ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ – Β’ ΜΕΡΟΣ

Β’ ΜΕΡΟΣ

 

Η Μικρασιατική Καταστροφή πηγή Παιδείας στην εποχή μας*

Του    Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΩΣ ΠΗΓΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

 

Το τρίτο σημείο αφορά στους σημερινούς Έλληνες: Η Μικρασιατική καταστροφή ως πηγή Παιδείας στην εποχή μας. Για τους Έλληνες διαχρονικά ο όρος  Παιδεία σημαίνει κυρίως ανατροφή, διδασκαλία της αρετής, κατά τον ορισμό του Πλάτωνα: «Παιδείαν δη λέγω την παραγιγνομένην πρώτον παισίν αρετήν». (Νόμοι 653C). Αυτήν την αρετή μας δίδαξε τόσο το ίδιο το γεγονός της Καταστροφής, όσο και όσα μας δίδαξαν με το έργο και το λόγο τους όσοι Έλληνες διέφυγαν της Γενοκτονίας και ήρθαν κατεστραμμένοι στην ελεύθερη Ελλάδα.

Η Καταστροφή είναι απόρροια της επικράτησης στις αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων του, κατά τη στυγνή και στενή αντίληψη τους, δικού τους συμφέροντος επί του Δικαίου. Ενώ στην αρχή παρότρυναν την Ελληνική Κυβέρνηση και συνέπλευσαν μαζί της για  την απελευθέρωση μέρους της Ιωνίας με τη Συνθήκη των Σεβρών, τελικά  επέλεξαν μια ισχυρή και μεγάλη σε έκταση μουσουλμανική Τουρκία  παρά μια μεγάλη και ισχυρή χριστιανική Ορθόδοξη Ελλάδα. Βέβαια ήταν και η ενδημούσα στον Ελληνισμό εθνοκτόνα ψυχική ασθένεια της διχόνοιας. Γράφει ο Χρ. Εμ. Αγγελομάτης: « Το Έθνος είχε βαθείαν την πίστιν εις την ψυχήν του, ότι ο ελληνικός στρατός δεν ηττήθη εις την Μικράν Ασίαν. Ότι υπήρξε το εξιλαστήριον θύμα της διαμάχης των μεγάλων χριστιανικών δυνάμεων και της αδελφοκτόνου διχονοίας». (Χρ. Εμ. Αγγελομάτη «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας», Βιβλιοπ. Της «Εστίας», Εκδ. 2α,1971, σελ. 8).

Η Καταστροφή, όπως σημειώνει ο Χρ. Αγγελομάτης, αποτέλεσμα της διχόνοιας και του απύθμενου μίσους που καλλιεργήθηκε τότε μεταξύ των Ελλήνων και προκάλεσε τον εθνικό διχασμό. Είναι λυπηρό ότι σ’ αυτόν τον διχασμό συνέβαλε και η ποιμαίνουσα Εκκλησία. Η διχόνοια είναι ελάττωμα των Ελλήνων από τα αρχαία χρόνια έως και τις ημέρες μας. Να θυμηθούμε το Πελοποννησιακό Πόλεμο, τους ανταγωνισμούς των αυτοκρατόρων στη Ρωμέϊκη (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία, τα Κόμματα – Ρωσικό, Γαλλικό, Αγγλικό – μετά την απελευθέρωση στη μικρή Ελεύθερη Ελλάδα, τη δολοφονία του Καποδίστρια, την καταδίκη και φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, τους Βασιλικούς με τους Βενιζελικούς, τους κομμουνιστές με τους υπόλοιπους Έλληνες, τα πράσινα και γαλάζια καφενεία, και, πρόσφατα,  τους «μνημονιακούς» και τους «αντιμνημονιακούς»…

«Η διχόνοια, που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει παρ’ το λέγοντας και συ» (Στιχ. 144) γράφει στον Εθνικό μας Ύμνο εις την Ελευθερίαν ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Και μας συμβουλεύει: «Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά. Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά» (Στιχ. 145). Εμείς ακόμη το πιάνουμε και το σφιχταγκαλιάζουμε, χύνοντας πράγματι πολλά δάκρυα πικρά…Μοιάζουμε με τους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά… Ως Παιδεία πρώτον λοιπόν να διδαχθούμε να ρίξουμε τον εγωισμό μας, να ταπεινωθούμε, να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας και να ακούσουμε τη φωνή του εθνικού μας ποιητή: «Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για Πατρίδα, για Θρησκειά, σας ορκίζω αγκαλιασθήτε σαν αδέλφια γκαρδιακά». (Στιχ. 149).

Η κρίση που διερχόμαστε θα έπρεπε να μας έχει διδάξει και να έχουμε διορθώσει πολλά κακώς κείμενα στη χώρα μας. Πρώτα τους εαυτούς μας. Είναι λυπηρό για το μέλλον του Έθνους ότι πολύ λίγο έχουμε βελτιωθεί ως χαρακτήρες. Αντιστεκόμαστε για να μείνουμε ίδιοι. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική αφαίμαξη που υφιστάμεθα ως Έλληνες, αλλά κυρίως στην ηθική και πνευματική μας κατάπτωση. Η δημαγωγία των πολιτικών ανταγωνίζεται την ανευθυνότητα των πολιτών.

Ως προς το τι μας δίδαξαν οι Μικρασιάτες. Πρώτα την Πίστη. Μέσα σε μύρια βάσανα ποτέ δεν απομακρύνθηκαν από την Πίστη τους, από την Εκκλησία. Η ενορία ήταν το κέντρο της ζωής όλων. «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπήρξε μόνον ο φορέας της θρησκευτικής καθοδήγησης, αλλά παρείχε φιλανθρωπικές, διοικητικές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες στο ποίμνιό της». (Στ. Ανεστίδη «Το Οικ. Πατριαρχείο υπό Οθωμανική κυριαρχία, 1453-1923», Κυρ. Ελευθεροτυπίας «Ιστορία Μικράς Ασίας – Οθωμανική κυριαρχία», 4ος Τόμος, σελ. 79).

Είναι πολύ συγκινητικό όσο και διδακτικό το ότι κατά την Καταστροφή στα ελάχιστα που οι Έλληνες πρόσφυγες έβαλαν στον ντορβά τους ήσαν οι ιερές εικόνες. Η Πίστη τους οδηγούσε στην Ελπίδα. Παρά τα βάσανα από τα οποία υπέφεραν επί αιώνες ποτέ δεν έχασαν την ελπίδα τους και την αισιοδοξία τους για ένα καλύτερο αύριο. Δεν καταθλίβονταν και  δεν διανοούνταν αυτοκτονίες ή άλλες αυτοκαταστροφικές ενέργειες.

Το δεύτερο δίδαγμα είναι ότι σωθήκαμε ως Ελληνισμός με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης και τη διατήρηση της γλώσσας. Μαζί με την Πίστη και την Ελπίδα η γλώσσα και τα ελληνικά σχολεία συντήρησαν την εθνική συνείδηση και διατήρησαν την αυτοσυνειδησία των Ελλήνων στις υποδουλωμένες περιοχές στους Τούρκους. Ηρωίδες οι εκεί δασκάλες, όπως η γιαγιά μου Βασιλεία και ήρωες οι δάσκαλοι, όπως ο παππούς μου, ο παπά Γιώργης. Ήσαν αυτές και αυτοί που μπόρεσαν να σταθούν αντιμέτωποι στις ωμότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ειδικότερα για τις δασκάλες να σημειώσουμε αυτό που γράφει η Άννα Μπαλή: «Μη φανταστεί κανείς τις γυναίκες σαν γυναίκες κάποιας σεβαστής ηλικίας, στεγνές και στριφνές! Ή χειραφετημένες φεμινίστριες, ή ακόμα κατά τύχη δασκάλες σημερινής δημοσιοϋπαλληλικής ωχαδερφικής νοοτροπίας!!! Όχι βέβαια! Οι πιο πολλές κοριτσόπουλα 16 – 18 ετών που μόλις τέλειωναν το Παρθεναγωγείο ξεκινούσαν την αποστολή διδασκαλείας…». ( Άννας Μπαλλή «Κάποιες δασκάλες κάποτε…(Μαρτυρίες)», Εκδ. Πελασγός, Αθήνα, 1994, σελ. 9). Η γλώσσα και η ιστορία, αυτά τα δύο ζωτικά μέσα για την επιβίωση του Ελληνισμού,  τα τελευταία χρόνια κακοποιούνται και χρειάζεται η συνδρομή της οικογένειας και βεβαίως της Εκκλησίας για να διασωθούν.

