Γράφει ο π. Στέφανος Στεφόπουλος
Σήμερα, Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022, πληροφορηθήκαμε την καταδίκη του π. Αναστασίου Γκοτσοπούλου επειδή τόλμησε να επιτελέσει το καθήκον του ως Ιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και ενώ είχαν «ανασταλεί» οι Θ. Λειτουργίες από τους γνωστούς «Πραιτωριανούς»!
Στο παρόν άρθρο θα θέσω μόνο λίγες ερωτήσεις προς τους σεβαστούς δικαστές της χώρας.
1) Καταδικάστηκε ο π. Αναστάσιος ο οποίος, όπως όλοι οι κληρικοί, παντός βαθμού οφείλουν εκ του λειτουργήματός τους, τέλεσε την θεία Λειτουργία την 25η Μαρτίου 2020. Ο λόγος της καταδίκης του; Ο φόβος των «Ιουδαίων» πιθανής μετάδοσης – διασποράς του κορονοϊού.
Ερωτώ.
– Ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ.κ. Νεκτάριος αθωώθηκε (εκκρεμεί η έφεση του Εισαγγελέως) βάσει του άρθρου 33 του νέου Ποινικού Κώδικα. Εδώ γιατί δεν ελήφθη, προφανώς, υπόψη; Να σας θυμίσω τι προβλέπει το άρθρο 33 (Νόμος 4619/2019 περί ‘αδυναμίας αποφυγής του αδίκου’) :
«Η πράξη δεν καταλογίζεται σε εκείνον που την τέλεσε, αν κατά την τέλεσή της αδυνατούσε να συμμορφωθεί προς το δίκαιο λόγω ανυπέρβλητου για τον ίδιο διλήμματος εξαιτίας σύγκρουσης καθηκόντων και η προσβολή που προκλήθηκε από την πράξη είναι κατά το είδος και τη σπουδαιότητα, ανάλογη με την προσβολή που απειλήθηκε»!
Συνεπώς, δικαίως ο Μητροπολίτης Κερκύρας αθωώθηκε, αφού ως Έλλην πολίτης υποκείμενος στο Νόμο της Πολιτείας όφειλε να υπακούσει, ΑΛΛΑ, ως κληρικός και μάλιστα Επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας όφειλε επίσης να προβεί στις θρησκευτικές εκείνες πράξεις για τις οποίες τελικά δικάστηκε. Το δικαστήριο, προφανώς, έλαβε υπ όψιν του την «σύγκρουση καθηκόντων» ή όπως αλλιώς το χαρακτηρίζετε εσείς οι δικαστές «τραγικό δίλημμα» του Επισκόπου.
Στο ίδιο τραγικό δίλημμα βρέθηκε και ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος ως κληρικός της Ι. Μητροπόλεως Πατρών, εντεταλμένος να λειτουργεί, να ποιμαίνει και διοικεί την συγκεκριμένη ενορία. Και μάλιστα κατά την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μιάς εκ των κορυφαίων δογματικών εορτών της Εκκλησίας μας. Στη θέση του π. Αναστασίου, κύριοι δικαστές, όφειλαν να βρίσκονταν όλοι οι ορθόδοξοι κληρικοί όλων των βαθμίδων γιατί αυτό ήταν φυσική απόρροια της αποστολής και των υποχρεώσεων του κλήρου.
Βεβαίως, στο σημείο αυτό, μπορεί κάποιος να αντιτείνει την σκοπιμότητα της απαγορεύσεως τελέσεως των Θ. Λειτουργιών σε ολόκληρη την επικράτεια, συμπεριλαμβανομένου του αυτοδιοικήτου Αγίου Όρους.
Όμως.
Θα έπρεπε, κατά την άποψή μου να ληφθεί υπ’ όψιν αυτό που στην περίπτωση του Μητροπολίτου Κερκύρας κ.κ. Νεκταρίου (imcorfu.gr 21/10/20, 7:07μ.μ.) υπεστηρίχθη υπό των νομικών του συμβούλων και έγινε αποδεκτό στο δικαστήριο. Δηλαδή,
ότι «ο δράστης οδηγήθηκε στην πράξη από βιωμένη εσωτερική ηθική…η ηθική αυτή είναι συμβατή με την κοινωνική ηθική»!
Τι πιό φυσικό από το να λειτουργεί, δηλαδή, ένας κληρικός και να καλεί μαζί του να συμμετάσχει το ποίμνιό του το οποίο τάχθηκε από την Εκκλησία και την Πολιτεία να ποιμαίνει.
Μην ξεχνάτε, κ. Δικαστές, την περίπτωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που ενώ ως Έλληνες πολίτες υποχρεούνται να υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία, ως ανήκοντες όμως στη συγκεκριμένη ομάδα, υπηρετούν σε κοινωνικές θέσεις στο στρατό αφού η πίστη τους δεν αποδέχεται ούτε τα όπλα, ούτε το στρατό. Κι εκείνοι επικαλούνται σύγκρουση καθηκόντων.
Στο σημείο αυτό, δράττομαι της ευκαιρίας να παρουσιάσω την ανάλυση στο θέμα αυτό ενός δικηγόρου που επέλεξα τυχαία στο διαδίκτυο αφού δεν είμαι, προσωπικά, δικηγόρος ή νομικός (lagopoulou.gr, 8/2/2021).
«Στο πλαίσιο της νεώτερης ποινικής διδασκαλίας, οι περιπτώσεις βουλητικής αδυναμίας συμμορφώσεως προς τις επιταγές του δικαίου έχουν συνδεθεί ιδιαιτέρως με τη θεωρία περί του ‘εκ πεποιθήσεως’ και του ‘ εκ συνειδήσεως δράστη’, στον οποίον η συνειδησιακή σύγκρουση δημιουργεί μιά αφόρητη ψυχική πίεση, ενόψει της οποίας η έννομη τάξη δεν δύναται να αξιώσει από αυτόν τη συμμόρφωσή του προς τις επιταγές του δικαίου, με αποτέλεσμα να αποκλείεται εδώ η ‘βουλητική πλευρά του δεοντολογικού στοιχείου του καταλογισμού’, ήτοι ‘του άλλως δύνασθαι πράττειν’… η αξιόποινη συνειδησιακή πράξη δεν δύναται να τυγχάνει πάντοτε συγγνώμης, τουλάχιστον όχι σε περιπτώσεις όπου ο δράστης εμφορείται από αρχές εμφανώς αντίρροπες προς την κρατούσα δικαιϊκή και ηθική τάξη»!!!
Δεν φαντάζομαι να θεωρήσατε την τέλεση της Θ. Λειτουργίας από τον εν λόγω ιερέα ως μη συμβατή με την κοινωνική ηθική ή αντίρροπη προς την κρατούσα ηθική τάξη!
Οπότε, ο π. Αναστάσιος, όπως θα όφειλε όλος ο κλήρος, βρέθηκε προ δεινού διλήμματος και συγκρούσεως καθηκόντων στο οποίο επικράτησε αυτό που επρόκειτο να μην προσβάλλει τον πυρήνα της αποστολής, του υπό του Αγίου Πνεύματος χειροτονηθέντος ιερέως!
2) Θα αναφερθώ και πάλι στην εκδίκαση της υποθέσεως του Μητροπολίτου Κερκύρας για να φανερωθεί μιά άλλη πτυχή.
Στην ιστοσελίδα της Ι.Μητροπόλεως Κερκύρας αναφέρεται όσον αφορά σε μιά άλλη κατηγορία κατά του Επισκόπου, της αναφοράς του σε ψευδή δήλωση μετακίνησης, πως στην υπερασπιστική γραμμή των δικηγόρων του Επισκόπου, ετέθη επιχείρημα που έπεισε τον δικαστή. Δηλαδή, υποστηρίχθηκε πως «όσον αφορά στην παρότρυνση σε δήθεν ψευδή δήλωση για εκείνα τα περιβόητα μηνύματα για τις εξόδους των πολιτών στην περίοδο του κορονοϊού ήταν διασταλτική ερμηνεία για όσα δεν προβλέπονταν για υποπεριπτώσεις όπως ήταν η προσέλευση στην Εκκλησία για την ατομική προσευχή»!
Με απλά λόγια, η Πολιτεία νομοθέτησε, η Ελληνική Αστυνομία καταστρατήγησε και η τηρούσα επιλεκτικήν σιγήν ιχθύος Δικαιοσύνη ανέχθηκε και «συνταγματοποίησε» την μη δυνατότητα των θρησκευομένων, έστω, πολιτών να μεταβαίνουν για ατομική προσευχή στην Εκκλησία αφού δεν προβλεπόταν στα ειδικά έντυπα σε αντίθεση με τα οικόσιτα ζώα τα οποία είχαν το δικαίωμα να βγαίνουν για ξεμούδιασμα και…
Τόσο χαμηλά ρίξατε την Εκκλησία και προσβάλλατε δεινώς την νοημοσύνη και την ανάγκη επιτέλεσης των θρησκευτικών αναγκών των πολιτών. Κατακρημνίσατε συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα, προσβάλλατε το θρησκευτικό συναίσθημα εκατομμυρίων πολιτών και μεροληπτικά νομιμοποιήσατε το μη ηθικώς αποδεκτόν. Ακόμη δε, εξαπατήσατε το λαό καταλογίζοντας δια της ΕΛΑΣ χιλιάδες υπέρογκα πρόστιμα ενώ αφήσατε πολυπληθείς συγκεντρώσεις και πορείες να πραγματοποιηθούν και μάλιστα με επιτήρηση και περιφρούρησή των υπό της Αστυνομίας.
Σας παρακαλώ και σας προκαλώ, κ. Δικαστές, μπείτε στην ιστοσελίδα astynomia.gr και δείτε σε πόσες ομάδες επετράπη γραπτώς η συνάθροιση και πορεία στο κέντρο μόνο της Αθήνας και συγκρίνετέ τα με τις περιόδους που απαγορευόντουσαν αυτές σύμφωνα με τις ΚΥΑ!!!
Καραμπινάτη εξαπάτηση της Πολιτείας η οποία με το κουτσό δεκανίκι της Δικαιοσύνης αναγνώρισε το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι εις βάρος της δημόσιας υγείας και κυνήγησε δεόντως όποια γριούλα τόλμησε να μεταβεί σε κάποιο Ναό.
Το κοινό περί δικαίου αίσθημα που πήγε;
Οπότε, σε μιά περίοδο ψυχικής πίεσης, τη στιγμή μάλιστα που αποδεδειγμένα δεν επιβεβαιώθηκε διασπορά του κορονοϊού ένεκα των πράξεων αυτών, γιατί βγάζετε, όπως λέει ο λαός, “απ’ τη μύγα ξύγκι”;
Αθωώστε, λοιπόν, τον π. Αναστάσιο και μην ξεχνάτε πως “σκληρόν σοι προς κέντραν λακτίζειν”!!!
Άφησα για το τέλος μιά παράκληση. Στην επίμαχη ΚΥΑ που απαγόρευσε στους κληρικούς την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, εκείνη η απεχθής φράση «αναστέλλονται οι λειτουργίες» μας άφησε πολύ πικρή γεύση.
Αλήθεια, δεν συνιστά υπέρβαση ορίων της Πολιτείας και ανοίκεια ανάμιξή της στα της Εκκλησίας;
Αλήθεια, ποιός ιθύνων νους χρησιμοποίησε αυτή την ανεξήγητη φράση προσβάλλοντας τον πυρήνα της Ορθοδόξου Λατρείας;
Αλήθεια, κ. Δικαστές, μπορεί η απόφαση μιας Πολιτείας να αναστείλει την κάθοδο και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος;
Αλήθεια, πιστεύετε ότι υπηρετήσατε διά της αποφάσεως αυτής την δημόσια υγεία;
Αλήθεια, πιστεύετε ότι η κοινωνία κινδύνευσε από την ορθόδοξη λατρεία;
Αλήθεια, όλα τα μέτρα απέδωσαν και σώσατε τους πολίτες επειδή κλείσατε τις Εκκλησίες που είχαν να κλείσουν, όπως μνημονεύει ο π. Αναστάσιος στην απολογία του από την εποχή του Διοκλητιανού;
Όχι. Δεν το πιστεύετε! Αντίθετα, ξέρετε πολύ καλά ότι κάνατε ένα πείραμα. Πείραμα εκφοβισμού, εκβιασμού και συμμορφώσεως του λαού και σας βγήκε. Μην αναπαύεστε στις δάφνες σας όμως. Είμαστε ξύπνιοι και έτοιμοι αυτή τη φορά και πιστεύουμε και ελπίζουμε στον αρχηγό της Εκκλησίας μας, τον Ιησού Χριστό ο οποίος μας έδωσε και την υπόσχεση «μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν» (Λουκ. κα΄ 15)