Στη σκιά των εκρηκτικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και των τρομοκρατικών επιθέσεων σε Βέλγιο και Γαλλία, το Συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ αποφάσισε να κατέβει από τα διεθνιστικά «ροζ σύννεφα» στα οποία κατοικοέδρευε και να επανεξετάσει τις διαδικασίες απέλασης των παράνομων μεταναστών.
Έτσι σε συνεργασία των 27 κρατών – μελών, αναζητείται μια κοινή γραμμή για να επιτευχθούν ταχύτερες και πιο συντονισμένες επιστροφές παράνομων μεταναστών στις χώρες καταγωγής τους.
Μετά από μία δεκαετία απρόσκοπτης και ανεξέλεγκτης μετακίνησης πληθυσμών, η ΕΕ ξαφνικά… «ανακάλυψε» ότι υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ μετανάστη και πρόσφυγα, και ότι αν κάποιος πολίτης εγκαταλείψει την εμπόλεμη χώρα του και βρεθεί σε ένα ασφαλές κράτος, τότε ως εκεί περιορίζεται και η προσφυγική ιδιότητά του. Εάν φύγει από αυτήν την ασφαλή χώρα (ας πούμε για παράδειγμα την Τουρκία) και επιχειρήσει να μεταβεί παράνομα στην επικράτεια της ΕΕ, τότε είναι μετανάστης και πιο συγκεκριμένα λαθρομετανάστης.
Αυτά τα βασικά πράγματα που ο καθένας γνωρίζει εάν δεν εθελοτυφλεί, η υποκριτική ΕΕ τα… «διαπίστωσε» μόλις στις μέρες μας που το φάντασμα της Τζιχάντ πλανάται πάνω από την Ευρώπη, όσο μαίνεται ένας – σαφέστατα – θρησκευτικός πόλεμος στη Μέση Ανατολή μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, που απειλεί με θρησκευτική ανάφλεξη και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Ευρώπης. Πληθυσμοί που πρώτα εργαλειοποιήθηκαν αγρίως από την ευρωπαϊκή ηγεσία και τώρα υπό τον φόβο ενός 3ου Παγκοσμίου, αντιμετωπίζονται ως αιτία πανευρωπαϊκού συναγερμού. Πολύ αργά για «δάκρυα»…
Εδώ και αρκετά χρόνια, και μέχρι να ανάψει η φωτιά του πολέμου στη Μέση Ανατολή, η επιβαλλόμενη ορθοπολιτική λογοκρισία που εκπορευόταν από τις ίδιες τις Βρυξέλλες, είχαν καταστήσει σχεδόν παράνομη τη φράση «παράνομος μετανάστης». Οποιοσδήποτε δεν δεχόταν να πει ότι «πετάει ο γάιδαρος» και απλά έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους, χαρακτηριζόταν ως «ακροδεξιός», «ρατσιστής» και «μισάνθρωπος». Στις όποιες ανησυχίες εκφραζόντουσαν για λαούς που όχι μόνο δεν σέβονται – αλλά εχθρεύονται τον νομικό πολιτισμό της Ευρώπης, η απάντηση ήταν μία: «ενσωμάτωση – ενσωμάτωση – ενσωμάτωση».
Οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών μέσα στην πρεμούρα τους να αιμοδοτήσουν τα δίκτυα των πολυεθνικών που ελέγχουν την πανευρωπαϊκή αγορά, δεν ενδιαφέρθηκαν για το ότι το φθηνό εργατικό δυναμικό που απορροφούν από Μέση Ανατολή, Αφρική και Ασία, σε έναν σημαντικό βαθμό κουβαλά μαζί του και κουλτούρα βίας, θρησκευτικά δόγματα μίσους, αντιχριστιανικό μένος και ισχυρούς δεσμούς με την πολεμοχαρή ιστορία και τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των πατρίδων τους.
Η Ευρωπαϊκή ηγεσία πίστεψε εξ’ αρχής (και εξακολουθεί να το πιστεύει ακόμα δυστυχώς) ότι όλες αυτές οι πολιτισμικές διαφορές με τους έποικους του Ισλάμ θα αμβλυνθούν με τα καπιταλιστικά θέλγητρα, με τη διεθνιστική νεοεποχίτικη προπαγάνδα και με την επιδοματική πολιτική που ακολουθείται στη «γη της επαγγελίας» – Ευρώπη. Όμως τελικά αποδεικνύεται ότι ο θρησκευτικός φανατισμός που απορρέει από το βάρος αιώνων ιστορίας που κουβαλά πίσω του ένας λαός, δεν μπορεί να εξαλειφθεί από κανένα καπιταλιστικό τέχνασμα. Το χρήμα μπορεί να επιβάλλεται για κάμποσο στην πίστη σε καιρούς ειρήνης, αλλά σε καιρούς πολέμου και αναταραχής η εθνικοθρησκευτική ταυτότητα παίρνει ξανά τον πρώτο λόγο.
Μπροστά στην ισλαμική απειλή που ορθώνεται (και) για την Ευρώπη, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να πατάνε σε δύο βάρκες και να αφήνουν τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών στην κόψη του ξυραφιού. Από τη μία σπεύδουν να πάρουν ανοιχτά το μέρος του Ισραήλ για να μην πάψουν να είναι εκλεκτοί «πελάτες» του Σιωνιστικού λόμπι, με αποτέλεσμα να εξοργίζουν όλο και περισσότερο τον ισλαμικό κόσμο εντός ευρωπαϊκού εδάφους.
Από την άλλη συνεχίζουν να προωθούν την πολιτική της αθρόας «ενσωμάτωσης» ως αμεσότερη «λύση» για το δημογραφικό και την έλλειψη εργατικού δυναμικού, με συνέπεια να ισχυροποιούν τη «βόμβα» στα θεμέλια του κάθε ευρωπαϊκού κράτους, επειδή την ίδια στιγμή θέλουν να έχουν Ισραηλινό εταίρο, άλλα και μουσουλμάνο εργάτη για τα «σκλαβοπάζαρα» της καπιταλιστικής βιομηχανίας.
Θύμα αυτής της τυχοδιωκτικής πολιτικής είναι ο απλός λαός, ο οποίος αφήνεται από την ηγεσία της Ευρώπης να πατά σε τεντωμένο σχοινί όσο ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή ενδέχεται από μέρα σε μέρα να λάβει διαστάσεις θρησκευτικού Αρμαγεδώνα…