Το εκπληκτικό είναι πως στις αρχές του 20ού αιώνα στη Μικρά Ασία τίποτε δε θύμιζε ότι στο μισό 15ο και στον 16ο αιώνα, δηλαδή για 150 χρόνια μετά την Άλωση, δεν υπήρχαν καθόλου σχολεία! Κατά τα χρόνια αυτά «μόλις ίχνη Σχολών και λογίων τινών ανδρών τήδε κακείσε των Επαρχιών απαντώμεν δια την ιστορικών μαρτυριών έλλειψιν. Αλλά και τα εκασταχού παιδευτήρια ήσαν μικρά και ταπεινά, εν μεν ταις μεγαλοπόλεσι παρά ταις Επισκοπαίς, εν δε ταις μικραίς παρά τοις ναοίς, εσθ’ ότε και παρά ταις παρακειμέναις Μοναίς, και ταύτα υπό ιερέων ή μοναχών διευθυνόμενα, χρωμένων ως επί το πολύ ταις εκκλησιαστικαίς βίβλοις». (Ματθαίου Παρανίκα Σχεδίασμα περί  της εν τω Ελληνικώ Έθνει καταστάσεως των γραμμάτων από Αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως (1453) μέχρι των αρχών της ενεστώσης (ΙΘ΄.) εκατονταετηρίδος». (Εν Κωνσταντινουπόλει, Τυπογρ. Α. Κορομηλά, 1867, Ανατ. Διονυσίου Νότη Καραβία, Αθήνα, MCMXCII, σελ. 40).

Στους 18ο,  19ο και αρχές 20ού αιώνες αναδείχθηκαν μείζονες Διδάχοι του Γένους, στους οποίους οι περισσότεροι ήσαν κληρικοί. Από το μηδέν και μετά  από 450 χρόνια απάνθρωπης σκλαβιάς το 1904 στην Τουρκία υπήρχαν 2682 ελληνικά σχολεία, στα οποία φοιτούσαν 97.858 μαθητές και 51.741 μαθήτριες. (Από το Ημερολόγιο Βρεττού έτους 1907, σελ. 326). Το θαυμαστό ήταν πως στη Μικρά Ασία και στις άλλες υπόδουλες περιοχές στους Οθωμανούς πολύ ενωρίς και πάντως πολύ ενωρίτερα από την Ελεύθερη Ελλάδα ιδρύθηκαν Παρθεναγωγεία προς εκπαίδευση των κοριτσιών. Στα Γιάννενα ο ηγούμενος Επιφάνιος (1688-1742) άνοιξε την πρώτη συστηματική σχολή και πρόβλεψε δάσκαλο για να διδάσκει γράμματα ελληνικά και σε κοράσια. Γύρω στα 1815 και έως το 1821 η Ευανθία Καΐρη «εξήσκει το διδασκαλικόν επάγγελμα εις κοράσια των Κυδωνιών» (Δ.Σ. Μπαλάνου « Ημερολόγιον Μεγάλης Ελλάδος» έτους 1927, σελ. 376). Σημειώνεται ότι στην Αθήνα το πρώτο Παρθεναγωγείο ιδρύθηκε το 1831 από το ζεύγος Χιλλ.    

 

Συμπερασματικά, τα όσα αντλούμε από τους Μικρασιάτες και τη Μικρασιατική Καταστροφή μας εφοδιάζουν με τα ζώπυρα εκείνα στοιχεία της Παιδείας, με την οποία οφείλουμε να πορευθούμε για να επιζήσουμε ως Έθνος.

