Απαγορεύεται η μάνα να προσευχηθεί για το παιδί της και να μετάσχει στη Θ. Λειτουργία,
απαγορεύεται τα παιδιά να ανάψουν το καντήλι στο μνήμα για τους γονείς τους,
απαγορεύεται τα αδέλφια να κάνουν τρισάγιο στον αδελφό τους,
απαγορεύεται η Εκκλησία (κλήρος + λαός) να προσφέρει κόλλυβα ως μαρτυρία θανάτου και αναστάσεως των κεκοιμημένων.
Μπορούμε να κάνουμε σωματική άσκηση,
μπορούμε να βγάλουμε τα κατοικίδια μας βόλτα,
μπορούμε να συνωστιζόμαστε στα ΜΜΜ,
μπορούμε να περιμένουμε σε ατελείωτες ουρές για τις προσφορές στα σούπερ μάρκετ,
μπορούμε να παρακολουθούμε τα Σαββατόβραδα στις “πολιτιστικές” εκπομπές στην τηλεόραση τους αστέρες να τρώνε να πίνουν, να χορεύουν, να φιλιούνται, αφού οι υπεύθυνοι μας διαβεβαιώνουν πως για εκείνους ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά από τους πολίτες δεύτερης κατηγορίας, πως εκείνοι είναι ΚΑΘΑΡΟΙ,
μπορούμε να παρατηρούμε σε καθημερινή βάση 2, 3 πορείες και συγκεντρώσεις με την “ανοχή” των υπευθύνων,
ΑΛΛΑ για τους νεκρούς μας δεν επιτρέπεται να κάνουμε τίποτα.
Ο θάνατος σ’ αυτή τη χώρα είναι ιερός. Η τιμή προς τους νεκρούς αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο πίστεως αλλά και ανθρωπιάς και πολιτισμού. Οι νεκροί μας δεν είναι ένα “τίποτα”, είναι ο σπόρος της Αναστάσεως, η Εκκλησία των Αγίων.
Γι’ αυτό η μνήμη και τα μνημόσυνα που απορρέουν από την πίστη μας ΔΕΝ καταργούνται με μια ΚΥΑ εν μια νυκτί.
Η απόφαση των “ειδικών” και της πολιτείας φανέρωσε περίτρανα την πνευματική φτώχεια του κόσμου που μας περιβάλλει. Των νεκρών που δεν είναι θαμμένοι στα μνήματα αλλά υπάρχουν γύρω μας και μάλιστα καθορίζουν τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των ανθρώπων και των λαών.
Είναι αυτοί που οπωσδήποτε θα διαπόμπευαν και θα τιμωρούσαν με το πρόστιμο των 300 ευρώ την Αντιγόνη αν ζούσε στις μέρες μας.
ΚΑΛΟ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ!
π. Γ.Θ.