Παπαδόπουλος Θεόφιλος
δάσκαλος
Ὁ Ἕλληνας μὲ τὸν ἑλληνισμό του καὶ τὴν ὀρθοδοξία του εἶναι σὰν τὸν ἐπιστήμονα ποὺ μὲ τὸν ἀξονικὸ τομογράφο του ἀνακαλύπτει καὶ τὸ παραμικρὸ ὀγκίδιο (τὰ κύτταρα ποὺ τρελάθηκαν). Ἔτσι, ὁ Ἕλληνας μὲ τὸν δικό του ἐξοπλισμὸ μπορεῖ νὰ ἐπισημαίνει τὶς δυσλειτουργίες (τὶς πλάνες) καὶ τὰ μικρόβια (τὶς ἀπάτες) ποὺ θὰ ὁδηγήσουν τὴν ἀνθρωπότητα στὸν ἀφανισμό. Σήμερα μόνο ὁ ἑλληνικὸς Λόγος μπορεῖ νὰ καταδείξει ὅτι ἡ Δύση φέρεται μὲ τὸν τρόπο ποὺ φέρονται τὰ «τρελὰ κύτταρα»: ἀναπτύσσονται μὲ ρυθμὸ παράλογο, μεταδίδουν τὴν ΄΄τρέλα΄΄ τους καὶ σὲ ἄλλα κύτταρα, ὄχι μόνο γειτονικὰ ἀλλὰ καὶ ἀπόμακρα, καὶ αὐτὸ ὅταν γενικευθεῖ, τότε ἡ ἀρρώστια δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ὁδηγήσει σὲ ὀλέθρια ἀποτελέσματα.
Αὐτὸ ὅμως ἡ Δύση δὲν θέλει νὰ τὸ παραδεχτεῖ. Ἔχει τὴν αὐταπάτη ὅτι ὅλα πᾶνε καλά. Εὐθυγραμμίστηκε μὲ τὴ λογικὴ καὶ τὸ modus vivendi τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Καὶ συμπορεύεται. Βέβαια ὑπάρχουν κι ἐκεῖ «ἀντιστάσεις». Στὸν ἑλληνισμὸ ὅμως δὲν ὑπάρχουν μόνο ἀντιστάσεις, ὑπάρχουν καὶ θέσεις. Ὁ ἑλληνισμὸς εἶναι πρόταση γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὸ ἀδιέξοδο. Ἀλλά ἡ ΝΤΠ διατηρεῖ τὴ φρεναπάτη ὅτι μόνο ἐκείνη κατέχει τὸ μυστικὸ καὶ τὴ μέθοδο γιὰ νὰ πετύχει τὴν παγκόσμια ἐπικράτηση. Ὁ Ἑλληνισμὸς προβάλλοντας τὸ πνευματικὸ κριτήριο δημιουργεῖ στὴν ΝΤΠ σύγχυση, τῆς βάζει ἐμπόδια, τῆς φράζει τὸν δρόμο. Καὶ γιὰ τοῦτο ἡ τελευταία αὐτὴ ἐπιδιώκει νὰ ἐξοντώσει τὸν ἀντίπαλό της, νὰ τὸν ἀπαλείψει ἀπὸ προσώπου γῆς. Ἔτσι τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐνταθεῖ ὁ πόλεμος. Ποτὲ ἄλλοτε ὁ Ἑλληνισμὸς (στὴν ὁλότητά του) δὲν ἔχει ἀλλοτριωθεῖ σὲ τέτοιο βαθμό, ποτὲ οἱ θεσμοί του δὲν εἶχαν κλονισθεῖ τόσο, ποτὲ ἡ γλῶσσα του δὲν εἶχε τόσο φτωχύνει.
Σχετικὰ μὲ τὴ μᾶζα, ἔφτασαν λίγα χρόνια γιὰ νὰ πετύχει τὸ σχέδιο πλήρως. Ἐξάλλου τὸ ἔχει πεῖ ὁ Κίσσιγκερ (σχεδιαστὴς τῆς Μεταπολίτευσης): «…ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι λαὸς μὴ κυβερνήσιμος. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ χτυπηθεῖ στὶς ρίζες του, τὶς πολιτιστικές του ρίζες…». Ἤθελε νὰ πεῖ: στὰ βιώματα ποὺ συνθέτουν τὸν χαρακτῆρα του. Καὶ αὐτὸ μὲ τοὺς μηχανισμοὺς ποὺ τέθηκαν σὲ ἐφαρμογὴ (κυρίως μέσα ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας) πέτυχε. Σήμερα ὁ ἕλληνας τῆς μάζας (ἔπαψε πιὰ νὰ εἶναι λαός) δὲν νιώθει οὔτε ὅτι εἶναι ταγμένος φρουρὸς (νὰ περιφρουρήσει τί;) οὔτε ὅτι μπορεῖ νὰ χρησιμεύσει σὰν μήτρα (ποὺ δυνάμει θὰ δώσει νέα βλαστάρια). Ἁπλῶς δὲν καταλαβαίνει κάτι τέτοιο οὔτε τὸ νιώθει. Ἀπ᾿ τὴν παράδοση, τὸ πολύ-πολύ, νὰ θέλει νὰ κρατήσει τὸ ρεμπέτικο καὶ τὸ μπουζούκι (ὡς ψευδοπολιτιστικὰ ὑποκατάστατα). Ὅσο γιὰ τὴν αὐριανὴ «ἑλληνικότητά» του οὔτε κἂν τὴ σκέφτεται: τοῦ πιπίλισαν τὸ μυαλὸ ὅτι αὔριο θὰ εἶναι Εὐρωπαῖος καὶ νὰ ἀποτινάξει αὐτὲς τὶς σωβινιστικὲς προκαταλήψεις.
Βέβαια δὲν ἀποκλείεται ἕνα θαῦμα ποὺ ἐντοπίζεται στὸ ἑξῆς συγκεκριμένο: Μέσα ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν ἀλλοτριωμένη καὶ στεῖρα μᾶζα νὰ προκύψει (μήπως καὶ ἡ στεῖρα Σάρρα δὲν γέννησε καὶ μάλιστα σὲ ἡλικία 90 ἐτῶν κατόπιν ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ!) ὄχι κατ᾿ ἀνάγκην ἕνας Μεσσίας ἀλλὰ μιὰ ὁμάδα «γιγάντων» ὅπως ἐκείνη ποὺ φύτρωσε ἀπὸ τὰ δόντια ποὺ ἔσπειρε ὁ Κάδμος, καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν ἵδρυσαν νέαν πόλιν, τὴ Θήβα (αὐτὰ συμβαίνουν στὴν ἑλληνική Μυθολογία, καὶ νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ Κάδμος πῆρε γιὰ σύζυγό του τὴν Ἁρμονία, εἰσήγαγε στὴν Ἑλλάδα τὰ γράμματα καὶ τὰ πρῶτα ἔργα πολιτισμοῦ). Δὲν ξέρω ἂν μποροῦνε νὰ ξαναγίνουν τέτοια πράγματα. Τὸ θαῦμα εἶναι μέσα στὴ λογικὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ δὲν ποντάρουμε στὸ θαῦμα, ἁπλῶς τὸ ἀναφέρω. Ἡ ἀνθοφορία κατὰ τὴν ἄνοιξη εἶναι νόμος τῆς Φύσης, ἀλλὰ πρέπει νὰ βοηθήσει καὶ τὸ κλῖμα.