Γράφει ο αποσπασμένος εκπ/κός και ιερέας της Ιεραποστολής στο Μαλάουι, π. Ερμόλαος Ιατρού
Αγαπητοί μας αδελφοί, με την Χάρη του Πανάγαθου Θεού, με την Ευχή του Επισκόπου μας, κ. Φωτίου και με τις προσευχές όλων σας που μας αγκαλιάζουν καθημερινά, σας γράφουμε λίγα λόγια από την Ορθόδοξη Ιεραποστολή μας εδώ στο Μαλάουι για να μοιραστούμε, μαζί σας χαρές και λύπες, που γεμίζουν την ψυχή μας καθημερινά. Και οι
χαρές, παραμένουν γιατί έχουν την ευλογία και την σφραγίδα του Θεού.
Ότι καλό γίνεται εδώ, γίνεται γιατί ο Θεός το θέλει και το ενεργεί, και εμείς σαν όργανά του, και σαν ανάξιοι δούλοι Του, αξιοποιούμε αυτήν την δυνατότητα για να ωφεληθούνε οι αθάνατες ψυχές που για αυτές Εκείνος σταυρώθηκε. Οι λύπες τώρα και οι στεναγμοί που αναμφίβολα πάντα θα υπάρχουν, οι κάθε λογής πλεκτάνες του πονηρού, και ο πόλεμος που ασκεί με κάθε τρόπο και μέσον ώστε να φέρει εμπόδια, στην σωτηρία της ψυχής, αυτόματα εξαφανίζονται, μέσα από τις καρδιές μας, με το που λήγει ένας πειρασμός. Όσο διαρκεί ο πειρασμός, έχουμε μάθει να εντείνουμε την προσπάθεια, να προσευχόμαστε, και να μην λυγίζουμε, να εμπιστευόμαστε βαθιά τον γλυκύτατο Ιησού μας και την Παναγία Μητέρα Του και το θαύμα πάντα γίνεται. Ξεφουσκώνει το πρόβλημα, φεύγει μακριά ο πειρασμός, διότι δεν αντέχει 2 πράγματα. Να ελπίζουμε βαθιά και απόλυτα στον Τριαδικό μας Θεό, και δεύτερον, δεν αντέχει τις ταπεινές και έντονες προσευχές.
Γι’ αυτό θα ήθελα αγαπητοί μου αδελφοί να σας ευχαριστήσω, μέσα από τα κατάβαθα της καρδιάς μου, για τις προσευχές σας και την αγάπη που μας δείχνετε. Ξέρουμε ότι χάρη στις δικές σας προσευχές και χάρη στις θυσίες σας, ελκύεται η Χάρη Του Θεού πάνω μας. Και αυτό είναι η ανώτερη προσφορά σας, κάθε φορά που προσεύχεσθε ουσιαστικά και έντονα για μας, ανοίγει ο ουρανός και στέλνει βροχή τις ευλογίες Του. Γι’ αυτό και δεν σας ζητάμε χρήματα. Όχι γιατί δεν τα έχουμε ανάγκη, αλλά γιατί αν προσεύχεστε, ο Θεός θα φωτίσει όσους πρέπει να φωτίσει, για να μας στείλουν και τα υλικά που τόσο έχουμε αναμφίβολα ανάγκη.
Σας ζητάμε λοιπόν, να συνεχίσετε να προσεύχεστε διότι έχουμε τεράστιο όφελος από αυτό. Όλοι άλλωστε ξέρουμε, ότι η Ιεραποστολή, δεν είναι υπόθεση ενός ή λίγων ανθρώπων αλλά είναι υπόθεση όλων. Αυτή είναι η εντολή του Θεού. Από όποια θέση έχει ο καθένας μας να νοιάζεται όχι μόνο για την προσωπική του ψυχική σωτηρία, μα και για των άλλων. Να νοιάζεται για τους πάσχοντες, τους φυλακισμένους, τους πονεμένους, και τους πεινασμένους. Να νοιάζεται για τις χήρες και τα ορφανά, γι’ αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων, που υπάρχει μέσα στην ζωή τους πολύς πόνος και δυστυχία. Έτσι και η Ιεραποστολή μας προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια να ωφελήσει τους Αφρικανούς αδελφούς μας, και στον πνευματικό τομέα, μα και στον φιλανθρωπικό. Κατηχήσεις, ομαδικές βαπτίσεις, διδασκαλία, σεμινάρια, ορθόδοξα έντυπα, όλα αυτά γίνονται για να καρποφορήσει η Ορθοδοξία, στις ψυχές των ιθαγενών του Μαλάουι. Και συγχρόνως με αυτά, επισκέψεις σε φυλακές.
Εκεί, στις φυλακές, οι κρατούμενοι πράγματι, ζουν ένα δράμα, μη έχοντας να φάνε ακόμα και το συνηθισμένο καλαμποκάλευρο, μη έχοντας ούτε ένα απλό κρεβάτι, ή μια σανίδα να κοιμηθούν, μη έχοντας, ούτε κελί, μια που αναγκάζονται συχνά να κοιμούνται στο χώμα και μέσα στις λάσπες. Αν εξοικονομήσουν ένα κομμάτι ψάθα ή χαρτόκουτα, θεωρούνται πολύ τυχεροί, ώστε τουλάχιστον να γλιτώσουν την υγρασία και να μπορέσουν έστω και για λίγες ώρες να κλείσουν τα ματάκια τους και να ξεκουραστούν. Και όταν τους επισκεπτόμαστε, να τους δώσουμε λίγα αυγά ή λίγο καλαμπόκι, ποτέ δεν κοιτάμε, τί αδίκημα έκαναν ή για ποιο λόγο βρίσκονται στην φυλακή. Είναι συνάνθρωποί μας. Είναι εικόνες του Θεού.
Είναι πληγωμένοι συνάνθρωποί μας, στην ψυχή και στο σώμα. Βλέπουμε πολλές γυναίκες να βρίσκονται για πολλά χρόνια εκεί , ακόμα και ισόβια για φόνο ή κάτι άλλο βαρύ, και μαζί τους έχουν και τα ανήλικα παιδάκια τους, που μεγαλώνουν μέσα στη φυλακή, γιατί δεν έχουν κάποιον συγγενή να τα παραδώσουν. Και κάθε φορά που δίνουμε ένα παιχνίδι σε αυτά τα παιδάκια, λάμπουν τα ματάκια τους, χαίρονται, παίζουν ανέμελα, γιατί μέσα στην αθωότητά τους, θεωρούν ότι η φυλακή είναι κάτι φυσιολογικό χωρίς να έχουν εικόνα του έξω κόσμου. Μα και οι ενήλικες φυλακισμένοι, άντρες και γυναίκες, πολλοί από αυτούς είναι μετανιωμένοι, έχουν συστολή και μας σέβονται, και γιατί βλέπουν και νοιώθουν την αγάπη μας, και γιατί ακούνε λόγια Χριστού, λόγια παρηγοριάς, ότι ο Χριστός τους δέχεται όλους, σταυρώθηκε για όλους. Καταλαβαίνετε λοιπόν αδελφοί μου για ποιο λόγο, ξανά και ξανά επισκεπτόμαστε τις
φυλακές. Η ανάγκη τους μεγάλη. Ο πόνος τους συχνά αβάσταχτος. Πώς μπορούμε να τους γυρίσουμε την πλάτη;
Ένας άλλος φιλάνθρωπος τομέας, που βοηθά η Ιεραποστολή μας, είναι οι άστεγοι. Δυστυχώς είναι πολλοί. Κοιμούνται στους δρόμους, πεινασμένοι, και βρώμικοι, ξεχασμένοι από όλους. Κατά καιρούς λοιπόν, οργανώνουμε μια ομάδα στο Ιεραποστολικό μας κέντρο, φορτώνουμε το αυτοκίνητο συνήθως με καλαμπόκι, και τους επισκεπτόμαστε. Μας ξέρουν πια καλά! Οι ορθόδοξοι! Έτσι μας λένε. Ήρθαν πάλι οι Ορθόδοξοι να μας βοηθήσουν. Και μας λένε χίλια ευχαριστώ. Έχουν ευγνωμοσύνη αυτοί οι άνθρωποι. Η ανάγκη τους έχει κάνει να εκτιμούν το παραμικρό. Κάποιοι από αυτούς είναι άστεγοι, γιατί ήρθαν από το χωριό τους στο νοσοκομείο της πόλης για να γιατρευτούν, και επειδή δεν έχουν το ελάχιστο ποσό (5-10 ευρώ) για το εισιτήριο της επιστροφής, ξέμειναν στην πόλη, έως ότου με κάποιον τρόπο το εξοικονομήσουν και γυρίσουν πίσω στη λασποκαλύβα του χωριού τους. Φαντάζεστε αδελφοί μου, πώς θα μοιάζει η λασποκαλύβα τους σε σύγκριση με το πεζοδρόμιο που κοιμούνται. Μοιάζει σαν παλάτι, όσο φτωχή κι αν είναι, γιατί τουλάχιστον, σαν σκέπη έχουν λίγα χόρτα και σαν προστασία, ο τοίχος από λάσπη τους προστατεύει απ’ το κρύο και την βροχή.
Κάποιοι άλλοι πάλι άστεγοι, δεν είχαν ούτε στο χωριό καμία καλύβα, κανένα συγγενή να ζήσουν και είναι μόνοι. Με περιουσία μόνο χαρτόκουτες, που τις χρησιμοποιούν μόνο για να κοιμούνται. Τίποτα άλλο. Άλλοι άστεγοι, δυστυχώς είναι και μικρά παιδιά που είναι ορφανά και εγκαταλειμμένα. Όλη την μέρα ζητιανεύουν, συνήθως δύο-δύο ή τρία-τρία μαζί και το βράδι, κουρασμένα από την ένταση της μέρας, πάλι όλα μαζί, προσπαθούν να φάνε ότι εξοικονόμησαν με την επαιτεία. Πιστέψτε μου αδελφοί μου, όταν μας επιτρέπει ο Θεός να έρθουμε στην Ελλάδα ή συναντιόμαστε στις θρησκευτικές ενοριακές κατασκηνώσεις με τα ελληνόπουλα του δημοτικού μα και του γυμνασίου, πάντα στις συζητήσεις μας, αναφέρουμε αυτά τα παραδείγματα αυτών των φτωχών παιδιών του Μαλάουι και κάνουμε σύγκριση με την δική μας πραγματικότητα που αναμφίβολα είναι ασυγκρίτως καλύτερα. Εμείς έχουμε μια στέγη, ένα φαΐ, έχουμε τους γονείς μας, έχουμε την αληθινή ορθόδοξη πίστη, δεν ζούμε ούτε σε πνευματικό σκότος, μα ούτε και σε τόση υλική ανέχεια και τα ελληνόπουλα μας καταλαβαίνουν.
Σκέφτονται, αρχίζουν να καταλαβαίνουν τις ύψιστες δωρεές του Θεού στην γλυκιά μας πατρίδα Ελλάδα και σε όλους τους Έλληνες, και έτσι μεγαλώνει σιγά σιγά μέσα στις ψυχές τους και η ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, και η συναίσθηση ευθύνης σε αυτά που μας έδωσε ο Θεός, και να τα εκτιμήσουμε και να τα φυλάξουμε και να τα διαδώσουμε.
Να πιστεύουμε ότι όλοι οι Έλληνες, πρέπει και να ασχολούνται με την εξωτερική ιεραποστολή στην τριτοκοσμική Αφρική, ή να νοιάζονται όχι μόνο για να προσφέρουν βοήθεια, μα και για να καταλάβουν με την σύγκριση, πόσο ψηλά μας ανέβασε ο Θεός, μα και πόσα πολλά περιμένει από μας. Την παραβολή των ταλάντων την ξέρουμε όλοι. Άραγε θα μπορέσουμε το 5 που μας έδωσε να το διπλασιάσουμε, ή θα βρεθούμε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως; Μα οι πονεμένοι στο Μαλάουι, δεν τελειώνουν. Κάθε σπίτι, κάθε γωνιά , σε όλη την χώρα υποφέρει. Πώς να αντέξουν οι καημένοι, όταν ακόμη και από το τσίμπημα ενός κουνουπιού, πεθαίνουν γιατί η ελονοσία πάει στον εγκέφαλό τους και φέρνει τον θάνατο. Πώς να αντέξουν όταν ο μισθός τους είναι 1 ευρώ την ημέρα, και το κόστος ζωής, ίσο ή και μεγαλύτερο της Ελλάδος;
Πώς να αντέξουν όταν η μοναδική τους τροφή είναι το καλαμπόκι με λίγο αλάτι κι αυτό αν είναι τυχεροί να το έχουν, διότι σε περιόδους πείνας που ακριβαίνει το καλαμπόκι, δεν έχουν ούτε αυτό να αγοράσουν. Και έτσι περνάνε μέρες για να φάνε και μένουν νηστικοί και αυτοί και τα παιδιά του. Τα παιδάκια, ούτε που σκέφτονται φυσικά να αγοράσουν κάποιο παιχνίδι. Τα φτιάχνουν μόνα τους από τενεκεδάκια ή πλαστικές σακούλες που τις δένουν όλες μαζί, και έτσι με αυτή την πρόχειρη μπάλα που κατασκευάζουν, την κλωτσούν για λίγο, για να νοιώσουν κι αυτά την χαρά του παιχνιδιού.Ο λόγος που είναι αναλφάβητα αυτά τα παιδάκια, είναι γιατί, στα πρόχειρα σχολεία τους, κάθε τάξη μπορεί να έχει και 100 και 200 παιδιά!! Οπότε, τί μάθηση και τί διδασκαλία να γίνει, αφού δάσκαλοι και μαθητές συνωστίζονται, και όχι μόνο αυτό, αλλά πεινάνε και το μόνο που σκέφτονται όλοι, είναι όχι πώς να μάθουν γράμματα, αλλά πώς θα χορτάσουν το άδειο τους στομάχι, έστω και με λίγο καλαμπόκι βρασμένο με νερό και αλατισμένο, για να αποκτήσει νοστιμιά.
Πονάμε και μείς μαζί με αυτά τα παιδιά αδελφοί μου. Δεν μένουμε ασυγκίνητοι από την δυστυχία και την ανέχειά τους. Τα νοιώθουμε σαν δικά μας παιδιά. Ο Άγιος Κοσμάς Αιτωλός έλεγε, αν έχεις 2 ρούχα, το ένα να το δώσεις σε ένα φτωχό παιδάκι, και το άλλο να το κρατήσεις για το παιδί σου. Αυτή η κουβέντα του ισαποστόλου Αγίου θα μας ελέγξει όλους την ημέρα της Κρίσεως. Θα είμαστε αναπολόγητοι. Γιατί εμείς οι νεοέλληνες, έχουμε συνηθίσει, να αγοράζουμε με αφθονία, παιχνίδια στα παιδιά μας, να τα δίνουμε ό,τι μας ζητήσουν, να τα κακομάθουμε σε έναν τρόπου ζωής υλισμού και καλοπέρασης. Σε έναν τρόπο ζωής, που αδιαφορεί για τον συνηθισμένο συνάνθρωπο, και που νοιάζεται μόνο για την προσωπική καλοπέραση και ευμάρεια. Ναι εμείς μάθαμε στα παιδιά μας της σημερινής κοινωνίας στην Ελλάδα, να κοιτάνε μόνο τους εαυτούς τους και αγαπήσαν τόσο τα υλικά αγαθά και να μην μπορούν χωρίς αυτά.
Και δεν μιλώ για τα απαραίτητα, αλλά για την υπερβολή, που συνήθως υπάρχει σε κάθε ελληνική οικογένεια σήμερα. Ενώ εάν συνηθίζαμε όλοι μας να σκεφτόμαστε και να βοηθάμε και τον πλησίον που μπορεί να είναι κοντά μας, ή πολύ μακριά μας. Τότε αδελφοί μου δεν θα μας τραβούσε το αυτί ο Θεός, και δεν θα επέτρεπε αυτήν την οικονομική κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας, γιατί θα τον συγκινούσε η αγάπη μας και το νοιάξιμό μας για τον πλησίον. Όταν όμως δεν υπάρχει αυτό, και όταν γεμίζουμε την ζωή μας με αμαρτίες, τότε έως ότου έρθει η μετάνοια στις ψυχές μας,
ο Θεός μας παιδαγωγεί από αγάπη, γιατί δεν θέλει να χαθούμε.
Στην Ιεραποστολή, μας χτυπάνε την πόρτα για βοήθεια, πάντοτε αναγκεμένοι . Άλλος ζητά φαΐ, άλλος φάρμακα για τα παιδιά του, άλλος ένα εισιτήριο για να επιστρέψει στο χωριό του… Τόσες πολλές ανάγκες, τόσος πόνος. Όταν δεν έχουμε να τους βοηθήσουμε, σηκώνουμε τα χέρια μας στον Θεό και τον παρακαλούμε να συνεχίσει να στέλνει τις ευλογίες Του, για να μπορούμε κάτι να δώσουμε. Πράγματι. Ειδικά στο θέμα των φτωχών παιδιών του Μαλάουι είμαστε πολύ ευαίσθητοι.
Με την Χάρη Του Θεού κάθε μέρα σε 6-7 διαφορετικές ενορίες μας σιτίζουμε ή περιθάλπουμε περισσότερα από 600 παιδάκια. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, μια που δεν θέλουμε ούτε μια μέρα να περάσει χωρίς να έχουμε φαγητό για αυτά τα παιδάκια. Τους δίνουμε 2 γεύματα την μέρα και μένουνε μαζί στο κτίριο που κτίσαμε δίπλα στην εκκλησία της κάθε ενορίας, όλη την μέρα. Ημιεθελοντές, ιθαγενείς κατηχητές μας, τα προσέχουν. Τα παιδάκια αυτά, από 3 έως 6 ετών, νιώθουν ότι είναι στον Παράδεισο όλη την μέρα όσο βρίσκονται κοντά μας. Μα μετά όταν πάνε σπίτι τους, πίσω στην λασποκαλύβα, στεναχωριούνται πάλι και ανυπομονούν να ξημερώσει για να έρθουν στον χώρο της Ιεραποστολής που τόσο αγαπητικά τα περιθάλπει. Φοβούνται άλλωστε όσο είναι μέσα στις λασποκαλύβες τους, μην γκρεμιστούν από τις βροχές και τις πλημμύρες.
Πόσα και πόσα δεν έχουν σκοτωθεί από το γκρέμισμα της λασποκαλύβας και πλακώθηκαν στον ύπνο τους, από τα λασπότουβλα που πρόχειρα είχαν χτίσει , για να γίνει με σχεδόν μηδενικό κόστος το σπιτικό τους. Πώς να γυρίσουμε την πλάτη μας λοιπόν αδελφοί μου, στα παιδάκια του Μαλάουι; Δεν μπορούμε. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, όταν μαθαίνουμε ότι κλέβουν παιδάκια, για να πάρουν τα όργανά τους, πονάμε και λυπούμαστε και δίνουμε καινούρια υπόσχεση, ότι τα παιδάκια δεν θα τα εγκαταλείψουμε ποτέ.
Εδώ όμως αγαπητοί μου αδελφοί θα ήθελα να σταματήσω. Όχι γιατί δεν υπάρχει άλλη δυστυχία, αλλά γιατί τα λίγα που γράψαμε, νομίζω φτάνουν για να σας συγκινήσουν, και όπως είπαμε στην αρχή, να μας βάλουν όλους σε ένα κοινό πρόγραμμα, έντονης και θυσιαστικής προσευχής. Όλοι μαζί, μπορούμε να μάθουμε να προσευχόμαστε σωστά και αληθινά. Με πόνο και θυσία. Αν δει ο Θεός, τον κόπο και την θυσία μας στην προσευχή, θα μας κάνει πολλά χατίρια, θα μας γεμίσει από τις ευλογίες Του. Θα μας χαριτώνει συνεχώς. Αν δει ο Θεός ότι η καρδιά μας δεν είναι κλειστή ή μαζεμένη, αλλά είναι ανοιχτή και δεν χωρά μόνο τους αδελφούς μας, μα είναι μεγάλη η καρδιά μας και χωρά όλους τους ανθρώπους της γης… Η Αγάπη τα χωρά όλα και όλους. Χωρίς αγάπη δεν μπορούμε να μπούμε στον Παράδεισο. Όπως, ούτε και χωρίς την Πίστη δεν μπαίνουμε στον Παράδεισο.
Πίστη δια Αγάπης ενεργούμενη. Πίστη και Αγάπη! Αγάπη έντονη, θυσιαστική, προς όλους (και προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους και προς τον εαυτό μας) και Πίστη Αληθινή, δυνατή, ζωντανή, ξεκάθαρη προς τον Ένα Τριαδικό Αληθινό Θεό, όπως Αυτός αποκαλύφτηκε, στον Κόσμο με την ενσάρκωσή Του, όπως αναγνωρίστηκε από τους μαθητές Του και καταγράφηκε στο Ευαγγέλιο, όπως διασώθηκε μέσα στη Ιερά Παράδοση της Μίας Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας Του, όπως ομολογήθηκε στις 7 Οικουμενικές συνόδους της Εκκλησίας Του, όπως βιώθηκε και ομολογήθηκε από τα εκατομμύρια των μαρτύρων και αγίων Του και όπως φτάνει στο σύγχρονο Σώμα της Εκκλησίας μας και ενεργεί δια των Αγίων Μυστηρίων Της! Το δόγμα της Πίστης μας αδελφοί μου, πρέπει να είναι ξεκάθαρο μέσα μας, ακέραιο και ανόθευτο και όχι προσαρμοσμένο αυθαίρετα στην τοποχρονική ιδιαιτερότητα του καθενός μας….
Εμείς έχουμε ανάγκη και όφελος να συντονιστούμε με την Εκκλησία Του Χριστού και όχι το αντίθετο. Δηλαδή η Εκκλησία δεν έχει την δική μας ανάγκη να την υπηρετήσουμε παρά μόνο για την δική μας ωφέλεια και όχι για την δική Της! Πίστη και Αγάπη, λοιπόν αδελφοί μου! Πίστη ανόθευτη και Αγάπη αδιάκριτη! Αυτό αν κάνουμε πράξη στην ζωή μας, θα σωθούμε κι εμείς, και θα γίνουμε αιτία να σωθούν και άλλοι και να βοηθηθούν πολλοί. Ο Χριστός συγκινήθηκε και επαίνεσε το δίλεπτο της χήρας, γιατί ήταν καρπός μεγάλης θυσίας. Εμείς σήμερα έχουμε συνηθίσει να δείχνουμε την αγάπη μας και να φροντίζουμε τους πολύ δικούς μας ανθρώπους όπως για παράδειγμα, τα παιδιά μας και άλλους συγγενείς. Μα γιατί να μην μπορούμε να δείξουμε την ίδια αγάπη σε όλους, αφού όλοι είμαστε αδέλφια, και όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, που θυσιάστηκε και σταυρώθηκε, για την σωτηρία κάθε ψυχής;
Εύχομαι λοιπόν ολόκαρδα στον καθένα μας, να μεγαλώσει η καρδιά μας, να γεμίσει αγάπη και προσευχή για όλους. Και τότε να ζήσουμε όλοι το μεγάλο θαύμα. Μια μεγάλη πνευματική αναγέννηση και μια καρποφορία σε καθετί, και σε αυτήν την ζωή και στην άλλη. Αμήν.