Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.
Παράσταση μάχης τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου
Καί πάλι στό πολιτικό προσκήνιο ἡ ὑπόθεση τῆς ὀνοματοδοσίας τοῦ κρατιδίου τό ὁποῖο εὑρίσκεται πρός βορράν τῆς πατρίδος μας, πρός ἀνατολάς τῆς Ἀλβανίας, πρός δυσμάς τῆς Βουλγαρίας καί πρός νότον τῆς Σερβίας. Ἀπό αὐτήν τό ἀπέσπασε μεταπολεμικῶς διοικητικά ὁ Γιόσιπ Μπρόζ Τίτο καί τό ὀνομάτισε μέ τό ἑλληνικότατο ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Μέχρι τότε οὐδείς γνώριζε παγκοσμίως τέτοιου εἴδους ἀνύπαρκτο ἔθνος, καί γι΄ αὐτό του τό τόλμημα ἀντιμετώπισε ἀμέσως τήν ἀντίδραση τοῦ νομίμου κατόχου τοῦ ἱστορικοῦ ὀνόματος, τ.ἔ. τῆς Ἑλλάδος, ὅσο καί τῶν Η.Π.Α. οἱ ὁποῖες στίς 26-12-1946 δήλωσαν ἐπίσημα διά τοῦ ὑπουργοῦ ἐξωτερικῶν τους Ἔντουαρτ Στετίνιους: «Ἡ ἀμερικανική κυβέρνηση πιστεύει ὅτι ὁποιαδήποτε ἀναφορά σέ “μακεδονικό ἔθνος”, “μακεδονική πατρίδα” ἤ “μακεδονική ὀντότητα” εἶναι ἀναπόδεικτη καί δημαγωγική… Ἡ ἐπίσημη πολιτική τῆς κυβέρνησής μας εἶναι ἡ λήψη τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἐναντίον ὅσων θά βοηθήσουν τή Γιουγκοσλαβία ἤ τή Βουλγαρία νά στηρίξουν τό “μακεδονικό πρόβλημα” σέ βάρος τῆς Ἑλλάδας».
Ὑπό ὀμαλές συνθῆκες δέν θά χρειαζόταν ἀπολύτως καμμία προσπάθεια, ὥστε νά πείσουμε τήν ὑφήλιο, ὅτι τό ὄνομα Μακεδονία ἀνήκει στήν Ἑλλάδα καί μόνο σέ αὐτήν, ὅτι εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένο μέ τήν ταυτότητα, τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό της ἐδῶ καί 4.000 χρόνια, διότι ἡ ἀλήθεια αὐτή εἶναι γνωστή σέ ὅλα τά πανεπιστήμια τῆς γῆς. Ὅπως εἶναι γνωστό, τό μαρτυροῦν ὅλα τά ἱστορικά καί ἀρχαιολογικά τεκμήρια, ὅτι τό βασίλειο τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας δέν ὁμιλοῦσε καί δέν ἔγραφε καμμία ἄλλη γλῶσσα, παρά μόνον τήν ἑλληνική, λάτρευε τούς ἑλληνικούς θεούς, τηροῦσε τά ἑλληνικά ἤθη καί ἔθιμα. Καί εἶναι ἐπίσης γνωστό, ὅτι ἡ κλασική Μακεδονία ἔφθανε μόνον μέχρι τίς Σιδηρές Πύλες τοῦ Ἀξιοῦ, τοποθεσία περί τά 50 χιλιόμετρα βορείως τῆς Γευγελῆς, δηλαδή περιελάμβανε μικρό μέρος τοῦ σημερινοῦ κρατιδίου τό ὁποῖο καταχρᾶται τό ὄνομα “Μακεδονία”. Πασίγνωστο εἶναι ἐπίσης καί τό γεγονός, ὅτι ὁ βασιλιάς τῆς Μακεδονίας Ἀλέξανδρος Α΄ δικαιωματικά συμμετεῖχε τό 504 π.Χ. στούς ὀλυμπιακούς ἀγῶνες ὡς Ἕλλην. Κι ὅταν στίς Πλαταιές τό 479 π.