσος και την πλύση εγκεφάλου. Βλέπουμε πως στα μουσεία της Ευρώπης ολοένα και αυξάνονται τα περιστατικά βανδαλισμών σε διάσημους πίνακες, από «ακτιβιστές» για το κλίμα.
Αφού η δύση βάλθηκε να κανιβαλίζει πολιτισμούς στα πλαίσια της «πολυπολιτισμικότητας», εμφανίστηκαν και οι πρώτοι ακτιβιστές «κανίβαλοι» που κατασπαράζουν τα σημεία αναφοράς του ευρωπαϊκού πολιτισμού, στο όνομα μιας δήθεν περιβαλλοντικής «ηθικής». Η έλλειψη σεβασμού προς κάθε ιερότητα – είτε αυτή έχει να κάνει με την Τέχνη, είτε με τον Χριστιανισμό – είναι μια κοινωνική γάγγραινα που σαπίζει τα σωθικά της παρηκμασμένης Ευρώπης.
Αυξάνονται οι επιθέσεις σε έργα τέχνης
Μόνο τους τελευταίους μήνες έχουν σημειωθεί πέντε επιθέσεις ως συμβολικό «statement» που κατά κάποιο ανεξιχνίαστο τρόπο συνδέεται με την… σωτηρία του πλανήτη. Ένα εξωφρενικό σκεπτικό που εκπορεύεται από την τρικυμία που κυριαρχεί στον εγκέφαλο αυτών των ανθρώπων.
«Σταματήστε την καταστροφή από την ενέργεια που προέρχεται από ορυκτά καύσιμα. Οδεύουμε ολοταχώς προς την κλιματική κόλαση», διακηρύττουν οι ακτιβιστές. «Όπως νοιώθετε οργή για την καταστροφή ενός όμορφου πίνακα, έτσι θα έπρεπε να εξοργίζεστε και για την καταστροφή του πλανήτη», ισχυρίζονται.
«Πράσινοι» ταλιμπάν για μια παγκόσμια θρησκεία
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει από αυτές τις φρικτές πράξεις είναι το εξής: Τι διαφορά έχει η «ακτιβιστική» δράση αυτών των «πράσινων» οργανώσεων με την συμπεριφορά των τζιχαντιστών που κατέστρεφαν με βαριοπούλες και τρυπάνια τα αγάλματα ανεκτίμητης ιστορικής αξίας στο μουσείο της Μοσούλης, άλλα και αλλού; Απάντηση: Απολύτως καμία. Ίδιος φανατισμός, ίδιο το μίσος και ο σκοτισμός του νου.
Οι μεν «ευαισθητοποιούν» κόσμο για να υπακούσει στα προστάγματα του Αλλάχ και οι δε «ευαισθητοποιούν» κόσμο για να υπακούσει σε μια νεοεποχίτικη θεοποίηση της φύσης.
Οι «πράσινοι» βάνδαλοι είναι γεννήματα της οικουμενιστικής φιλοσοφίας που προωθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων και προβάλλει την προστασία του περιβάλλοντος ως μια θρησκεία κοσμοθεϊσμού. Η εξτρεμιστική στάση τους είναι απότοκο μιας επιβαλλόμενης κοσμοθεωρίας η οποία πλέον έχει εισβάλλει σε οικουμενιστικές κινήσεις που απλώνουν τα πλοκάμια τους σε κράτη, εξουσίες, οργανισμούς, συλλογικότητες και θρησκείες.
Ο οικοφασισμός έχει το δικό του «ευαγγέλιο» (κλιματική αλλαγή, ενεργειακή κρίση, πράσινη μετάβαση), έχει τους δικούς του «προφήτες» (Γκρέτα Τούνμπεργκ, ακτιβιστικές ομάδες, «πράσινες» ΜΚΟ κ.λπ.), έχει τους δικούς του «αρχιερείς» (Κλάους Σβαμπ, Μπιλ Γκέιτς κ.λπ.) και προωθεί την δική του οδό προς την «σωτηρία» που δεν είναι άλλη από την μείωση του πληθυσμού και την μαζική χειραγώγηση των λαών, δήθεν για το όφελος του πλανήτη.
