Το να θυμηθούμε σήμερα την τραγωδία της γενοκτονίας των Ποντίων, αποτελεί ηθικό, εθνικό και θρησκευτικό χρέος έναντι των άταφων Ποντίων νεκρών. Οι Έλληνες έχουν ως ύψιστη αμοιβή της αποστολής τους την ιστορική θύμηση και εμείς ως Έλληνες δε θα παραδώσουμε στη λησμοσύνη τις εκατοντάδες χιλιάδες Ποντίων, που διά πυρός και σιδήρου αφανίστηκαν από τα χώματα των πατέρων τους, χώματα δικά τους, πριν ακόμη και από την εποχή του Ομήρου.
Το να γνωρίσει κάποιος το όλο θέμα της γενοκτονίας των Ποντίων, δεν είναι απλή φαινομενολογική και δεοντολογική προσπάθεια της οικειώσεως της ιστορικής αλήθειας ούτε στείρα και νεκρά παρελθοντολογία, αλλά γνώση που πρέπει να τείνει στο να υπηρετεί το παρόν και το μέλλον.
Ας σταθούμε όλοι οι Έλληνες σήμερα με ευγνωμοσύνη μπροστά στο μεγαλείο τής θυσίας των Ποντίων και ας σκεφτούμε το εθνικοθρησκευτικό βάρος το οποίο κληρονομήσαμε. Η γενοκτονία των Ποντίων είναι από τα γεγονότα τα οποία όχι μονάχα δεν φθείρονται, δεν ελαττώνεται η πρωταρχική λάμψη τους – ως αγάπη για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία – στο πέρασμα του χρόνου, αλλά αντίθετα ξεχωρίζει για την ηθική της επιβολή, για τη συνεχή ηθική της ανανέωση και αποτελεί σημαντικό φάρο οδηγητικό στην πορεία του έθνους.
Η θυσία των Ποντίων υπήρξε ευλαβής προσφορά ηρωισμού, βωμός αυτοθυσίας, ενδελέχεια της ανθρώπινης σκέψης και συνείδησης. Για το λόγο αυτό τα μεγάλα γεγονότα, όπως η γενοκτονία των Ποντίων, απαιτούν από τον κάθε άνθρωπο πνευματική βάση για την αληθινή τους αξιολόγηση. Η γενοκτονία σαν γεγονός μας βοήθησε να θεμελιώσουμε πάνω στον ηθικό μόχθο το νόημα της αποστολής μας ως Έλληνες – πολίτες και άνθρωποι, γιατί τη μετουσιώσαμε σε προσωπικό βίωμα που έχει μέσα του πάθος για την πνευματική ελευθερία, προσδοκία και συνείδηση θυσίας.
Τους άταφους νεκρούς – θύματα της γενοκτονίας τους θυμόμαστε και θα τους θυμόμαστε και σαν στοιχείο εγρήγορσης της συνείδησής μας.
Ήρθε, λοιπόν, η μεγάλη ώρα για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Στο προσκλητήριο αυτής της ώρας δεν υπάρχει χώρος αδιαφορίας. Η αδιαφορία σε τέτοιες στιγμές εγγίζει τα όρια της ιστορικής προδοσίας.
Τα θύματα της γενοκτονίας, όποια και αν ήταν, ό,τι και αν πίστευαν, τον αναστεναγμό που βγήκε από τα στήθη τους για τον άδικο θάνατό τους δεν τον άκουσε κανείς.
Η θυσία τους δεν είναι δυνατόν να πάει χαμένη.
Αιωνία τους η μνήμη!»