Χ. οἱ δυνάμεις Ἑλλήνων καί Περσῶν ἐπί δεκαήμερο δίσταζαν νά ἐπιτεθοῦν ἐναντίον ἀλλήλων, ὁ Ἀλέξανδρος προσῆλθε τή νύκτα τῆς παραμονῆς τῆς μάχης μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του στό ἑλληνικό στρατόπεδο, τόνισε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν ἑλληνικότητά του καί εἰδοποίησε τούς συνέλληνες ὅτι ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Περσῶν Μαρδόνιος εἶχε ἀποφασίσει πλέον νά ἐπιτεθεῖ, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς τοῦ τελείωναν τά τρόφιμα. Τό γεγονός αὐτό, τό ὁποῖο μᾶς παραδίδει ὁ Ἡρόδοτος, δέν ἀμφισβητεῖται ἀπό κανέναν, παρά ἀπό κάποιον, ὁ ὁποῖος μέ πνευματική ἀμβλυωπία ἀπαράδεκτη γιά ἱστορικό, ἔγραψε πώς δέν θά ἦταν δυνατόν νά διασχίσει ὁ Ἀλέξανδρος τήν περσική στρατιά καί νά μή γίνει ἀντιληπτός. Ὅμως, ὁ τάχα ἱστορικός δέν γνώριζε, ὅτι οἱ τεχνικές “παραλλαγή καί ἀπόκρυψη” εἶναι γνωστές ἀπό τήν ἐποχή τοῦ τρωικοῦ πολέμου καί τίς χρησιμοποίησε ὁ Ὀδυσσέας γιά νά εἰσέλθει στήν πολιορκούμενη Τροία! Πασίγνωστο εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι ἡ δυναστεία στήν ὁποία ἀνήκει ὁ Ἀλέξανδρος Α΄, ὅπως καί ὁ ἀπόγονός του, γιά τήν ἀκρίβεια τετράκις ἐγγονός του, Ἀλέξανδρος Γ΄, στόν ὁποῖο ἡ ρωμαϊκή ἱστοριογραφία ἔδωσε τήν προσωνυμία “ὁ μέγας”, ἀνήκουν στήν δυναστεία τῶν Ἀργεαδῶν, ἡ ὁποία ξεκίνησε τόν 10ο αἰώνα π.Χ., καταγόταν ἀπό τό Ἄργος καί θεωροῦσε πρόγονό της τόν Ἡρακλῆ. Γι΄ αὐτό καί ὁ Ἀλέξανδρος Γ΄ ὁ μέγας ἐπέμενε νά ἀπεικονίζεται φορώντας λεοντή.
Ὅμως, ἡ ροή τῆς πολιτικῆς συχνά ἀκολουθεῖ ἄλλο δρόμο ἀπό ἐκεῖνον τῆς ἐπιστήμης, τῆς ἀληθείας καί τοῦ δικαίου. Γι΄ αὐτό καί ἐπί εἰκοσιεπταετία ὁλόκληρη τό πρός βορράν τῆς Ἑλλάδος κρατίδιο ἐξακολουθεῖ νά ὑπεξαιρεῖ ὄνομα ἱστορία καί πολιτισμό, τά ὁποῖα δέν τοῦ ἀνήκουν.
Ἐκτός αὐτοῦ ὑπάρχουν παγκοσμίως ὄχι μόνον πρόσωπα, ἀλλά λόγῳ τῆς ἀμέλειάς μας ὑπάρχουν καί κράτη, τά ὁποῖα δέν κατανοοῦν τό πρόβλημα. Θά παραθέσω ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ὑπάρχουν πολίτες τῶν Η.Π.Α. οἱ ὁποῖοι λέγουν: “Γιατί σᾶς πειράζει ἐσᾶς τούς Ἕλληνες νά χρησιμοποιεῖ καί ἄλλο κράτος αὐτό τό ὄνομα; Φέρ΄ εἰπεῖν τό ὄνομα τῆς πρωτεύουσάς μας Washington DC, σημαίνει Washington District of Columbia, κι ἐκτός αὐτοῦ τό ὄνομα αὐτό χρησιμοποιεῖται σέ πλήθος ἄλλες περιπτώσεις τοποθεσιῶν στίς Η.Π.Α., ἀλλά καί στόν Καναδά. Κι ὅμως ὑπάρχει καί Δημοκρατία της Κολομβίας (República de Colombia) καί τή δεχόμαστε καί μᾶς δέχεται χωρίς κανένα πρόβλημα”. Στόν καθένα ὁ ὁποῖος προβάλλει τέτοιους ἰσχυρισμούς, ἀπαντοῦμε τά ἑξῆς: “Ἡ χρήση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστόφορου Κολόμβου δέν συνεπάγεται ἐδαφικές διεκδικήσεις μεταξύ τῶν ὡς ἄνω κρατῶν γιά τούς ἑξῆς τρεῖς λόγους: α) Ὁ Χριστόφορος Κολόμβος εἶναι κοινή κληρονομία ὁλόκληρης τῆς ἀμερικανικῆς ἡπείρου, διότι τήν ἀνεκάλυψε, καί ἄν ἀκόμη ὀνομαζόταν ἔτσι ὁλόκληρη ἡ ἥπειρος καί πάλι δέν θά ὑπῆρχε πρόβλημα γιά κανέναν καί ἀπό κανέναν, β) Ὁ Χριστόφορος Κολόμβος δέν ἔχει κοινή ἐθνική καταγωγή μέ κανέναν ἀπό ὅσους χρησιμοποιοῦν σήμερα τό ὄνομά του, καθ΄ ὅσον, ὡς γνωστόν, ἦταν Γενουάτης. γ) Οἱ Η.Π.Α. καί ἡ Κολομβία δέν συνορεύουν, ὥστε νά διεκδικεῖ ἡ μία ἐδάφη τῆς ἄλλης. Στήν περίπτωση ὅμως τοῦ πρός βορράν τῆς Ἑλλάδος πρώην Γιουγκοσλαβικού κρατιδίου δέν συντρέχουν οἱ τρεῖς αὐτοί λόγοι. Δηλαδή: α) Δέν πρόκειται γιά ὄνομα προερχόμενο ἀπό κάποιο πρόσωπο, ἀλλά γιά ὄνομα τό ὁποῖο ἀνέκαθεν χαρακτήριζε περιοχή. β) Ἡ περιοχή αὐτή εἶναι ἑλληνική, μέ ἑλληνικό πολιτισμό καί ἱστορία ἐδῶ καί 4.000 ἔτη. γ) Ὅποιος διεκδικεῖ γιά τόν ἑαυτό του τό ὄνομα Μακεδόνας, ὀφείλει νά ὀνομάζεται καί Ἕλληνας. Ἄλλως ἐπιχειρεῖ νά καταχρασθεῖ εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος ὄνομα τό ὁποῖο κατά κανένα τρόπο δέν τοῦ ἀνήκει.
Καί ποῦ βαδίζει ἡ ἡγεσία τῆς Ἑλλάδος κατά τά τελευταῖα εἰκοσιεπτά χρόνια, δηλαδή ἀπό τό 1991 ἕως καί σήμερα; Πρός ἕνα συμβιβασμό, καί μάλιστα ἀνεξάρτητο ἀπό τήν θέληση, τήν ἱστορία, τόν πολιτισμό, τήν ἀσφάλεια καί τό μέλλον τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους; Πιστεύει ἤ θά πιστεύσει σέ τυχόν προφορικές ἐγγυήσεις, ὅτι τάχα τό πρός βορράν μας κρατίδιο, ἐάν τοῦ χαρίσουμε τό ἐθνικό μας ὄνομα δέν θά ἐγείρει ἀξιώσεις ἐπί ἐδαφῶν μας; Θά εἶναι τοὐλάχιστον ἀφελής, ἐάν διαπράξει τέτοιο ἐγκληματικό σφάλμα, διότι ὅποιος ἔχει ἔστω καί στοιχειώδεις γνώσεις ἱστορίας, γνωρίζει ὅτι ἡ πολιτική δέν ἔχει “λόγο τιμῆς”. Πιστεύει ὅτι τό ἐν λόγῳ κρατίδιο εἶναι ἀρκετά ἀδύναμο, ὥστε νά ἐγείρει τήν ὁποιαδήποτε ἐδαφική ἀξίωση εἰς βάρος μας; Τότε παραβλέπει ἕνα θεμελιώδη κανόνα τόσο τῆς πολιτικῆς καί τῆς διπλωματίας, ὅσο καί τῆς ἀμυντικῆς καί στρατηγικῆς τέχνης: “ποτέ μή ὑποτιμᾶς τόν ἀντίπαλο”. Διότι ἄλλωστε δέν γνωρίζουμε, πότε καί ἀπό ποιούς εἶναι πιθανό νά χρησιμοποιηθεῖ τό κρατίδιο, νά ἐνισχυθεῖ τεχνητά καί νά λάβει τό ἔναυσμα ὥστε νά προκαλέσει προβλήματα στήν Ἑλλάδα.
