Ἀπὸ τὸν Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Ἡ χριστιανικὴ ἀνθρωπότητα πανηγυρίζει καὶ πάλι τὸ κορυφαῖο γεγονὸς τῆς πίστεως καὶ τῆς ἱστορίας. Τὸ πιὸ συγκλονιστικὸ θαῦμα τῶν Εὐαγγελίων. Τὸ κορυφαῖο σημεῖο Θεοφάνειας. Αὐτό, στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συντριβὴ δηλαδὴ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Ἄδου.
Ὅτι ὁ Χριστὸς πέθανε πάνω στὸν Σταυρό, τὸ βεβαιώνουν οἱ Ῥωμαῖοι στρατιῶτες. Τὸ ἀποδεικνύει ἡ ταφή Του.
Ὅτι ἀναστήθηκε, τὸ πιστοποιοῦν οἱ Μυροφόρες, ὁ ἄδειος τάφος, τὰ ὀθόνια καὶ τὸ σουδάριο, ἡ ἀτιμωρησία τῶν φρουρῶν κ.ἄ. Οἱ στρατιῶτες ἐκείνοι φύλαγαν τὸν Τάφο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ οἱ σφραγίδες τὸν φύλαγαν ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες.
Ἄν εἶχε κλαπεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, γιατί δὲν τὸ πρόβαλαν ὡς ἐπιχείρημα οἱ Ἰουδαῖοι γιὰ νὰ ἀποστομώσουν τοὺς Ἀποστόλους ποὺ λίγο πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν Τάφο κήρυτταν τὴν Ἀνάστασή Του;
Τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως βεβαιώνουν καὶ οἱ πολλὲς ἐμφανίσεις τοῦ Ἀνεστημένου Χριστοῦ ( ἔνδεκα τῷ ἀριθμῷ) καθὼς καὶ ἡ ἀλλαγὴ τῶν Μαθητῶν. Πρὶν τὴν Ἀνάσταση ἦταν ἀπογοητευμένοι, κλεισμένοι στὸ Ὑπερῶον τῶν Ἱεροσολύμων «διά τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, γίνονται διαπρύσιοι κήρυκες καὶ μάρτυρές της. Καὶ γιὰ τὴν μαρτυρία τους αὐτή, φτάνουν στὸ σημεῖο θανάτωσης. Νὰ τὴν ὑπογράψουν μὲ τὸ αἷμα τους.
Οἱ Μαθητὲς εἶδαν Ἀνεστημένο τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς εὐλογεῖ. Τὸν ψηλάφισαν, συνομίλησαν καὶ συνέφαγαν μαζί Του. Δὲν εἶδαν τὸ φάσμα, « τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ » κατὰ πὼς λένε οἱ πνευματιστὲς ὅτι βλέπουν οἱ πειραματιζόμενοι. Εἶχαν ἁπτὲς ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεώς Του. Γι’ αὐτὸ καὶ διακηρύττουν << ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ οἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν >>
Δὲν εὐσταθοῦν οἱ ἐνστάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Ἀναστάσεως ὅτι τάχα ἔπεσαν θύματα ὑπνωτισμοῦ οἱ Μαθητές. Ποιός καὶ γιατί νὰ τοὺς ὑπνωτίσει; Οὔτε ὅτι πλανηθήκαν. Μπορεῖ νὰ πλανῶνται λίγοι γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ πολλοὶ γιὰ λίγο καιρό. Ὅμως νὰ πλανῶνται πολλοὶ αἰῶνες τώρα, εἶναι παντελῶς ἀδύνατον.Τὸν ἰσχυρισμὸ αὐτὸν διαψεύδει ἡ ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια τώρα ὕπαρξις τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐπιτυχῶς παρατηρήθηκε ὅτι ὅσο κι ἄν βασανίσουμε λογικὰ τὸ θέμα, ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἀκούγεται μόνον ἡ φωνή: Χριστὸς Ἀνέστη!
Κανένας ἄλλος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παίξει μὲ τὸν θάνατο σὰν νὰ ἦταν σκυλάκι, παρὰ Ἐκεῖνος ποὺ διακήρυξε: « Ἐγὼ εἰμὶ ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν καὶ ἐγενόμην νεκρός,καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Ἄδου».
Στοὺς ὀρθολογιστὲς διαφωτιστὲς καὶ ἀθέους, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους φρονοῦν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι τάχα μῦθος καὶ ἀνθρώπινη ἐπινόηση, ὑπενθυμίζουμε τὴν δηκτικὴ ἀπάντηση τοῦ Γάλλου διπλωμάτη Ταλεϋράνδου πρὸς σύγχρονό του ὁμοεθνή, ποὺ εἶχε ἐπινοήσει γιὰ τὴν σκεπτικιστικὴ ἐποχή του,θρησκεία (ἕνα εἶδος ὀρθολογισμοῦ μὲ χριστιανικὸ ἐπίχρισμα), ποὺ ὅμως δὲν εὔρισκε ἀνταπόκριση στὸν κόσμο. <<Γιὰ νὰ ἐπιτύχει τοῦ εἶπε, δὲν ὑπάρχει παρὰ ἕνας καὶ μόνον τρόπος. Νὰ πᾶς νὰ σταυρωθεῖς καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα νὰ ἀναστηθεῖς…>>.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύει τὴν θεότητά Του.Εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ οὐρανοῦ ὅτι, ἡ θυσία ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἔγινε ἀποδεκτή.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς πίστεώς μας. Τὸ Βατερλὸ τῆς ἀπιστίας.
Συνοψίζοντας,παρατηροῦμε ὅτι, θρησκευτικὰ καὶ φιλοσοφικὰ συστήματα μπορεῖ νὰ ἐπινοεῖ καθένας. Ἤ μπορεῖ νὰ ἐπαγγέλεται ἀθεϊα καὶ ὑλισμὸ ὡς ὑποκατάστατα τῆς πίστης. Ἀλλὰ αὐτὰ δὲν ἰκανοποιοῦν τὸ αἴτημα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Δὲν παρέχουν λύτρωση. Αὐτὴν τὴν παρέχει μόνον ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ του Ἄδου.