Έβγαλε”, λέει ο άλλος, ”καλά παιδιά”. Δικηγόρος, ιατρός, συμβολαιογράφος κ.τ.λ… Θα πάνε στον παράδεισο αυτά; Τα καλά παιδιά για εμάς είναι τα μορφωμένα. Που ξέρουν να λένε το ευχαριστώ ”μερσί” και το συγγνώμη ”μπαρτόν”.
Μα πώς είναι καλά παιδιά, αφού είναι μακριά από τον Θεό;
Ο γονέας φέρει ευθύνη κυρίως για την ψυχή του παιδιού του.
Είπα κάποτε σε μία ομιλία, όταν ο γιός μου, ο Νεκτάριος ήταν μικρός:
– Εάν πρόκειται να χαθεί η ψυχή του, προτιμότερο είναι να το πάρει τώρα ο Θεός και να σωθεί…
Στους περισσότερους, φάνηκε τολμηρό αυτό που είπα και έλεγαν:
– Ακούς εκεί; Αυτός που δεν είχε παιδί τόσα χρόνια και του έδωσε ο Θεός έπειτα από 17 χρόνια παιδί να λέει να φύγει…
Μα αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι να το κάνω; Για να μου κρατήσει το όνομα; Τί μου χρειάζεται το όνομα; Η ψυχή του να σωθεί…
Η ευθύνη του γονέα δεν είναι μόνο υλική, αλλά κατεξοχήν πνευματική.
Κάποτε μία χήρα με παρακαλούσε να της βρω ένα παιδί, να το υιοθετήσει.
– Τέτοια πράγματα δεν κάνω, της είπα. Με τον πρώην σύζυγό σας, πόσα παιδιά κάνατε; την ρώτησα.
– Ένα κάναμε και αυτό με το πήρε ο Θεός. Και να ήξερες ένα χρυσό παιδί κ. Παναγόπουλε… και άρχισε να κατηγορεί τον Θεό, που της πήρε το παιδί και δεν θα είχε τώρα την ανάγκη να υιοθετήσει ένα άλλο παιδί.
Από τη συζήτηση πληροφορήθηκα, ότι το παιδί αυτό σκοτώθηκε στη θάλασσα. Ήταν ένα πρωϊνό, ανήμερα της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο. Πήγε στη θάλασσα με τους φίλους του και έκανε βουτιές. Και στη βουτιά μέσα, χτύπησε σε μία πέτρα και σκοτώθηκε. Λέω στη μάνα:
– Τί παιδί ήταν αυτό, που ανήμερα της Παναγίας, αντί να πάει στην Εκκλησία, πήγε στη θάλασσα για μπάνιο. Δεν το καταλαβαίνεις, ότι όταν απομακρύνεσαι από τον Χριστό, χάνεσαι και έχουμε τέτοια αποτελέσματα;…
– Κύριε Παναγόπουλε, έτσι είναι σήμερα τα παιδιά…
Το παιδί αυτό, όπως έμαθα εκ των υστέρων, είχε χωρίσει ένα ζευγάρι. Είχε πάρει τη γυναίκα κάποιου με τον οποίο είχαν 3 παιδιά. Όμως για τη μάνα, το παιδί της ήταν ο ”θεός” της. Ουδεμία συζήτηση έκανε για τη ζωή του, δεν μου μίλησε καθόλου για την ψυχή του και τον έβλεπε σαν σάρκα, σαν σώμα και όχι σαν ψυχή.
Έτσι είναι και σκέφτονται δυστυχώς, οι περισσότεροι γονείς. Δεν βλέπουν το παιδί τους από απόψεως πνεύματος, ψυχής, αλλά το βλέπουν μόνο εξωτερικώς ως σάρκα. Και κόπτονται, πως θα κάνουν ανωτέρα τη ζωή του, να του αφήσουν ακίνητα και χρήματα, για να ζήσει μια άνετη και καλή ζωή, ενώ για την αθάνατη ψυχή του, αδιαφορούν…
~ Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)