Ουκ ολίγοι αυτόκλητοι «σωτήρες» της ανθρωπότητας δηλώνουν δημόσια πλέον πως είμαστε «πάρα πολλοί» πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και πρέπει να αραιώσουμε. Υπάρχει ισχυρή μερίδα του αμερικανικού περιβαλλοντικού κινήματος που υποστηρίζει ανοιχτά την μείωση των λευκών, μη δυτικών πληθυσμών. Προσφάτως η γαλλική «Le Monde» σε άρθρο της εξέφρασε ανησυχία για το ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός θα ξεπεράσει τα 8 δισεκατομμύρια πριν το τέλος του έτους και υπογράμμισε την ανάγκη μείωσης του πληθυσμού λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Επομένως οι βάνδαλοι των έργων τέχνης δεν ήρθαν από το πουθενά. Είναι ένα κίνημα λοβοτομημένων ανθρώπων που έχουν υπνωτιστεί πλήρως από την προπαγάνδα της «κλιματικής κρίσης», σε σημείο να στρέφονται εναντίον κάθε πολιτιστικής κατάκτησης του ανθρώπινου γένους, άλλα και εναντίον του ίδιου του ανθρώπου. Με το να επιτίθεσαι σε ένα έργο τέχνης, ουσιαστικά επιτίθεσαι στο νοητό σύνορο που διαχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο. Πολύ περισσότερο συμβαίνει αυτό δε, όταν οι επιθέσεις στρέφονται κατά των θρησκειών, και ιδιαίτερα κατά της μόνης αληθινής πίστης, της Ορθοδοξίας.
Οι ηγέτες της ΕΕ έδωσαν το σύνθημα για τέτοιες συμπεριφορές
Η μετανθρωπική κουλτούρα που υιοθετεί ταχέως η Δύση, γεννά τα τέρατα που στρέφονται κατά του πολιτισμού της Ευρώπης. Και αυτή η επίθεση είναι πολυμέτωπη. Στοχοποιεί την Τέχνη, τον Χριστιανισμό, τα ήθη και τα έθιμα, την εθνική και πολιτιστική ταυτότητα, τον θεσμό της οικογένειας. Προωθείται ο μηδενισμός, ώστε να ευδοκιμήσει το σχέδιο της «μεγάλης επανεκκίνησης» πάνω στα ερείπια ενός ισοπεδωμένου ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Μην ξεχνούμε άλλωστε πως πρώτες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία – ποινικοποίησαν έργα τέχνης και απαγόρευσαν πολιτιστικές εκδηλώσεις που είχαν οποιαδήποτε σχέση με την Ρωσία. Αφού οι ίδιες οι κυβερνήσεις της ΕΕ έχοντας μια φασιστική νοοτροπία μετέτρεψαν τον πολιτισμό σε «όπλο», για ποιο λόγο να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα τους και κάποιες στρατιές ανεγκέφαλων «ακτιβιστών»;
Ακόμα και όταν η λαίλαπα του ναζισμού χτύπησε την Ευρώπη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχε έντονη σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη η πρόθεση να διασωθούν τα έργα τέχνης από τους βομβαρδισμούς, τις λεηλασίες και το πλιάτσικο. Στη συλλογική συνείδηση επικρατούσε η ανάγκη να διαφυλαχθεί η ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά. Αυτό το χαρακτηριστικό χάνεται από την Γηραιά Ήπειρο σήμερα. Ο οικοφασισμός αποστρέφεται οποιαδήποτε αξία φρενάρει την κατρακύλα του ανθρώπου προς την πλήρη αποκτήνωση. Θέλει τον άνθρωπο απολίτιστο, άθρησκο, αμόρφωτο, απολιτίκ και άφυλο. Οι αόρατες αρχές επιθυμούν να γίνουμε σφραγισμένα και πλήρως ελεγχόμενα «ζώα» που θα βόσκουν στα βιομηχανοποιημένα «λιβάδια» της εικονικής τους πραγματικότητας.
Και να πώς πετυχαίνει η ύπουλη προπαγάνδα της εξουσιαστικής «ελίτ». Αντί οι «ακτιβιστές» να στρέφονται κατά των μεγιστάνων και των αρχηγών κρατών που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την ρύπανση και την καταστροφή του πλανήτη, θεωρούν πως κάνουν «επανάσταση» με το να επιτίθενται σε ανεκτίμητα έργα τέχνης. Τέτοια διαστροφή.
Η μόνη θετική πλευρά του εξοργιστικού φαινομένου των βανδαλισμών σε πίνακες, είναι πως έτσι ξεγυμνώνεται η φασιστική ιδεολογία που κρύβεται πίσω από το προσωπείο μιας δήθεν φιλοπεριβαλλοντικής δράσης. Οι βαρβαρότητες των «ακτιβιστών» ίσως ανοίξουν τα μάτια σε κάποιες συλλογικότητες που ανησυχούν και μάχονται έντιμα για το καλό του περιβάλλοντος, άλλα δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως ο οικοφασισμός είναι το ιδεολογικό όχημα που θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου.