Εἶναι κάποιες πτυχές τῆς νεώτερης ἑλληνικῆς ἱστορίας, τίς ὁποῖες ἡ λήθη καί ἡ περίεργη νοοτροπία τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» προσπαθεῖ, μέ τόν τρόπο της, νά ξεθωριάσει, μέ στόχο τήν ἐξαφάνισή τους…
Σάν χθές, λοιπόν, στίς 7 Ἰουνίου τοῦ 1907, οἱ Βούλγαροι Κομιτατζῆδες σκότωσαν τόν Τέλλο Ἄγρα, τόν Σαράντο Ἀγαπηνό, τόν ἄνθρωπο πού πῆρε τήν θέση τοῦ Παύλου Μελᾶ στήν ἡγεσία τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα. Νά, πῶς περιγράφει τήν φρικτή πορεία πρός τήν ἀθανασία ἡ Πηνελόπη Δέλτα.
«Καί τότε ἄρχισε τό μαρτύριό του. Μέ κοντακιές καί φτυσιές τόν ἔσπρωχναν δεμένο. Ξυπόλητο, σχισμένο τόν πῆγαν στό πρῶτο χωριό.
– Κάνε τήν ἀρκούδα! Χόρεψε! τόν πρόσταζαν, ἐκεῖνος τούς ἀποκρινόταν βρίζοντάς τους καί οἱ κοντακιές ἔπεφταν βροχή. Μά ὑπερήφανος στέκουνταν ὁ μικρόσωμος, λιγνεμένος ἀπό τούς πυρετούς, Ἕλληνας ἀρχηγός, τό κεφάλι ψηλά, τό βλέμμα ἀτρόμητο.
– Τί εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πού θά σκοτώσετε, ἄτιμοι γουρουνομύτηδες, τούς ἔλεγε. Σαράντα θά σηκωθοῦν νά πάρουν πίσω τό αἷμά μου! Θά πληρώσετε βαριά τήν προδοσία σας…»
Ὑπολοχαγός τοῦ ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, ἀπό οἰκογένεια Μεσσήνιων ὁπλαρχηγῶν τῆς Ἐπανάστασης, ἀντικαθιστᾶ τόν Παῦλο Μελᾶ, ὡς ἀρχηγός τῶν ἔνοπλων σωμάτων Μακεδονομάχων στήν Δυτική Μακεδονία. Τό 1906 σέ σύγκρουση μέ τούς Βουλγάρους τραυματίζεται σοβαρά στόν ὦμο, ἐνῷ τό κλῖμα καί τά κουνούπια στόν βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν τοῦ προκαλοῦν ἑλονοσία μέ ὑψηλούς πυρετούς, ὅμως παρά τήν κλονισμένη ὑγεία του συνεχίζει νά συμμετέχει ἐνεργά στόν Ἀγῶνα!
Στίς 3 Ἰουνίου τοῦ 1907, ἔπειτα ἀπό διαπραγματεύσεις, ὁρίζει συνάντηση μέ τούς βουλγαρίζοντες βοεβόδες τῆς περιοχῆς τοῦ Βερμίου Ζλάταν καί Κασάπτσε. Τόν Ἄγρα συνοδεύει ὁ πιστός του φίλος Ἀντώνιος Μίγγας, ἀπό τήν Νάουσα. Στήν συνάντηση πηγαίνουν ἄοπλοι, ὅπως ὅριζε ἡ συμφωνία, οἱ Βουλγαρίζοντες ὅμως δέν κρατοῦν τόν λόγο τους καί μέ μπαμπεσιά τούς συλλαμβάνουν. Γιά τέσσερεις ἡμέρες τούς περιφέρουν ξυπόλητους στά χωριά τῆς περιοχῆς μέ συνεχῆ μαρτύρια καί ἐξευτελισμούς. Ὁ Τέλλος Ἄγρας, ἀγέρωχος μέχρι τέλους, ὄχι μόνον δέν λυγίζει ἀπό τά βασανιστήρια, ἀλλά «προκαλεῖ» καί ὑβρίζει τούς βασανιστές του.
Στίς 7 Ἰουνίου τοῦ 1907 οἱ δύο Ἐθνομάρτυρες θά κρεμαστοῦν σέ μιά καρυδιά μεταξύ τῶν χωριῶν Τέχοβο καί Βλάδοβο. Μετά τήν Ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας τά δύο χωριά θά ὀνομαστοῦν Καρυδιά καί Ἄγρας, ἀντίστοιχα!
Χάρις στήν ἀνδρεία τῶν ντόπιων καί Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν, τό φρόνημα τῶν ἑλληνικῆς συνείδησης κατοίκων τῆς Μακεδονίας θά μείνει ὑψηλό καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα (1994-1908) παρά τίς διώξεις καί τίς δολοφονίες ἀπό Ὀθωμανούς καί Κομιτατζῆδες, μέ ἀποτέλεσμα, λίγα χρόνια μετά, στούς Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 τό μεγαλύτερο μέρος τῆς Μακεδονίας νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τόν νικηφόρο ἑλληνικό στρατό καί νά ἐνσωματωθεῖ στό Ἑλληνικό Κράτος.
Καλό θά εἶναι νά θυμόμαστε τόν Μακεδονικό Ἀγῶνα, νά μνημονεύουμε Παῦλο Μελᾶ καί Τέλλο Ἄγρα, ἀκόμη καλύτερο θά ἦταν νά διδάσκονται τά παιδιά μας τήν περίοδο ἐκείνη, σήμερα, πού οἱ πλαστογράφοι τῆς Ἱστορίας ξανασηκώνουν κεφάλι στό μόρφωμα πού μᾶς κόλλησαν στά βόρεια σύνορά μας.
Κι ἐμεῖς, πού μεγαλώαμε μέ τά «Μυστικά τοῦ βάλτου», ἄς προσπαθήσουμε ν’ ἀφήσουμε πίσω μας κάτι ἐλάχιστο, ἐμπρός σ’ ἐκεῖνα πού μᾶς κληροδότησαν οἱ ἥρωες τούς ὁποίους ἡ πατρίδα ὀφείλει νά τιμᾶ καί νά μνημονεύει, Ἀθάνατοι!