Δεν λέω ότι έχει τα μεγαλύτερα μάτια στον κόσμο. Θα πω όμως πως τα μάτια της είναι τόσο μεγάλα που χωράνε όσα της ζωή της βλέπονται -δηλαδή όλα εκείνα που η ίδια θέλει να δείξει. Και οπωσδήποτε οι χρόνοι των οφθαλμών της δείχνουν Σαββατόβραδα και Κυριακές, όπου άνθη και θυμιάματα παλεύουν να αναστήσουν ελπίδες, εποχές και τους νεοσσούς της όποιας χαράς μας ξανασυστήνεται.
Στο χωριό, μετά την θεία λειτουργία, την γνώρισα. Στον καφέ της Κυριακής όπου είναι γλυκό να μιλάς για τον Χριστό. Μοιάζει συνέχεια του Χεροβικού ή σαν ψιχουλάκια αντιδώρου που φώλιασαν στα χέρια μικρών παιδιών κι’ εκείνα παίζουν μαζί τους την πλαστελίνη και κάνουν απειροελάχιστες μπαλίτσες και τις αφήνουν στο πεζούλι να τις πάρουν πουλάκια. Πουλάκια, αγγελάκια δεν ξέρω ακριβώς….
Ο παππούλης όλος μια ανάσταση, γιατί έτσι είναι πάντα οι ιερείς -καταξιωμένοι από τον Χριστό που κράτησαν πριν λίγο- ευλογεί το κέρασμα, τους ανθρώπους, τα χαμόγελα, τις κουβέντες και τα μεγάλα μάτια αυτής της κοπέλας θα πω εγώ, γιατί σε κάτι απόσκια σαν αυτά των βλεφάρων της ξαποσταίνουν όσα πριν λίγο, στο ναό, είχαν σωπάσει και τώρα επανήλθαν ομιλούντα τις λέξεις των απολείτουργων πιστών.
Από την Αγάπη είναι. Από την Αγία Τριάδα είναι που, αθέατη, κόβει βόλτες στους ανεξήγητους γλυκασμούς, από την Κυρά την Παναγιά με τα πορφυρά ρούχα του τέμπλου που μπορείς ακόμη και να Την… αγκαλιάσεις σε μια χειραψία, έναν ασπασμό και ένα “ευλόγησον” του αδελφού. Και οι Άγιοι από κοντά, κυκλοφορούν όπου χαμηλώνουν οι ήχοι στις συζητήσεις, εκεί που τα βλέμματα κάτι ψάχνουν και λίγο παραπέρα από τις καρέκλες το νιώθεις ότι κάτι υπάρχει που δεν θα δεις ποτέ. Ή μάλλον δεν θα δεις σήμερα, ούτε την άλλη Κυριακή. Ίσως το βρεις κάποτε στον ουρανό και ίσως σου γνέψει “εγώ ήμουν την Κυριακή που είχαν κουρνιάσει όλα τα χρωματιστά στα μάτια εκείνου του κοριτσιού που σε είχε παραξενέψει….”.
Βέβαια το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια είναι μόνο η αφορμή….Η Κυριακή είναι η αιτία. Η κάθε Κυριακή όπου ο ουρανός γίνεται τόσο κοντινός που σε ξαφνιάζει. Επειδή δεν είσαι συνηθισμένη σε τούτη την ευτυχία ξαφνιάζεσαι. Να ξέρεις πως σου συμβαίνει επειδή δεν τόλμησες ποτέ να αγαπήσεις τον Κύριο περισσότερο από σένα, τον μικρό δούλο Του….
Αλλιώς θα τον είχες μαζέψει τον ουρανό της Κυριακής σαν λάφυρο-διαβατήριο υπέροχης ζωής, στις χοϊκές σου χούφτες….
(Πάντως όσα χέρια κράτησαν ουρανό τα είδα με πληγές, στις εικόνες…Αντέχεις; Για το αν αξίζει δεν συζητάμε καθώς πάντα ο έρωτας της μιας ζωής και το αίμα επίσης της μιας και μοναδικής ζωής ήταν στο χρώμα της πορφύρας του μόνου Βασιλέως που προσκυνούν οι απροσκύνητοι όλων εποχών…).
anazhthseis-elena.blogspot.com