Ἐάν χαρισθεῖ τό ὄνομα, τό ἑπόμενο βῆμα θά εἶναι νά διεκδικηθοῦν καί ἐδάφη, γιά τά ὁποῖα κάποιοι θά ἀγωνίζονται στήν ἀρχή μέ τόν γνωστό τρόπο τοῦ φαβιανισμοῦ καί ἐφ΄ ὅσον ἐπιτύχουν μέ τόν τρόπο αὐτό τήν παράλυση τῆς Ἑλλάδος, θά ἐπιχειρηθεῖ καί κατά μέτωπον ἐπίθεση. Γιά ὅσους δέν γνωρίζουν τόν ὅρο “φαβιανισμός”, διευκρινίζουμε ὅτι προέρχεται ἀπό τόν Ρωμαῖο στρατηγό Quintus Fabius Maximus Verrucosus, ὁ ὁποῖος δέν ἀντιμετώπιζε τή στρατιά τοῦ Ἀννίβα κατά μέτωπον, ἀλλά χρησιμοποιοῦσε τακτική μικρῶν ἀλλεπάλληλων χτυπημάτων, τά ὁποῖα τῆς ἐπέφεραν σταδιακά μικρές φθορές, οἱ ὁποῖες ὅμως ἦταν ἀδύνατον καί νά ἀναπληρωθοῦν. Καί ἔτσι ἐν τέλει ὁ Ἀννίβας νικήθηκε, δέν κατέλαβε ποτέ τή Ρώμη.
Καταντᾶ τελικά ἀνοησία, νά διεκδικοῦμε “Προστατευόμενες Ὀνομασίες Προελεύσεως” γιά ἐμπορικά προϊόντα καί νά μή προστατεύουμε τό ὄνομα τῆς ἴδιας μας τῆς πατρίδος. Διότι ἐφ΄ ὅσον περιέλθει ἡ Ἑλλάδα σέ τέτοια θέση, δέν θά ἔχει πλέον κανένα νόημα νά προστατεύει ὀνόματα ἀπό “φέτες” καί “μαστίχες”. Ἄν παραχωρηθεῖ τό ὁποιοδήποτε ἐθνικό μας ὄνομα, παύουν καί ὅλα τά λοιπά, τά ὁποῖα ἔτσι καί ἀλλιῶς ἀμφισβητοῦνται. Διότι εἶναι γνωστό, ὅτι αὐτή τή στιγμή γίνεται διαπραγμάτευση γιά τό ὄνομα τυριοῦ “φέτα”, τό ὁποῖο διεκδικοῦν καί ἄλλοι πλήν τῆς Ἑλλάδος. Ἐπίσης θά παραθέσω ἐδῶ περιστατικό, τό ὁποῖο συνέβη τό 1992. Τό καλοκαίρι τοῦ ἐν λόγῳ ἔτους εὑρισκόμουν στό Βερολίνο. Εἶδα λοιπόν Σκοπιανό πολίτη νά χαρίζει σέ γνωστούς του, ὥστε νά τούς πείσει γιά τίς … καλές του προθέσεις, ποτά μέ τήν ἀπίστευτη ὀνομασία “Μαστίκα”! Τό ὄνομα “μαστίχα” εἶναι παγκοσμίως κατοχυρωμένο, ὅπως καί ὅσα τά προϊόντα προέρχονται ἀπό αὐτό, ὅμως οἱ Σκοπιανοί ἔμποροι, ἀκολουθώντας τήν ἐθνική τους πολιτική, πιστεύουν ὅτι μέ μία μικρή παραλλαγή, “κ” ἀντί τοῦ “χ”, νομιμοποιοῦνται νά χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα καί νά πωλοῦν ἐμπορεύματα ἄσχετα μέ τό φυσικό προϊόν, τό ὁποῖο δίνει τήν ὀνομασία σέ ὁποιοδήποτε παράγωγο προϊόν. Ἐπιχειροῦν λοιπόν, νά τό ὑπεξαιρέσουν καί αὐτό, ὅπως καί τό ἐθνικό μας ὄνομα “Μακεδονία” καί “Μακεδόνας”. Ἐάν ὅμως χαρίσουμε τό ἐθνικό μας ὄνομα κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο καί γιά ὁποιαδήποτε χρήση, τότε θά ἔχουμε χαρίσει καί τά ὀνόματα τῶν ἐμπορικῶν προϊόντων μας ἕως ὅτου διεκδικηθοῦν καί ἐν τέλει ἀποκτηθοῦν καί ἐδάφη μας.
