π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)
Ο άγιος Κυπριανός είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, και παρακαλώ να προσέξουμε μερικά σημεία από τον βίο του. Αυτός ήταν μάγος, είχε μαγικά βιβλία και έκανε μαγικές ενέργειες. Και ασφαλώς είχε κάποιες επιτυχίες· γι’ αυτό και συνέχιζε, τρόπον τινά, αυτή την εργασία. Αλλά τα σατανικά πράγματα και οι μαγείες και όλα τα παρόμοια πιάνουν μόνο εκείνους και ενεργούν μόνο σ’ εκείνους οι οποίοι δεν έχουν τον Χριστό.
Άμα έχει κανείς τον Χριστό, δεν έχει να φοβηθεί ούτε τα μάγια ούτε τους μάγους ούτε τους δαίμονες ούτε τίποτε. Πόσα δεν έκανε ο Κυπριανός, πριν πιστέψει βέβαια, εναντίον της Ιουστίνης! Και δεν κατάφερε τίποτε. Τίποτε. Όσο κι αν προσπάθησε, σαν να μη γινόταν τίποτε.
Γενικότερα, το κακό είναι ανύπαρκτο και παίρνει υπόσταση, όταν το κάνεις το κακό. Ένας χώρος είναι σκοτεινός, επειδή λείπει το φως. Μόλις έρθει το φως, δεν υπάρχει σκότος. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να διώξει το σκότος κανείς, διότι είναι ανύπαρκτο. Εκείνο που λείπει είναι το φως. Έτσι, είτε το κακό γενικότερα ή ο διάβολος ή ό,τι κάνουν οι κακοί άνθρωποι είναι σαν ανύπαρκτα, όταν έχεις τον Χριστό. Δεν έχουν καμία δύναμη πάνω σου και δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτε.
Γι’ αυτό λέμε και ξαναλέμε ότι κάνουμε μεγάλο λάθος, όταν εμείς οι χριστιανοί κυνηγούμε τους εχθρούς, τους όποιους εχθρούς. Και τον διάβολο δεν χρειάζεται να τον κυνηγούμε, και τον όποιο κακό άνθρωπο. Ακόμη και ως προς την αμαρτία, ως προς τα πάθη που είναι μέσα μας, το θέμα δεν είναι τόσο να τα ξεριζώσουμε. Το λένε και οι πατέρες αυτό.
Αυτά μαραίνονται, κυριολεκτικώς μαραίνονται, σαπίζουν δηλαδή και γίνονται ανύπαρκτα, όταν έχεις τον Χριστό μέσα σου. Αλλά δεν έρχεται μέσα σου ο Χριστός, δεν έρχεται μέσα σου η χάρη, εάν δεν παραδεχθείς ότι είσαι αυτό που είσαι και εάν δεν ταπεινωθείς ενώπιον του Κυρίου και πεις με μετάνοια πολλή και με πόνο ψυχής και χωρίς δικαιολογίες: «Θεέ μου, για να επιτρέψεις εγώ να έχω τόση αμαρτία και τόσα πάθη, έχεις τον λόγο σου. Δεν τα επέτρεψες τυχαία. Έχω ευθύνη μεγάλη».
Πρέπει να αναγνωρίσεις ότι έχεις ευθύνη, και όχι να νομίζεις ότι σου φόρτωσαν, ας πούμε, κάποιοι άλλοι το κακό που έχεις μέσα σου. Και όταν ανάλογα μετανοήσεις και συνεχώς μετανοείς – συνειδητοποιείς την κατάστασή σου, την ομολογείς και χωρίς την παραμικρή αυτοδικαίωση εμφανίζεσαι ενώπιον του Κυρίου ταπεινά και με προσευχή – τότε έρχεται η χάρη και τα μαραίνει αυτά – τα πάθη, την αμαρτία, το κακό – και διώχνει τον διάβολο.
Δεν φτάνει απλώς να είσαι χριστιανός κατ’ όνομα ούτε να κάνεις κόπους απλώς. Να είσαι αληθινά χριστιανός, και ό,τι κάνεις να είναι το σωστό· όχι απλώς να κοπιάζεις.
Πόσες ψυχές ταλαιπωρούνται, κυριολεκτικά αγκομαχούν, ζουν τον εφιάλτη «τι θα γίνει μ’ εμένα;», και δεν καταλαβαίνουν ότι παγιδεύονται από τον ίδιο τον εαυτό τους, από το εγώ. Θέλει κανείς να περισώσει το εγώ, και έτσι μπλέκει, δεν βρίσκει άκρη, και δεν λυτρώνεται τελικά. Έτσι γίνεται γενικότερα με τους χριστιανούς, που κυνηγούμε το 666, κυνηγούμε τον διάβολο, κυνηγούμε δεν ξέρω τι. Τι μπορούν να μας κάνουν αυτά, αν έχουμε τον Χριστό; Αν κυνηγάς αυτά, χάνεις τον Χριστό και δεν το καταλαβαίνεις.
Η αγία Ιουστίνα, καίτοι ο Κυπριανός, ο μετέπειτα άγιος Κυπριανός, προσπάθησε με όλες τις σατανικές ενέργειες να την επηρεάσει, ούτε καν τα αισθάνθηκε αυτά όλα, διότι είχε τον Χριστό, πίστευε στον Χριστό. Όχι θεωρητικά· στην πράξη, βιωματικά να έχεις μέσα σου τον Χριστό.
Αυτά βέβαια απλά είναι έτσι όπως τα λέμε, αλλά στην πράξη, επειδή ακριβώς συνήθισε ο άνθρωπος να είναι εγωιστής και να έχει εμπιστοσύνη στον εγωισμό του, να έχει εμπιστοσύνη στα δικά του, στις δικές του δυνάμεις, δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από τον εαυτό του και να αφεθεί έτσι απλά στον Χριστό.
Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο και εδώ θα γίνει ό,τι θα γίνει: Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Χριστό ή δεν τον εμπιστεύεσαι; Αφήνεις ελεύθερα τον εαυτό σου στον Χριστό;
Δεν υπάρχει πιο απλό από αυτό, δεν υπάρχει πιο εύκολο από αυτό, αρκεί σιγά-σιγά μέσα σου να αρχίσεις να πείθεσαι ότι δεν είσαι τίποτε. «Τις ειμί εγώ, Κύριε;» (Α’ Παραλ. 17:16) «Τι είμαι; Τίποτε δεν είμαι».
Και καθώς όλο και θα ταπεινώνεσαι, όλο και θα ταπεινώνεσαι, αλλά και θα τρέχεις στον Χριστό όσο μπορείς λογικά, πρακτικά, θα νιώσεις – ω του θαύματος! – ότι σε ανέλαβε ο Χριστός, ότι είσαι του Χριστού, και έτσι δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Και ξεγλιτώνεις από όλα· από όλα αυτά από τα οποία τυραννιούνται οι άνθρωποι, ακόμη και από αυτά που έχεις μέσα σου.
Τι μπορεί να κάνει ύστερα το πάθος; Δεν μπορεί να σου κάνει τίποτε, διότι η χάρη του Θεού το μαραίνει, το στεγνώνει, το σαπίζει. Δεν ξέρω αν έτυχε να δείτε χόρτα σαπισμένα, ακόμη και θάμνους σαπισμένους από τις ρίζες τους. Σαπισμένα όλα, διότι κάτι πήγε εκεί και τα έκαψε. Έτσι κάνει η χάρη του Θεού.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Οκτώβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2018, σελ. 57.