της Μαρίας Κορνάρου
Γνωρίζατε ότι σε λίγα χρόνια, προβλέπεται να ξεκινήσουν οι εργαστηριακές δοκιμές για την αναστροφή της γήρανσης; Πράγματι, δηλώνεται ότι έχει ήδη αναπτυχθεί η σχετική τεχνολογία, μέσω παρεμβάσεως στο γονιδίωμα, η οποία αυτή τη στιγμή δοκιμάζεται σε σκύλους. Το φάρμακο της (κοσμικής) αθανασίας, θα υποθέσουμε ότι το έχει αναλάβει κάποια μεγάλη φαρμακευτική των ΗΠΑ, και βρίσκεται σε πειραματικό ακόμη στάδιο…
Πολλοί επιστήμονες έχουν επιδιώξει, και στο παρελθόν, τη γνώση που θα ανατρέψει τα δεδομένα του κόσμου. Κάποτε τους έλεγαν αλχημιστές, όσους επεδίωκαν να ξεκλειδώσουν τα απόκρυφα μυστικά για τη λειτουργία και τη σύνθεση της πραγματικότητας. Έψαχναν για το ελιξίριο της ζωής, για το μαντζούνι που θα γιατρέψει κάθε πληγή… πρωτίστως βέβαια για την σύνθεση που θα επιτρέψει να κάνουν τον άνθρακα, χρυσάφι. Χαραμίστηκαν έτσι ολόκληρες ζωές, ψυχές που αφοσίωσαν την δύναμή τους κυνηγώντας χίμαιρες, στα όρια ανάμεσα φαντασίας και αληθείας. Δεν προσέγγισαν ποτέ τους την ελευθερία, γιατί πάντοτε αναζητούσαν τη λύση στα αιώνια προβλήματα του ανθρώπου, χωρίς να τους προκύπτει ποτέ, ότι τα προβλήματα αυτά έχουν ήδη λυθεί. Είναι μάλλον θλιβερό να ζεις στην μετά Χριστόν εποχή, και να αναζητάς την αθανασία κάτω από τις πέτρες και τα χορτάρια. «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν»
Όσο προχωρημένη και αν είναι η εμφάνιση των σύγχρονων επιστημόνων, όσο μακριά κι αν πιστεύουν ότι βρίσκονται από τις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος, οι πράξεις τους προδίδουν. Δεν θα αρκεστούν, βεβαίως, ποτέ στο να αναβαθμίζουν πλυντήρια πιάτων και να εφευρίσκουν την θεραπεία για τον καρκίνο. Πρέπει να κάνουν κάτι πιο εντυπωσιακό, πάντα το επόμενο βήμα, πάντα ξεπερνώντας τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Οι δε αποδέκτες της δωρεάς εκ των «ακενώτων θησαυρών» της επιστημοσύνης, έχουν πλέον πειστεί για το κήρυγμα των νέων προφητών. Η παρούσα ζωή έχει να κάνει πολλές προόδους ακόμη, αείποτε συναρπαστικότερες. Για αυτό, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε πια για τα γηρατειά, για το θάνατο και τις αρρώστιες. Ας περνάμε και παγκόσμια κρίση ασθενείας, η επιστήμη θα μας σώσει. Όλα αυτά που χάραζαν εμπόδια στην επίγεια πορεία μας, σύντομα ο νους μας θα τα διαλύσει. Θα είμαστε τότε πραγματικά σαν θεοί κι εμείς! Έτσι οι μεγάλες μάζες έχουν παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στους όποιους ειδικούς και τις μυστικιστικές παραινέσεις τους, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή, θα τους χαριστεί και το κλειδί του επιγείου παραδείσου. Κάθε μέρα, ξεχνούν ολοένα περισσότερο το Θεό.
Σα να ακούγονται όλα αυτά, κάπως οικεία. Ο κόσμος μας πλησιάζει τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης. Πλησιάζει και τις ιστορίες της Αποκαλύψεως. Προσαρμόζεται στις πρώτες και τελευταίες σελίδες του Λόγου του Θεού, τυφλωμένος ως προς την Αλήθεια που δίδαξε στη μέση: στα Ευαγγέλια, στις Επιστολές, στην πίστη των Πατέρων της προ Χριστού εποχής. Όσοι δίνουμε προσοχή σε ολόκληρη την Αγία Γραφή και την ψάχνουμε στην καθημερινή ζωή μας, δεν έχουμε να πλανηθούμε από τους κήρυκες της επιστήμης. Γνωρίζουμε ότι η αρρώστια, τα γηρατειά, ο θάνατος, είναι πρωτίστως καταστάσεις πνευματικές. Ας τις αποτυπώνει η σοφία του Θεού και στα υλικά στοιχεία, ας τις υποτάσσει σε κανόνες βιολογικούς. Αυτά ήρθαν μετά την πτώση του ανθρώπου, που ήταν πτώση πνευματική, και εξαφανίστηκαν με την ανόρθωση του ανθρώπου, που έγινε με την θυσία, την ταφή και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Έκτοτε, δεν έχουμε να αναζητήσουμε τη γνώση για να ξεπεράσουμε τη φθορά. Με την αναζήτηση του Θεού, με τη χάρη Του, μπορούμε να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της θνητότητας. Την κατάκτηση της γνώσης, που τόσο αγάπησαν κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, την επιδιώκουμε για σκοπούς αιώνιους. Μέσα από τα θαυμάσια που ανακαλύπτουμε για τον κόσμο, δοξάζουμε τον Θεό που τον δημιούργησε. Γινόμαστε έτσι και εμείς σαν τα Χερουβείμ, που μελετώντας τα μυστήρια του Θεού και θαυμάζοντας το μεγαλείο της σοφίας Του, ξεσπούν σε ατέρμονη δοξολογία. Το γνωστό από τη Λειτουργία μας, «Άγιος, Άγιος, Άγιος»…
Η γνώση ως αυτοσκοπός, ως «αγώνας δρόμου» με το Θεό, η κοσμική γνώση, οδηγεί στην αμάθεια. Η επιδίωξη της γνώσης εν Χριστώ, οδηγεί στη μετάνοια. Το βλέπουμε σήμερα, όπου παρά τις ιλιγγιώδεις τεχνολογικές κατακτήσεις, έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε το νόημα των λέξεων, την ουσία της ανθρώπινης φύσης και ζωής. Οι ίδιοι κήρυκες της κοσμικής αθανασίας, μπερδεύονται να ξεχωρίσουν το αρσενικό από το θηλυκό, το φυσικό από το αφύσικο, το καλό από το κακό. Αδυνατούν να καταλάβουν την αλήθεια του Χριστού και του Ευαγγελίου. Είναι η σοφία του κόσμου, που προειδοποίησε για αυτή ο Μέγας Βασίλειος, βαθύς γνώστης της όντας, ότι είναι μωρία. Τόσο το γνώριζε άλλοτε ο Ελληνικός λαός, που το’ χε μέσα στην παράδοσή του, το ρητό της Παλαιάς Διαθήκης: «Μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπολέσαι»