Μια Καθηγήτρια Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό προειδοποιεί σε συνέντευξή της στο franceculture 4/1/21 ότι θα εξοντωθεί η Δημοκρατία στο όνομα της διαχείρισης κρίσεων καθώς αυτές αναπαράγονται.
Στη συνέντευξη η Καθηγήτρια Barbara Stiegler τόνισε: «Eχουμε στην πραγματικότητα έναν ορίζοντα ολοένα και πιο σκοτεινό με την οικολογική κρίση, κρίση υγειονομική,κρίση κοινωνική, κρίση οικονομική κλπ όλες αυτές τις κρίσεις… Οι πολίτες δεν έχουν πια εμπιστοσύνη στους διευθύνοντες και στους ειδήμονες. Ο κύριαρχος λόγος μεταμορφώνεται: καθώς οι πληθυσμοί είναι δύσπιστοι, θα περιορίσουμε τη δημοκρατία για να διαχειριστούμε την κρίση. Αλλά οι κρίσεις θα είναι όλο και πιο πολυάριθμες επομένως η δημοκρατία θα υπάρχει ολοένα και λιγότερο. Θα πρέπει ν΄απαρνηθούμε την δημοκρατία γιατί η δημοκρατία είναι η αμφισβήτηση, η διαβούλευση και η αμφισβήτηση, η διαβούλευση δεν είναι πια εξουσιοδοτημένη μέσα σ΄ένα τέτοιον κόσμο».
Αυτό που η πανδημία έκανε στην δημοκρατία… Η Barbara Stiegler ασκεί κριτική στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης μεταξύ θυμού κι ανησυχίας για τη δημοκρατία. Δημοσίευσε στις εκδ. Gallimard το βιβλίο: “De la démocratie en Pandémie ; Santé, recherche, éducation”.
Υπέγραψε τη διαμαρτυρία «Για το άμεσο άνοιγμα των πανεπιστημίων» που δημοσιεύτηκε στις 29 Νοεμβρίου 2020 στη Liberation. Η Barbara Stiegler,είναι ειδήμονας στο Nietzsche, καθηγήτρια Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό, όπου είναι υπεύθυνη για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Φροντίδα, ηθική και υγεία» και μέλος του Institut universitaire Γαλλίας.
Mετά το βιβλίο της Il faut s’adapter. Sur un nouvel impératif politique (Gallimard, 2019), δημοσίευσε το βιβλίο Du cap aux grèves – Récit d’une mobilisation. 17 novembre 2018-17 mars 2020 (verdier, Αυγ. 2020) που αφηγείται τη δέσμευσή της στο κοινωνικό μέτωπο για 2 χρόνια.
«Πρέπει να γνωρίζετε ότι τα πανεπιστήμια είναι ανοιχτά και ότι έχουμε μια ολόκληρη σειρά δικαιωμάτων: έχουμε το δικαίωμα να πάμε στο πανεπιστήμιο, έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε έρευνα στο πανεπιστήμιο, έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε να έρθουν οι φοιτητές σε μικρές ομάδες (…) και αυτά τα δικαιώματα, δεν τα γνωρίζουμε, δεν μας τα γνωστοποιούν».
Σήμερα, καταγγέλλει τη θέση που παίρνει η ψηφιακή τεχνολογία στο πανεπιστήμιο και την αποδοχή της απερίσκεπτα και χωρίς κριτική σκέψη. Υποστηρίζει την επινόηση άλλων μεθόδων διδασκαλίας για τη διατήρηση της σχέσης μεταξύ καθηγητών και μαθητών. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αρνηθείς να υπακούσεις στα σχέδια της παιδαγωγικής συνέχειας που, καθημερινά, λένε στους εκπαιδευτικούς τι να κάνουν.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι θα μπορούσα να διδάξω, να παραδώσω μαθήματα μιλώντας στον υπολογιστή μου. Επειδή η διδασκαλία είναι μια σχέση. (…) Οι μαθητές τροποποιούν υπολογίσιμα τον εκπαιδευτικό.
Αυτή η ψηφιακή στροφή δεν είναι καθόλου ένας αυτοσχεδιασμός της 17ης Μαρτίου, είναι ένα πολιτικό σχέδιο.
Μέσα στο βιβλίο της ”De la démocratie en Pandémie ; Santé, recherche, éducation” (Από τη Δημοκρατία στην Πανδημία. Υγεία, έρευνα, εκπαίδευση) που εμφανίζεται στις 14 Ιανουαρίου, παίρνει τα λόγια του Richard Horton, αρχισυντάκτη του The Lancet, για τον οποίο η επιδημία Covid-19 δεν είναι πανδημία αλλά «συνδημία», μια ασθένεια που προκαλείται από κοινωνικές ανισότητες και από την οικολογική κρίση που γίνεται κατανοητή με την ευρεία έννοια,αυτή δείχνει ότι πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις για ν΄αναπαράγεται τακτικά ο ίδιος τύπος επιδημίας. Εάν δεν ζούμε σε μια πανδημία, ζούμε «σε μια Πpνδημία» γράφει, σε μια νέα νοερά ήπειρο που ξεκίνησε από την Ασία για να επεκταθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη, με νέες συνήθειες ζωής και μια νέα κουλτούρα.
Μιλώντας για «πανδημία», αποχαυνώσαμε τα πνεύματα, περάσαμε σ΄ ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης και αποδεχθήκαμε απαράδεκτα πράγματα. (Barbara Stiegler)
Ενώ οι περισσότερες κυβερνήσεις ξεκίνησαν ταμπουρωμένες στην άρνηση, αυτή σημειώνει μια έντονη ανάκαμψη, στροφή στις αντιδράσεις τους στην κρίση, που εξηγείται από τον φόβο. Ήταν λοιπόν απαραίτητο να χτυπήσουν σκληρά με απόλυτο lockdown και για να αποφύγουν το λαϊκό ξέσπασμα, χρησιμοποίησαν την συγκυρία για να περάσουν βίαια μια ολόκληρη δέσμη νόμων που σκοτώνουν την ελευθερία. Η Barbara Stiegler καταγγέλλει έτσι μια «κατασκευή συγκατάθεσης» μια έκφραση που δανείζεται από τον Walter Lippmann.
MIA ΔΙΕΞΟΔΟΣ
Πάνω απ ‘όλα, υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη κινητοποίησης ενάντια σε ένα ιδεαλιστικό όραμα της μετα-εποχής. Ενώ το ίδιο το πανεπιστήμιο απειλείται από την πλήρη ψηφιοποίηση και αφού δεσμεύθηκε στα Κίτρινα Γιλέκα και στη συνέχεια στους απεργούς ενάντια στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, η Barbara Stiegler είναι σήμερα ενάντια στα προφητικά οράματα ενός κόσμου του μετά που θα είναι πιο δίκαιος και πιο ισότιμος. Τονίζει ότι θα πρέπει μάλλον να περιμένουμε μια σκλήρυνση των κυρίαρχων δυνάμεων. Η τομή με τον παλιό κόσμο δεν θα μπορούσε να κατακτηθεί παρά με κόστος πολύ μεγάλης κλίμακας κοινωνικών και πολιτικών κινητοποιήσεων.
Tείνει να γίνει μόνιμος ο Ολοκληρωτισμός όπως σωστά διαβλέπει η Καθηγήτρια αφού πριν λίγο η γαλλική κυβέρνηση θα προτείνει σχέδιο νόμου για επέκταση της έκτακτης ανάγκης ως 1 Ιουνίου αναφέρει η (Libération).