Βιογραφία ἁγίου Βονιφατίου καί ἁγίας Ἀγλαΐας

Ζητῶν Βονιφάτιος ὀστᾶ Μαρτύρων.
Ἑαυτὸν εὗρε μάρτυρα, τμηθεὶς ξίφει.
Ἐννεακαιδεκάτῃ Βονιφάτιος αὐχένα τμήθη.

Βιογραφία

Οἱ Ἅγιοι Βονιφάτιος καί Ἀγλαΐα ἔζησαν τόν 3ο μ.Χ. αἰώνα. Ἡ Ἀγλαΐα ἀνῆκε στήν τάξη τῶν εὐγενῶν καί πλούσιων Ρωμαίων γυναικῶν καί ἦταν πάντα πρόθυμη στίς ἐλεημοσύνες καί στίς διάφορες ἀγαθοεργίες. Ὁ δέ Βονιφάτιος ἦταν γραμμα-τέας τῆς περιουσίας τῆς Ἀγλαΐας καί ἐπόπτης τῶν κτημάτων της. Ὅπως ἡ κυρία του, ἦταν καί αὐτός εὔσπλαχνος καί φιλάνθρωπος. Διαχειριζόταν τήν περιουσία τῆς Ἀγλαΐας μέ πολλή τιμιότητα, καί ἀπέναντι στούς ὑπηρέτες ἦταν εὐγενέστατος.

Ἡ ἀνεξέλεγκτη ὅμως καλοζωΐα ἔπνιξε τήν πνευματικότητα τοῦ Βονιφατίου καί τῆς Ἀγλαΐας. Ἄναψε τήν εὔφλεκτη νεότητά τους καί παρασύρθηκαν ἀπό τίς ἔνοχες σαρκικές ἡδονές. Εὐτυχῶς ὅμως, ὁ ἔλεγχος τῶν συνειδήσεών τους ἦταν αὐτός πού τελικά ἐπικράτησε. Ἁμάρτησαν. Ἔκλαψαν καί οἱ δύο πικρά. Θά τούς δεχόταν ἄραγε καί πάλι ὁ Θεός σάν ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας του; Γιατί ὄχι; Ἄλλωστε, ὁ Ἴδιος εἶπε: «Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ με-τανοοῦντι» (Λουκᾶ, ΙΕ΄ 10). Δηλαδή, χαρά γίνεται στούς οὐρανούς, μέ τήν παρου-σία ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ, πού συμμετέχουν στή χαρά αὐτή, γιά ἕναν ἁμαρτωλό πού μετανοεῖ.

Μέ πολλή συντριβή λοιπόν, οἱ δύο μετανοοῦντες ἐξομολογήθηκαν τό ἠθικό τους ὀλίσθημα σέ πνευματικό ἱερέα καί ἡ ἠθική τους ἐπιστροφή καί ἀναγέννηση ἦταν πλέον γεγονός. Ἔτσι ἀργότερα ὁ μέν Βονιφάτιος πέθανε μαρτυρικά γιά τήν πίστη στήν Ταρσό τῆς Κιλικίας, ἡ δέ Ἀγλαΐα, ἀφοῦ πούλησε τά ὑπάρχοντά της, ἀφιέρω-σε τή ζωή της στήν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καί τῶν πασχόντων

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Μαρτύρων τὴν εὔκλειαν ἰχνηλατήσας θερμῶς, Χριστὸν ὡμολόγησας ἐπὶ ἀπίστων στερρῶς, σοφὲ Βονιφάτιε· ὅθεν καθάπερ πλοῦτον ἀδαπάνητον, μάρτυς, δέδωκάς σου τὸ σῶμα τῇ σεμνῇ Ἀγλαΐᾳ· ἐξ οὗ τῷ κόσμῳ πηγάζει ῥώσις καὶ ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἱερεῖον ἄμωμον, ἐθελουσίως, σεαυτὸν προσήγαγες, τῷ ἐκ Παρθένου διὰ σέ, τεχθῆναι μέλλοντι Ἅγιε, στεφανηφόρε σοφὲ Βονιφάτιε.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τιμήσας τὸν Θεόν, παρ’ αὐτοῦ ἐτιμήθης, Μαρτύρων καλλονή, Βονιφάτιε μάκαρ· διὸ καὶ στεφάνῳ σε, θείας δόξης ἐκόσμησεν· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ὑπὲρ ἡμῶν σὲ αἰτοῦμεν, πρεσβεύειν πρὸς Κύριον.

Ὁ Οἶκος
Ἀνατολῆς ὥσπερ ἀστήρ, τοὺς μάγους ἐκ Περσίδος, οὕτω σε θεία νεῦσις ἐκ δυσμῶν ὡδήγησε θεόφρον, τεχθῆναι ἐν Σπηλαίῳ, τῷ εὐδοκήσαντι Χριστῷ προσκυνῆσαι ὡς Βασιλεῖ ἁπάσης τῆς κτίσεως, καὶ τούτῳ δῶρα προσαγαγεῖν, ὡς λίβανον καὶ σμύρναν καὶ χρυσόν, Πίστιν Ἀγάπην καὶ Ἐλπίδα. Ὅθεν σαυτὸν ὁλόκληρον προσήγαγες αὐτῷ ἄμωμον δῶρον, τῷ Τυράννῳ δικαστῇ, ἐν παρρησίᾳ κράζων καὶ βοῶν· Χριστοῦ μου δοῦλος ὑπάρχω, στεφανηφόρε σοφὲ Βονιφάτιε.