Καί ὅμως, ἡ Ἑλλάδα ἔχει σοβαρούς τρόπους πιέσεως ἐκτός ἀπό τά συλλαλητήρια[1] καί τίς ὁμιλίες, ὅπου ὅποιος αἰσθάνεται Ἕλληνας τρέχει μέ συγκίνηση νά διαμαρτυρηθεῖ γιά τήν καταπάτηση τῶν δικαίων τοῦ ἔθνους του. Τά ὁποῖα συλλαλητήρια, σημειωθήτω ὅτι, πρέπει νά φροντίζει νά τά προβάλλει ἐπαρκῶς στά διεθνή μέσα ἐνημερώσεως καί νά ἐπαγρυπνεῖ ὥστε νά ἀποσοβεῖ τυχόν σκόπιμες στρεβλώσεις, διότι εἶναι γνωστό ὅτι, μετά τά μεγαλειώδη συλλαλητήρια τοῦ 1992 βρέθηκε γερμανικός τηλεοπτικός σταθμός καί μετέδωσε, ὅτι “στήν Ἑλλάδα διοργανώθηκαν συλλαλητήρια κατά τῆς Μακεδονίας”!!!!!
Ποιούς τρόπους πιέσεως διαθέτει ἡ Ἑλλάδα, εἰς βάρος ὅποιου ἐπιχειρεῖ νά ὑπεξαιρέσει τό ὄνομα, τήν ἱστορία, τόν πολιτισμό καί τά δίκαιά της:
α) Ποτέ δέν πρέπει ἡ Ἑλλάδα νά δεχθεῖ νά εἰσαχθεῖ τό ἐν λόγῳ κρατίδιο στή βορειοατλαντική συμμαχία (ΝΑΤΟ) ἐφ΄ ὅσον οἰκειοποιεῖται κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο, γιά ἐσωτερική ἤ ἐξωτερική διεθνή χρήση, μόνο του ἤ σέ σύνθεση ἤ συμπλοκή μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο ὅρο, αὐτούσια ἤ μέ τίς ὁποιεσδήποτε ἀποκλίσεις καί παραλλαγές τά ἐθνικά μας ὀνόματα “Μακεδονία” καί “Μακεδόνας”.
β) Ποτέ δέν πρέπει ἡ Ἑλλάδα νά δεχθεῖ νά εἰσαχθεῖ τό ἐν λόγῳ κρατίδιο στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἐφ΄ ὅσον οἰκειοποιεῖται κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο, γιά ἐσωτερική ἤ ἐξωτερική διεθνή χρήση, μόνο του ἤ σέ σύνθεση ἤ συμπλοκή μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο ὅρο, αὐτούσια ἤ μέ τίς ὁποιεσδήποτε ἀποκλίσεις καί παραλλαγές τά ἐθνικά μας ὀνόματα “Μακεδονία” καί “Μακεδόνας”.
γ) Τά σύνορά μας νά εἶναι κλειστά γιά ὅποια ἐμπορεύματα προορίζονται γιά ἐκτός Ἑλλάδος προορισμό καί περιέχουν κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο, ἔστω καί μέ ἐλάχιστη παραλλαγή ἑνός γράμματος, τόν ἐθνικό μας ὅρο “Μακεδονία” ὡς προσδιοριστικό κράτους, ὅπως ἐπίσης νά εἶναι κλειστά καί γιά ὅποια διαβατήρια περιέχουν τόν ὡς ἄνω ὅρο ὡς προσδιοριστικό κράτους ἤ τόν ὅρο “Μακεδόνας” ὡς προσδιοριστικό ἐθνικῆς ταυτότητος ἤ ὑπηκοότητος.
Ἐν τέλει θά θυμίσουμε καί μία ἀρκετά εὐφυή χιουμοριστική πρόταση, τῆς ὁποίας δέν διεκδικοῦμε τήν πατρότητα. Σύμφωνα μέ τήν πρόταση αὐτή, ἡ μόνη μορφή τοῦ ὅρου “Μακεδονία”, τήν ὁποία δικαιοῦται τό ἐν λόγῳ κρατίδιο καί τοῦ ἀξίζει περίτρανα νά φέρει εἶναι ἡ ἑξῆς:
“Ψευδομακεδονία”.
Θά τό δεχθεῖ;
[1]Τό δέ συλλαλητήριο τῶν Ἀθηνῶν τῆς 4/2/2018 πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι συνέπεσε μέ σημαδιακή ἡμέρα: μέ τήν ἑκατοστή ἑβδομηκοστή πέμπτη ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη!