Ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας της «σύλληψης/αρχής της ζωής» από το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτικής και Γυναικολογίας το 1965 και η ταύτισή της έναρξης της εγκυμοσύνης με την εμφύτευση στη μήτρα, έγινε αγνοώντας την εμβρυολογία, τη γενετική και κάθε επιστημονικό κριτήριο, για να αθωώσει την πρώιμη εκτρωτική δράση της καλούμενης «αντισύλληψης», παραδίδοντας έκτοτε στο θάνατο εκατομμύρια παιδιά.
Από τον Fritz Baumgartner, MD
(LifeSiteNews) – Απλές, φαινομενικά αθώες αλλαγές στους επιστημονικούς ορισμούς μπορεί να έχουν σοβαρές κοινωνικές και πολιτισμικές συνέπειες όταν εκτιμηθούν σε τροχιά δεκαετιών. Αυτό συνέβη με τον ορισμό της «σύλληψης». Κάθε σύλληψη θεωρείται πάντα το νέο ξεκίνημα και η σύλληψη του ανθρώπου, η στιγμή που τα σπερματοζωάρια και το ωάριο συναντώνται και γίνεται η γονιμοποίηση είναι η απαρχή κάθε ανθρώπινης ζωής.
Και όμως, στις αίθουσες συνεδριάσεων του επίσημου ιατρικού κολεγίου των ΗΠΑ πριν από σχεδόν 6 δεκαετίες, εκτυλίχθηκε ένα αξιομνημόνευτο, ίσως και απαίσιο για αρκετούς, σχέδιο. Η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού, οδήγησε το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτικής και Γυναικολογίας (ACOG) το 1965, στην έκδοση ενός «Δελτίου ορολογίας: Όροι που χρησιμοποιούνται αναφορικά με το έμβρυο».
Σύμφωνα με αυτό, ο επιστημονικός και εννοιολογικός ορισμός της «σύλληψης» αλλάζει από το ACOG, και τώρα ως «σύλληψη» (και αρχή της ζωής) νοείται η «εμφύτευση» του πρώιμου εμβρύου στο τοίχωμα της μήτρας (η οποία συνήθως συμβαίνει μία έως δύο εβδομάδες μετά τη γονιμοποίηση). Ο υποτιθέμενος λόγος για αυτό το δελτίο ήταν πως: «Αυτός ο ορισμός επιλέχθηκε σκόπιμα, επειδή η ένωση του σπερματοζωαρίου και του ωαρίου δεν μπορεί να ανιχνευθεί κλινικά πάρα μόνον αφότου συμβεί εμφύτευση». Κατά συνέπεια, ο ορισμός της εγκυμοσύνης της ACOG, η οποία ως τότε ξεκινούσε από τη «σύλληψη», άλλαξε και μεταφέρθηκε από τη στιγμή της γονιμοποίησης στην «στιγμή» της εμφύτευσης.
Συνέπεια των ανωτέρω είναι πως η βιολογική, εμβρυολογική και γενετική έναρξη της ανθρώπινης ζωής – η αληθινή «σύλληψή» της – αγνοήθηκαν εντελώς από την ACOG, απλά για να δικαιωθεί και να δοθεί αξία στη διαδικασία του διαγνωστικού τεστ εγκυμοσύνης. Μια ομάδα, μια ιατρική σχολή, χωρίς καμία επιστημονική βάση ή εξουσιοδότηση για να το κάνει, άλλαξε τον ορισμό της έναρξης της ζωής δίνοντας λάθος έννοια στη σύλληψη.
Όμως γιατί; Γιατί άλλο έπρεπε το ACOG να αλλάξει τον ορισμό της σύλληψης (έναρξης της ζωής) από γονιμοποίηση σε εμφύτευση; Η ανατριχιαστική απάντηση δόθηκε από τον Dr. Richard Sosnowski μέλος της ACOG, ο οποίος στην προεδρική ομιλία του το 1984 δήλωσε:
«Δεν θεωρώ ότι έχει αξία να κάνω «εννοιολογικούς ελιγμούς » σε ένα επάγγελμα… Είναι εξίσου ενοχλητικό για μένα ότι χωρίς επιστημονικά στοιχεία που να επικυρώνουν την αλλαγή, ο ορισμός της «σύλληψης» ως της επιτυχούς σπερματικής διείσδυσης σε ένα ωάριο, επαναπροσδιορίστηκε ως η εμφύτευση ενός γονιμοποιημένου ωαρίου. Έχω την σκέψη ότι ο μόνος λόγος για αυτό ήταν το δίλημμα που προέκυψε από την πιθανότητα η ενδομήτρια αντισυλληπτική συσκευή , το σπιράλ (IUD), να λειτουργούσε ως εκτρωτικό».
Η άποψη του Dr. Sosnowski είναι ότι το σπιράλ, (IUD), όπως ουσιαστικά όλα τα από του στόματος και εμφυτεύσιμα σκευάσματα ελέγχου των γεννήσεων, δρα τουλάχιστον εν μέρει εμποδίζοντας την εμφύτευση του αναπτυσσόμενου ανθρώπινου εμβρύου στο τοίχωμα της μήτρας. Κατά τη γονιμοποίηση, 23 χρωμοσώματα του σπερματοζωαρίου ενώνονται με 23 χρωμοσώματα του ωαρίου, σχηματίζοντας μια μοναδική νέα βιολογική οντότητα, τον ζυγώτη. Από εκείνη τη στιγμή, ο μονοκύτταρος ζυγώτης είναι ένας γενετικά πλήρης νέος άνθρωπος με 46 χρωμοσώματα και είναι είτε XX-θηλυκού ή XY- αρσενικού φύλου. Ο ζυγώτης πολλαπλασιάζεται με διχοτομήσεις μέσα σε ώρες και ημέρες δημιουργώντας ένα έμβρυο, το οποίο ταξιδεύει στις σάλπιγγες προς τη μήτρα, όπου εμφυτεύεται 7 έως 12 ημέρες μετά τη γονιμοποίηση.
Η αποδοχή πως η «σύλληψη/κύηση» ξεκινά με τη γονιμοποίηση, οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα πως η αποτροπή της εμφύτευσης του εμβρύου συνιστά έκτρωση. Εάν ωστόσο, ο ορισμός της σύλληψης/έναρξης της ζωής παρερμηνευτεί σκοπίμως, ότι τάχα ταυτίζεται με την εμφύτευση, τότε η καταστροφή του εμβρύου μέσω της αποτροπής της εμφύτευσης δεν θα θεωρείται αυτή καθαυτή ως «έκτρωση». Ο επαναπροσδιορισμός της σύλληψης από την ACOG ήταν για να κατευνάσει την ηθική δυσφορία της κοινωνίας, ιδιαίτερα των χριστιανών, από το ενδεχόμενο η καλούμενη «αντισύλληψη» να έχει αντιεμφυτευτική δράση δηλ. πρώιμα εκτρωτική.
Το Population Council και η Planned Parenthood πραγματοποιούσαν συναντήσεις για να συζητήσουν τις στρατηγικές ελέγχου του παγκόσμιου πληθυσμού
Ο επαναπροσδιορισμός της σύλληψης από το ACOG κατά το 1965 σίγουρα αποτέλεσε έμπνευση από ιδέες που είχαν προταθεί στα Συνέδρια της Planned Parenthood και του Population Council ήδη από το 1959 και το 1960. Σε αυτές τις συναντήσεις ήταν που προτάθηκε πρώτη φορά η σύλληψη/έναρξη της ζωής να ταυτιστεί με την εμφύτευση και όχι με τη γονιμοποίηση. Ο στόχος των συνεδριάσεων του Population Council (Συμβουλίου για τον Παγκόσμιο Πληθυσμό), που ελάμβαναν χορηγίες από τον John Rockefeller III, ήταν να ελέγξει τους πληθυσμούς και να σταματήσει την θεωρούμενη απειλή του υπερπληθυσμού της γης. Οι συναντήσεις εστίαζαν κυρίως στην παράκαμψη των αρνητικών θρησκευτικών, πολιτιστικών και πολιτικών αντιλήψεων που αφορούσαν στον έλεγχο του πληθυσμού και στην αντισύλληψη.
Στο Συνέδριο του 1959 που είχε θέμα τους «Μηχανισμούς που αφορούν στη σύλληψη» προτάθηκε για πρώτη φορά η έναρξη της ζωής να συνδέεται με την εμφύτευση και όχι με τη γονιμοποίηση, και προτάθηκε η χρήση σύνεσης στην έκφραση, για να αποφευχθεί η αντίληψη ότι η παρεμπόδιση της εμφύτευσης σημαίνει πως «καταστρέφει μια εγκατεστημένη εγκυμοσύνη». Η ιδέα αναπτύχθηκε όλο και ποιο ξεκάθαρα στις συνεδριάσεις του Population Council και της Planned Parenthood κατά τη δεκαετία του 1960. Σε συνάντηση του 1964, αναφέρθηκε ότι «…αν θεωρηθεί ότι η ενδομήτρια συσκευή είναι εκτρωτική, αυτό προφανώς θα έχει αντίκτυπο στην αποδοχή ή απόρριψη της μεθόδου…θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στον προσδιορισμό των εννοιών». Στο ίδιο συνέδριο του 1964, ο Dr Christopher Tietze, πρότεινε αποσκοπώντας στις δημόσιες σχέσεις, ότι εάν «αναπτυχθεί και διατηρηθεί ιατρική συναίνεση ότι η εγκυμοσύνη και επομένως η ζωή ξεκινά από την εμφύτευση, τελικά οι συνάδελφοί μας από άλλες σχολές (δηλ. θεολόγοι, νομοθέτες και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής) θα συμπορευτούν».
Το επόμενο έτος, ακριβώς μετά από τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου για το Παγκόσμιο Πληθυσμό, το 1965, το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτικής και Γυναικολογίας άλλαξε τον ορισμό της «σύλληψης»/έναρξης της ζωής, από τη στιγμή της γονιμοποίησης στην φάση της εμφύτευσης στη μήτρα.
Οι ανθρώπινοι εμβρυολόγοι βέβαια είναι ξεκάθαροι για το πώς και πότε αρχίζει να υφίσταται ο πλήρης, ξεχωριστός, ζωντανός άνθρωπος.
Κανένα εγκεκριμένο εγχειρίδιο εμβρυολογίας, γενετικής ή βιολογίας δεν προσδιορίζει την έναρξη της ζωής σε άλλη στιγμή, εκτός από τη στιγμή της γονιμοποίησης, που είναι η εμβρυολογική και γενετική αρχή κάθε νέας ανθρώπινης ζωής.
Ο Jerome Lejeune, που ανακάλυψε τη χρωμοσωμική βάση της Τρισωμίας 21 (σύνδρομο Down) δήλωσε:
«…ο καθένας από εμάς έχει μια μοναδική αρχή, τη στιγμή της σύλληψης… Μόλις τα 23 χρωμοσώματα που μεταφέρονται από το σπερματοζωάριο συναντήσουν τα 23 χρωμοσώματα που μεταφέρει το ωάριο, όλες οι πληροφορίες που είναι απαραίτητες και επαρκείς για να δημιουργήσουν όλα τα χαρακτηριστικά του νέου όντος είναι παρούσες… Ορίζεται ένα νέο ανθρώπινο ον που δεν έχει ξαναϋπάρξει και ούτε θα ξαναϋπάρξει… δεν είναι απλώς ένα μη ειδικό κύτταρο, ένας «πληθυσμός» ή μια απλή «συλλογή» κυττάρων, αλλά ένα πολύ εξειδικευμένο άτομο …»
Το εγχειρίδιο του KL Moore «The Developing Human: Clinically Oriented Embryology» αναφέρει, «Η ανάπτυξη του ανθρώπου ξεκινά με τη γονιμοποίηση…όταν ένα σπερματοζωάριο συγχωνεύεται με ένα ωοκύτταρο για να σχηματίσει ένα μόνο κύτταρο, τον ζυγώτη. Αυτό το εξαιρετικά εξειδικευμένο, παντοδύναμο κύτταρο σηματοδοτεί την αρχή του καθενός μας ως μοναδικού ατόμου». Ο Moore συνεχίζει, «Η περίπλοκη διαδικασία με την οποία ένα μωρό αναπτύσσεται από ένα μόνο κύτταρο είναι θαυματουργή… Ένας ζυγώτης είναι η αρχή ενός νέου ανθρώπου».
Το Carlson’s Human Embryology and Developmental Biology αναφέρει, «Η ανθρώπινη εγκυμοσύνη ξεκινά με τη σύντηξη ενός ωαρίου και του σπερματοζωαρίου… Τέλος, το γονιμοποιημένο ωάριο, που τώρα σωστά ονομάζεται έμβρυο, πρέπει να βρει το δρόμο του προς τη μήτρα».
Η Ιατρική Εμβρυολογία του TW Sadler επιβεβαιώνει, «Η ανάπτυξη ξεκινά με τη γονιμοποίηση, τη διαδικασία με την οποία ο αρσενικός γαμέτης, το σπέρμα και ο θηλυκός γαμέτης, το ωοκύτταρο, ενώνονται για να δημιουργήσουν έναν ζυγώτη».
Η Human Embryology and Teratology του R. O’Rahilly αναφέρει: «Αν και η ζωή είναι μια συνεχής διαδικασία, η γονιμοποίηση…είναι ένα κρίσιμο ορόσημο…ένας νέος γενετικά διακριτός ανθρώπινος οργανισμός σχηματίζεται όταν τα χρωμοσώματα του αρσενικού και του θηλυκού προπυρήνα αναμειγνύονται στο ωοκύτταρο». Τα εγχειρίδια εμβρυολογίας χωρίς εξαίρεση επιβεβαιώνουν την αλήθεια για την αρχή της ανθρώπινης ζωής με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Ο εμβρυολόγος C. Ward Kischer, ομότιμος καθηγητής ανατομίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα γράφει, «…το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στην Ανθρώπινη Εμβρυολογία [είναι] ότι η ζωή του νέου ατόμου ανθρώπου ξεκινά με τη γονιμοποίηση (σύλληψη)» και ότι «θα πρέπει σεβαστείτε το μικροσκοπικό ανθρώπινο έμβρυο γιατί από εκείνη την στιγμή είναι ένας ολοκληρωμένος μοναδικός οργανισμός, όπως ακριβώς είναι ο άνθρωπος κάθε στιγμή μέχρι το θάνατο. Κάθε ανθρώπινο έμβρυο αξίζει τόσο σεβασμό όσο εσείς ή εγώ γιατί διαμορφώνεται ως μια νέα μοναδική ανθρώπινη ζωή μέσα στη διαδικασία της ζωής…»
Το να αρνηθεί κανείς αυτό, λέει C. Ward Kischer, είναι «ένας ευτελισμός και διαφθορά της επιστήμης της ανθρώπινης εμβρυολογίας».
Ο C. Ward Kischer, εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των νομικών διαδικασιών σχετικά με την άμβλωση, οι επαγγελματίες που γνωρίζουν τα περισσότερα για το θέμα –οι εμβρυολόγοι του ανθρώπου– είναι για κάποιο περίεργο λόγο εκτός των συζητήσεων. Υπερασπίζοντας από ηθικής απόψεως την εγγενή ακεραιότητα του ανθρώπινου ζυγώτη από την εμβρυολογικά ακριβή σκοπιά, ο Kischer γράφει, «Με την πάροδο του χρόνου, τα χαρακτηριστικά της ζωής αλλάζουν – μέγεθος, μορφή, λειτουργία και εμφάνιση. Αλλά το αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα είναι ότι ο νέος ανθρώπινος ζυγώτης, με 46 χρωμοσώματα και ορισμένο φύλο, έχει την ηθική αξία οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου σε οποιοδήποτε άλλο στάδιο της ζωής του.
Οι βιοηθικές συνέπειες που πηγάζουν από την αποδοχή των επιστημονικών δεδομένων της εμβρυολογίας είναι τεράστιες και πραγματικά κόβουν την ανάσα. Οι επιπτώσεις αφορούν στην έρευνα με χρήση ανθρώπινων εμβρυϊκών βλαστοκυτάρων, στην ανθρώπινη κλωνοποίηση, στη γονιμοποίηση in vitro και τα κρυοσυντηρημένα ανθρώπινα έμβρυα. Οι συνέπειες αφορούν επίσης τον πραγματικό μηχανισμό δράσης των αντισυλληπτικών που περιλαμβάνει την πρόληψη της εμφύτευσης των αναπτυσσόμενων ανθρώπινων εμβρύων – που είναι άλλο ζήτημα από το σαφώς κραυγαλέο θέμα της χειρουργικής άμβλωσης.
Το εγχειρίδιο του Moore et al του 1998 «Developing Human: Clinically Oriented Embryology» σημειώνει με σαφήνεια ότι η λεγόμενη επείγουσα αντισύλληψη με χάπια «προλαμβάνει την εμφύτευση και όχι τη γονιμοποίηση. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να ονομάζονται αντισυλληπτικά χάπια… Επειδή ο όρος έκτρωση αναφέρεται στη πρόωρη διακοπή της εγκυμοσύνης, θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί και για αυτή τη πρώιμη διακοπή της εγκυμοσύνης».
Μια επίσημη θέση της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ του 1963 ορίζει την άμβλωση ως «Όλα τα μέτρα που βλάπτουν τη βιωσιμότητα του ζυγώτη οποιαδήποτε στιγμή μεταξύ της στιγμής της γονιμοποίησης και της ολοκλήρωσης του τοκετού, συνιστούν, με την ακριβή έννοια, διαδικασίες που συνεισφέρουν στην πρόκληση άμβλωσης».
Τα ενημερωτικά έντυπα της συσκευασίας των αντισυλληπτικών χαπιών παραδέχονται μείωση της «πιθανότητας εμφύτευσης» λόγω αλλαγών στο ενδομήτριο
Αποδέχονται οι μαιευτήρες και γυναικολόγοι τον επαναπροσδιορισμό της σύλληψης/έναρξης της ζωής και της εγκυμοσύνης, όπως τον όρισε ο δικός τους επαγγελματικός επιστημονικός φορέας, το ACOG; Μια μελέτη του 2011 από το American Journal of Obstetrics and Gynecology δείχνει ότι αυτό δεν συμβαίνει.
Στη μελέτη, που έγινε σε 1.800 τυχαία επιλεγμένους μαιευτήρες-γυναικολόγους, τέθηκε το ερώτημα πότε θεωρούν ότι ξεκινά η εγκυμοσύνη. Οι επιλογές απαντήσεων ήταν: 1. Σύλληψη, 2. Εμφύτευση του εμβρύου και 3. Δεν είμαι βέβαιος. Είναι εντυπωσιακό ότι από την αρχή ο σχεδιασμός της μελέτης αψήφησε τον ορισμό της «σύλληψης» όπως ήταν η ιδέα της ACOG, καθώς η απάντηση της επιλογής (1) προϋπέθετε ότι η λέξη «σύλληψη» ήταν συνώνυμη με τη γονιμοποίηση και όχι με την εμφύτευση. Εν πάση περιπτώσει, το 57 % των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι η εγκυμοσύνη ξεκινά από τη σύλληψη (γονιμοποίηση), το 28% είπε ότι ξεκινά με την εμφύτευση και το 16% δεν ήταν σίγουρο.
