Κωνσταντίνου Παπαναστασίου
Σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν, παρουσιάστηκα γιὰ νὰ ὑπηρετήσω τὴ στρατιωτική μου θητεία σὲ στρατόπεδο τῆς Κοζάνης καὶ συγκεκριμένα στὸ Μαυροδένδρι. Ἦταν Μάϊος τοῦ 2011 καὶ ὅλα κυλοῦσαν ἤρεμα καὶ ὁμαλὰ μὲ ἐμπειρίες ποὺ θὰ μοῦ μείνουν ἀξέχαστες.
Στὴ ζωὴ πολλὲς φορὲς καλούμαστε νὰ κάνουμε πράγματα ποὺ ὑπερβαίνουν τὸν ἑαυτό μας. Ἐκεῖ στὸ Μαυροδένδρι ἔφτασε καὶ ἡ μέρα τῆς ἐπιλογῆς μας στὰ διάφορα Σώματα. (σημ. ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι κατὰ τὴ διάρκεια τῆς στρατιωτικῆς θητείας ἀξιωματικοὶ ἀπὸ ἄλλα Σώματα καὶ Ὃπλα ἐπισκέπτονται διάφορα στρατόπεδα καὶ ζητοῦνε νεοσυλλέκτους γιὰ νὰ ἐπανδρώσουν τὰ ἐν λόγῳ Σώματα). Νὰ προσθέσω ὅτι ἤμουν ἕνας συνηθισμένος νεαρὸς ποὺ ἀντιμετώπιζε μὲ σκεπτικισμὸ τὴν ὑπηρεσία στὴν Προεδρικὴ Φρουρά, ἂν καὶ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή μοῦ φαινόταν εὐχάριστο, ἂν συνέβαινε. Ἕνας ἀξιωματικός τῆς Προεδρικῆς Φρουρᾶς φώναξε:
-Ὅποιοι στρατιῶτες θέλουν γιὰ Προεδρικὴ Φρουρά, νὰ βγοῦν ἔξω ἀπὸ τὴν παράταξή τους. Βγῆκα πρῶτος ἀπὸ τὴ γραμμή, ἔχοντας μιὰ σιγουριὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μου, τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλοι οἱ ἄλλοι στρατιῶτες μὲ κοιτοῦσαν παράξενα καὶ μὲ ἀπορία, γιατί σίγουρα ἀναλογίζονταν, ἂν εἶμαι σὲ θέση νὰ γνωρίζω τὴ δυσκολία αὐτοῦ τοῦ Σώματος. Ἀπὸ τοὺς νεοσύλλεκτους τῆς Κοζάνης ἐπιλέχτηκε ἄλλος ἕνας στρατιώτης ὡς ὑποψήφιος γιὰ τὴν Προεδρικὴ Φρουρά. Ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικός μᾶς τόνισε ὅτι ἡ ἀπόφασή μας ἦταν ἀπόφαση ἀνδρείας καὶ ἔκρυβε μεγάλη δυσκολία.
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΥΖΩΝΩΝ
Ἡ βασικὴ ἐκπαίδευση τῶν Εὐζώνων τῆς προεδρικῆς φρουρᾶς διαρκεῖ περίπου ἕνα μήνα καὶ εἶναι πολὺ δύσκολη. Ἔχει νὰ κάνει κυρίως μὲ τὴν ἀκινησία καὶ τὴν ψυχικὴ ἰσορροπία. Οἱ Εὔζωνες κατανέμονται σὲ ζευγάρια. Μὲ τὸ πέρας τῆς ἐκπαίδευσης, οἱ ὑποψήφιοι ὅσοι καταφέρουν νὰ περάσουν τὶς δοκιμασίες, χαρακτηρίζονται Εὔζωνες καὶ κατανέμονται σὲ λόχους.
