του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη
Έκθαμβοι και εμβρόντητοι βρίσκονται όλοι με τα νέα άσχημα γεγονότα στην Ανατολή, όπου δεκάδες αθώα μικρά παιδιά στοιβάζονται και θάπτονται νεκρά. Τα ενταφιάζουν γρήγορα στην γη, πρόωρα, μην έχοντας ακόμα γνωρίσει ούτε στο ελάχιστο την ζωή, αλλά ταυτόχρονα έχοντας γνωρίσει τις εμπάθειες και τα αποτελέσματά τους. Εξ αυτών την πρωτοκαθεδρία κρατά ο εγωισμός. Η δύναμη των συμφερόντων είναι και αυτή δικά του «οψώνιο» και το κόστος τους οδηγεί στην απώλεια της ζωής.
Έχουμε πλέον γνωρίσει τις θηριωδίες στις οποίες οδηγούν τα πάθη. Ψυχές ανθρώπων, νέων παιδιών που γέμισαν οι καρδιές τους όχι από όνειρα και ανέμελες στιγμές, αλλά με βία, με πόλεμο, με πυραύλους, και μάλλον, όπως δείχνουν τα πράγματα, με όπλα και θάνατο από επικίνδυνα αέρια. Εάν αυτό όμως επιβεβαιωθεί ότι συνέβη έχουμε πλήρως ξεφύγει από κάθε λογική, έχουμε κάνει ως ανθρωπότητα ένα ακόμα βήμα προς την καταστροφή μας. Παράλληλα, είναι πλέον ανεδαφικό να νομίζουμε ότι αυτά είναι γεγονότα που συμβαίνουν σε άλλες χώρες και δεν θα έχουν αντίκτυπο στην δική μας. Καλώς ή κακώς όλοι είμαστε πλέον μια μεγάλη οικογένεια με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτής της διαπίστωσης. Είναι αδιανόητο στα χρόνια μας να ζούμε τέτοια απαξίωση στο ανθρώπινο πρόσωπο, στην ανθρώπινη αξία. Πώς λοιπόν προοδεύσαμε; Σε ποιόν τομέα; Στην δυνατότητα να μπορούμε να καταστρέφουμε τον πλανήτη μέσα σε λίγα λεπτά; Άν λοιπόν δεν αυτοκαταστραφούμε θα οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας και μοναδικός «Πλανητάρχης».
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα έρχεται προς το Πάθος και αυτήν την χρονιά ο Χριστός και βρίσκει την ανθρωπότητα πνιγμένη στο αίμα. Λαούς ολόκληρους να βρίσκονται σε σύγχυση και αγωνία μεγάλη. Ένα μούδιασμα σε όλη την οικουμένη και παράλληλα μια αναζήτηση και πόθο ενδόμυχο κάποιος να σηκώσει όλο αυτό το βάρος, όλο τον οικουμενικό πόνο. Όντως, ο Χριστός έρχεται και πάλι επί «πώλου ὄνου» για να κομίσει την πολυπόθητη ειρήνη και να αναλάβει κάθε πόνο. Την ειρήνη την αληθινή, όχι αυτήν που πρεσβεύουν κάποιοι ως ιδεολογία, αλλά σαρκωμένη στο πρόσωπο του θεανθρώπου Ιησού. Αυτήν την ειρήνη που υιοθετείται από όσους Τον δέχονται στην ζωή τους και φανερώνεται στην συνέχεια στις σχέσεις τους με τους άλλους. Μια ειρήνη που δηλώνει αγάπη και μια αγάπη που αφανίζει τα πάθη, αλλά και κάθε φόβο.
Έρχεται και πάλι ο Χριστός γιατί το θέλει και θα βρει την κοινωνία ομολογουμένως χειρότερη από την προηγούμενη χρονιά. Τα βλέμματα όλων θα στραφούν επάνω Του ως την μόνη Αλήθεια, ως την μόνη Ελπίδα. Ο Χριστός εκτός των άλλων προσφέρει το κουράγιο και τις προϋποθέσεις στον άνθρωπο για να μπορέσει να σταθεί όρθιος στα δύσκολα που υφίστανται και στα δυσκολότερα που μάλλον θα ακολουθήσουν. Όμως η πίστη σε Εκείνον ας μην είναι αποτέλεσμα φόβου ή ανάγκης, αλλά αγάπης και εμπιστοσύνης. Και αν όμως όλα μοιάζουν δύσκολα και απειλητικά ούτε τότε δεν θα μας επιβάλλει την παρουσία Του, πάλι με διάκριση θα μας πλησιάσει. Η Μεγάλη Εβδομάδα μας δίνει αυτήν την δυνατότητα να τον προσεγγίσουμε σε μια πορεία συσταύρωσης και συνανάστασης. Είναι εβδομάδα μεγάλων γεγονότων αυτή που αναμένουμε, πού δεν αφήνουν σχεδόν κανέναν ασυγκίνητο, ακόμα και αυτούς που λένε ότι δεν πιστεύουν. Δίνει ευκαιρίες πνευματικές η Εβδομάδα αυτή και ο καθένας θα τη ζήσει με βάση την πρόθεσή του και την προετοιμασία του. Ο Χριστός και πάλι μας καλεί ως συνοδοιπόρους, μαζί του στο Πάθος, μαζί καί στην Ανάσταση!