Ο ενημερωτικός ιστότοπος της Cleveland Clinic αψηφά επίσης τον ορισμό της σύλληψης της ACOG δηλώνοντας ότι «η σύλληψη συμβαίνει όταν το σπέρμα κινείται μέσα στον κόλπο και γονιμοποιεί ένα ωάριο που βρίσκεται στη σάλπιγγα».
Αλλά οι εννοιολογικά «καμώματα» του ACOG το 1965 δεν τελείωσαν με τον επαναπροσδιορισμό της σύλληψης/έναρξης της κύησης, καθώς το δελτίο τους προχώρησε περαιτέρω και όρισε το «έμβρυο» ως αναπτυσσόμενη ζωή μετά την εμφύτευση.
Οι εμβρυολόγοι στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τον όρο «έμβρυο» σωστά ονομάζοντας έτσι τον ανθρώπινο οργανισμό μετά την πρώτη διαίρεση του ζυγώτη. Επομένως το ζωντανό ον που διασχίζει τη σάλπιγγα για περίπου μια εβδομάδα πριν από την εμφύτευση είναι πράγματι «έμβρυο». Το δελτίο ACOG του 1965 δεν έδινε την ορολογία που θα έπρεπε να χρησιμοποιείται για τη βιολογική οντότητα, τον νέο άνθρωπο, κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ γονιμοποίησης και εμφύτευσης (εκτός από την τετριμμένη ετικέτα “γονιμοποιημένο ωάριο”). Κάποιοι άλλοι έχουν χρησιμοποιήσει την απαξιωμένη, ασαφή και κατά φαντασίαν ορολογία «προ-έμβρυο», η οποία έχει απορριφθεί παγκοσμίως στον τομέα της εμβρυολογίας.
Αλλά το πρόβλημα είναι ακόμα πιο πολύπλοκο και εκτεταμένο. Είναι κάτι που πρέπει να αναλογιστούν καλά οι γυναίκες, οι γιατροί, οι ιερείς και κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος. Στις περιγραφές όλων των ορμονικών αντισυλληπτικών «ρουτίνας», το Physician Desk Reference (PDR) αναφέρει λεπτομερώς εδώ και δεκαετίες ότι αυτά τα αντισυλληπτικά «δρουν με την καταστολή των γοναδοτροπινών. Αν και το πρωταρχικό αποτέλεσμα αυτής της δράσης είναι η αναστολή της ωορρηξίας, άλλες δράσεις τους περιλαμβάνουν μεταβολές στο ενδομήτριο οι οποίες μειώνουν την πιθανότητα εμφύτευσης. Αυτό βρίσκεται σε κάθε ένθετο συσκευασίας όλων των αντισυλληπτικών ρουτίνας. Έτσι, εμβρυολογικά συζητώντας, τουλάχιστον μερικές φορές, τα ορμονικά αντισυλληπτικά μεταβάλλουν το ενδομήτριο έτσι ώστε το έμβρυο να μην μπορεί να εμφυτευθεί και συνεπώς συμβαίνει μια χημική έκτρωση.
Με την καθαρά εμβρυολογική έννοια, αυτά τα «αντισυλληπτικά», μερικές φορές, δεν εμποδίζουν τη «σύλληψη», αλλά καταστρέφουν μια εγκυμοσύνη που έχει ήδη ξεκινήσει.
Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Αλλά το συγκλονιστικό συμπέρασμα είναι ότι εάν δεχθούμε πως η γονιμοποίηση, η σύλληψη, είναι η αρχή της ανθρώπινης ζωής και χρησιμοποιήσουμε τη συντηρητική εκτίμηση για το ποσοστό ωορρηξίας -υπό αντισυλληπτικά- όπως δίνεται επίσημα, στο 5%, τότε το «χάπι» προκαλεί εκατομμύρια χημικές αμβλώσεις ετησίως, τουλάχιστον τόσες όσες είναι οι χειρουργικές αμβλώσεις. Αναφέρει ποτέ ένας οικογενειακός γιατρός ή ο γυναικολόγος κάτι τέτοιο όταν ζητά την «ενημερωμένη συγκατάθεση» από τη γυναίκα που θα λάβει τη συνταγή για «από του στόματος» αντισυλληπτικά;
Πολιτισμός Θανάτου εναντίον Πολιτισμού Ζωής
Ο μηδενιστής φιλόσοφος του 19ου αιώνα Friedrich Nietzsche είπε: «Οι λέξεις δεν είναι παρά σύμβολα… πουθενά δεν αγγίζουν την απόλυτη αλήθεια» και ως εκ τούτου, «…όποια ερμηνεία επικρατεί σε μια δεδομένη στιγμή είναι συνάρτηση της εξουσίας και όχι της αλήθειας». Φαίνεται πως και σε αυτή τη περίπτωση ο ορισμός της έναρξης της ζωής, της κύησης η έννοια της σύλληψης, έπεσαν θύματα της δύναμης, και δεν συνόδευσαν την αλήθεια. Η ACOG δεν είναι έντιμη εξουσία ούτε σύμμαχος της αλήθειας. Και σίγουρα δεν είναι υπέρμαχος της ανθρώπινης εμβρυολογίας. Καταδικάζοντας απερίφραστα την παραμόρφωση του ορισμού της σύλληψης από το δικό του μάλιστα ιατρικό κολέγιο, στην προεδρική του ομιλία ο Dr. Sosnowski της ACOG αναφέρει: «Δεν θεωρώ έντιμο να παίζονται εννοιολογικά παιγνίδια σε ένα επάγγελμα».
Πέρα από τις εμβρυολογικές, φιλοσοφικές και θεολογικές συζητήσεις για το πότε αρχίζει η ανθρώπινη ζωή, αιωρείται ένα ακόμη πιο βασικό, πιο θεμελιώδες ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί πρώτο: σε ποιον ή προς τα πού κατευθύνεται η πίστη μας; Ποιος είναι ο δάσκαλός μας; Νομίζουμε πως είμαστε εμείς οι θεοί, ή δεχόμαστε το Θεό όπως είναι; Δεν είναι απλές θεωρίες και ιδέες. Οι απαντήσεις διαφέρουν όσο απέχει η ζωή από το θάνατο.
Στην τιτάνια μάχη μεταξύ ζωής και θανάτου, υπάρχουν πολλά ανυποψίαστα θύματα. Υπάρχουν πολλές παράπλευρες απώλειες. Πολλοί που φαίνονται καλής θέλησης αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι η πλευρά που λανθασμένα υποστηρίζουν δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή ή το μέλλον της ανθρωπότητας.
Ο πολιτισμός της ζωής αποδέχεται το θέλημα και την πρόνοια του Θεού, αναγνωρίζοντας ότι δεν έχουμε εξουσία να παραβιάζουμε και να κακοποιούμε τη φύση μας ούτε τη ζωή των άλλων. Ακόμη και πέρα από το αν το σπιράλ, ή το χάπι της επόμενης μέρας, εμποδίζουν την ωορρηξία, εμποδίζουν τη γονιμοποίηση ή εμποδίζουν την εμφύτευση, ο πολιτισμός της ζωής αποδέχεται την αξιοπρέπεια όλης της ανθρώπινης ζωής όπως είναι φτιαγμένη κατ’ εικόνα και καθ΄ομοίωση του Θεού. Αυτό φτάνει πολύ πιο μακριά και πολύ βαθύτερα ακόμη και από την εμβρυολογία, τη γενετική και τη φύση και είναι η αλήθεια της Χριστιανικής μας πίστης.