Οἱ Εὔζωνες στὸ μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου καθὼς καὶ στὸ Προεδρικὸ Μέγαρο, δὲν ἐπιτρέπονται νὰ κουνηθοῦν γιὰ κανένα λόγο, παρὰ μόνον ἐξαιτίας σοβαροῦ προβλήματος ὑγείας ἢ παρενόχλησης ἀπὸ περαστικοὺς καὶ ἡ εἰδοποίηση δίνεται μὲ τὸ χτύπημα τοῦ ὅπλου τους. Αὐτὸ συμβαίνει γιατί ὁ Εὔζωνας δὲν πρέπει νὰ ἀποσπᾶται ἀπὸ τὴν προσοχὴ τῆς ὑπηρεσίας του. Ἀπὸ τοὺς Εὔζωνες ἄλλοι ὑπηρετοῦν στὸ μνημεῖο τοῦ Ἄγνωστου Στρατιώτη καὶ ἄλλοι στὸ Προεδρικὸ Μέγαρο. Μὲ τὸ ποὺ μπῆκα στὸ τμῆμα ἐκπαίδευσης γιὰ τὴν Προεδρικὴ Φρουρά, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας μέρα, κατάλαβα ὅτι γιὰ νὰ εἶσαι μέσα σὲ αὐτὸ τὸ Σῶμα, στὸν λόχο Εὐζώνων, πρέπει νὰ τὸ ἀντιμετωπίζεις μὲ τὴν ἀπόλυτη σοβαρότητα, ἀφήνοντας πίσω σου κάθε περιττὴ σκέψη. Ἡ στολὴ τοῦ Εὔζωνα ἀποτελεῖ κομμάτι καὶ συνέχεια τῆς ἱστορικῆς μας ταυτότητας.
Ὅταν κάποτε εἶχα ἐπισκεφτεῖ τὸ Ἅγιον Ὂρος εἶχα ἀκούσει γιὰ τὸ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Προσωπικὰ ἡ νοερὰ προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με» μὲ βοήθησε ἀφάνταστα στὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀκινησίας. Νὰ προσθέσω ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ κυριώτερα σημεῖα τῆς ἐκπαίδευσης τῶν Εὐζώνων εἶναι ἡ ἀκινησία.
Ἦταν καλοκαίρι. Στὴ διάρκεια τῆς ἐκπαίδευσής μας ἔπρεπε νὰ περάσουμε ἀπὸ μιὰ καθοριστικὴ δοκιμασία ἀκινησίας. Ἡ ἀντοχή μου ἦταν αὐτὴ ποὺ θὰ κοθόριζε, ἂν θὰ παρέμενα στὸ σῶμα τῆς Προεδρικῆς Φρουρᾶς ἢ ὄχι. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς σκληρῆς ἐκπαίδευσής μας, ἐνῷ βρισκόμουν ὄρθιος καὶ σὲ ἀκινησία, ἄκουσα τὸν ἐκπαιδευτή μας νὰ λέει ὅτι ἔχουμε ἐγγίσει τὶς δύο ὧρες ἀκινησίας καὶ πρέπει νὰ συνεχίσουμε, ἐνῷ μᾶς ἐμψύχωναν μὲ ἐπιβραβεύσεις ποὺ μᾶς δίνανε δύναμη. Καθὼς τὰ λεπτὰ περνοῦσαν, ἄκουγα πίσω μου στρατιῶτες νὰ πέφτουν ἀπὸ λυποθυμία στὸ ἔδαφος. Μὲ ψυχὴ καὶ σῶμα προσπαθοῦσα νὰ ἐξαντλήσω τὶς ὁριακές μου ἀντοχές. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἡ κατάσταση ἦταν δύσκολη καὶ θὰ καθόριζε τὴν μετέπειτα πορεία μου. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἦρθαν στὴ σκέψη μου τὰ λόγια ποὺ ἄκουσα ἀπὸ τοὺς γέροντες τοῦ Ἁγίου Ὂρους.
Ἄρχισα νὰ ἐπαναλαμβάνω τὴ νοερὰ προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με» μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησε ἕνα περιστατικὸ καὶ νομίζω πὼς δὲν θὰ τὸ ξεχάσω ποτέ. Ἐνῷ ἤμασταν ὄρθιοι καὶ ἀκίνητοι γιὰ δυὸ περίπου ὧρες καὶ πλέον, ὁ ἐκπαιδευτὴς ἔπαιρνε τὸ ὅπλο ἀπὸ τὰ χέρια μας καὶ τὸ στήριζε στὸν ὦμο μας. Δηλαδὴ παρὰ τὴν ἐξαντλητική μας ἀκινησία, ἔβαζε πάνω μας καὶ πρόσθετο βάρος. Τότε ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ἄκουγα τὸν χαρακτηριστικὸ θόρυβο ἀπὸ τὰ ὄπλα τῶν ἄλλων συνυποψηφίων στρατιωτῶν ποὺ, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ἔπεφταν στὸ ἔδαφος τὸ ἕνα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο, παρὰ μόνο ἐλάχιστα κρατήθηκαν στὸν ὦμο μας. Ἡ πρωτοφανὴς κούραση φανέρωνε στοὺς περισσότερους ὅτι δὲν ὑπῆρχαν ἄλλες δυνάμεις ἀντοχῆς. Συνέχιζα νὰ παραμένω ὄρθιος καὶ ἀκίνητος. Ὅπως εἶπα προηγουμένως εἶχα ξεκινήσει νὰ λέω τὴ νοερὰ προσευχή. Πρὸς ἔκπληξη τῶν ἐκπαιδευτῶν τὸ δικό μου ὅπλο παρέμενε σταθερὸ καὶ ἀμετακίνητο στὸν ὦμο μου. Ἕνας ἐκπαιδευτὴς ἦρθε μπροστά μου καί, ἐνῷ συνέχιζα νὰ λέω νοερὰ τὴν εὐχή, μοῦ ἀνακοίνωσε ὅτι τὸ στάδιο τῆς ἀκινησίας ὁλοκληρώθηκε. Πῆρε τὸ ὅπλο ἀπὸ πάνω μου καὶ στὴ συνέχειά μοῦ εἶπε ὅτι εἶχα πολλὲς πιθανότητες πλέον νὰ γίνω Εὔζωνας. Μαζὶ μὲ τὴ χαρὰ τῆς ἐπιτυχίας ἒνιωσα γιὰ πρώτη φορὰ τὴ δύναμη τῆς νοερᾶς προσευχῆς νὰ μὲ ἐνδυναμώνει.
Ἀπὸ τότε κατάλαβα ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ὄχι μόνο στὶς δύσκολες στιγμές, ἀλλὰ καὶ πάντοτε στὴ ζωή μας θὰ πρέπει σταθερὰ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὴν προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με», καὶ ἄλλες εὐχὲς ὅπως «Ὑπεραγία Θεοτόκε Σῶσον ἡμᾶς» γιατί αὐτὲς οἱ προσευχὲς ἔχουν κάτι τὸ ξεχωριστό. Εἶναι σὰν νὰ ἔχεις δίπλα σου τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία νὰ σὲ ἐνισχύουν καὶ νὰ σὲ δυναμώνουν. Λίγες μέρες μετά, ὅλες οἱ διαδικασίες τελείωσαν καὶ οἱ ὑπεύθυνοι μοῦ ἀνακοίνωσαν ὅτι ἤμουν πιὰ Εὔζωνας!
ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΩΣ ΕΥΖΩΝΑΣ
Δὲν φεύγει ἀπὸ τὸν νοῦ μου ἡ ἀλήθεια ὅτι μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ καταφέρουμε τίποτα. Ὅ,τι καὶ νὰ κατορθώνουμε πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ δὲν γίνεται μόνο μὲ τὶς δυνάμεις μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ φτάσει σὲ ψηλὰ στάδια καὶ νὰ ἔχει μεγάλη προκοπή, ἀρκεῖ νὰ ἔχει σταθερὴ μέσα του τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό!
Θυμᾶμαι πάλι καὶ ἕνα ἄλλο περιστατικό. Μιὰ μέρα τελειώνοντας τὴν ὑπηρεσία τῆς φρουρᾶς μου στὸ Προεδρικὸ Μέγαρο, συνάντησα ἕναν συνάδελφο Εὔζωνα πού ἤμασταν μαζὶ στὸν ἴδιο θάλαμο. Εἴχαμε συνδεθεῖ μὲ πολὺ καλὴ φιλία. Αὐτὸς ἔκανε τὴν ὑπηρεσία του στὴ Βουλή. Κάποια φορὰ μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε πὼς τοῦ περνοῦσε ἡ σκέψη νὰ ἐγκαταλείψει τὴ θέση αὐτή. Προσπάθησα νὰ τὸν ἐμψυχώσω καὶ νὰ τὸν ἀποτρέψω.
Μιὰ μέρα μὲ τὸ πέρας τῆς ὑπηρεσίας του στὴ Βουλὴ τὸν ξανασυνάντησα. Τὸν εἶδα διαφορετικὸ καὶ εὐδιάθετο. Τὸν ρώτησα τί μεσολάβησε. Τότε μοῦ εἶπε:
-Τὴν ὥρα ποὺ ἤμουν ἀκίνητος στὴ Βουλή, ἐκτελώντας τὴν ὑπηρεσία μου, ἕνα μικρὸ παιδάκι ἄγγιξε τὸ ὅπλο μου καὶ εἶπε στὴ μητέρα του: « Καὶ ἐγὼ μιὰ μέρα, μαμά, θὰ ἤθελα νὰ γίνω σὰν αὐτὸν τὸν τσολιά. Εἶμαι περήφανος ποὺ εἶμαι Ἕλληνας».
Αὐτὸ τὸ συμβὰν τοῦ ἔδωσε ἐπιπλέον ἀντοχὲς καὶ ἀποφάσισε νὰ παραμείνει στὴ θέση του, γιατί ἂν κανεὶς ἀξιώνεται, στὴ διάρκεια τῆς θητείας του, νὰ ζεῖ τέτοιες μοναδικὲς στιγμές, εἶναι λογικὸ νὰ ἀλλάζει τὶς ἀποφάσεις του καὶ φυσικὰ νὰ ξεχνᾶ πιὸ εὔκολα τὴν ψυχικὴ καὶ σωματική του κούραση.
Εἶναι κρίμα κάποια ἀπὸ τὰ Ἑλληνόπουλα νὰ ἀποφεύγουν τὴ στρατιωτική τους θητεία. Δὲν πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὸν φόβο καὶ τὸν δισταγμὸ νὰ ἐπικρατήσουν. Νιώθω εὐλογημένος ποὺ ὁ Θεὸς μὲ ἀξίωσε νὰ φορέσω τὴν τιμημένη στολὴ τοῦ τσολιᾶ, γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὴν ἀποκόμισα μοναδικὲς ἐμπειρίες ποὺ θὰ τὶς θυμᾶμαι γιὰ πάντα στὴ ζωή μου.
Ἡ αὐτοθυσία τῶν προγόνων μας εἶναι μιὰ διαχρονικὴ ἀξία. Ἔχουμε στὶς πλάτες μας, ὡς λαός, μιὰ μεγάλη καὶ μοναδικὴ ἱστορία. Ἡ εὐθύνη μας εἶναι τεράστια καὶ ἡ θητεία μας μιὰ ἐλάχιστη τιμὴ καὶ εὐγνωμοσύνη σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔδωσαν καὶ τὴ ζωή τους, ὥστε ἐμεῖς νὰ παραμένουμε γιὰ πάντα περήφανοι καὶ ἐλεύθεροι!