Θεωρεῖται ἐκδήλωση φιλοπατρίας καί ἐθνικῆς ἀξιοπρεπείας, ἄν ὄχι καί ἐθνικοῦ χρέους, νά ἀπαιτοῦμε νά ἐπιστρέψουν στήν χώρα μας τά ἔργα τῶν ἀρχαίων προγόνων πού εἶναι διασκορπισμένα στά Μουσεῖα ὅλου τοῦ κόσμου στίς τέσσερις γωνιές τῆς γῆς.
Ὁ λόγος, γιά ἕνα ζευγάρι συμπατριωτῶν μας ἀπό ἕνα μικρό ὀρεινό χωριό τῆς Κοζάνης, τόν Κτενᾶ, πού σήμερα εἶναι ἐγκαταλελειμμένο χωρίς οὔτε ἕναν μόνιμο κάτοικο. Ὁ Τάσος καί ἡ Μαρία Τσεπραηλίδη ἐγκατέλειψαν τό 1964 τό χωριό τους μέ τά δύο μικρά παιδιά τους, τήν Δέσποινα καί τήν Ἑρμιόνη, καί πῆραν τόν δρόμο γιά τήν μακρινή Αὐστραλία.
Μοῦ φάνηκε ὅτι μέ τίς ἐλάχιστες λέξεις του, μοῦ ἀποκάλυψε ξαφνικά μιάν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐνῶ θά ἔπρεπε νά εἶναι αὐτονόητη, σπάνια μᾶς ἀπασχολεῖ.
Ὁ ξενιτεμός εἶναι πολύ παλιός πόνος γιά τόν Ἕλληνα. Στόν καθένα ὑπῆρχε καί ὑπάρχει μέσα του τό κληρονομικό βίωμα ἑνός Ὀδυσσέα, πού, κατά τόν Καβάφη, ἀψηφοῦσε καί ἀψηφᾶ «τούς Λαιστρυγόνες καί τούς Κύκλωπες καί τόν ἄγριο Ποσειδῶνα».
Σε ποια σχολεία ανά τον κόσμο διδάσκονται τα αρχαία
Ὁ Σύνδεσμος τῶν Φίλων τῆς Μαριούπολης εἶναι μή κερδοσκοπικό Σωματεῖο ἀναγνωρισμένο ἀπό τό Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν. Δραστηριοποιεῖται γιά τήν ἐνίσχυση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀζοφικῆς καί εἰδικά γιά τήν ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στούς Ἕλληνες τῆς περιοχῆς
Γιά πρώτη φορά στά χρονικά τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, Ἀπόδημοι Ἕλληνες τοῦ οἰκουμενικοῦ ἑλληνισμοῦ ἐκλήθησαν νά παρουσιάσουν τίς ὑπεύθυνες θέσεις τους σέ ὅλα τά θέματα πού τούς ἀφοροῦν.
Τίς ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομά δος, θυμᾶμαι πάντα μιά Μεγάλη Παρασκευή στήν Ἀλεξάνδρεια, στά μέσα περίπου τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, ὅταν δέν εἶχε ἀρχίσει ἀκόμα ὁ ξερριζωμός τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν Αἴγυπτο, τήν δεύτερη πατρίδα τους
Ἡἐκδρομὴ αὐτὴ ἦταν οὐσιαστικὰ ἡ πρώτη μου ἐπαφὴ μὲ τὴν ΕΡΩ. Ὁ κυριότερος λόγος ποὺ ἀποφάσισα νὰ συμμετέχω ἦταν ὁ προορισμός, Β. Ἤπειρος- Ἀλβανία. Ἕνας τόπος μὲ ἐνδιαφέρουσα ἱστορία καὶ ἔντονο ἑλληνισμό
Ἡ Ἑλλάδα ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου καί σχεδόν ὁλόκληρο τόν 20ό αἰῶνα θά μποροῦσε νά χαρακτηριστῆ «ὡς χώρα ἀποστολῆς μεταναστῶν». Οἱ Ἕλληνες ἰδιαίτερα μετά τήν κρίση τῆς σταφίδος πού ξέσπασε τό 1893, ἄρχισαν μαζικά νά ἀναζητοῦν τήν τύχη τους σέ χῶρες ὅπου ἡ ἀνάπτυξη τῆς βιομηχανίας θά τούς παρῆχε μία εὐκαιρία γιά ἀνεύρεση ἐργασίας.
Τό ἄρθρο αὐτό γράφεται μέ βάση τήν πολυετῆ ἐμπειρία μου στίς Η.Π.Α. Χωρίς νά θεωρηθῆ μιά ἐπιστημονική μελέτη, παρακολουθεῖ τά ἴχνη μιᾶς ἀκόμη ἐποποιΐας τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἀπουσιάζω ἀπό τήν Πατρίδα μου πάνω ἀπό ἑξήντα χρόνια, ἀλλά προσπάθησα ὅλα αὐτά τά χρόνια νά κρατηθῶ κοντά της ἀπό ὅλες τίς ἀπόψεις.