 Πιο συγκεκριμένα, το θαύμα των υποδούλων Ελλήνων στη Μικρά Ασία επετελέσθη βεβαίως λόγω  της ακραδάντου Πίστεως και της ισχυρότατης Ελπίδας που διέθεταν, αλλά  και χάρη στα εξαιρετικά προσόντα και στην ανάπτυξη και ανάδειξη των ικανοτήτων και των αρετών τους, όπως ήταν η δημιουργικότητα, η επιμονή, η υπομονή, η μεθοδικότητα, η εργατικότητα και το πνεύμα της οικονομίας. Αυτά τα λέγω από προσωπικά βιώματα. Μου τα έμαθε η σοφή Μικρασιάτισσα  γιαγιά μου και η γλυκύτατη μητέρα μου. Με συμβούλευσαν με τα λόγια και το παράδειγμά τους ποτέ να μη χρωστάω, πάντα να ζω λιτά και να μην απλώνομαι σε δαπάνες μεγαλύτερες των εσόδων μου, πάντα, όσα και αν εισπράττω, κάτι να βάζω στην άκρη για την ώρα της ανάγκης, και αν στην ανάγκη  χρειαστεί να δανειστώ, πρώτα να πληρώνω το δάνειο και να ζω με τα υπόλοιπα. Επίσης να εργάζομαι έτσι ώστε να αισθάνονται οι εργοδότες ή οι πελάτες ότι άξια μου δίνουν από τα χρήματά τους. 

Σήμερα αν ζούσαν οι Μικρασιάτες πρόγονοί  μας θα χαμογελούσαν  με τα παράπονά μας για την κρίση που βιώνουμε και που, επαναλαμβάνω, δεν είναι τόσο οικονομική, όσο ηθική και πνευματική. Εκείνοι χάσανε το βιός τους ολοκληρωτικά, χάσανε τα πάντα και ξεκίνησαν από το μηδέν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Και όχι μόνο επέζησαν, αλλά αναπτύχθηκαν και συντέλεσαν στην ανάπτυξη των γραμμάτων, των τεχνών, της οικονομίας της Ελλάδος. Θυμάμαι τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, που είχε πει ότι στην εποχή μας κινδυνεύουμε να πάθουμε τη χειρότερη καταστροφή από τις δύο προηγούμενες. Αυτό γιατί στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, χάσαμε την ελευθερία μας, αλλά διατηρήσαμε την ταυτότητά μας, το βιός μας. Στη δεύτερη καταστροφή, το 1922, χάσαμε τη γη και το βιός μας, αλλά διατηρήσαμε την ταυτότητά μας. Τώρα κινδυνεύουμε να έχουμε γη, αλλά να μην έχουμε ταυτότητα και να καταντήσουμε μαριονέτες της παγκοσμιοποίησης. 

Σ’ αυτό το ζόφο που βρισκόμαστε  έχουμε ως εφόδια τα όσα διδαχθήκαμε από τους Μικρασιάτες και τις Μικρασιάτισσες προγόνους μας. Διαχρονικά αποδεικνύεται πως όταν είμαστε στα δύσκολα, όταν δεν φαίνεται από πουθενά φως, όταν κινδυνεύει η ύπαρξή μας, τότε  θαυματουργικά κινητοποιούνται οι αρετές μας, που είναι σε λήθαργο. Και τότε μεγαλουργούμε. Αυτός είναι ο Ελληνισμός. Όλα όσα ζούμε σήμερα είναι ένας εφιάλτης. Θα περάσει. Μακάρι να ανθήσει στις καρδιές μας η αγάπη στον  Χριστό, όπως την είχαν οι Μικρασιάτες και οι Μικρασιάτισσες,  και να γίνουμε πάλι παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους λαούς. Η τεχνολογία αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μεγάλος είναι ο πειρασμός να αυξηθεί στον άνθρωπο ο εωσφορικός εγωισμός και η ψευδαίσθηση της  «απελευθέρωσής» του από τον Θεό, που για τον Ντοστογιέφσκι σημαίνει εξαφάνιση του εσχάτου ορίου της ανθρώπινης κτηνωδίας. Μέσα σε αυτόν τον αθεϊστικό, υλιστικό και ηδονιστικό κόσμο, ο Ελληνισμός, είμαι βέβαιος, θα διδάξει πάλι ότι υπάρχει η αθάνατη ψυχή, που δεν νικιέται από τίποτε. Γιατί νικητής της φύσης και  της ύλης είναι ο Σταυρωθείς για τη σωτηρία μας και Αναστηθείς Κύριος μας, Ιησούς Χριστός.– 

 

Ενδεικτική βιβλιογραφία

-Οικουμενικό Πατριαρχείο «Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυρίων του εν Τουρκία Ελληνισμού 1914-1918», Εν Κωνσταντινουπόλει. Εκ του Πατριαρχικού Τυπογραφείου,1919, Ανατ. Εκδ. Αρσενίδη

Freely JohnIstanbul the imperial city”, Penguin, London, 1998.

Mcgrath Alister «Το λυκόφως του αθεϊσμού», Εκδ. Ουρανός, Αθήνα, 2008

-Nahum Henri “Juifs de Smyrne XIX –XX siècle”, Aubier Histoires, Paris, 1997.

– Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου «Νέον Μαρτυρολόγιον», Αστήρ, Εκδ. τρίτη, Αθήναι, 1961.

-Αγίου Χρυσοστόμου, Μητροπολίτη Σμύρνης « ΤΟ ΑΡΧΕΙΟΝ – Β΄ Τόμος (1910-1914)», ΜΙΕΤ, Αθήνα 2000.

-Αγγελομάτη Χρ. Του Εμ. «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας- Το Έπος της Μικράς Ασίας», Εκδ. «Εστίας», Β΄ Έκδοσις, Αθήναι, 1971.

-Βρυώνη Σπύρου «Η παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11ος-15ος αιώνας)», ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1996.

-Δεσποτόπουλου Κων. «Ιστορικά», Εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2012

-Ζακυθηνού Α. Διονυσίου «Μεταβυζαντινά και Νέα Ελληνικά», Αθήναι, 1978.

-Ζαμπέλη Γερασίμου «Ιστορία της Εκκλησίας της Λευκάδος», Λευκάδα, 2003.

-Ζαμπέλιου Σπυρίδωνος «Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος», Κέρκυρα, Ερμής, 1852.

-Ζαμπέλιου Σπυρίδωνος «Κρητικοί Γάμοι», Νεοελληνική Βιβλιοθήκη Ιδρ. Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα, 1989.

-Μπαλλή Άννας «Κάποιες δασκάλες κάποτε…Μαρτυρίες». Εκδ. Πελασγός, Αθήναι, 1994.

-Ξηραδάκη Κούλας «Από τα Αρχεία του Ελεγκτικού Συνεδρίου – Παρθεναγωγεία και δασκάλες υποδούλου Ελληνισμού», Αθήνα, 1972.

-Παρανίκα Ματθαίου «Περί της εν τω Ελληνικώ Έθνει καταστάσεως των Γραμμάτων από Αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως (1453)μέχρι αρχών της Ενεστώσης (ΙΘ΄) Εκατονταετηρίδος», Εν Κωνσταντινουπόλει, Εκ του Τυπογραφείου Α. Κορομηλά, 1867. Ανατ. Διονυσίου Νότη Καραβία, Αθήνα, ΜCMXCII.

-«Παιδεία και Εθνική Συνείδηση στον Ελληνικό Κόσμο από την Άλωση μέχρι τις παραμονές της Επανάστασης του 1821». Πρακτικά Συνεδρίου, Εναλλακτικές Εκδόσεις – Μανιφέστο – Χριστιανική, Αθήνα, 2014.

-Ράνσιμαν Στήβεν «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία», Εκδ. Μπεργαδή, Αθήνα 1979.

-Ρώμα Διονυσίου «Το Ρεμπελιό των Ποπολάρων – Περίπλους (1570-1870)», 2η Έκδ., Εστία, 1979.

-Σάθα Κωνστατίνου «Τουρκοκρατούμενη Ελλάς», Εκδ. τέκν. Ανδρ. Κορομηλά, Αθήνησι, 1869.

-Σολωμού Διονυσίου «Άπαντα», Εκδ. Ίκαρος, Ε΄ Έκδοση, 1986.