Ιωάννη Σαρσάκη
Υπαξιωματικού
Αγαπητοί φίλοι, σαν σήμερα πριν 109 χρόνια σκοτώθηκε στην ιερή γη της Μακεδονίας ένας περίεργος τύπος. Ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού και γόνος πάμπλουτης οικογένειας. Ο πατέρας του από τους μεγαλύτερους εμπόρους της εποχής του, διετέλεσε βουλευτής και δήμαρχος Αθηναίων. Ο πεθερός του δικαστικός στο επάγγελμα, ασχολήθηκε με την πολιτική και διετέλεσε μέχρι και πρωθυπουργός της Ελλάδος. Λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική επιφάνεια αλλά και τα πολιτικά αξιώματα των οικείων του, ευκόλως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι για τον περίεργο τύπο που προανέφερα, ο δρόμος προς την προσωπική και επαγγελματική καταξίωση ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Τα κοσμικά σαλόνια των Αθηνών του άνοιγαν τις πόρτες τους διάπλατα, τα ταξίδια στο εξωτερικό (π.χ. στη γενέτειρα του τη Μασσαλία) θα αποτελούσαν έναν ευχάριστο τρόπο για να ξεφύγει από τη ρουτίνα των Αθηνών, και να περάσει ευχάριστες στιγμές με τη σύζυγό του και τα δύο του παιδιά. Και βεβαίως θα μπορούσε να ονειρεύεται ότι κάποια στιγμή σαν αξιωματικός που ήταν, θα έφθανε στα ύπατα αξιώματα και στην κορυφή της ιεραρχίας του στρατού. Τελικά όμως τι απ΄ όλα αυτά επέλεξε να κάνει ο (επαναλαμβάνω) περίεργος τύπος ; Εμπνεόμενος από την πίστη του στο Θεό (την οποία διακρίνουμε καταφανέστατα στις επιστολές που έστελνε στη σύζυγό του) και από την αγάπη του για την πατρίδα, επέλεξε να δώσει τη ζωή του για την ελευθερία των υπόδουλων αδελφών του στη Μακεδονία, και για να αφυπνίσει το κοιμώμενο κράτος των Αθηνών. Στις 13 Οκτωβρίου 1904 ο περίεργος τύπος πέφτει νεκρός σε ηλικία μόλις 34 ετών, υπερασπιζόμενος την ελληνικότητα της Μακεδονίας και αγωνιζόμενος για την ελευθερία της. Δηλαδή αντί για αξιώματα και χρήματα επέλεξε βόλια αντί για σαλόνια, λάσπες αντί για ταξίδια αναψυχής, πορείες στα χιόνια και αντί για δεξιώσεις, μάχες και σκοτωμούς. Πρέπει να συμφωνήσετε μαζί μου ότι ήταν όντως περίεργος τύπος, αυτό όμως δεν επηρέασε καθόλου το λαό της Μακεδονίας αλλά και όλης της Ελλάδος να τον λατρέψει και τον κλάψει, όπως έγραψε και ο ποιητής (Κωστής Παλαμάς) :
Σε κλαίει λαός
Σε κλαίει λαός πάντα χλωρό
Να σειέται το χορτάρι
Στον τόπο που σε πλάγιασε
Το βόλι, ω παλληκάρι
Δυστυχώς όμως, τις τελευταίες δεκαετίες στα πλαίσια του καλπάζοντος προοδευτισμού και της συσκοτίσεως των ηρωικών προτύπων, αυτός ο λαός, σταμάτησε να τον κλαίει και από τότε που σταμάτησε, κατάντησε ο ίδιος (ο λαός) για κλάματα.
Αιωνία η μνήμη σου εθνομάρτυρα Παύλο Μελά.
13 Οκτωβρίου 2013